Dwanaście starych cierni pięknej korony

Wielka i ciężka łza spłynęła po policzku młodego człowieka siedzącego w trzecim, licząc od kabiny maszynisty, wagonie pociągu warszawskiego metra. Mężczyzna ten miał bujną brodę, krótko przystrzyżone włosy i duże piwne oczy. Miał na sobie ciepły płaszcz, a pod nim czarny garnitur i czerwony krawat. Między jego dwoma błyszczącymi butami stała skórzana teczka. Na białej koszuli widoczne były krople, które spadły już wcześniej. Ich ścieżki błyszczały na twarzy młodzieńca i nie schły.

 

Patrzył na otaczających go ludzi. Na bezdomnego siedzącego naprzeciwko, którego smród odstraszał wszystkich dookoła, czego wątpliwą zaletą było to, że nikt koło niego nie siedział ani nie stał. Patrzył również na małą dziewczynkę siedzącą kawałek dalej, która machała nóżkami w powietrzu i bez reszty oddała się lizakowi, który trzymała w rękach. Obok dziewczynki siedziała zakochana para. Patrzyli sobie w oczy, całowali się po rękach, po ustach. Nie wymieniali płynów za pomocą jamy ustnej, po prostu dzielili się miłością za pomocą pocałunku. Oboje jeszcze nie uprawiali seksu, nie myśleli o tym. Od razu było widać, że mogliby spędzić ze sobą resztę życia, mieli więc czas na współżycie. Obok nich przy drzwiach pociągu stał kompletnie pijany facet po trzydziestce, podśmiewujący się ze wszystkich i dający wyraźnie do zrozumienia jak bardzo przeszkadzał mu smród bezdomnego. Klął i marszczył nos patrząc w jego stronę. Bezdomny nie zwracał na to uwagi, patrzył przed siebie zamyślony. Obok pijanego stał dresiarz. Jego cierpliwość skończyła się już jakiś czas wcześniej, lecz teraz nie wytrzymał. Kazał pijakowi zamknąć mordę, ten odpowiedział równie przyjemnie i rozpoczęła się awantura.

 

Młody człowiek w garniturze dalej płakał. Pełne bólu i żalu oczy przeskakiwały z jednej osoby na drugą, obserwował. Poczucie winy rozrywało go od środka, jakby odpowiadał za tych wszystkich ludzi. Jego wzrok zatrzymał się na mężczyźnie, który stał w najdalszej części wagonu. Miał długie popielate włosy i obrzydliwą szramę na twarzy zaczynającą się pod lewym okiem i kończącą się nad prawym kącikiem ust. Przyglądał mu się z obojętną miną.

 

„Czas kończyć."

 

Wstał. Zaczął iść w stronę gdzie stał długowłosy ze szramą na twarzy. Nagle stanął i spojrzał na dziewczynkę z lizakiem.

 

– Jak masz na imię dziewczynko? – spytał nadal płacząc.

 

Dziecko spojrzało na niego z przestrachem w oczach i złapało za rękę dziewczynę siedzącą obok ze swoim chłopakiem.

 

– Dorotka – odpowiedziała drżącym głosikiem.

 

Starsza siostra dziewczynki ścisnęła ją mocniej i przysunęła do siebie. Spojrzała z niepokojem na człowieka w garniturze.

 

– Powiedz Dorotko, wiesz co to śmierć?

 

Chłopak dziewczyny poderwał się i spojrzał na młodzieńca z bliska. Wtedy dopiero dostrzegł łzy.

 

– Odsuń się człowieku. Naćpałeś się, czy jak?

 

Mężczyzna roześmiał się cicho przez łzy.

 

– Nie, nie naćpałem się – odpowiedział i pociągnął nosem – Mam po prostu nadzieję, że dziewczynka wie co to jest śmierć. Śmierć jest dla was wybawieniem.

