Rozróba [FANTASTYCZNY KICZ 2011]

– A co to tutaj! Już mi stąd zjeżdżać! – Karczmarz pogonił parkę, która gziła się na sianie tuż obok magazynku z piwem. Wiejska dziewoja oblała się pąsem a jej towarzysz szybko podciągał spodnie. Gospodarz poświecił sobie świecą i wściekły złapał go za koszulę. – O, ty, niecnoto jedna! Masz na zmywaku siedzieć a nie chłopki obmacywać! – Zdzielił go przez łeb. – Marsz! Zbierać brudy ze stołu i zmywać! A ty, ściero jedna, już mi stąd! – Kopnął w dupsko dziewczynę, aż się zatoczyła i uciekła z krzykiem. Postękując wytoczył beczkę z komórki, którą zamknął wielkim kluczem, a następnie powiesił go sobie przy pasku. Tylnym wejściem przetoczył piwo pod bar, dźwignął na stojak i wprawnym ruchem umocował kranik.

– Gospodarzu! Jeszcze kolejkę! Byle szybko! – Zawołał jeden z siedzących przy długiej ławie chłopów. Czerwony na twarzy, z mętnym wzrokiem, widać było, że wiele nie potrzeba, aby zwaliło go z nóg.

– Dadzą im jutro baby popalić w domach, oj, dadzą! Iwonka! Ho no tu! Podaj no piwo tym obszczymurkom! Tylko prędko! – Krzyknął na kelnerkę. Młoda znudzona dziewczyna podniosła się z ławy. Z głębokiego dekoltu mało co nie wyskoczyły dwie wielkie i jędrne piersi, które falowały z każdym jej krokiem. Krągłymi biodrami okrytymi tylko cienką tkaniną zataczała pełne koła aż oczy wszystkich mężczyzn skupiły sie tylko na tych hipnotyzujących ruchach.

– Ale dupa… – Ktoś z tyłu jęknął podniecony.

Kelnerka odrzuciła nagłym ruchem głowy burzę jasnoblond włosów, po czym odsłoniła szyję robiąc z nich zgrabny kok i pochyliła się nad karczmarzem pytając – które, szefie?

Jędrycho zatopił wzrok w ogromnych cyckach Iwonki i szepnął – to chrzczone. Są tak narąbani, że nie poczują różnicy. No raz, raz, raz! – Klepnął ją w zalotnie wypięty tyłek. Odkąd wziął ją na pomocnicę dochody wzrosły dwukrotnie. Nie licząc przychodów z korzystania z jej wdzięków w specjalnie przygotowanym pokoiku.

Kelnerka fachowym ruchem zgarnęła dwanaście litrowych kufli i dostarczyła je do stołu. Ledwo zdążyła je odstawić, kiedy jeden z chłopów złapał ją wpół i posadził sobie na kolanach jednocześnie łapiąc za pierś. – Chętnie bym się z tobą pobawił, mała! – Zionął jej smrodem taniego piwska prosto w twarz.

– Chcesz się bawić, musisz płacić! – Zagrzmiał zza baru Jędrycho.

– Ja się z nią zabawię, ty łajzo! Oddawaj ją! – Inny pijany w sztok chłop usiłował odebrać Iwonkę z łap tego pierwszego.

– Tak? Już ja ci dam! – Krzyknął i walnął go pięścią w nos. Kelnerka zgrabnym ruchem wyślizgnęła się z uścisku, podczas gdy dookoła rozpoczynała się regularna bójka. Wypełzła na czworakach spomiędzy ich nóg, kiedy to znów ktoś ja pochwycił. To był Oleg, miejscowy przedstawiciel bezkarkowców krótkoczołych.

– Ja! Ty! Siano! Oleg chce! Oleg zapłaci dobrze! – Podniósł ją i wtedy przypadkowo trącił przemykającego się cichaczem bosego chuderlaka w łachmanach. Tamten zatoczył się i wpadł na plecy siedzącego w milczeniu zielonego bysiora.

– Przepraszam szanownego pana najmocniej! – Mały człowieczek aż przykrył głowę ramionami ze strachu. – Ło, Wielka Matko, ło, Wielka Matko, niech mnie pan nie bije!

Wielkie zielone plecy drgnęły. Potwór odwrócił się. – Jak to PAN??? – Rozbrzmiał cudowny damski głosik pełen oburzenia. Sala zamarła. Bójka błyskawicznie się skończyła a wszyscy patrzyli tylko na nich. Mały człowieczek z zaskoczenia aż opuścił ręce i zdecydował się spojrzeć w górę. Przetarł oczy ze zdumienia. – Ty… jesteś… driadą?

– Tak, jestem driadą! Po prostu nieco większej postury niż zwykle!

