Wizjoner (szort:)

Odkąd otworzyłem rano oczy w moim ciepłym łóżku, zdałem sobie sprawę, że z przeciętnego studenta socjologii – Damiana Dudnickiego, stawałem się kimś zupełnie innym. I to wszystko zaledwie w ciągu kilku dni! Nie mogłem sobie tego poukładać. Nie mogłem zrozumieć. Nowa zdolność stała się środkiem wokół którego kręcił się mój mały świat. Lecz objawiała się dosyć nieregularnie. Nie potrafiłem nad nią zapanować. Jednak nie chciałem, aby zbytnio zmieniła moje życie. Wyjazdy z kumplami na mecze, nocne imprezy. Mogłem o sobie powiedzieć, że studiuję dwadzieścia cztery godziny na dobę.

Często lubiłem stanąć gdzieś z boku i obserwować moją paczkę jak cieszą się życiem.Znana sentencja „Carpe Diem" pasowała do nas jak ulał. Wtedy wydawało mi się, że jestem naprawdę szczęśliwy.

Kluczyłem moim wściekło żółtym golfem po obrzeżach Krakowa. Byłem już spóźniony. Na szczęście ulice były nienaturalnie puste. Pocisnąłem po pedale gazu wrzucając „piątkę". Uwielbiałem uspokajający dźwięk silnika.

Jednak dziś byłem podenerwowany. W dodatku głodny, bo nie zdążyłem zjeść śniadania. Co więcej jakiś łysy cwaniak w „wyczesanym" Tico wyprzedzał mnie chcąc pokazać kto „rządzi" na ulicach tego miasta. Skierowany w moją stronę „fakas" miał być tego dobitnym dowodem. I wtedy to się stało.

Obraz przed moimi oczyma niespodziewanie rozdzielił się na trzy części. W środkowej z nich wciąż widziałem łysego gościa popisującego się manewrami w jaskrawozielonym samochodzie. Jednak po lewej stronie ujrzałem całkiem inny obraz.

Przedstawiał małego chłopca, nad którym znęcał się zapity ojciec. Mały płakał, a jego wzrok unikał konfrontacji z twardymi oczyma wyrodnego ojca.

To mną wstrząsnęło. Złość, którą wzbudziło we mnie głupie zachowanie ustąpiła miejsca współczuciu. Jednak teraz ujrzałem kolejną wizję. W zakresie mojego wzroku malowała się rzecz, której wolałbym nie oglądać. Niestety. Zobaczyłem krzyż na poboczu ruchliwej ulicy w centrum miasta. Obok niego starsza kobieta zapalała lampkę nie szczędząc przy tym szczerych łez. Otrząsnąłem się. Może tym razem tylko mi się zdawało?

Te dziwne sytuacje powtarzały się kilka razy dziennie. Kiedy wstąpiłem chwilę później pożreć wreszcie śniadanie do jednego z popularnych Fast-foodów, przez dobrą chwilę gapiłem się z otwartymi ustami na zdezorientowaną ekspedientkę. Wszystko przez to, że przed moimi oczyma ujrzałem tę oto kobietę wymachującą wygranym kuponem „lotto". Daremnie wytężałem wzrok próbując odgadnąć numery. Jak później miała podać telewizja, była to „radosna pani Krysia z Olkusza".

Mocno zarumieniony wziąłem tackę z jedzeniem unikając wzrokiem obsługującej mnie kobiety. Jedząc musiałem zacisnąć powieki, aby nie nawiedziła mnie ponownie któraś z moich wizji. Naprawdę nie miałem ochoty dowiadywać się z czego zrobiony został mój hamburger, ani co wyprawiano z shakiem truskawkowym. Zaspokoiwszy nieco głód, poszedłem do łazienki.

Dlaczego w kiblu zawsze musi śmierdzieć gównem? Hmm, pytanie retoryczne.

Podszedłem do umywalki wyciągając z opakowania nową strzykawkę. Drżącymi palcami wciągnąłem zawartość ampułki. Przyłożyłem igłę do żyły i powoli zacząłem napierać opuszkiem palca. Igła przebiła skórę. Na plecach poczułem delikatne mrowienie, a do serca zaczął powracać zakłócony spokój. Podniosłem głowę i spojrzałem w duże lustro. Uśmiechnąłem się do siebie odsłaniając rządek krzywych zębów. Jednak uśmiech szybko zniknął z mojego oblicza, kiedy ponownie mój wzrok jakby rozdzielił się na trzy części.

Środkowe ujęcie znałem doskonale z ciężkich poranków rozpoczynanych w łazience po mocno zakrapianej imprezie. Kumple zawsze mówili, że „śledzik musi mieć w czym popływać". Ja jednak byłem jedynym, który łamał tą zasadę. Mój śledzik miał ciężkie życie. Zawsze robiłem wszystko, aby możliwie jak najszybciej go zatopić.

Obraz odszedł w cień. Kolejne widziadło również wydało mi się znajome. I było. Dom. Mój kochany rodzinny dom i ulubiona zabawa z dzieciństwa. Wpadałem w objęcia uśmiechniętego ojca, który klepał mnie po plecach. Nic nie mąciło radości tego odległego wspomnienia. Lecz ono odeszło.

Wtedy pojawiło się mroczne ujęcie z jakiegoś blokowiska. Była noc. Brudny żul ze zlepionymi , poszarpanymi włosami leżał przy wielkim zielonym kontenerze. Na jego twarzy malował się bezgraniczny żal połączony z pretensjami do całego świata. Zacząłem przyglądać się dokładniej. Okolica wydała się jakby znajoma. Poznawałem też koszulę, którą miał na sobie ów facet. Z jego ręki wypadła na ziemię pusta strzykawka. Umierał. Lecz nie to było najgorsze. Umierał w samotności nie dostrzegany przez nikogo. Nie potrafiłem sobie wyobrazić jego cierpienia. Ostatnie moje wątpliwości rozwiała jego głęboka blizna na ręce, którą nosiłem od kilku lat jako pamiątkę po oparzeniu żelazkiem. W jednym ułamku sekundy zrozumiałem jak czuł się Scrooge, główny bohater przeczytanej w gimnazjum lektury Charlesa Dickensa. Upadłem na kolana zanosząc się niepohamowanym szlochem. Pełna strzykawka wypadła z mojej dłoni.

– Nieeee! – ryknąłem z całych sił wybiegając z usyfionego kibla. Nie zważając na ogłupiałych klientów restauracji, wybiegłem trzaskając szklanymi drzwiami.

Teraz jadę moim samochodem przed siebie uciekając od świata. Unikam patrzenia w lusterko.

Właśnie mija mnie pędząca na ogłuszającym sygnale karetka. Zjeżdżając na pobocze uświadamiam sobie, że wiem po kogo jedzie.

I tak nie zdąży.

Przejeżdżając obok miejsca wypadku dostrzegłam wgniecioną maskę zielonego pojazdu. Ja nie chcę tak skończyć! Wstrząśnięty do głębi czuję strumień ciepła rozlewający się po moich plecach. Potem przychodzi inne uczucie, a wraz z nim determinacja i zuchwała odwaga. Jestem pewien, że niedługo będzie mi potrzebna. Zjeżdżam w boczną uliczkę i zawracam samochód.

Wyjeżdżam naprzeciw mojemu losowi. Zamierzam walczyć o moją przyszłość. Nie wiem czy wygram. Najważniejsze, że wreszcie mam jakiś cel. I wiem, że jeśli czegoś nie zmienię, nigdy więcej spokojnie nie spojrzę w lustro.