Mariusz

Mariusz od lat odgrażał się, że rzuci wszystko w diabły i rozbije się o zbocze Janowej Góry. Powtarzał to na tyle często i uciążliwie, że kiedy faktycznie przystąpił do realizacji swojej zapowiedzi, wielu gryzło się w język, żeby nie powiedzieć: ,,dopiero teraz?”. Mnie z kolei przyszło skarcić się w duchu za nietraktowanie poważnie słów człowieka, który przecież nie tracił powagi nawet w żartach. Zawsze miał na myśli jakąś prawdę życiową, a raczej nieznoszące wyjątku prawo architektury bytu.

 No więc wsiadł do tej swojej awionetki, spetował na plac startowy, a w eter rzucił swoje zwyczajowe: ,,Do zobaczenia w piekle”. Kontroler nie miał wtedy ani sił, ani ochoty na wymuszanie procedur, a kiedy radar zaczął, jak gdyby, fałszować wysokość samolotu, było już za późno na reakcję. No i Mariusz wyleciał w powietrze.

 Pozostawił po sobie długi, zapas butelek zwrotnych i niedokończony szkic poświęcony Gajuszowi Mariuszowi. Mariusz nie był historykiem. Po prostu z racji swojego imienia już od młodych lat odczuwał głęboką wspólnotę z postacią rzymskiego przywódcy popularów. Sama nie jestem historyczką, ale widziałam jedną zasadniczą cechę wspólną: obaj byli po prostu martwi. Czy jednak na pewno martwi?

Funkcjonariusze odnaleźli miejsce tego, co zdecydowanie było zdarzeniem komunikacyjnym, ale wątpliwości tylko się nawarstwiały. Założenia wstępne śledztwa uznano za wątpliwe, metody dociekania za przestarzałe, a wniosków niektórzy w ogóle nie byli w stanie uznać za płody zdrowego umysłu. Udostępnione przez media zdjęcia przedstawiały scenę bliżej nieokreślonej katastrofy z zestawem stałych akcesoriów takich jak: pył, popiół i krater, ale czujni nie dostrzegali ani ciała, ani szczątków samolotu. Czy to możliwe, że Mariusz stał się ofiarą szytego grubymi nićmi spisku? Same jego zainteresowania, łączące historię tajnych stowarzyszeń, okultyzm i orientalną mistykę, czyniły z niego idealną ofiarę ciemnych sił. Rozgadany Mariusz był absolutnie nie do uciszenia – uciszono go zatem na zawsze.

 Chłodny dotyk dreszczu przeszywał mi kark na samą myśl o tym. Nie byłam jednak do końca przekonana. Od początku posiadałam własną teorię – jak się na końcu okazało: zbieżną z faktami. Niemniej odczuwałam silną potrzebę zdobycia empirycznego potwierdzenia. Dołączyłam więc do grupy rozbitków życiowych i degeneratów, wraz z którymi zdecydowałam się nawiedzić Janową Górę i wrócić z prawdą.

 Nasza ekspedycję od samego początku nękały niepowodzenia. Kierowca nie ugiął się przed żadną perswazją i do końca jechał wbrew nawigacji, tak więc szybko skończyliśmy w jakichś bliżej nieokreślonych szuwarach. Potem tylko błąkaliśmy się w ciemności, by po kilku godzinach kluczenia po okolicznych skarpach natknąć się jedynie na cygańskie koczowiska. Spiskowcy, dokonujący egzekucji spisku w takich warunkach musieliby być naprawdę najgłupsi na świecie. Przemoczeni cudem znaleźliśmy samochód, a wróciwszy do miasta przystąpiliśmy do konsumpcji napojów wyskokowych, pozyskanych ze zwrotu butelek Mariusza. Tak zaprezentowała się nasza alternatywna stypa, bo na tę oficjalną oczywiście nas nie wpuszczono.

 W przeciwieństwie jednak do tamtych zadufanych mieszczuchów miałam pewność co do okoliczności śmierci Mariusza. Śmierci jedynie w znaczeniu gwałtownego przerwania formuły egzystencji, ale nie w wulgarnym rozumieniu ludzi pozbawionych elementarnej wiedzy. Śmierć Mariusza była bowiem śmiercią bez krwi, bez ran i bez krzyku. Jak już wspomniałam na początku moich krótkich rozważań: Mariusz wyleciał w powietrze, tyle że w ezoterycznym sensie tych słów. Dał się ponieść swojemu ulubionemu żywiołowi, wydał z ust ekstazę nirwany i wszedł na wyższy plan istnienia, by wyruszyć w swoją podróż wśród gwiazd. Kochał to marzenie, tak samo jak kochał lotnictwo, konspirologię i nikotynę. Po prostu doszedł w końcu do wniosku, że te trzy ostatnie nie są przez niego kochane tak bardzo, jak sama wieczność. Wyrzucając niedopałek na usyfioną pyłem płytę lotniska żegnał się ostatecznie z ziemskimi przyjemnościami, wybierając uciechy niebiańskie. Wszystkie próby odnalezienia ciała Mariusza są zatem góry skazane na porażkę, ponieważ obecnie zbija nim piątki ze strażnikami dharmy i herosami. Obok to samo czynią jego duch i dusza, podczas gdy na tym świecie odpowiednie służby głowią się nad tym, co uważają za porażkę śledztwa. Nie ukrywają żadnej ze swoich mrocznych machinacji, lecz machinację innych sił, potężniejszych od nich samych.

 Jak nasz przyjaciel tego dokonał? – pozostawało jednak domeną domysłów. Mam w tym zakresie jedynie przesłanki. Mariusz nigdy w życiu nie kupił biletu transportu publicznego, a mimo to ani razu nie zapłacił mandatu. Nigdy nie jeździł za granicę, a w kieszeni swojej sztruksowej marynarki zawsze miał paczkę ukraińskich szlugów. Przy takich umiejętnościach ogrywania kanarów i celników musiał być bardzo przekonujący nawet w oczach przewodników na tamten świat.

 Oczywiście forma przejścia w inną formułę bytu, jaką wybrał, nie była jedyną możliwą. Przez wzgląd na żałobę długo nie chciałam tego przyznać, ale Mariusz był, mówiąc kolokwialnie, potwornym wariatem. Jednocześnie do jego niewątpliwych zalet należał dziwny balans obłąkania, który wykluczał społeczną szkodliwość i umożliwiał funkcjonowanie na peryferiach normalności. Jeżeli ktokolwiek z nas postanowi naśladować Mariusza, niech robi to w sposób subtelny i z ograniczeniem pyłu, popiołu i krateru. Najlepiej w ogóle bez śmierci, bo żyć dla świata idei można już za życia. Może też nie naśladować go wcale. Mariusz i naśladowanie to mieszanka, która wymaga pewnej ręki i żelaznej psychiki.

 Nieco podchmielone towarzystwo kiwało głowami znad kieliszków (każdy z innej parafii). Wiedziałam, że rozumieli, a hartowana latami tolerancja alkoholowa dawała im moc bezbłędnego śledzenia myśli. Potem poprawiłam się w krześle niewygodnym jak świat i zapaliłam grubego papierosa. Przez krótką chwilę zastanawiałam się za ile papierosów sama będę gotowa, by wyruszyć we własną drogę wśród gwiazd. Oczywiście nie miałam pojęcia, ale wiedziałam, że choć jej ledwo wyobrażalną końcówka umyka przed wzrokiem gdzieś wśród wielkiego ,,Tam”, to jeden z jej odcinków jest już tu i teraz. Zgasiłam i powstałam do uroczystego toastu. Toastu za Mariusza.