Jednorazowy Wybraniec (FANTASTYCZNY KICZ 2011)

Wjechał do wioski z zachodu. Wieśniacy odwracali głowy, by przyjrzeć się zjawisku, które w tych stronach nie zdarzało się często. Przybysz miał na sobie lśniącą zbroję płytową. Jechał na karym, dostojnym koniu, a u pasa miał wielki miecz o pięknej rękojeści.

Zatrzymał się przy pierwszej napotkanej karczmie. Na szyldzie widniał napis ,,Pod Bursztynowym Kuflem''. Uwiązał konia i zdjął hełm, ukazując swe dumne oblicze. Miał sięgające ramion długie włosy i gęste wąsy.

Wszedł do karczmy. W środku było zaledwie kilka stolików, z czego przy każdym siedziało paru wieśniaków. Rycerz podszedł do jednego z nich i, nie pytając o pozwolenie, dosiadł się.

– A pan to, przepraszam, kto? – stary wieśniak spojrzał nań zdziwiony.

– Rycerz Saragorn z Diassalii. Może o mnie słyszeliście. Diassalia leży niedaleko.

– Saragorn? To ty jesteś tym słynnym rycerzem, który wygrał ponad setkę turniejów?

– Nie inaczej – odrzekł dumnie.

– Z chęcią posłuchalibyśmy jakiejś opowieści z pana niedawnych przygód! – zagadnął inny, młodszy wieśniak.

– Opowiem. Ale nie zwykłem opowiadać inaczej, niż przy kufelku – powiedział, po czym zwrócił się w stronę podchodzącego karczmarza. – Piwo proszę!

– Oczywiście. – Młodzieniec odwrócił się i poszedł do kuchni.

– A więc jak się tam mają sprawy w Diassalii? Rabunki, turnieje, wojny? – pytali entuzjastycznie ludzie.

– Gorzej. – Saragorn spuścił wzrok. – Mamy problem ze smokiem. Nawet ja nie umiałem sobie z nim poradzić. Przez tego gada będą coraz większe problemy. Poza tym okryłem się hańbą. Cudem przeżyłem. Teraz jadę jak najdalej od kraju.

– Jest aż tak źle? – spytał młody karczmarz, przynosząc piwo.

– Tak – odrzekł niechętnie. – Wizytę tego smoka przepowiedziała wyrocznia. Jest naprawdę źle!

– I co takiego wyrocznia przepowiedziała?

– Niewiele. Że pewnego razu w Diassalii pojawi się smok, któremu nikt nie będzie umiał dać rady. Zniszczy pół kraju, ale w końcu znajdzie się wybraniec, który zabije go tym. – Saragorn odpiął od paska coś, czego wcześniej nikt nie zauważył.

– Rękojeść miecza? Tak bez ostrza? – zdziwił się młodzieniec.

– Nie wiem, o co jej chodziło. Może w środku jest coś ukryte? W każdym razie na pewno o tym mówiła. Wybraniec zabije smoka właśnie tym… czymś.

– Mogę? – Niepewnie wyciągnął rękę.

– Proszę bardzo. – Rycerz podał mu ,,oręż''.

A w tedy stało się coś nieoczekiwanego. Młodzieniec chwycił rękojeść i nagle wyrosło z niego ostrze. Niezauważalnie, po prostu pojawiło się na swoim miejscu. Wszyscy obecni w karczmie otwarli usta, w zdziwieniu obserwując lśniącą, niebieską klingę.

– Chłopcze… Jak cię zwą? – spytał Saragorn nie odrywając wzroku od broni.

– M… Mayan… – wybąkał drżącym głosem.

– Pokaż mi ten miecz… – poprosił, a gdy z powrotem wziął go do ręki, klinga zniknęła tak nagle, jak się pojawiła.

– C… Co jest grane? – odezwał się jakiś wieśniak.

– Mayanie. – Saragorn spojrzał nań z powagą. – Mam dla ciebie dobrą wiadomość. Jesteś Wybrańcem! To tobie przeznaczone jest zabić smoka!

– Cooo!? – chłopak aż odskoczył ze zdziwienia.

– Słyszałeś. – Rycerz energicznie dokończył piwo i walnął kuflem w stół. – Musisz iść ze mną!

– Ale… ale… Ja nie mogę… Ja tu pracuję… Kto będzie podawał piwo? Poza tym… Ja nie umiem walczyć!

– Umiesz, tylko jeszcze o tym nie wiesz. Przeznaczenie nie może się mylić! Za mną! – rzucił na stół dwie monety i ruszył w stronę wyjścia.

– Hej! Zaraz! Gdzież pan, kurwa, mojego chłopaka zabierasz? – wrzasnął za nimi gruby karczmarz.

– Masz pan za niego zapłatę! – Saragorn rzucił za siebie kilka monet. – Pan wybaczy, przeznaczenie go wzywa.

