Sobota

Zaraz po przebudzeniu funduję sobie drżenie rąk na resztę dnia. Efekt nadwrażliwości na kofeinę, ale za to kawa trzyma mnie przy życiu. Do małej filiżanki sypię dwie kopiaste łyżeczki i zalewam wrzątkiem.

 

Czekając, aż nieco ostygnie, karmię kota. Od kiedy dotknąłem stopami podłogi, Winston ociera się o nie swoim grubym, rudym cielskiem. Zanim nałożę zawartość puszki do miski, podnoszę go i przytulam do policzka. Uwielbiam ten dotyk i spokój, który niesie.

 

Wracam do kawy. Nadal jest gorąca, ale nie parzy, kiedy jednym szybkim łykiem pochłaniam całą zawartość miniaturowej filiżanki. Nie lubię kawy.

 

Czas na łazienkę. Najpierw wydalam wszystko, co już nie przyda się mojemu organizmowi. Potem wchodzę pod prysznic. Miejsce, w którym spędzam bardzo dużo czasu. Potrzebuję tego.

 

Szoruję ciało gruboziarnistą solą. Nie znam lepszego sposobu, aby pozbyć się tego, co lgnie do mnie jak szpilki do magnesu: energii innych ludzi.

 

Czuję każdego zbliżającego się człowieka. Jego myśli, przez skórę, przenikają do mojego mózgu. Znam jego nastrój, zmartwienia, najgłębiej skrywane pragnienia. Okropne uczucie. Dopóki ich nie zmyję, nie mogę być pewien, co jest mną, a co nimi.

 

Wraz z wodą spłukuję kobietę, która opuściła moje mieszkanie zanim się obudziłem. Dopiero teraz jestem w pełni świadomy siebie.

 

Tak zaczynam dzień. Teraz poszedłbym do pracy, ale nie dzisiaj. Jest sobota i mam zadanie do wykonania.

 

Cieszy mnie fakt, że nie muszę dzisiaj wkładać garnituru, nieskazitelnej koszuli i ozdobionego drogą spinką krawata. Wyciągam z szafki jeansy, pierwszą lepszą koszulkę i czarną bluzę z kapturem. Jest po dziewiątej.

 

Wyglądam przez okno. Typowe przedwiośnie: chlapa, szare chmury, deszcz. Chyba mam czas, żeby zjeść śniadanie. Wracam do kuchni i przyrządzam tosta. Winston z parapetu obserwuje każdy mój ruch.

 

Wychodzę z mieszkania tuż przed dziesiątą. Jestem prawie pewien, że powinienem się udać na plac Grunwaldzki. Wsiadam w tramwaj numer 71 i po dwudziestu minutach jestem na miejscu. Deszcz przestał już padać i zza chmur wychodzi słońce. Krążę po przystankach, aż widok nałoży się na ten, który dane mi było zobaczyć dzisiaj w nocy. Znajduję i czekam.

 

Czekam na człowieka, o którym śniłem. Nie mam pojęcia, jak długo to potrwa. Na pewno nie dłużej, niż do zachodu słońca, bo w moim śnie świeciło mi prosto w oczy.

 

Opieram się o barierkę i obserwuję ludzi. Niektórzy przechodzą za blisko i wpadam w ich macki. Czuję chłodny smutek przygarbionego dziadka i gorącą żądzę chłopaka ściskającego rękę uśmiechniętej dziewczyny. Roztargnienie matki, jednocześnie rozmawiającej przez komórkę i szukającej wzrokiem swojego dziecka, które, naburmuszone, idzie kilka kroków przed nią. I oczywiście wściekłość dziecka, któremu nie kupiła wymarzonej zabawki. Czuję się brudny.

 

Wreszcie jest. Wysiada z tramwaju, a wraz z nim potężny, brodaty jegomość, żywo coś tłumaczący. Wiem, kim jest brodacz. Wysłali go ci drudzy. Zakładam kaptur i ruszam ich śladem.

 

Idę za blisko, ale nie zauważą. Wchodząc w aurę mężczyzny z mojego snu, na chwilę tracę dech. Jakbym tonął w smole. Wszystkimi siłami walczę z samym sobą, by pozostać w tym bagnie wystarczająco długo. Po chwili widzę jego myśli: kościół, przed ołtarzem mała trumna, w trumnie kilkuletnia dziewczynka. Ma ciemne włosy, takie same jak on. Kościół jest pełen ludzi. Mężczyzna siedzi w pierwszej ławce. Sam. Zupełnie sam. Robię krok do tyłu i wizje znikają. Jestem potwornie brudny, tylko sól by teraz pomogła.

 

Smoła. Czuję się jak po kąpieli w smole. Idę z trudem. Nienawidzę wchodzić w kontakt z przyszłym samobójcą.

 

Z każdą chwilą jest gorzej. Słucham słów brodacza i zaczynam rozumieć dlaczego. Biedny, nieświadomy facecik nie ma pojęcia, że tuż obok trwa walka o jego duszę.

 

Zatrzymują się przy przejściu dla pieszych. Jest czerwone światło, samochody pędzą, jakby ich właścicielom spieszno było do grobu. Teraz, albo nigdy. Wpycham brodacza pod nadjeżdżającą z zawrotną prędkością ciężarówkę i uciekam w drugą stronę

 

Za plecami słyszę pisk opon i głośny grzmot. Bez namysłu wbiegam w otwarte drzwi jakiejś kamienicy. Już spokojniej wchodzę na pierwsze piętro i z okna na korytarzu spoglądam na bałagan, którego narobiłem.

