Oddział "Zero"

Obóz zarażonych, oddział 0.

Zielonooki mężczyzna pchnął bordową furtkę. Kuśtykając wszedł na teren prywatny jednego z obozów dla zarażonych III stadium wirusa BV. Był to oddział ‘zerowy'. Dla wielu okazywał się ostatnim. Budynek znajdował się po środku lasu, cały ogrodzony grubą siatką. Z zewnątrz wyglądał na stary – popękane ściany, stare drewniane ramy okien z brudnymi szybami. Dookoła teren wyłożony był kamieniami. Miejsce w ten sposób przybierało wygląd szpitala dla obłąkanych. Mimo popołudniowej pory, dookoła panował półmrok.

Według statystyk w obozie znajdowało się piętnastu zdrowych pensjonariuszy i około pięćdziesięciu zarażonych. Jednak każdy wiedział, że statystyki były stare. Ofiar wirusa przybywało a ich liczba sięgała już grubo ponad sto. Mowa tu jednak o oddziale zerowym a oddziałów było siedem. Pozostałe sześć zajmowało się zarażonymi I i II stadium BV.

Gustaw(wcześniej wspomniany zielonooki) był historykiem. Bardzo fanatycznym rzec można. Historią zajmował się przez równą połowę swojego żywota – 30 lat. Nigdy nie był zarażony BV.

– Witam doktora… – rzekł pewnie, swoim donośnym, chrapliwym tonem.

– Oho, Pan Gustaw! Bardzo miło znów Pana widzieć. – doktor był Rosjaninem. Mówił po polsku, jednak w jego mowie wyraźnie słychać było naleciałości.

Doktor Ariefij Sokołow wraz z trójką laborantów przybył właśnie do tego obozu. Miał 52 lata i nie było mu równych w dziedzinie medycyny. Prowadził badania na temat BV oraz szczepionki, która miała uratować setki istnień. Rozbudowane laboratoria oczywiście mu to umożliwiały. Siedział tu już od kilku lat, dzień w dzień testując nowe sposoby na zwierzętach. Nie znali się z Gustawem zbyt długo, jednak mimo wszystko świetnie się dogadywali i rozumieli.

– Jak prace nad lekarstwem?

– Nie posunęły się nawet ciut ciut. Nawet nie udało nam się trafić na trop, którym moglibyśmy podążać.

– Ofiar ciągle przybywa.

– Wiem, wiem… ciężko jest walczyć z czymś nowym. – wskazał ręką na wolny taboret stojący po przeciwległej stronie stołu. – Doszły mnie wieści, że państwa ze sobą rywalizują pod tym względem. To mnie martwi.

– Amerykanie? – zapytał, niemal pewny odpowiedzi. Usiadł na wskazanym przez doktora krześle.

– No a jak inaczej? Jeśli znajdą rozwiązanie, nie podzielą się nim zupełnie za darmo. Mamy XXII wiek, 2132 lat historii za sobą, która powinna nas wiele nauczyć, a popełniamy te same błędy – doktor zrezygnowany wsparł się o stół, opuszczając głowę.

– Źle się dzieje. Miejmy nadzieję, że wszystko wróci na właściwy tor. – Gustaw westchnął, widząc załamanie Rosjanina, poczuł skrępowanie. – Niech Bóg ma nas w swojej opiece.

Gustaw, pożegnawszy się, wyszedł z gabinetu Sokołowa i ruszył przez szeroki korytarz budynku, nieprzyjemnie pusty i chłodny. Średnio co metr wisiał w nim dyplom za osiągnięcia rosyjskich laborantów tutaj stacjonujących i kończył się szklanymi drzwiami, do których właśnie zmierzał.

Od kiedy przybył uczył dzieci historii.

Sala nie była duża. Wewnątrz znajdowało się trzynaścioro dzieci, w przedziale wiekowym od dziewięciu do szesnastu lat. Nikt, nawet Sokołow, nie widział sensu nauki zarażonych wirusem historii, choć często mówił o głupocie politycznej i przeszłości.

– Dzień dobry – przywitał się z dziećmi i uraczył ich szczerym uśmiechem a one na jego widok zaczęły siadać, tworząc półkole.

– Witamy – rozległy się ciche, ponure głosy. Gustaw był dla nich jedyną osobą przynoszącą coś innego niż pigułki w małych, jednorazowych, plastikowych kubeczkach.

