Przez samo serce boboka

Dobra, koniec z szortami. Wrzucam ostatniego i zmykam męczyć opki. Tekst wg mnie najlepszy z mego skromnego dorobku, ale…

***

Z żalem wysypałem na ziemię całą zawartość plecaka. Przykrywszy wszystko liśćmi palmowymi, wypchałem główną komorę trawą oraz szmatami. Ostrożnie włożyłem do środka leżący obok pojemnik i wstałem. Bambo siedział tak, jak go zostawiłem – plecami oparty o pień, bezustannie wpatrujący się we mnie czarnymi oczyma. Śledził każdy mój ruch: kiedy sprawdzałem szybkość nurtu, pakowałem zasobnik czy przywiązywałem do plecaka nieodłącznego SCAR-a. Milczał, dopóki nie wziąłem szerokiego zamachu i nie cisnąłem ładunku na drugą stronę rzeki.

– Gdybym był tobą, to bym mnie zostawił – stwierdził czarny tubalnym głosem. Nie miałem ochoty na rozmowę. Pot spływał po mnie strumieniami, setki owadów cięły bez przerwy, a głód doskwierał coraz bardziej.

– Już to przerabialiśmy, Bambo – wysapałem. – Nie zostawię cię.

– Dlaczego? – zapytał. Zacisnąłem pięści. – Gdybym był tobą…

-…zrobiłbyś to samo. O wszystkim co robimy decydują geny, Bambo, geny. – po tych słowach zamilkł na moment.

– My nie wierzymy w żadne Geny. Z tą nogą tylko ci przeszkadzam.

– Jeśli cię zostawię to na pewno zdechniesz w tej dziczy. – odparłem, rozglądając się jednocześnie za wystarczająco grubą lianą.

– Czy to nie śmieszne? – zapytał. – Masz w plecaku śmierć przez zarazę, a ratujesz życie obcemu?

– Och, shut up! – żachnąłem się. Wybrałem pnącze i chwilę później stałem już na drugim brzegu, szybkimi ruchami przyciągając do siebie Murzyna. Razem odnaleźliśmy w trawie plecak, od którego od razu odwiązałem mój nieodłączny karabin. Mieliśmy już ruszać, kiedy zatrzymał mnie jednym słowem.

– Bobok. – wyszeptał. Broń powędrowała w górę, muszka, szczerbinka, kolba na ramieniu.

– Gdzie?

– Tam.

– Nie widzę!

– Nie zobaczysz. – Znów szeptał, a ja rozglądałem się dookoła w poszukiwaniu celu. – Skradały się za nami już od jakiegoś czasu.

– Od kiedy?

– Od wioski. Liczyłem, że uciekniesz, ale ze mną… A teraz nas otoczyły.

– Gdzie są?

– Z tyłu, w rzece, wszędzie. – Wzruszył ramionami. – A ten przed nami jest bardzo szeroki, nawet ty nie pobiegniesz wystarczająco szybko.

– Pokaż mi go – zażądałem. "Największy sukces boboków – mówił major – to przekonanie ludzi o własnym nieistnieniu.".

– Przypatrz się – odszepnął. Skupiłem wzrok, przeczesując okolicę i wtedy… Nie, to nie możliwe. A jednak… a jednak zdawało mi się, że go zauważyłem. O! Tu, w lianie, w cieniu drzewa, w trawie, rozpięty pomiędzy pniami i ściśnięty w pojedynczym liściu, nieuchwytny, a wszechobecny.

– Bobok – stwierdziłem zatrwożony. – Co teraz? – Odwróciłem się do Bambo. Znowu wzruszył ramionami.

– Nie wiem, nikt nie wie, co się dzieje kiedy… – Nie dokończył. – Możemy się przebić, ale musimy szybko…

– Przebić! Chodź, dalej! – Przytrzymałem go, poczekałem aż zawiąże na głowie mokrą chustę i ruszyliśmy.

Z początku biegiem prosto jak najszybciej byleby dalej szłonam dobrzebardzo dobrze oonopierałsię manmie alejaz kaażdym korokiem czółemsię jakby lżjeji łatwiwje zuprełnie jakbymy leciał nie leciał a ulatywał bardziej i byłobybyło mi trakdobrzee boboboboknieważyi wysztkokonieważne botaklekoo jkaknhel jakiśmiękko. ialewtedy naagagle sie potrkonłem i niewiemniewiem ale cieżkonagle potykamsię alemnieprzytrzymał i robiło sie coraz cieżej noga bolała ale się na nim oparłem dwa kroki i jeszcze krok i i już staliśmy po drugiej stronie.

Osunąłem się pod drzewo z nogą pulsującą tępym bólem. Zdjąłem chustę.

Podniosłem wzrok i spojrzałem sobie w oczy. Uśmiechałem się. Poprawiwszy karabin, odwróciłem się i ruszyłem przez las.

Zostawiając mnie za plecami.

KOŃ EC

pozwoliłem sobie zarzucić nim jeszcze na ZWO.