 

– Dlaczego płaczesz? – ośmieliła się Dorotka

 

– Bo taki już mój los – szepnął spoglądając ukradkiem na długowłosego ze szramą, który nadal go obserwował – Bo ktoś musi Dorotko.

 

Postawił teczkę na środku wagonu, z kieszeni wyciągnął spory pilot z dwoma czerwonymi guzikami. Nacisnął lewy. Pilot wydał z siebie dźwięk i drugi guzik zaświecił się.

 

Mężczyzna stanął pośrodku wagonu i rozejrzał się po twarzach wszystkich dookoła siebie. Nadal płakał, twarz wykrzywił mu grymas bólu. Serce pękało na cztery części wewnątrz klatki piersiowej. Dosłownie. Biło jak szalone. Wiedział, że zaraz bić przestanie. Coraz wolniej i wolniej. Aż w końcu znieruchomieje podzielone na ćwiartki.

 

– Śmierć będzie wybawieniem, które będzie trwało dla każdego z was tyle samo. – krzyknął przez łzy – I uwierzcie mi. Długo będziecie wybawiani, zanim każdego spotka to na co nie zasłużył.

 

Ludzie zaczęli szeptać, niepokój rósł z każdą chwilą w każdej piersi, która znajdowała się w tym samym wagonie co mężczyzna w garniturze. Było w nim coś dziwnego. Nawet dresiarz nie miał odwagi się odezwać.

 

– Bowiem sami stworzyliście sobie świat, w którym dziwka, złodziej i morderca idą do tego samego worka co – spojrzał z jeszcze większym smutkiem na Dorotkę – niewinna dziewczynka.

 

Przymknął oczy i wziął głęboki oddech.

 

– WYBAWIENIE! TAK BRZMI…

 

Uniósł pilot i spojrzał raz jeszcze na ludzi przed sobą.

 

– On ma bombę! – krzyknął bezdomny.

 

Dresiarz zareagował natychmiast, rzucił się w stronę młodzieńca w garniturze. Zanim zdołał do niego dotrzeć wszyscy pasażerowie, w dziwny sposób, usłyszeli ostatnie słowa wyszeptane przez usta, po których gęsto spływały łzy.

 

– …imię moje. – dokończył wciskając prawy guzik na pilocie.

 

Potężny wybuch rozerwał teczkę, ściany wagonu i skruszył betonowe ściany tunelu, z którego ogromne skalne odłamy spadały na cały pociąg, miażdżąc go i zabijając wszystkich, którzy w nim jechali. Przez jakiś czas wrak sunął jeszcze niosąc ze sobą niesamowity łoskot i snopy iskier. W końcu pociąg został całkowicie pogrzebany pod tonami gruzu, w tunelu zaległa martwa cisza.

 

Obok zgliszcz oparta o ścianę stała smukła, doskonale umięśniona i naga postać. Całą skórę miała szarą jak popiół. Długie popielate włosy spoczywały na ramionach i plecach. Na twarzy widoczna była paskudna szrama ciągnąca się od lewego oka aż do prawego kącika ust. Beznamiętne i całe czarne jak noc oczy spoglądały na wrak pociągu. Wielkie skrzydła wyrastające tej postaci z pleców otulały całe ciało. Nie były to ptasie skrzydła, wyglądały podobnie jak te, które mają nietoperze. Nie był to ani mężczyzna ani kobieta, ale zdecydowanie bardziej przypominał płeć męską. Po chwili, pośród martwej ciszy rozbrzmiał piękny i delikatny głos wydobywający się z szarych ust, układając się cicho w bardzo starą pieśń.

 

„Dwanaście pięknych dusz uniosło się w powietrze,

 

Dwanaście pustych skorup rozpadło się na wietrze.

 

Dwanaście dobrych uczynków różnych,

 

Dwanaście tuzinów grzechów próżnych,

 

Dwanaście szal przeciążonych,

 

Dwanaście starych cierni pięknej korony.