– Jebani fanatycy! – Grubas splunął na podłogę.

Po chwili jechali już w stronę królestwa Diassalii. Koń pędził jak wiatr. Mayan kurczowo trzymał się tyłu siodła, by nie spaść. Wciąż nie mógł uwierzyć w to, co się stało.

Gdy znaleźli się już na otoczonym lasem trakcie, Saragorn odezwał się:

– Walczyłeś kiedykolwiek na miecze?

– Nie. – przyznał Mayan.

– A na cokolwiek innego?

– Też nie…

– A byłeś kiedyś w Diassalii?

– Dawno temu…

– I nie masz pojęcia, czemu przeznaczenie wybrało właśnie ciebie?

– Nie. Naprawdę, nie mam pojęcia.

– Cóż… A co robiłeś, zanim zacząłeś pracować w karczmie?

– No… Byłem zwyczajnym chłopem… Wypasałem owce… Doiłem krowy… Po prostu, od dziecka pomagałem rodzicom w gospodarstwie. Nie zauważyłem nic, co mogłoby świadczyć o tym, że jestem wybrańcem…

– Czasem wolę nieba trudno nam zrozumieć. Ale wierz mi, zabijesz tego smoka. Czy tego chcesz, czy nie.

Mayan przełknął ślinę.

 

Później zatrzymali się w niewielkiej wiosce. Podobnej do tej, z której pochodził młody Wybraniec. Tam Saragorn kupił konia dla Mayana. Był to całkiem zadbany siwek.

W wiosce tej spędzili noc, wynajmując pokój w gospodzie. Następnego dnia wczesnym rankiem ruszyli w dalszą drogę.

– Gdzie konkretnie jedziemy? – spytał w końcu Mayan.

– Na obrzeża kraju. Prosto do smoczej jamy. Mam nadzieję, że zastaniemy gada. Widzisz… Ostatnio coraz częściej chodzi na polowania. Jak tak dalej pójdzie, to za niedługo zniszczy pół kraju. A później panika zrobi swoje i z Diassalii nic nie pozostanie. Ale tak nie będzie. – Rycerz spojrzał mu w oczy. – Ty temu zaradzisz.

– Przez twą pewność, panie, niemal sam w to uwierzyłem.

– Po pierwsze, nie nazywaj mnie tak. Nie jestem twoim panem. Mów mi po prostu Saragorn. Po drugie sam powinieneś w to uwierzyć. Los wybrał cię nie bez powodu. Wierz mi, uda ci się.

 

Podróż trwała dwa dni. W końcu zaczęli wspinać się na góry, na których mieściła się jama osławionego smoka. Mayan bał się tego, co zaraz nastąpi.

– To najgłupsza rzecz, jaką w życiu robiłem! – stwierdził.

– Nie bój się. Wspomogę cię swoim mieczem.

– To się nie uda.

– Przestań, Mayan. Spójrz lepiej przed siebie. Oto jest jama naszego gada. Schodź z konia i chwytaj za miecz!

– A nie powinienem mieć zbroi? Tarczy chociaż?

– W zbroi ktoś taki jak ty miałby problemy z chodzeniem. A tarczę dam ci swoją. Przez cały czas wiozłem ją na koniu z myślą o tobie. Ale pamiętaj, przed uderzeniami ogonem uciekaj. Za tarczą zasłonić się możesz tylko, gdyby zionął ogniem!

– Dobrze. – Młodzieniec chwycił za rękojeść miecza. Natychmiast pojawiło się ostrze. – Coś jeszcze?

– Nie. Chodź, zawołamy go.

Podeszli. Nogi Mayana drżały.

– Gadzie!!! – wrzasnął Saragorn.

Nie pomogło.

– Gadzino obleśna!!! – Rycerz kontynuował starania.

Nic się nie działo.

– Czemu od razu tak ostro? Nie można zawołać po prostu ,,Hej, smoku?'' – spytał wystraszony młodzieniec. – Będzie mniej rozwścieczony i…

– Ty potworze w dupę jebany!!! – przerwał mu Saragorn – Wyłaź, kurwa twoja mać, i walcz!!!

Tym razem podziałało. Usłyszeli przerażający, złowrogi ryk i coraz głośniejsze dudnienie. Mayan zrobił dwa kroki w tył i zasłonił się tarczą. Rycerz zaś wprawnym ruchem dobył miecza z pochwy i chrupnął karkiem.

– Zbliża się… – szepnął.

Głośność dudnienia narastała. Mayan ledwie powstrzymał się, by nie rzucić oręża na ziemię i nie uciec. W końcu ukazał im się legendarny stwór.

Smok był ogromny. Całe cielsko pokryte miał zieloną łuską. Spoglądał na ludzi złowrogo czerwonymi ślepiami.

– O, bogowie… – Mayan otwarł usta.

