Fantos

Istniała niegdyś malownicza kraina, u podnóży szczelistych gór, zwana Fantosem – na cześć bóstwa piękna i urodzaju. Otoczona szarym, skalnym murem, z zewnątrz wydawała się być martwa. Lecz w środku kryła tętniące życiem serce, któremu energii dostarczało, zawsze świecące, słońce.

Fantos umyślnie rozdwoił je na dwie części i umieścił po dwóch, przeciwnych sobie stronach, tak, aby krainą nigdy nie zawładnęła ciemność. Rytmu nadawały jej liczne, drążące skały, potoki, ożywiające łąki i lasy do nieustannego rozkwitu. Z czasem górskie stoki zaczęły pokrywać się bujną, zieloną roślinnością, a las przeistoczył się w puszczę – rodem z Amazonii.

Dla niepoznaki, bóstwo otoczyło krainę pasmem chmur, by uchronić ją od ciekawskich oczu. Zaś śmiałków, którzy mierzyli się z jego siłami, chcąc zdobyć nieokiełznane szczyty, Fantos karał. Góry zyskały sobie złą sławę, alpiniści wspinając się na nie tracili życie. Ludzie dali sobie z nimi spokój, i w końcu o nich zapomniano, lecz tylko do pewnego czasu.

Świat Fantosu powoli umierał, bowiem jego stwórca tracił moc i miał stać się zwykłym człowiekiem, którego śmierć oznaczałaby zgubę dla całej krainy. Postanowił więc założyć osadę, w której mieszkać miałaby wtajemniczona grupka ludzi, tworząc społeczność, związaną przysięgą dbania o Fantos .

Jakkolwiek, po jego śmierci ludzie zaczęli zapominać o danym przyrzeczeniu, a kraina, choć nadal nieznana dla świata zewnętrznego, wciąż umierała – wszak pod inną nazwą – nie Fantosu, lecz Ziemi.