– Na czym to skończyliśmy? – Gustaw otwarł zamaszystym ruchem gruby, wypchany luźnymi kartkami dziennik – Ah tak, jesteśmy pod Moskwą. – przytaknął zadowolony sam sobie.

– Czy wyjdziemy stąd? – padło jedno pytanie – Czy doktor znalazł sposób?

Dzieci, choć spragnione wiedzy często zbaczały z tematów historycznych na tematy związane z czasami teraźniejszymi. Były ciekawe świata i tego, co obecnie dzieję się w ojczyźnie. To z jednej strony cieszyło Gustawa. Mógł mówić młodym ludziom prawdę na temat polityki oraz zdradzać im swoje poglądy. Dzieci często go nie rozumiały, mimo wszystko w ciszy i spokoju go wysłuchiwały. Z drugiej strony zniechęcało go małe zainteresowanie historią, która dla niego była niemal całym życiem. W głębi serca wiedział, że rzadko kto podziela jego pasję.

– Trudne pytanie. Cały czas staramy się znaleźć rozwiązanie. Proszę uwierzcie, doktor nie marnuje ani chwili, a każda sekunda w laboratorium jest poświęcona wam i innym zarażonym.

Zapadło milczenie.

Gustawa chwytał za serce widok dzieci, często nie świadomych swojego losu. Co bystrzejsi zdawali sobie sprawę z zarażenia i zbliżającej się śmierci. Inaczej natomiast było w przypadku dziewięciolatków lub rok starszych. Kto jednak miał na tyle odwagi by spojrzeć w niewinne oczy i powiedzieć jedno słowo: „Umrzesz".

– To jest jak gra w warcaby… – zaczął, przypominając sobie ostatnią wizytę tutaj, kiedy uczył tej prostej gry – Jesteście nosicielami wirusa, on gra czarnymi. Doktor, ja, wy… chcecie z nim wygrać, gramy białymi. Wirus rozstawia swoje pionki a my próbujemy mu uciec, gdy on atakuje. Niestety często by znaleźć wyjście z sytuacji musimy poświęcić własny pionek.

– Ale przecież Pan jest dobry w warcaby, wygramy, prawda? Pomoże nam Pan? – głos dobiegł z lewej strony. Siedział tam niski, dziesięcioletni, krótko obcięty blondyn. Gustaw skrzyżował z nim spojrzenia. Delikatny uśmiech na twarzy i spojrzenie wierzące, że to naprawdę gra w warcaby powodowały, że Gustaw stracił czucie w rękach. Dziennik wypadł mu z rąk, wtedy się ocknął.

– Przepraszam… – potrząsnął głową i schylił się by pozbierać kartki.

– Proszę Pana, to znów się dzieje! – zawołała jakaś dziewczyna. Gustaw spojrzał na dzieci nie wiedząc czego się spodziewać. Wszyscy patrzyli na blondyna. Ten nadal z przyciągniętymi do siebie kolankami uśmiechał się.

Z kącika prawego oka spłynęła stróżka brunatnej krwi. Kiedy dopłynęła do ust, popłynęła następna, z drugiego oka. Później krwią z nosa zalały się usta. Wszystko działo się szybko. Nim Gustaw się zorientował, co tak naprawdę się dzieję usłyszał głos Sokołowa.

– Niech Pan wyjdzie, wszyscy wyjdźcie z pomieszczenia! – głos przybrał alarmujący ton.

Dzieci rzuciły się do szklanych drzwi zaraz za Gustawem. Za całą gromadą drobnymi kroczkami biegł blondyn z zakrwawioną twarzą, rękawami i koszulą. Nim jednak zdołał się wydostać, na drodze stanął Sokołow, z twarzą zakrytą maską.

– Przepraszam… – pchnął chłopaka z powrotem i zatrzasnął przed nim drzwi. Blondyn potknął się i upadł na ziemię. Całe pomieszczenie, z którego wyszli wypełniło się białym gazem, który wyglądał jak mgła, pochłaniająca wszystko na swojej drodze. Nim całkowicie biała chmura pokryła chłopca, ten zdążył rzucić Gustawowi ostatnie spojrzenie, mówiące: „Wirus zdobył damę".

Po policzku Gustawa spłynęła gorzka łza żalu i bezradności.

C.D.P.N.