Stwór odchylił głowę w tył. Saragorn wiedział, co się szykuje, więc począł umykać w bok. Smok zionął strumieniem ognia. Młodzieniec zdążył schować się za tarczą. Po sekundzie wychylił się zza niej i zobaczył, jak smok zamachuje się na niego swym ogromnym ogonem. Wielkie kolce na jego końcu nie wyglądały przyjaźnie.

– Hej, ty! Smoczek! Tutaj jestem! – usłyszał głos Saragorna. Smok odwrócił głowę i znów zionął. Mayan wykorzystał tą chwilę jego nieuwagi i podbiegł do niego. Wbił mu pół miecza w nogę. Stwór podniósł łeb ku górze i zaryczał wściekle. Chłopiec zacisnął zęby i obrócił broń w ranie. Gad ruszył nogą. Kopnięty Mayan poleciał do tyłu i, uderzywszy plecami o ziemię, upuścił broń.

Tymczasem Saragorn przeskoczył ogon smoka, mający roztrzaskać go o drzewo. Puścił się pędem w stronę jego brzuszyska. Uskoczył przed falą ognia, odbił się od ziemi i skoczył. Zamachnął się i…

Uderzenie smoczej łapy odrzuciło go na dobre kilkanaście metrów. Walnięcie plecami o ziemię pozbawiło go powietrza i sprawiło, że w oczach mu aż pociemniało.

Mayan podniósł miecz. Przełknął ślinę. Zawahał się chwilę, ale gdy zobaczył, że obezwładniony Saragorn zaraz zostanie zdeptany, wrzasnął:

– Hej! Ty skurwy… skurczybyku!!! Pokrako zielona!!! Tutaj jestem!

Smok widać mądry nie był, bo zostawiwszy rycerza w spokoju, zwrócił się w stronę chłopca. Ten ruszył co sił w nogach między drzewa. Nie odwracał się, ale wiedział, że smok go goni. Słyszał to. I czół drżenie ziemi.

W końcu postanowił się odwrócić. Stwór był już całkiem blisko. Drzewa nie były dla niego przeszkodą. Łamał je, a tylko te największe omijał. Doganiał go. Chłopiec nie mógł powstrzymać się od ciągłego spoglądania na smoka. I dobrze. Widział dzięki temu, jak gad przeskakuje olbrzymie, przewrócone drzewo, pod którym on sam niedawno przebiegł. Zobaczył, jak zahaczył tylnymi nogami i runął na łeb na szyję, prosto na niego.

Uskoczył w bok i przylgnął plecami do drzewa. Smok z ogromnym gruchnięciem spadł obok niego. Mayan nie czekał, aż się podniesie. Wskoczył mu na pysk i w jednym susie znalazł się przy oczach. Zamachnął się i nim smok zdołał się poruszyć, chłopiec wbił mu miecz w oko. Aż po zastawę. Gad zawył wściekle, ale nie zdołał się poruszyć. Mayan utrzymał równowagę i poprawił jeszcze kopnięciem w głowicę, wbijając w oko nawet jelce.

Smok szarpnął się, zrzucając Mayana na ziemię. Podniósł się, wymachując głową i rycząc. Zrobił jeden chwiejny krok i znów zwalił się na bok.

Mayan trwał chwilę skulony na ziemi. W skupieniu przypatrywał się smoczemu brzuszysku. W końcu był już pewien, że gad nie oddycha. Podszedł do niego pewnie i wyjął miecz z rany. Spojrzał na cielsko tryumfalnie, po czym ruszył w miejsce, w którym zostawił Saragorna, dziękując w duchu bogom za ratunek..

 

Zastał go w połowie drogi, spieszącego z pomocą. Jakież było zdziwienie Saragorna, gdy zobaczył Mayane ubrudzonego krwią, z całym okrwawionym mieczem. Uśmiechniętego.

– Udało się… – bardziej stwierdził, niż spytał.

– Tak. Dałem radę, panie rycerzu!

– Wiedziałem, że dasz radę. Wyrocznia nigdy się nie myli. – uśmiechnął się Saragorn.

– Jakie jeszcze zadania przypadają Wybrańcowi? – spytał Mayan, gdy doszli już do koni. – Mam ocalić jeszcze jakiś kraj? Pokonać złego czarodzieja? Inne smoki?

– W przepowiedni była mowa tylko o tym. – przyznał rycerz.

– Tylko?

– Tylko. Spełniłeś swoje zadanie. – Saragorn wskoczył na konia. – I nie martw się. Dopilnuję, by o tym wydarzeniu dowiedzieli się wszyscy. Z królem włącznie.

– Wielkie dzięki. Może pójdziemy na piwo, żeby to uczcić?

– Chętnie. ,,Pod Bursztynowym Kuflem''?

– Nie, no co ty! Po pierwsze to za daleko. Poza tym pora, by to mnie zaczęto obsługiwać! W końcu jestem Wybrańcem!

Mężczyźni parsknęli śmiechem i skierowali konie na wschód.