Czarodzielnica cz. 2

Na wstępie do II części mojego opowiadania pragnę z całego serca ostrzec, że w tekście zawiera się pewna stylizacja jezykowa i swawolne przez autorkę uprawiane udziwnianie języka.

 

 

 

 

Ten dom wszędzie stawał się kruchy. Kruche były okna jak zwapniałe rybie pęcherze, poobdzierana farba z okiennic, kiedyś niebieska dziś tylko brudna. Okno uchylone tylko jedną swoją połową jak ptak ze zwichniętym skrzydłem. W izbie były dwa okna. Drugie nie otwierało się wcale, zrosły się na dobre parapety z okiennicami.

 

I w tym domu wszystko, co miało kolory i życie ograniczało się do tego jednego, złamanego okna. Za nim kipiał maj, a w środku chałupy nastała przed laty jedna, niezmienna pora roku. Zakurzony słomkowy pająk u sufitu, porozbijany częściowo klosz żyrandola. Bielone ściany i czarna prawie podłoga. W tej jednej porze roku wszystko uparcie przyjmowało jeden kolor piasku, bez względu na to, czy przed laty było białe, czy ciemne.

 

I babka, która pewnie miała już z tysiąc lat. Siedziała na wysokim łóżku. Za każdym jej ruchem i oddechem skrzypiał stary siennik. Wodziła po izbie pustym okiem. Nic. Cisza. W dłoni mełła tylko czarne kule różańca.

 

Potem wszedł Kaziu. W ręku trzymał stetoskop i stary ciśnieniomierz.

 

– Pochwalony – mruknął do babki, przechodząc przez zapadnięty próg. – Mama da, zmierzę jej ciśnienie. Lekarz kazał dwa razy w tygodniu mierzyć. Mama pamięta? – mówił głośno i powoli, co nie przeszkadzało jednak trzymać cały czas w ustach pożółkłą fifkę i kopcącego się na jej końcu papierosa.

 

Stara głową kiwnęła tylko, ale ani pozycji nie zmieniła, ani nic.

 

Kazik usiadł tuż przy niej na łóżku. Babka wyciągnęła suche ramię.

 

 

 

Do izby weszły jeszcze dzieciaki. Maciek na paluszkach pełzł pierwszy, po deskach, które doskonale pamiętał, te akurat nie skrzypiały. Za nim Monika cicho jak myszka, ale na buzi roześmiana jak skowronek.

 

Kazik groźnie się na nich spojrzał, wpychając w swoje wielkie i pomarszczone uszy słuchawki stetoskopu. Przyłożył palec do ust, co znaczyło, że mają być cicho.

 

Maluchy zapamiętale kiwały główkami, rozumiały.

 

Pompka ciśnieniomierza wydawała charakterystyczne dźwięki. Maciek podszedł. Twarz swoją przybliżył jak tylko mógł najbliżej twarzy babki. Patrzył w jej zapadnięte, porosłe pomarszczoną skórą oczodoły.

 

– Kaziu! – zachrypiała babka. Dzieciak odskoczył, przerażony, ale i ubawiony. Zasłonił dłońmi usta i chciał nie śmiać się. Monika jednak zachowywała dalej powagę.

 

– Cicho, matka! – powiedział syn – widzi mama! Od nowa muszę, bo mi się odezwałaś! Monika i Maciek przyszli sobie cię odwiedzić.

 

– Aaa – zamemłała i cmoknęła ze dwa razy wargami – to dobrze, dobrze. Niech posiedzą. Potem im nasmażę placków.

 

– Mama niech już nic nie smaży. Ewka zaraz przyjdzie to mamie da kolację.

 

– Niech przyjdzie… niech da – powtórzyła za nim, zmęczona już staruszka.

 

Dzieciaki cupnęły w kącie izby. Zaraz jednak Monika wystraszona wielkim kątnikiem, uciekła z domu. Maciek postanowił poczekać na mężczyznę i dopiero z nim wyszedł, obiecując po drodze, że zaraz z nim pójdzie i pomoże mu dać królikom jeść.

 

 

 

Stara została sama. Rzuciła różaniec na podłogę. Słyszała gdzie upadł, ale nie podniosła go. Będzie pamiętać. Zapadała powoli późna majowa noc. Ale w tej chałupie od lat nikt nie zapalał na wieczór światła, bo i nie było komu.

 

Szukała chwilę swojego kija, starego przyjaciela. Kiedy go znalazła, wstała z łóżka, kości zaskrzypiały, coś strzeliło w kręgosłupie. Znowu musiała iść się z diabłem dogadywać. Stuk – stuk – donica – stuk – stuk – stół – stuk – stuk – krzesło. Przemierzała domek swój malutki uparcie w stronę drzwi. Stuk – stuk – dębowa deska. Babka się ścięła na twarzy, mocniej kościstą dłoń zacisnęła na kiju. Stuk – stuk – dębowa deska – stuk – stuk – trumna oparta o piec.