 

Dwanaście kropel krwi na piasku rozgrzanym,

 

wyschną kiedyś, lecz pamiętaj

 

Dwanaście ich było. Każda czarna niczym grzech."

 

Kiedy skończył znowu zapadła cisza. Dużo więcej niż dwanaście dusz szykowało się do uniesienia w powietrze. Chwilę potem umierający podnieśli lament. Zaczęli płakać, krzyczeć, jęczeć, prosić o pomoc. Potem wołali już tylko o śmierć. Młody człowiek z bombą w teczce miał rację. Umierali długo, wybawienie potwornie przeciągało się w czasie. Potem każdy z nich dostanie to na co nie zasłużył. Jeszcze nie teraz.

 

Jeden z pasażerów, którego ręka wystawała ze sterty gruzu, wcale nie umierał. Poruszył palcami. Odgarnął kilka mniejszych kawałków betonu, wyłoniła się głowa. Potem druga ręka i tułów. W końcu wydostał się cały. Otrzepał garnitur, poprawił krawat. Sięgnął do dziury z której się wygrzebał i wyciągnął swoją teczkę. Nie miał żadnej rany, garnitur miał w takim samym stanie jak przed wybuchem. Ani jednego zadrapania. Jakby bomba, która wybuchła tuż pod nim, w ogóle nie istniała. Krzyki i jęki pozostałych pasażerów mówiły jednak coś zupełnie innego. Mimo to, młody mężczyzna w garniturze stał na kupie gruzu nietknięty i ocierał łzy.

 

– Muszę przyznać, że jebnięty z ciebie skurwiel. – powiedziała szara postać – Myślałem, że posrają się wszyscy w gacie jak zacząłeś swoją gadkę. Prawie sam w nią uwierzyłem. Wybawienie. Fajne imię, aczkolwiek ja bym tak dzieciaka nie nazwał.

 

– Ty nie możesz mieć dzieci Samuelu. – stwierdził młodzieniec.

 

– Mówiłem czysto teoretycznie. Po co urządziłeś im tą szopkę?

 

– Wiesz, że lubię wczuć się w klimat. – mrugnął do skrzydlatego uśmiechając się – Lubię poczuć ich strach zanim się zorientują co ich czeka.

 

– Fakt. – roześmiał się Samuel – Już jakiś czas minął odkąd sprzedałeś nam swoją duszę. Widzę, że dobrze się bawisz. Nie sądziłem, że będziesz się tak przykładał do roboty.

 

Mężczyzna uśmiechnął się i stanął obok skrzydlatego. Spojrzał na gruzowisko zamyślony. Wyciągnął z kieszeni paczkę papierosów, poczęstował Samuela i sam również wziął jednego. Następnie rozległ się dźwięk otwieranej metalowej zapalniczki i po chwili dwa pomarańczowe punkciki żarzyły się w ciemnościach.

 

– Dokąd ruszamy teraz?

 

– Do Mannheim. – mruknęła szara postać.

 

Stali przez chwilę w ciszy.

 

– Jak myślisz, gdzie jest Bóg? – spytał Samuel.

 

– Nie wiem. – odparł młodzieniec – Nie wiem gdzie uciekł. Wiem natomiast jak go zmusić do powrotu.

 

– Doprawdy? Jak?

 

– Nazywajcie mnie od teraz Jezus. Jezus Chrystus. To go wkurwi. Wtedy wróci.

 

Ruszyli przed siebie ciemnym tunelem i jeszcze długo słyszeli za sobą jęki umierających zanim skończyło się ich cierpienie. Młody mężczyzna kroczył obok upadłego anioła trzymając walizkę i przypominając sobie twarze ludzi, których przed chwilą zabił. W oczach miał strach, ból i żal. Miłość wypełniała jego pęknięte serce. Wszystko to skrywał pod maską, pod kłamstwem przyklejonym do twarzy dawno temu. Szedł dalej, czekając na to, na co nie zasłużył.