Powtórne przyjście

Agent specjalny do spraw najwyższej wagi, pseudonim służbowy Herod, leżałw hotelowym łóżku relaksując się po burzliwej nocy. Przez uchylone drzwi łazienki dobiegał monotonny szum wody przeplatany nuconą adwentową pieśnią. Tak – pomyślał – czas jego akcji nieuchronnie nadchodził i na dobrą sprawę pozostało mu już niewiele czasu na ostatnie przygotowania. Ale nie chciał akurat teraz o tym myśleć. Przypomniał sobie jej pełne piersii z nagłą mocą wróciły do niego obrazy nocnych wydarzeń. Ta mała była rzeczywiście dobra, jak na nowicjuszkę w swojej posłudze. Z satysfakcją zapalił papierosa. Zaciągnął się łapczywie i pogrążył z lubością w porannym półśnie.

 

Ocknął się na odgłos bosych stóp stąpających po podłodze. Dziewczyna z gracją dojrzałej kobiety pozbierała bieliznę porozrzucaną po dywanie, wprawnymi ruchami zamknęła swe wdzięki w delikatne czarne koronki i z pewną, ale wyraźną jednak niechęcią, sięgnęła po leżącą na stoliku zakonną suknię. Wpatrywał się w nią z nieukrywaną przyjemnością, a ona świadoma swego powabu spowalniała ruchy dając mu możliwość nasycenia wzroku.Kiedy przybrała już wygląd siostry Weroniki i przestała być tylko smakowitym kąskiem, na twarzy Heroda pojawił się grymas świadomości.

 

W gruncie rzeczy lubił swoją robotę, lecz równocześnie miał świadomość tego, że tym razem zadanie jest szczególnie ważne i odpowiedzialne. Był dobry, wręcz najlepszy w swoim fachu. Nigdy nie pozwolił sobie na żadną wpadkę. Od kilku dni jednak dziwnie nie potrafił skupić rozkojarzonych myśli. Przed każdą akcją miał w zwyczaju zaszywać się w jakimś zacisznym hoteliku, co miało służyć przede wszystkim relaksowi, jak również zaspokojeniu potrzeb jego niespokojnej natury. Na co dzień nie mógł sobie na to pozwolić, bowiem pełnił funkcję proboszcza jednej z parafii w sąsiedniej diecezji. Dopiero, kiedy jego oficer prowadzący, pseudonim Biskup, wyznaczał go do akcji, mógł na jakiś czas „znikać" z parafiii wtedy śmiało i bez ograniczeń korzystać z uciech życia. Otrzymywał po prostu personalia „klienta" namiary jego miejsca pobytu oraz przedział czasowy, w jakim powinien wykonać robotę. Przy jego zasobach finansowych dawało mu to niemal nieograniczone możliwości, aby przed akcją wygospodarować parę dni i dawać upust swoim upodobaniom. Działałw branży już ładny kawał czasu i dzięki temu wyrobił sobie markę w wielu kręgach. Znany był głównie ze swojego zamiłowania do gier hazardowych i chronicznej słabości do młodych dziewcząt, szczególnie gustując w najmłodszych nowicjatach okolicznych zgromadzeń zakonnych.

 

Tym razem cała sytuacja już od samego początku wyglądała inaczej niż zwykle. Jak nigdy otrzymane informacje były wyjątkowo precyzyjne. Herod otrzymał dokładną wskazówkę odnośnie dnia, miejsca a nawet godziny wykonania zadania. Z podobną sytuacją nie miał jeszcze w swojej karierze do czynienia i nigdy nie słyszał, żeby jakiś agent dostał chociażby w przybliżeniu tak dokładne informacje niezbędne do namierzenia „klienta". Taka sytuacjaz pewnością nie była zwyczajna, toteż odczuwał podświadomie pewien niepokój, który nie pozwalał mu do końca odprężyć się przed czekającym go wyzwaniem. O swoją fizyczną sprawność, pomimo prawie czterdziestki, był całkowicie spokojny. Zastanawiało go tylko to nerwowe napięcie, które do tej pory było mu zupełnie obce.