 

– Dałbyś pokój – szeptała cicho pod nosem. Wiedziała, że diabeł nie odpuści łatwo i będzie jej podkładał te trumny jak tylko często będzie mógł.

 

 

 

Przyniosła w koszyku kilka szczapek i kilka większych kawałków drewna. Maj, ale jeszcze przed Zimną Zośką, to po nocach ciągnie mrozem. Usiadła na niskim stołku, kija odkładając na podłodze tuż przy swojej nodze.

 

Ktoś do drzwi zapukał.

 

– Kto tam? – odezwała się babka.

 

– To ja, babciu, Maciuś – powiedział chłopiec za drzwiami, zaraz jednak bez większego pozwolenia nacisnął na klamkę i wszedł. – Babcia, bo mówiłaś, że nasmażysz placków.

 

– Nasmażę, jak chcesz, kochaneczku – zamemłała stara. Darła w dłoniach szczapki na jeszcze mniejsze kawałeczki. W izbie zaraz zapachniało żywicą.

 

– A co byś chciał za placki?

 

– Takie z jabłkiem! – odparł zaraz malec, siadając na Wysokim krześle. Bacznie przyglądał się kobiecie, wiedział, że jest ślepa i może to robić bezkarnie. Na wszystkich innych ludzi nie wolno się tak gapić.

 

– Mogą być z jabłkiem. Tylko mi ze stryszku dżemu przynieś, kochaneczku.

 

Chłopak nie potrzebował zachęty, wystrzelił z chałupy jak z procy, zaraz skręcił w lewo za drzwiami, dopadł do drabiny i dalej, dalej na górę.

 

Babka odłożyła szczapy na czarne palenisko. Otworzyła ze skrzypnięciem drzwiczki od pieca. Nakładła nam dwa kawałki drewna. Szukała po fartuchu zapałek.

 

– Proszę! – powiedział zdyszany Maciek, odkładając na stół słoik z jasnym dżemem. – Babciu, ciemno tu u ciebie. Mogę zapalić światło?

 

– Maciuś. Wejdźże tam do środka i zobacz, czy nie ma tam klucza takiego – powiedziała stara, wskazując kościstą dłonią na drzwiczki od pieca.

 

– Tam?

 

– Ta.

 

– Ale po co klucz w piecu?

 

– Krasnoludki mi wyniosły. Zawsze są psotniki i kradną mi ten klucz.

 

Maciek więc podszedł do pieca. Włożył jasną główkę do środka.

 

– Ale ja tu nic nie widzę, ciemno jest strasznie, babciu! – marudził i już chciał się wycofać, kiedy na swojej pupie mógł poczuć kościstą dłoń staruszki.

 

– Spróbuj poszukać.

 

Więc dzieciak, nie mając szans na wyjście, musiał jeszcze raz spróbować. Głowa przeszła, chude ramionka także. Macał przed sobą brzuch pieca, ale niczego nie znalazł poza zimnym popiołem i kawałkami rozlatującego się spalonego drewna.

 

– Ale babciu!

 

Ktoś zapukał do drzwi. Uścisk kościstej dłoni zniknął i malec mógł wyczołgać się z pieca. Zaraz jednak wystraszony i załzawionymi oczami, uciekł z domu.

 

Babce Ewka przyniosła w końcu kolację.

 

 

 

Tysiącletnia kobieta jadła suchy ser. Sztuczne zęby bardziej jej w tym przeszkadzały niż pomagały, co i rusz dolna lub górna szczęka odpadała, nie trzymała się lub zwyczajnie przekręcała. W końcu, zdenerwowana kobieta wypluła ceramiczne zęby na stół. I sękatego palucha umoczyła w dżemie jabłkowym. Dżem się łatwiej jadło, nie było co gryźć.

 

Miała jeszcze trzy dni. Za oknem deszcze bębnił o szybę i o sosnowe deski dwudziestu drewnianych trumien, które posłusznie w nim mokły i nabierały wody.

 

Kobieta koniuszkami palców wodziła po swoim nosie. Po szyi kruchej jak zimowy sopel lodu nad oborą. Dotknęła łopatek za bardzo wystających i mostka. Kiedyś tu były piersi. Skrzywiła się. Niżej sięgnęła i pamiątkę po dawnej kobiecości znalazła dużo, dużo niżej. Dwa worki jak wyrzucone na brzeg wodorosty.

 

Miała jeszcze trzy dni.