Przekleństwo podarowanej przez los mapy skarbów

– Co tam znalazłaś? – spojrzałam zdumiona na Piratkę.

Moja najlepsza przyjaciółka, Karina, otrzymała tę ksywkę, odkąd zaczęła nosić podkoszulek w kotwice i charakterystyczny kolczyk w jednym uchu.

Piratka podniosła z podłogi kolorową kartkę, ukrytą za łóżkiem Krzychy, naszej wspólnej kumpeli, której szukałyśmy już od paru dobrych godzin.

– To… widokówka. – Pokazała mi ze zdumieniem. – W dodatku jest zaadresowana do nas obu.

– Hm… Zamiast zwyczajowego, ładnego krajobrazu, jest naszkicowana jakaś skośnooka, azjatycka gęba. To karateka? – Przyglądałam się niepewnie pocztówce.

– Żadnych słów, żadnych pozdrowień, tylko nasze imiona i ksywki. – Piratka obracała w dłoni tajemniczy przedmiot.

– No. I ich początki są tak jakoś nienaturalnie przyozdobione. -

Zbliżyłam widokówkę do okna i w słonecznym blasku wyraźnie dostrzegłam iluminujące podejrzanym blaskiem pierwsze litery czterech wyrazów.

– K-a-p-i-t-a-n – odczytałam sylabizując powoli.

– Co? – Piratka popatrzyła zdumiona.

– Sama zobacz – wskazałam palcem – „Ka” wyraźnie odróżnia się przy twoim imieniu: „Karina”, potem jest „Pi” od „Piratki”, później mój pseudonim: „Talizmanka” i wyodrębnione z niej dwie pierwsze litery, a na końcu „N” od: „Natalia”.

– Co to może być? – Piratka obróciła kartkę i spojrzała na rysunek twarzy. – A czemu tu są takie wielkie gały? – zapytała, pokazując nienaturalnie powiększone oczy rudowłosej, wyjątkowo smutnej kilkulatki.

– Czy ona przypadkiem nie miała wcześniej twarzy i czarnych, skośnych oczu Azjaty z tych słynnych filmów akcji?

– Też mi się tak wydawało – przyznała Piratka-Karina i z miejsca pobladła. – A teraz ma białą cerę i jasnobłękitne, ogromne tęczówki.

– Czekaj, Piratka… – Przybliżyłam znowu kartkę do okna. – Na tych oczach jest coś napisane… – Wpatrywałam się intensywnie w rysunek.

– Co ty gadasz, Talizmanka?! Na oczach?

– No, jakby… tatuaż.

– Nie mów!

– Serio. Jakieś litery, symbole, rysunki.

– To mapa! – wykrzyknęła zdumiona Piratka. – Oczy tej małej rudej zmieniły kolor i teraz pokazują mapę!

– Widzę jaskinię i ziarna sezamu… – Wytężałam wzrok, przykładając do portretu znalezioną w szufladzie biurka lupę.

– Skąd wiesz, że to sezam? – zapytała rozbawiona.

– Bo przy rysunku ziaren widnieje napis. – Pokazałam jej.

– Faktycznie. Pisze, jak byk. Se-zam – odczytała.

– W dodatku pachnie. – Potarłam opuszkiem palca.

– Piratka uniosła kartkę. – Zapach sezamu! Jak nic! – stwierdziła zaskoczona, wdychając woń fragmentu mapy.

A potem przesunęła ją dalej, ku oknu, i, coraz bardziej zaintrygowana, wymieniała kolejne odczytane symbole oraz napisy:

– Jest statek piracki i prom kosmiczny, jakiś chemiczny wzór z symbolem białka, płyty i adapter stojący na strychu…

– Dalej: symbol jeziora, bursztyn z nadbałtyckiej plaży, dwa bunkry, jakaś studnia, trzy tunele z wjeżdżającymi do nich pociągami, grupa kilku szkieletorów na motorach, krasnoludki w diademach…

– I jeszcze ten podpis: „Koniec świata jest nieunikniony”! Wiesz, co ja myślę?

– No?

– Krzycha chyba nigdzie nie zniknęła, jak wcześniej przypuszczałyśmy – stwierdziła z powątpiewaniem – tylko bawi się z nami w chowanego.

– Masz rację. To mi wygląda na robotę niezłego zgrywusa! – poparłam ją.

– A co może oznaczać tajemnicze słowo: „Kapitan”?

– Czy nasza Róża, to jest Krzycha, nie nazywała tak przypadkiem swojego kilkuletniego brata-imiennika?

– Bongo! Że też wcześniej na to nie wpadłam! Wszystko przez niego i ta cała zabawa ze zmieniającą się kartką to najpewniej pomysł małego Krzysia!

– Myślisz?

– Jestem pewna!

– Spójrz. – Pokazałam widokówkę. – Teraz narysowana twarz znowu się zmienia i zaczyna przypominać… wampira! Nie, czekaj, kota! Ojej, teraz znowu jest laborantką. I Małym Księciem. I krasnoludem. A teraz to… Układ Słoneczny!

– Co to może znaczyć? – zastanawiała się Piratka.

– To, że czas najwyższy na przerwę w zabawie i pożarcie jakiegoś smakowitego dania! – zawołała nagle roześmiana Róża, wychodząc z Krzychem zza kotary, skrywającej głęboki schowek pod schodami i przejście do sąsiedniego pokoju.

– Jesteś nareszcie! – obie z Piratką objęłyśmy ją i przywitały serdecznie.

– Obiad, obiad na stole! – dobiegło z kuchni.

Krzyś popędził ochoczo w tamtym kierunku.