 

Trzeba wziąć się w garść – pomyślał – zdecydowanie gasząc papierosa i sięgając po leżący obok łóżka portfel. Podał dziewczynie dwa banknoty o wysokich nominałach. Przyjęła zapłatę bez najmniejszego nawet mrugnięcia i niemal bezszelestnie wyszła z pokoju. Trzeba będzie ją zapamiętać – pomyślał agent specjalny Herod, gdyż siostra Weronika wywarła na nim naprawdę duże wrażenie. Ale na to będzie czas później, teraz najważniejsze żeby odpowiednio przygotować się do akcji.

 

Potrzebny sprzęt miał jak zawsze w bagażniku swego forda. Pozostało jedynie ustalenie odpowiedniej taktyki oraz rozplanowanie zabezpieczeń w celu uniknięcia ewentualnego zdemaskowania. Co prawda firma, dla której pracował była już obecna w praktycznie każdej dziedzinę współczesnego życia, ale pozwolić się schwytać w roli zamachowca, byłoby jednak trochę zbyt bezczelne. Chronił go w ostateczności specjalny immunitet wystawiony przez Biskupa i teoretycznie był nietykalny, jednak żaden papier nie mógł go ochronić przed jakimś narwanym funkcjonariuszem, który chciałby wypalić do niego z magnum kaliber 45 – do stu metrów ze skutkiem śmiertelnym. Dlatego nie mógł pozwolić sobie na najmniejszy nawet błąd w sztuce.

 

Pomimo lekkiego napięcia był jednak pewny siebie. Tym razem również dla niego stawka była najwyższa. Przeważnie wykluczał wrogów wspólnej sprawy za spore sumy, jednak teraz kwota, którą miał otrzymać za wykonane zadanie wprawiała jego ciało w chorobliwe drżenie. Będzie mógł spełnić marzenia i zrealizować największą ambicję swojego życia.Zostanie Kardynałem. Stanie się jednym z tych, którzy stanowią o obliczu tego świata.Do tego potrzeba dużo pieniędzy, a on je wkrótce będzie miał. Na szali jest wszak tylko życie jakiegoś dziecka, które za kilka dni przyjdzie na świat. Gdyby maleństwo jakimś fuksem przeżyło, będzie skończony w branży i jego marzenia rozpłyną się w powietrzu niczym obłok pary, który pozostanie z ziemskiej powłoki Heroda, kiedy ten nie wykona powierzonego mu zadania. Ale potrzeba było chyba cudu, żeby coś poszło nie po jego myśli i żeby taka szansa przeszła mu koło nosa. Jednak pomimo wszystko należało się skoncentrować i niczego nie lekceważyć. Jeszcze tylko kilka dni i świat legnie u jego stóp.

 

A swoją drogą ciekawe, czym taki brzdąc, którego nie ma jeszcze nawet wśród żywych, mógł narazić się Firmie? Pewnie jednak musiał jakimś sposobem, skoro płacą za jego likwidację tyle, że wystarczy na kupienie sobie dożywotniego stanowiska w hierarchii. Zresztą, po co sobie łamać tym głowę. Od tego są mądrzejsi. A oni już najlepiej wiedzą, co dobre i słuszne.

 

 

 

***

 

 

 

Biskup rozejrzał się z zaciekawieniem dookoła – był tutaj po raz pierwszy.Kaplica i zarazem gabinet Szefa Departamentu Zachodniego, pseudonim operacyjny Najwyższy Nuncjusz, stanowił typowy przykład przepychu. Ściany wyłożone purpurowym suknem najwyższej jakości zdobiły płótna starych holenderskich mistrzów. Na wprost drzwi usytuowany był mały ołtarz, który aż kapał złoceniami i drogimi kamieniami. Całość uzupełniały meble – masywne rzeźbione biurko po prawej i głęboka skórzana kanapa po lewej stronie drzwi. No i oczywiście dywan. Tak misterny i miękki, że aż strach było po nim stąpać.

