Archanioł

To dziwne. Im bradziej mnie podoba się tekst i im więcej pracy mu poświęcę, tym mniej osób oddaje na niego głos w konkursie szortowym. Tak jest i z tym tekstem, i z tym o bobokach…

I znowuż – proszę o komentarze.

***

 

Michał zwlekł się z łóżka. Kac znudził mu się gdzieś w połowie nocy, wymazał go więc od razu, ale teraz z kolei poranek wydawał się zbyt piękny. Otworzył drzwi i jedno spojrzenie na korytarz wystarczyło, by poziom zadowolenia osiągnął optymalny poziom. Idealnie białe ściany penthouse'u pokrywała cienka warstewka na wpół zaschniętego… budyniu chyba, a błyszczące jeszcze wczoraj kafelki okazały się ledwo widoczne pod grubą warstwą róż. Bez kwiatów czy liści – gołe łodygi szczerzyły kolce na wszystkie strony. Michał westchnął cichutko i cofnął się do sypialni. Z szafy wybrał wysokie, wojskowe buty z pancerną podeszwą i ruszył w stronę kuchni. Z mijanych pokoi dochodziło chrapanie i niewyraźny odgłos wibrujących pager'ów.

– Pager… – Michał klepnął się w czoło i wrócił do pokoju. Róże zniknęły w międzyczasie, zmienił więc trepy na drewniane sandały i sięgnął po urządzenie leżące na zasłoniętym post-it'ami biurku. Odczytał kilka wiadomości, przeniósł je na różowe karteczki i pomasował skronie. Rower, pralka, żona… zaakceptował kilka punktów i czując głód, ponownie wyszedł na korytarz.

– Hej tato – rzucił jeszcze do konferującego przez osobliwy telefon (miał zaklejony mikrofon), siwiejącego jegomościa opartego o ścianę. Kilka sekund później, stukając sandałami wkroczył do jadalni. Ojciec zjawił się tu jednak wcześniej i siedząc przy stole, wbijał wzrok w zawieszony nad zlewem czterdziestocalowy telewizor.

– Jest coś do jedzenia? – zagaił Michał.

– Mhm… Są… – tatko wydawał się jakby nieobecny. – przecież…

– Zimne tosty z wczoraj i podobno jakieś jajka w lodówce, wiem… długo już przeterminowane?

– Ja wiem… ze dwa dni, może trzy

– Cztery pewnie. Uhm, się wygotuje – zbagatelizował syn. – A ty co dzisiaj taki niewyraźny jesteś?

– Nie, tylko zmęczony tym… – staruszek wykonał nieokreślony ruch ręką wskazując „to" – tym wszystkim. – westchnął, zapadła cisza. Michał cmoknął w końcu i sięgnął po leżącą w kącie patelnię.

– Brudna jest… Gabryś miał wymyć.

– Zrób na talerzu – odpowiedział ojciec.

– Serio, mogę?

– Jak znajdziesz jakiś czysty, czemu nie? – Michał odłożył elektryczny krążek i sięgnął do lodówki. Drzwiczki rozsunęły się z cichym sykiem hydraulicznych siłowników i mechaniczna ręka podała półmisek zapełniony tostami.

– W takim razie tosty zjem… co oglądasz? – spytał, spoglądając na ekran. – Oh… – poziom zadowolenia przyjemnie spadł poniżej średniej. – Niepotrzebnie się tym tyle zadręczasz.

– A co, mam Potop oglądać? Coś przecież muszę, zwariowałbym.

– Jakąś komedię może, coś pozytywnego. Ja wiem, że to się szybko nudzi, ale nie pamiętam kiedy ostatnio coś miłego widziałeś… – urwał i przypatrywał się chwilę osobliwej scenie.

Dziecko cofało się, czy raczej pełzło na czworakach w kąt pokoju. Wcisnąwszy się w ciasny zakamarek, obróciło chudą, wystraszoną twarz do kamery. To był chłopiec. Oczka miał podbite, a kiedy pociągnął nosem podniósł górną wargę ukazując żółte zęby. Pager zapikał cicho. Scenę przesłoniły czyjeś plecy i obraz zniknął. Pojawił się natomiast urywek z Auschwitz.

– Eh, znowu to samo. Dawno i nie prawda… – zaczął Michał.

– Powiedz mi, czy powinienem wtedy coś zrobić?

– Nie wiem.

– Czy mogłem coś zrobić?

– Mogłeś.

– Czemu nic nie zrobiłem?

– To byłoby jak oszustwo. Nie chciałeś…

– Wystarczyło jedno słowo, czy nie byłem im tego winny? Czy nie powinienem wtedy jednym słowem tego…

– Masz prawo milczeć. Masz prawo ich opuścić, masz prawo się nie wtrącać. To ty tu jesteś Bogiem. – odpowiedział Michał. Ciszę przerwał odgłos dzwonka.

– Adaś przyszedł. Obudź Piotra.