– Kapitanie, umyj ręce przed jedzeniem! – upomniała go siostra. – Mama zrobiła dziś kaszę z polędwiczkami – zachęciła nas Róża-Krzycha i dodała – zapraszamy, zjedzcie z nami!

 

 

– Trochę mi szkoda – stwierdziła przy pożegnaniu Piratka. – Twoja widokówka przysporzyła nie lada radości i przez kilka chwil miałyśmy z Talizmanką nadzieję, że naprawdę zaprowadzi nas do jakiegoś tajemniczego skarbu.

– Widokówka? – Róża popatrzyła zaskoczona. – O czym mówicie, bo nie kumam?

– No, o tej kartce z portretem azjatyckiego karateki, ukrytej za łóżkiem i zmieniającej się co chwila. Na oczach rudej dziewczynki wyrysowałaś, niczym tatuaże, mapę z rozmaitymi przystankami, abyśmy cię szukały według podanych wskazówek. Gdzie ona się właściwie podziała? – Piratka popatrzyła na mnie z nadzieją. – Talizmanka, masz ją?

– Nie! Myślałam, że ty ją zabrałaś.

– Skąd o niej wiecie? – Róża spojrzała jakoś dziwnie i ściszyła głos do szeptu. – To przecież miała być tajemnica…

– Tajemnica? Kartka tkwiła za twoim łóżkiem, oparta o ścianę – wyjaśniła zdumiona Piratka.

– Co ty bredzisz? Za jakim łóżkiem? Jeszcze jej nie dokończyłam. Jest w fazie tworzenia, zamknięta na klucz. Nikomu dotąd nie pokazywałam tej widokówki – Róża szeptała z przejęciem, ale i niedowierzaniem.

– Jak to? – nie mogłyśmy pojąć.

Na dowód Róża podeszła z nami do biurka, otwarła kluczykiem sekretną szufladkę i wydobyła z dna znaną nam już widokówkę.

– Tak, to ta sama – potwierdziłam. – Znalazłyśmy ją rankiem za łóżkiem. Była oparta o ścianę. Przy dotknięciu spadła na podłogę.

Piratka przytaknęła.

– Niemożliwe… – wyszeptała Róża, patrząc niepewnie.

– Najpierw będzie ten Azjata, znany z filmów akcji – pokazałam jej tworzący się z wolna rysunek – a potem rudowłosa, smutna dziewczynka z błękitnymi oczami i narysowanym na nich tatuażem w postaci mapy. Później jeszcze wampir, kot i…

– Genialne! – poparła mnie Róża, wpatrzona z zachwytem w zmieniające się wizerunki.

– To nie my ją wymyśliłyśmy, tylko ty. – Teraz z kolei ja spoglądałam zdezorientowana.

Na kartce faktycznie twarz Azjaty zmieniła się w buzię dziewczynki z tatuażem na wielkich, błękitnych oczach.

– Tu była jaskinia, a tam bunkry… – Wskazywała Piratka, a wymieniane symbole znowu zaczęły się ujawniać na mapie, jakbyśmy razem je tworzyły.

– Co jest? – patrzyłyśmy zaskoczone na powstający na naszych oczach wzór tatuażu.

Wyrysowana w ten zaczarowany sposób mapa miała teraz dużo więcej szczegółów niż poprzednio.

– A jak to zrobiłaś, że pierwsze litery naszych imion i przezwisk błyszczą i mienią się kolorami, tworząc wyraz „kapitan”? – dopytywała Piratka.

– To magia – szepnęła z przejęciem Róża.

– No coś ty?! – roześmiałyśmy się obie.

– Kształcę się na wiedźmę. Jutro mam egzamin końcowy – przyznała cicho Róża.

– Że jak? – Wlepiłam w nią zdumiony wzrok.

– Pokażę wam. Liczyłam, że, gdy uzyskam dyplom, przystaniecie do mnie i wspólnie pogłówkujemy nad znalezieniem skarbu – szeptała dalej.

– To on jest naprawdę? I ta mapa? Zmieniająca się widokówka? To autentyczne artefakty? – Piratka patrzyła na potakującą Różę, jakby pierwszy raz w życiu ją widziała.

– Tak, wszystko to prawda. Tylko: cicho sza, dziewczyny! Zaczniemy od Księgi Magii, a potem pójdzie już z górki. – Sięgnęła na półkę po pokaźne tomisko, obite w niebieską skórę, po czym rozwarła je przed nami, szepcząc coś pod nosem.

– Wyraz „kapitan” też ma jakieś znaczenie? Wiemy, że nazywasz tak braciszka Krzycha.

– Oczywiście, że ma – potwierdziła Róża. – To hasło do otwarcia księgi. Bo, tak naprawdę, cała ta tajemnica jest jego sprawką!

Z wypiekami na twarzach i nadzieją w sercach na nową przygodę, całą trójką pochyliłyśmy się, przeglądając uważnie pożółkłe karty fantastycznego woluminu.

– Mapa z tatuaży jest ponoć przeklęta, lecz istnieje szansa na zrzucenie złego uroku… – zaczęła konspiracyjnie Krzycha.

– Prze-przeklęta? – powtórzyłam niepewnie.

– Spokojnie, Talizmanko. W trójkę damy radę każdej klątwie! Ta księga podpowiada, że najpierw trzeba zorganizować konkurs literacki. Zawarte w dziełach uczestników wskazówki dadzą rozwiązanie… – tłumaczyła dalej z przejęciem, a my przeniosłyśmy się wraz z nią do równoległego świata na zaczarowanej, wielowątkowej mapie skarbów, zamieszczonej na pewnym fantastycznym Portalu…