 

Nagle z lewej strony ołtarza bezgłośnie otwarły się masywne drzwi i dopiero w tym momencie zauważył, że w ogóle tam były. Po sekundzie zawieszonego w przestrzeni oczekiwania pojawiła się w nich postać człowieka, na którego przybycie oczekiwał. Jego Eminencja wolno wkroczył do swojej prywatnej kaplicy i zająwszy miejsce w wielkim fotelu ustawionym za biurkiem zamyślił się zastygając w bezruchu. Na jego twarzy dało się zauważyć ślady bezsenności i nieustającego od kilku dni napięcia. Mimo tego, nosząc już prawie siedemdziesiątkę na karku, stanowił okaz zdrowia i ku rozpaczy większości podwładnych, zajmowana przez niego pozycja w firmowej hierarchii była nie do podważenia. W zasadzie tylko w jednym przypadku mógł czuć się zagrożony i taka sytuacja właśnie,z całkowicie teoretycznej i wręcz nieprawdopodobnej, powoli stawała się coraz bardziej nie niemożliwa. Dlatego właśnie Najwyższy Nuncjusz chciał osobiście rozmawiać z Biskupem, który był przełożonym Wewnętrznej Tajnej Policji i jednocześnie nadzorował grupę do zadań specjalnych.

 

Biskup oczywiście znał już cała sprawę, poczynił też niezbędne przygotowania, jednakże nagłe wezwanie go przez drugiego najważniejszego duchownego świata, wzbudziło w nim pewne obawy. Czyżbym czegoś zaniedbał – myślał jadąc do pałacu, ale kiedy zobaczył jego twarz i lekko drżące dłonie, wiedział już, o co chodziło. Nuncjusz, niczym zwykły człowiek, po prostu się bał. On sam również odczuwał lęk przed nadchodzącym zagrożeniem, podobnie zresztą jak wszyscy z hierarchii, jednakże w obliczu niebezpieczeństwa potrafił zachować przytomność umysłu i zimną krew.

 

Szare oczy Najwyższego spojrzały na ołtarz, zniknęły na moment pod przymkniętymi powiekami i z głośnym westchnieniem zwróciły się ku niemu. Jego głowa pozostała przy tym dalej nieruchoma. Był władczy, a jego zachowanie potwierdzało, jak bardzo był w tym momencie zdenerwowany. Biskup wyczuł, że nadszedł czas, aby zacząć referować.Przełknął ślinę z trudem przepychającą się przez ściśnięte z wrażenia gardło i w miarę spokojnym głosem zaczął mówić.

 

– Zapewniam Eminencję, że osobiście wszystkiego dopilnowałem. Zdaję sobie sprawęz powagi sytuacji, dlatego właśnie wybrałem Heroda. Jest naszym najlepszym agentemi jeszcze nigdy nie zawiódł. Na polecenie Eminencji otrzymał ode mnie dokładne dane miejsca i czasu akcji. Nie powinien mieć żadnych kłopotów. Jest łasy na pieniądze i zrobi dla nich wszystko. Oczywiście po całej robocie, zgodnie z życzeniem Eminencji, zostanie skutecznie wyłączony z obiegu. Mój człowiek ma za zadanie go zlikwidować. Będzie nieustannie w pobliżu Heroda, jednak nie ma zielonego pojęcia o właściwym celu akcji. Po prostu wykona swoje zadanie kilka minut po godzinie „zero". Jesteśmy więc zabezpieczeni jednocześnie na obie ewentualności. Pozostaje nam tylko modlić się, żeby wszystko poszło zgodnie z planem i… – nie dokończył nawet, kiedy zaczął żałować, żew ogóle zaczął to zdanie.

 

Najwyższy Nuncjusz popatrzył na niego tak, jakby chciał natychmiast udusić go gołymi rękami. Pod takim spojrzeniem, poczuł jak pot spływa mu po plecach. Czekał wstrzymując oddech, co się stanie. Tamten powoli wstał i podszedł do drzwi, z których wcześniej się wyłonił. Zanim jednak otwarły się przed nim, przystanął i nie odwracając się, pierwszy raz przemówił.

 

– Twoje szczęście bracie, że nie mam lepszego od ciebie fachowca. Inaczej marny byłby twój los. Zresztą, kiedy ten twój Herod zawiedzie, marny będzie los nas wszystkich.

