Złotopolski (szort)

Wielki hetman Jan Apoloniusz Złotopolski, zwany przez przyjaciół Złociakiem, zmarszczył krzaczaste brwi, lustrując rozciągające się po horyzont regimenty wrogich armii. Promienie świtu muskające sczerniałe wierzchołki wzgórz zwiastowały niechybny początek następnej bitwy. Której z kolei – tego już nikt nie liczył.

Przedziwna to była wojna, trwająca już dobre pokolenie, wypełniona nieoczekiwanymi zwrotami akcji, zmieniającymi się jak kalejdoskop sojuszami i dziesiątkami zakulisowych intryg. Nie był to klasyczny konflikt dwóch zwaśnionych stron, tu walczył niemal każdy z każdym, a armie pochodziły ze wszystkich nacji i kontynentów. Jeśli kiedykolwiek jakaś wojna zasługiwała na miano "światowej" lub "totalnej", to chyba jedynie ta. Byli nawet szaleńcy, którzy twierdzili, że przegrać w niej to zysk, a wygrać to problem.

Złociak lekko uniósł buławę, rumaki parsknęły, a skrzydła husarii zaszeleściły metalicznie. Przeciwnik również gotował się do szarży. Kogóż nie był na polu boju – od północy szła armia Sojuszu Frankońsko-Germańskiego, może niezbyt odważna, ale dobrze wyposażona i w miarę zdyscyplinowana. No i oczywiście bardzo liczna. Gdzieś w rogu stała grupa wikingów, dzikich i mężnych, ale przetrzebionych – mówiono, że ich wchłonięcie przez Sojusz jest tylko kwestią czasu.

Nieco na prawo rozgrzewały się oddziały angielskich łuczników, których duma ostatnimi czasy niestety nie szła w parze ze skutecznością. Od zachodu naciągała zamorska kawaleria, wspierana hordą okrutnych Apaczów. Po wschodniej zaś stronie stały przerażające oddziały samurajów znanych z militarnego kunsztu i żelaznej dyscypliny graniczącej z samobójczym szaleństwem. Kraj Kwitnącej Wiśni przeżywał ostatnimi laty ciężkie chwile, nie miały one jednak wpływu na morderczą skuteczność jego wyjątkowej armii.

Rozporoszeni w różnych miejscach, bo boju sposobili się również szwajcarscy najemnicy, wyjątkowo cenieni za swą umiejętność walki w ekstremalnych warunkach. I choć wielki mędrzec Sun Tzu napisał w Sztuce Wojny, że "sto tysięcy najemników jest wartych tyle, co pięćdziesiąt tysięcy zwykłych żołnierzy", zasada ta najwyraźniej nie tyczyła się Szwajcarów, których niektórzy cenili na wojnie nawet bardziej niźli własnych braci.

Jedynym wielkim nieobecnym na polu walki była niezmierzona armia cesarza Yu, wielokrotnie prowokowana przez wrogów do wzięcia udziału w konflikcie. Chiński władca bowiem doskonale zdawał sobie sprawę, że gdy inni wykrwawiają się dzień w dzień, rozsądnie jest pozostawać z boku, budując swą potęgę za pomocą handlu i dyplomacji.

Otoczona wzgórzami dolina, która jeszcze wczoraj była oazą ciszy i spokoju, utonęła nagle w tupocie kopyt, chrzęście żelaza, bojowych okrzykach, przekleństwach i pierwszych jękach agonii. Anglicy, z właściwą sobie flegmatycznością, zareagowali zbyt późno i ich strzały zadały jedynie śladowe straty frankońsko-germańskiej piechocie, która wnet znalazła się na odległość miecza od synów Albionu.

Jakby zaprzeczając krążącym plotkom, oddział wikingów zaatakował z flanki germańskich rycerzy, powodując mały chaos w szeregach wroga. Nieco zdezorientowani Szwajcarzy rozproszyli swoje siły, podgryzając to Anglików, to wikingów i tworząc formację defensywną przeciw szarżującym Apaczom. Zamorska kawaleria zatoczyła łuk, ignorując Helwetów, i ruszyła przeciw samurajom, do których od paru lat odczuwała szczególnie silną niechęć. Hetman nie mógł przepuścić takiej okazji, będącej jako żywo ilustracją staropolskiego przysłowia "gdzie piętnastu się bije, tam szesnasty korzysta".

Uformowana w żelazny klin husaria uderzyła od tyłu w intruzów zza oceanu, tratując wszystko na swej drodze. Przeciwnik nie miał czasu jęknąć w swej dziwacznej mowie "Mercy, please!". Impet jeźdźców o stalowych skrzydłach wyhamował dopiero na frankońskiej piechocie i dużym regimencie szwajcarskich najemników, ale i tutaj polski oręż zadał przeciwnikom poważne straty.

Dalej bitwa przybrała bardziej chaotyczny przebieg. Każda nacja miała na ostrzach krew każdej innej nacji, miejsce sojuszy i strategii zastąpiła ślepa żądza mordu i instynkt przetrwania. Potyczki jeden na jednego, dożynanie wrogów, szabrowanie ciał i zbieranie rannych – wszystko to trwało do wieczora. Niemniej, pomimo całego rozgardiaszu, strategiczne decyzje podjęte na początku starcia miały duże znaczenie dla jego finalnego wyniku.

To był dobry dzień dla husarii, która zadała poważne stary zamorskiej kawalerii, szwajcarskim najemnikom i Sojuszowi Frankońsko-Germańskiemu, unikając jednocześnie większej konfrontacji ze strasznymi samurajami. Ktoś nieznający prawideł sztuki wojennej mógłby uznać, że zdobyte przez hetmana wzgórza to niewielka premia za dobrze rozegraną bitwę, ale w tej wojnie każda zagarnięta piędź ziemi miała wielkie znaczenie.

Złotopolski popatrzył sentymentalnym wzrokiem na tarczę zachodzącego słońca. Ciekawe, co przyniesie jutrzejszy dzień? – pomyślał, podkręcając sumiasty wąs.

* * *

Michał odetchnął z ulgą, gdy zobaczył kursy zamknięcia rynku FOREX. Złoty umocnił się wobec wszystkich znaczących walut, w tym o półtora procenta wobec franka szwajcarskiego. Jako że za trzy dni wypadała kolejna spłata raty kredytu hipotecznego, była to bardzo dobra wiadomość.