Prolog: Dziecię z morza

Witam.

Wklejam dziś początek czegoś, co kiedyś chciałbym nazwać powieścią. Jeśli chodzi o treść, to nie ma fajerwerków. Umieściłem jednak ten prolog bo jestem ciekaw co robię źle? gdzie popełniam błędy, co powinienem zmienić, co zostawic etc.

Miłej lektury.

 

DZIECIĘ Z MORZA

Czarnowłosa kobieta siedziała na drewnianym stołku, spoglądając w stronę mężczyzny ostrzącego grot strzały. Odkąd powróciła z lasu, nie mogła przestać myśleć o tym co ujrzała. Gdyby opowiedzieć o tym ludziom zamieszkującym te ziemie, zapewne nazwaliby ją szaloną. Miała nadzieję, że jej mąż okaże się bardziej wyrozumiały.

– Dziś rano, będąc na wzgórzu zobaczyłam coś – rzekła niespodziewanie.

Mężczyzna zaprzestał czynności i spojrzał na kobietę.

– Cóż takiego ? – spytał zaciekawiony.

– Na wybrzeżu spoczywała rybacka łódź. Nie było jej tam trzy dni temu.

Mężczyzna był wyraźnie zaskoczony. Wrzucił strzałę do kołczanu i zbliżył się do kobiety.

– Anno – westchnął – wiesz dobrze , że nawet największy głupiec nie wypłynąłby na te wody podczas trzydniowych burz.

Miał rację. Trzy razy w ciągu roku, mieszkańców południowych ziem królestwa Tevaronu nawiedzały niszczycielskie burze trwające zawsze trzy dni i trzy noce. Błyskawice rąbały drzewa, zacinające deszcze podtapiały domostwa, a gniewne wiatry zrywały dachy. Wody morza południowego zwanego Morzem Pustki pochłaniały każdego, kto odważyłby się żeglować w ten czas. A byli kiedyś tacy, co im odwaga przysłoniła rozum, lecz żaden z nich nie powrócił.

W tych czasach nikt nie kusił losu.

Jednak Anna była pewna swego. Przez długi czas przyglądała się łodzi. Nie miała żadnych wątpliwości, że ona tam była.

– Może i masz rację Samuelu. Chciałam jednak, abyś udał się ze mną na wybrzeże. Nie wyruszę sama tak głęboko w las kiedy grasują wilki – rzekła.

– Rankiem miałem wyruszyć do stolicy na handel.

– Wyjedziesz w południe.

Mężczyzna zmrużył oczy.

– Jesteś pewna tego co widziałaś?

– Tak – odrzekła.

Kobieta była zdecydowana. Samuel znał swoją żonę jak nikogo innego i dobrze wiedział, że gdy kobieta uprze się przy swoim, wszelki opór nie ma sensu. Jeśliby odmówił, zapewne zebrałaby się na odwagę i wyruszyła samotnie narażona na atak dzikiej zwierzyny.

– Niech będzie. Rankiem wyruszymy. Wiedz jednak, że nie popieram twojej decyzji – rzekł gniewnie.

Nazajutrz, przygotowawszy wszystko ruszyli w drogę. Samuel, z pełnym kołczanem strzał na plecach i długim łukiem na ramieniu kroczył przed kobietą. Lasy w tej części królestwa były bardzo gęste. Bujne korony drzew skutecznie osłaniały pogrążoną w mroku ścieżkę przed porannymi promieniami słońca. Labirynt wąskich ścieżek i polan uwięziłby każdego na kilka godzin. Lecz nie ich. Odkąd zamieszkali w środku lasu, stał się on ich drugim domem.

Wreszcie wkroczyli na wąska ścieżkę schodzącą wprost na wybrzeże. Ostrożnie stąpali po nierównym gruncie, czujnie wypatrując podejrzanych ruchów, cieni bądź hałasów. Leśne zakamarki w pobliżu Morza Pustki były bardzo niebezpieczne. Ostatnimi czasy, stada agresywnych wilków panoszyły się w tych rejonach. Zdarzyło się też kilkakrotnie, że zwierzęta te pojawiły się w pobliżu ich chatki, co dawniej było niespotykane.

Dotarłszy bezpiecznie na wybrzeże rozejrzeli się wokół. Słońce skryło się za chmurami, a nadbrzeże okryło się szarością. Mimo, że trzydniowe burze zakończyły się wczorajszego ranka, wody Morza Pustki wciąż były wzburzone. Silne podmuchy wiatru napędzały wysokie fale, które unosiły się pod niebo po czym z impetem opadały w głębiny.

Na opustoszałym wybrzeżu nie dojrzeli jednak żadnej łodzi.

– Tu ją widziałaś? – spytał Samuel.

Kobieta rozejrzała się dookoła.

– Wydaje mi się, że to tam – rzekła, wskazując palcem wschód.

Podążyli wzdłuż wschodniego wybrzeża. Z każdym kolejnym krokiem Anna zaczynała mieć wątpliwości. Prócz bezkresnych wód i niekończących się mokrych piasków na horyzoncie nie widać było żadnego statku. Czyżby mi się przewidziało? pomyślała. Jeszcze wczoraj była pewna swych racji, dziś już nie.