 

Zrobił ruch jakby chciał odejść, jednak niespodziewanie się odwrócił i patrząc Biskupowi prosto w oczy, dobitnie cedząc słowa dodał:

 

– To wszystko przestało być śmieszne, a najbliższe godziny pokażą, kto jest kim i kto się ostanie. Teraz już nie mamy, do kogo się modlić, za późno. Jaki jest sens prosić o pomoc kogoś, kogo chce się zgubić? Ma może jeszcze nam w tym pomóc?! I tak jesteśmy zgubieni, nie musimy już stwarzać pozorów. Spotkamy się w piekle, jeżeli oczywiście nie ma tam dla nas czegoś znacznie bardziej gorszego. A obawiam się, że jednak może być…

 

Wydawało się, że chce jeszcze coś powiedzieć, ale po prostu odszedł, mamrocząc tylko coś niezrozumiale pod nosem. Drzwi pozostawił otwarte, rzeczywiście chyba bardzo był tym wszystkim przejęty.

 

Mówił o piekle i o stwarzaniu pozorów. Ciekawe, co miał na myśli? W ogóle sprawiał wrażenie, jakby był nie w pełni zdrowy. Co tam, w końcu nie ma się czego bać – pomyślał buńczucznie Biskup. Jeżeli będziemy działać z zaskoczenia, nie ma możliwości, żeby się nie udało. Nikt nawet nie zdąży się dowiedzieć o tym całym powtórnym przyjściu, które podobno tak nam zagraża. I dalej będziemy jedynymi prawdziwymi bogami na tej ziemi. Dopóki bezwolne masy nie nauczą się myśleć, nic złego przecież nie może nas spotkać – szef grupy do zadań specjalnych Biskup uśmiechnął się do swoich myśli i opuścił gabinet Nuncjusza.

 

 

 

***

 

 

 

Zmierzchało. Przez pustkowie szosą między diecezjalną ze wschodu jechał biały, mocno sfatygowany ford. Za kierownicą siedziała młodziutka kobieta w stanie, jak to się kiedyś mówiło błogosławionym, a teraz powiedziałoby się po prostu – ciężarna. Miała już pierwsze bóle, toteż jak mogła najszybciej pędziła przed siebie, wciąż wierząc, że uda jej się jednak znaleźć jakiś szpital. Jednakże z trudem już potrafiła utrzymać kierownicę, ostatkiem sił zmuszając się do wysiłku zdając sobie coraz bardziej sprawę, iż tylko szybkie dotarcie do jakiegoś ludzkiego skupiska, daje jej szansę urodzenia żywego dziecka.

 

W pewnym momencie w znacznej odległości na prawo od drogi, kobieta dostrzegła jakby słaby odblask światła. Pokonując narastający z każdą sekundą ból, skręciła w małą dróżkę, która jak jej się wydawało, prowadziła właśnie w stronę światła. Jednocześnie poczuła, że zaczęły odchodzić jej wody. Kiedy parę minut później dotarła na podwórze przed domem,w którego jedynym oknie paliła się naftowa lampa, dziewczyna osunęła się bez czucia na kierownicę, wywołując eksplozję dźwięku klaksonu.

 

Zaalarmowani gospodarze zrobili, co było w ich mocy, aby pomóc przyjść dziecku na świat. Przy czym pomoc ta polegała głównie na ocieraniu spoconego czoła i trzymaniu dziewczyny za kurczowo zaciskające się ręce. Ostatecznie jednak wątłe i słabe, nie płacząc nawet, leżało teraz na stole owinięte starym kocem, nie mając świadomości, że obok na rozklekotanej leżance złożone było ciało jego matki.

 

Małym ciałkiem wstrząsnął nagły spazm, jakby przebłysk świadomości. Para staruszków siedząca w milczeniu z drugiej strony stołu, nie mogła nawet zobaczyć jego spokojnych mimo płaczu oczu. Oboje od urodzenia niewidomi, słyszeli tylko płacz niewinnej istoty, żalącej się jakby nad swoim losem.