Patrzył na nią zadziwiony. – O, ja cię… – Zreflektował się. – Przepraszam, przepraszam! Po prostu wcześniej nie widziałem takiej driady jak ty! Jak pani, znaczy! Proszę, nie bij… – Zapiszczał żałośnie.

– Buuu, bo to wszystko dlatego, że… mamusia puściła się z ogrem! – Powiedziała drżącym głosem driada. – A ja cierpię! Nawet nie wyglądam jak kobieta! Wszyscy mylą mnie z facetem! – Rozryczała się na całego i padła mu w ramiona.

– Ugh. – Ugięły się pod nim kolana. Driada była naprawdę słusznej postury. – No, już cicho, już dobrze. Myślałem, że driady nie mogą się rozmnażać? A już na pewno nie z ogrami?

– Mamusia też tak myślała! Pociągał ją jego nieodparty męski urok. Ta surowość, ordynarność, nieokrzesanie. Sposób, w jaki podciągał spodnie, jak drapał się po jajach. Zapach jego potu! – Zaniosła sie szlochem. – O ja biedna, nieszczęśliwa! – Uwiesiła się na jego ramieniu całym ciężarem ciała.

– Ykhyyy… Ale jesteś… yyy… – Gorączkowo szukał dobrego słowa. – Oryginalna! Jesteś jedyna na świecie. A wszystko, co unikalne, jest piękne!

– Ty… Naprawdę tak myślisz? – Wielka jak księżyc twarz ozdobiona kartoflanym nosem nieco sie rozpromieniła. Driada otarła łezkę. Spojrzała na niego szklistymi oczyma. – Jak ci na imię, człowieku?

– Ja, no, yyy, jestem, ekhem… – Kaszlnął lekko i patrząc w niewidoczny punkt wykrztusił cichutko. – Hegemon.

– Hege-co? Ha, ha, ha, ha, ha! – Zaniosła się gromkim śmiechem driada i cała sala jej zawtórowała. – Hegemon? Ty? Toż to jakieś żarty przecież!

– Phi! I kto to mówi! – Burknął obrażony. – Moi rodzice pokładali we mnie wielkie nadzieje. Miałem być rycerzem! Niepokonanym wojem! Zdobyć rękę księżniczki i pół królestwa!

– I nie wyszło?

– Nie wyszło! Nie będę spełniać niczyich zachcianek! Nie można przekładać swoich niespełnionych marzeń na dzieci! Wozić je od małego na lekcje fechtunku! Ten miecz był taki ciężki a kolczuga zawsze za duża! Śmiali się ze mnie, wyzywali od cherlaków i nieudaczników… Musiałem się leczyć u psychologa, krasnoluda! – Wykrzykiwał wzburzony. – Ale co z niego był za psycholog, ciągle tylko gadał o piwie i złocie, o kilofach i toporach. Wysyłał mnie do pracy w kopalni. Że taka terapia niby! W końcu pogodziłem się z losem i zatrudniłem się tu, u karczmarza, na zmywaku. Mogę jeść resztki ze stołów i spać w cieple. Dobrze mi tu i już! A moja siostra, ta to ma przesrane. Nazwali ją Tradycja…

– Przepraszam. Byłeś dla mnie dobry, a ja się śmiałam. Jestem Zastawka, po mamusi. Miała na imię Serduszko. – Driada ścisnęła mu rękę tak mocno, że aż coś chrupnęło.

– Miło mi. – Odpowiedział Hegemon rozmasowując obolałą dłoń. Zerknął w bok. – Muszę iść. Gospodarz mnie zbije, jak nie pozmywam garów a już cała sterta czeka. Ooo! Patrzy na mnie krzywym okiem!

– Taaak? Nie tak prędko, kochaniutki. Mam co do ciebie inne plany, a mi się nie odmawia. – Złapała go za kołnierz i uniosła do góry. Wyglądał jak schwytany w pułapkę robak, kiedy przebierał bezsilnie w powietrzu kończynami. – Idziesz ze mną! Mam coś do załatwienia w Arkadii i przyda mi się towarzysz! Będziesz mnie zabawiał w drodze! – Przerzuciła go przez ramię bez najmniejszego wysiłku i wstała od stołu. Cisnęła na stół srebrnika. – To twoja zapłata, gospodarzu! Zabieram też zmywarkę!

– O, nie, mamusiu… Błagam! Ja chcę do domu, do podusi, już będę grzeczny… – Jęczał rozpaczliwie trzymając się kurczowo jej zielonych, trawiastych włosów. Wtedy dostał w łeb belką, której nie zauważyła Zastawka. Świat zalała ciemność.

www.dzikiczarnykot.blog.pl