Samuel również tracił nadzieję. Kiedy zgodził się na tą wędrówkę był rozgniewany. Musiał zrezygnować z podróży do stolicy, aby udać się tutaj w poszukiwaniu cudu. Bo właśnie tym byłaby łódź, która przetrwałaby sztormy na Morzu Pustki. Od dawien, nikt nie wypływał podczas trzydniowych burz. Zaginione statki były wystarczającą przestrogą dla każdego, kto chociażby wpadł na tak szalony pomysł. Rankiem jednak, jego gniew przerodził się w fascynację. Gdyby prawdą okazało się to co powiedziała Anna, byłaby to rzecz niesłychana. Pierwszy statek, który oparł się niszczycielskiej sile natury. Cóż to byłaby za nowina!

I wtedy z oddali wyłoniła się drewniana łódź rybacka, spoczywającą w pobliżu wód.

– Niewiarygodne – szepnął Samuel.

Mężczyzna spodziewał się zobaczyć wrak. Kiedy był chłopcem, często przebywał na tym nadbrzeżu. Zdarzyło się raz, że na jego oczach morze wyrzuciło na brzeg statek rozbijając go w drzazgi.

Tymczasem ten który widział teraz, prócz zmoczonych desek, wyglądał jakby go dopiero zbudowano. Samuel próbował doszukać się racjonalnego wyjaśnienia, bowiem niemożliwym było, aby rybacka łódź mogła przetrwać starcie z potężnym żywiołem. Żadna nie dałaby rady!

I wtedy, jego uwagę przykuło dziwne zjawisko.

Część morza w pobliżu statku była spokojna. Morski przypływ delikatnie muskał rufę łodzi, podczas gdy tuż obok szalały fale. Wyglądało to tak, jakby niewidzialna moc oddzieliła wzburzone wody od miejsca, w którym utkwiła łódź i uspokoiła je. Samuel nie umiał znaleźć odpowiedzi na dręczące go pytania; Skąd się wzięła ta łódź? Jak przetrwała sztormy? Kto na niej płynął?

I wtedy go olśniło.

Jeśli był ktoś, kto mógłby mu dać odpowiedź na te pytania, to byliby to marynarze płynący na pokładzie tego statku. Lecz w pobliżu nie było nikogo, ani żywego, ani martwego.

– Czy jest tu ktoś?! Ktokolwiek?! – krzyknął nagle Samuel, jednak odpowiedział mu jedynie szum morza zmieszany z lamentem morskich ptaków krążących na pochmurnym niebie. Ponowił próbę, lecz bez skutku.

Kiedy zbliżyli się do łodzi usłyszeli szmer, który szybko przerodził się w cichutki płacz. Spojrzeli po sobie zaskoczeni. Anna pędem wskoczyła na pokład i krzyknęła z wrażenia.

– Tutaj jest jakieś dziecko!

W kącie łodzi poruszało się zawiniątko. Malutkie rączki wystrzeliły w powietrze, jakby próbując coś chwycić. Blada twarzyczka wyglądała zza skrawka szarego materiału, a po jej policzku ciekły łzy. Anna dobiegła do dziecka. Wzięła na ręce i przyłożyła mu dłoń do czółka.

– Ono jest zimne! -krzyknęła i zeskoczyła z pokładu – Musimy je zabrać do domu!

Zdumiony Samuel popatrzył na noworodka. Wciąż ciężko mu było uwierzyć w to co widzi. Zupełnie niewiarygodnym było, aby nawet największy z okrętów Tevaronu, mógł przeciwstawić się potędze sztormów na Morzu Pustki, a widok dziecka, którego zdradliwe wody nie wessały w mroczne głębiny był poza wszelkim wyobrażeniem.

Pogrążonego w myślach mężczyznę obudził krzyk kobiety.

– Samuelu! Musimy ruszać!

Do chatki dotarli bardzo szybko, nie bacząc na wilki i inne dzikie zwierzęta mogące zagrażać im w trakcie powrotu. Teraz najważniejszym było zdrowie dziecka.

Anna położyła zawiniątko na łóżku, podczas gdy Samuel począł rozpalać ogień w kominku.

– Rozwiń je. W środku jest ciepło. Nie możemy pozwolić, aby jego ciało strawiła gorączka – rzekł.

Anna pośpiesznie uwolniła ciało dziecka z szarego materiału i odskoczyła przerażona do tyłu przewracając wazon pełen kwiatów. Gliniane naczynie z hukiem uderzyło w podłogę.

– Co się stało?! – zapytał zaskoczony Samuel.

– Ono … Ono .. nie jest człowiekiem! – wybełkotała kobieta.

Zaskoczony mężczyzna odszedł od kominka i zbliżył się do noworodka. Oczy mężczyzny rozwarły się w zdumieniu.

– Co to ma znaczyć? – zapytał sam siebie.

Na posłaniu leżało dziecko wyglądające jak ludzkie. Cerę miało bladą, a oczy spuchnięte od płaczu. Jednak Samuela i Annę przeraziły uszy dziecka. Długie i spiczaste, wystające ponad główkę noworodka.

Kim ono było? Skąd się wzięło ? Co z nim zrobią? Widmo tych pytań zawisło w ich umysłach.

Jedno było pewne. Królestwo Tevaronu nigdy jeszcze nie widziało takiego dziwu.