 

W pewnej chwili gwałtownie otwarły się drzwi. Krępa postać w czarnej skórzanej kurtce stanęła na szeroko rozstawionych nogach, mierząc do znajdujących się w izbie postaci. Niemowlak jak gdyby wystraszony urwał swój płacz. Mężczyzna nie czekał, wiedział, co ma robić. Najpierw serią z krótkiej broni maszynowej przeszył trupa młodej kobiety.Nie spodziewał się, że jest już martwa, gdyż według proroctwa powinna była żyć. Potem nie przerywając naciskać spustu skierował broń na dwójkę staruszków – jedynych świadków całego zajścia. Nie mógł przecież wiedzieć, że oboje są od urodzenia ociemniali, ponieważ mówi księga: „…i poznali w nim Boga."

 

Nagle przestał strzelać i jakby na moment się zawahał. Maleńki chłopczyk leżał bez ruchu. Wydawało się, że czeka spokojnie na swój los, nie mając nawet żadnej nadziei. Człowiekw czarnej skórze wziął głęboki oddech. Przypomniał sobie nagrodę, jaka czekała go po wykonaniu roboty. Chciał do końca życia wygodnie i dostatnio żyć, dlatego musiał to zrobić. Ale niespodziewanie teraz, zaczął przechodzić wewnętrzne piekło. Musiał wziąć się w garśći ze wszystkich sił skupić się w sobie. Jeżeli nawet się w Niego nie wierzy, to przecież nie codziennie ma się do Niego strzelać. Ten brak wiary w tej sytuacji wcale nie ułatwia sprawy, a wręcz przeciwnie sprawia, że jest to jakby jeszcze trudniejsze.

 

Ścisnął mocniej trzymany w ręku karabin czując, że zaczyna się rozklejać. Zacisnął zębyi myśląc już tylko o tym, żeby zrobić swoje gwałtownie nacisnął spust i… zamarłz przerażenia. Przedłużenie jego niezawodnego dotąd karcącego ramienia sprawiedliwości głucho milczało. Zbladł. Nerwowo potrząsając bronią i raz po raz gniewnie naciskając cyngiel starał się sprawić, aby mimo wszystko mechanizm przemówił ze swoją zwykła siłą. Wszystko na nic. Coraz bardziej kłującą w uszy ciszę postanowił przerwać siarczystym bluzgiem.

 

Ale nie zdążył. Człowiek stojący od kilkunastu sekund dwa metry za nim w otwartych ciągle drzwiach, działał niezawodnie. Jego nóż utkwił po rękojeść dokładnie pośrodku tylnej części czarnej skórzanej kurtki, która wraz z właścicielem osuwała się teraz na podłogę. Właściciel drugiej czarnej kurtki odwrócił się i odszedł, nie zabierając ze sobą nawet swojego noża. Cóż, wykonał swoje zadanie bez zarzutu.

 

Chłopiec leżał na stole dalej nietknięty i niewinny. Z materialistycznego punktu widzenia fakt, że jeszcze żyje zawdzięczał złośliwości przedmiotów martwych, jak ów karabin nieszczęsnego agenta. Z drugiej strony również właścicielowi wojskowego noża, który nie będąc wtajemniczonym we wszystkie okoliczności akcji, wykonał tylko, co do niego należało i nie wykazując się żadną inicjatywą czy chociażby zwykłą ludzką ciekawością, po prostu odszedł. A gdyby został jeszcze przez chwilę, losy świata mogły potoczyć się zgoła inaczej.

 

Patrząc zaś mistycznie na zaistniałe wydarzenie można by powiedzieć, że ten odmawiający posłuszeństwa a niezawodny dotąd karabin, jak i ów nieciekawy, czy wręcz ślepy wykonawca rozkazów w osobie perfekcyjnie władającego nożem płatnego łotra – mogłyby stanowić dowód na autentyczną boskość nowonarodzonego.

 

Maluch żył więc dalej, a właściwie żył tak naprawdę dopiero od chwili, gdy wokół nie było już nikogo, za wyjątkiem kilku trupów. I pewnie to symboliczne, że jego przeznaczeniem miała być śmierć dla zbawienia tych, którzy teraz poprzez swoją ułomnośći śmiertelność ocalili jego życie.

 

Zresztą nie na długo. Opuszczony, zapomniany i zziębnięty, pośrodku zimowej nocy, chociaż Bóg – lecz bez pomocy człowieka wciąż jeszcze bezradne dziecko, oddał ducha kilka godzin później.

 

Może wolał nie patrzeć na ten świat?