 

Ciężarówka staranowała samochód dostawczy z drugiego pasa i wbiła się w instalację bilboardową. Długi sznur samochodów za nią stanowił obecnie jedno, połączone w różnych, oby nieszkodliwych, kombinacjach. Zagryzam wargi i błagam w myślach, żeby nikomu nic się nie stało.

 

Przerażony kierowca ciężarówki wyskakuje z auta i z obłędem w oczach obmacuje maskę, zagląda pod samochód. Pewnie szuka resztek brodacza. Bez obaw. Znajdzie, co najwyżej, odór siarki.

 

Pozostali kierowcy też opuszczają samochody o własnych siłach, więc oddycham z ulgą. Na chodnikach zbiera się tłum gapiów. Facet z mojego snu patrzy na karambol szeroko otwartymi oczami. Gdyby nie ja, to właśnie on leżałby pod tą ciężarówką.

 

Obiekt misji rusza w swoją drogę. Przeciska się przez tłum gapiów i podąża dalej chodnikiem w stronę ulicy Sienkiewicza. Zdejmuję kaptur i wychodzę z budynku. Idę za nim, nie za szybko, żeby nie zwrócić niczyjej uwagi. Dopiero po dłuższym czasie zaczynam go doganiać. Znowu podchodzę za blisko, ale chodnik jest pełen ludzi, więc nie wyglądam podejrzanie.

 

Tym razem czuję chłód. Po smole nie zostało ani śladu. Jakbym wszedł po pas do wartkiego strumienia. To strumień jego myśli. Analizuje i rozważa, wyciąga wnioski. Nagle wszelki opór ustaje. Aura staje się czysta, a ja czuję, jakbym po odprężającym śnie wyszedł na spacer. W rześki, letni poranek. Cudowne uczucie. To nadzieja. Moja misja jest skończona.

 

Zatrzymuję się na pierwszym przystanku i wsiadam do tramwaju, który zawiezie mnie najbliżej domu. Staję na końcu, jak najdalej od nielicznych ludzi zajmujących miejsca siedzące.

 

Gdy wysiadam, zostaje mi jeszcze kawałek do pokonania i kolejne przejście dla pieszych. Czekam na zielone światło, odpowiednio oddalony od reszty osób. Nagle cicho, lecz coraz głośniej, słyszę zbliżający się chaos. Jeśli myśli tamtego faceta były strumieniem, to właśnie za plecami mam wodospad Niagara. Zaczyna mnie boleć głowa. Kiedy poczułem to pierwszy raz, byłem przerażony, ale potem zrozumiałem, że tak po prostu odbieram ludzi z ADHD.

 

Odwracam się i ku mojemu zaskoczeniu, zamiast małego, rozbrykanego urwisa widzę dziewczynę, może studentkę, w szarym płaszczyku i glanach. Ma słuchawki w uszach, jest głęboko zamyślona. Mija mnie i, nie zważając na czerwone światło, wchodzi na jezdnię. Bez namysłu wyciągam rękę i wciągam ją z powrotem na chodnik. W momencie kontaktu czuję, jakbym oberwał kijem bejsbolowym w sam mózg. A ona nawet nie zauważyła. Jakby nigdy nic stoi na chodniku, wpatrzona w światła. Czasami zastanawiam się, czy umarłbym, gdybym bezpośrednio dotknął skóry takiego człowieka?

 

Tymczasem ból pulsuje, jakby zaraz miał mi rozsadzić głowę. Ciekawe, czy przypadkiem nie zepsułem komuś misternie ułożonego planu.

 

Zapala się zielone i wszyscy przechodzą. Ja czekam, aż dziewczyna zniknie z pola widzenia, a wraz z nią ból. Przechodzę dopiero na następnym, kiedy, nawet wytężając wzrok, nie mogę jej dostrzec.

 

Wreszcie dopadam drzwi budynku. Wbiegam na pierwsze piętro z kluczami w ręku. Lekko trzęsą mi się ręce i mam problem z włożeniem klucza do dziurki, ale w końcu daję radę.

 

Kiedy jestem w środku, szybko zatrzaskuję drzwi i już na korytarzu zaczynam się błyskawicznie rozbierać. Wchodząc do łazienki jestem kompletnie nagi. Wskakuję pod prysznic, puszczam ciepłą wodę i biorę z pojemnika garść soli. Z każdą chwilą jest mi lepiej. Spływają ostatnie resztki smoły, znów mogę normalnie myśleć.

 

Zakręcam wodę, wycieram się. Idę do sypialni i wkładam czyste ubrania. Resztę dnia spędzę w domu. Wreszcie mogę odpocząć. Winston znów przy moich stopach. Jest piętnasta. Mój brzuch żąda obiadu.

 

Kim jestem? Jestem tym, który słucha głosu Boga i wypełnia jego polecenia. Jestem pionkiem w grze. Dlaczego ja? Bo zrozumiałem, kto do mnie mówi i co oferuje. Zdecydowałem poświęcić cząstkę ziemskiego życia. W końcu stawka jest wysoka.

 

Nie jestem jedyny, jest więcej takich, jak ja. Nie znam ich, ale wiem, kiedy stoją za blisko.