Spisek

Uff… Pomarańczowe skarpetki w lewy róg, zaraz po żółtych-ze-słoneczkiem i żółtych-w-paski, na jednej linii z pomarańczowymi majteczkami i tymi białymi w pomarańcze… Hm. A może jednak powinnam je umieścić w białych? W końcu to tylko wzorek… Ale zajmuje większą część niż białe tło, hm…

– Hej! Gdzie jest druga para moich ciemnopomarańczowych skarpetek!?

Kurczę, zamyśliłam się na chwilę, zamiast po prostu ułożyć je w szafce tak, jak zawsze. Czyli białe w pomarańczowe kropki do pomarańczowych… A może jednak do białych…?

– Dość! Weź się w garść Molly i poszukaj ich zanim…

…się wybrudzą. Boję się wypowiadać takie rzeczy na głos, słyszałam, że wtedy się sprawdzają.

Spokojnie.

Teraz rozejrzę się w koło, skompletuję ciemnopomarańczową parę i zabiorę się do czerwonych. Tak.

Tak zrobię.

Taak…

Na fotelu. Koło fotela. Pod fotelem.

– Nie ma!

Na stole. Koło stołu. Pod stołem.

– Nie ma!

Na łóżku. Koło łóżka. Pod łóżkiem.

– Nie ma!

Gdziekolwiek indziej.

Nie ma. Nie ma!

– NIE MA!

Spokojnie, spokojnie, tylko spokojnie.

Jeden oddech. Drugi. Wdech i wydech, i wdech i wydech.

Zamknij oczy i policz do dziesięciu.

– Jeden… dwa… trzy…. cztery, pięć, sześć-siedem, osiemdziewięćdziesięć!

Nie ma.

Wdech, wydech i wdech i wydech.

Sprawdzę teraz jeszcze raz i znajdę ją już na pewno.

Puka? Ktoś? Ktoś puka?

– Kto puka?

Hm. Nikt nie puka?

– Halo? Kto tam?

Nie ma nikogo za drzwiami. Koło drzwi. Pod drzwiami…

– Jest!

Kartka? Co za kartka?

Mam twoją skarpetkę, nie rób nic głupiego, nie zawiadamiaj policji, a nic jej się nie stanie. Staw się dziś o północy w południowych dokach, bo jak nie… Wiesz, że z twojej skarpetki wystaje nitka? A jakby ją tak pociągnąć…

– NIEEE!!!!!!! …ekhm… Dzień dobry pani Goździkowa. Nie, nic się nie stało. Dobrze, powiem jej. Do widzenia.

Głupia sąsiadka… Ja tu jestem szantażowana, a ona…

Ale dość! Wezmę się w garść. Muszę odzyskać moją skarpetkę!

Tylko w co się ubrać?

Hm… Może zestaw skarpetki, majtki i staniczek w barwy moro. To taka prawie-tajna misja. Będzie idealne.

Tylko która jest godzina?

O nie…

Trudno, będę czekać!

 

Szesnaście godzin później.

To już, to już!

Wdech, wydech, i wdech i wydech. Idę! Idę. Idę?

– IDĘ! …ekhm… A do koleżanki mamo. Tak, do niej. A wiesz, taki babski wieczór. No. No. No. Taa. Pa. Ja ciebie też.

Zawsze musi mi przeszkadzać. ZAWSZE! Nawet TERAZ.

Idę już, już idę.

 

Tup tup tup

O, to tu. Powinna gdzieś tu być.

– Halo? H-hal-lo?

Nikogo nie ma?

– HALO! …o… Dzień dobry, to znaczy dobry wieczór. To pan się ze mną umawiał, tak? O, to dobrze. Ma ją pan? Nie? A czemu? A co pan ma za plecami? To nóż? A p-po co p-panu n-n-NÓŻ!? Nie! Proszę tego nie… AUUUU!!!!

– Staaary! Aleś to wykombinował! Jesteś po prostu Miszczu!

– Noo. Musiałem. Nie mogłem już znieść obecności tego pieprzonego białasa, który uważał się za pomarańczowego tylko ze względu na wzorek.

– Ale nie żal ci pary moro? Równi z nich goście, poświęcili się dla sprawy…

– Oni? Niezdecydowani mieszańcy, takich nie cierpię jeszcze bardziej!

– Fakt. Ani to brązowe, ani zielone… Ale chwila! Skąd miałeś kasę na wynajęcie zabójcy!? Wiesz, ludzie chcą tego… takich ich pieniędzy… Skąd je miałeś?

– Pamiętasz jak mama Molly chciała jej na urodziny kupić świnkę skarbonkę?

– Taa… i?

– I Molly się nie zgodziła i nadal chowała oszczędności do skarpetki. Zgadnij teraz, kto był tym szczęśliwcem?