Oświecenie

 

Noz­drza wdy­cha­ją nie­po­żą­da­ny za­pach świe­żych tru­pów. Po­ła­ma­ne kości, zdają się być całe po­gru­cho­ta­ne. Ręce kąpią się w lep­kiej ka­łu­ży, która pach­nie jak krew, a gdzieś w od­da­li wciąż sły­chać słabe po­ka­sły­wa­nie ludzi, by po chwi­li nie sły­szeć już nic.

 

 

Kładę się na pod­ło­dze. Ślina pieni się w moich ustach, a po­licz­ki pieką mnie z ca­łych sił. Muszę na mo­ment ści­snąć ręce w pię­ści, lecz se­kun­dę póź­niej za­czy­nam łkać cho­wa­jąc w nich głowę.

 

 

Ha­mu­ję nerwy, gdy nagle sły­szę ja­kieś kroki. Pra­wie tracę świa­do­mość, kiedy jeden z za­ma­szy­stych kop­nia­ków tra­fia w moją głowę. Czuję iry­ta­cję prze­cho­dzą­ce­go, który pa­stwi się nad moim cia­łem. Je­stem pewny tylko jed­ne­go – gdzieś mnie prze­no­szą.

 

***

 

– Wstań – od­po­wia­da neu­tral­nym tonem Głos.

 

 

Jeśli któ­ra­kol­wiek część mo­je­go ciała nie po­tra­fi­ła się wcze­śniej po­ru­szyć, to teraz czu­łem się jak nowo na­ro­dzo­ny. Prócz wy­śmie­ni­te­go na­stro­ju, który to­wa­rzy­szył mi, gdy ogry­wa­łem wła­sną żonę w po­ke­ra i ka­za­łem jej roz­bie­rać się za karę – teraz czu­łem żal do sa­me­go sie­bie, pew­ne­go ro­dza­ju nie­chęć oraz nie­zro­zu­mie­nie.

 

 

– Wstań mówię – po­na­gla mnie tym razem znie­cier­pli­wio­ny już cze­ka­niem.

 

 

– Czy ja…

 

 

– Nie, je­dy­nie stra­ci­łeś świa­do­mość – szyb­ko udzie­la mi od­po­wie­dzi nie­zna­jo­my.

 

 

– Co mi się stało? – roz­brzmie­wa mój przy­ci­szo­ny głos, a włosy jeżą się na karku.

 

 

– Prze­ży­łeś, ale nikt o tym nie ma zie­lo­ne­go po­ję­cia. Do­brze sie czu­jesz?

 

 

– Czemu mia­ło­by być ina­czej? – pytam z nutką iry­ta­cji w gło­sie i łapię się za ogo­lo­ną głowę.

 

 

– Hmm.. po­myśl­my. Może dla­te­go, że przede wszyst­kim le­żysz w ka­na­li­za­cjach goły, wokół cie­bie ster­czą trupy, a ca­łość przy­po­mi­na zbio­ro­wą mo­gi­łę? – rzuca Głos gło­śno w prze­strzeń.

 

 

Wzdry­gu­ję się i sia­dam lecz nie mogę do­strzec naj­mniej­sze­go szcze­gó­łu. Może ośle­płem.

 

 

– Idź przed sie­bie – roz­ka­zał.

 

 

– Prze­cież nic nie widzę – war­czę, przy czym jak na złość ude­rzam głową w coś me­ta­lo­we­go.

 

 

– Idź – po­wta­rza spo­koj­nie igno­ru­jąc moją wy­po­wiedź.

 

 

Moja dez­orien­ta­cja i brak zna­jo­mo­ści współ­rzęd­nych de­ner­wu­ją mnie nie mniej, niż fakt, że dep­czę co jakiś czas po czymś mięk­kim, co zdaje się wy­plu­wać z sie­bie po­wie­trze.

 

 

– Stój – krzy­czy Głos.

 

 

– Może jesz­cze waruj? – od­ci­nam się, ale na­tych­mia­sto mil­czę w ob­li­czu nie­zna­nej mi sy­tu­acji, w któ­rej się znaj­du­ję.

 

 

– Uklęk­nij po­wo­li, po­wo­li …

 

 

Pró­bu­ję wy­krze­sać z sie­bie siły i czuję znów coś mięk­kie­go, dłu­gie włók­na zdają się być wło­sa­mi, do­ty­kam po­niż­szych czę­ści i roz­po­zna­ję otwar­tą buzię z nad­dat­kiem cze­goś, co zda­wa­ło się być szczu­rem. Od­ska­ku­ję jak opa­rzo­ny.

 

 

– Nie martw się, nie po jed­nym dep­ta­łeś – prych­nął Głos jakby z wy­raź­ną ozna­ką znie­czu­li­cy.

 

 

– Nie drę­czy Cię pew­nie ten wy­raź­ny widok, któ­re­go mi brak – od­ci­nam się poraz ko­lej­ny.

 

 

– Noo… a teraz do góry – znów igno­ru­je mnie, a ja jak ma­rio­net­ka łapię za me­ta­lo­we pręty, które pro­wa­dzą mnie do góry, ni­czym dra­bi­na. Zbli­ża­jąc się do punk­tu wyj­ścia, czuję słaby wia­te­rek po­wie­wu­ją­cy na mojej twa­rzy.

 

 

– Do góry – znów po­twier­dza słab­ną­cy Głos, a ja wy­ska­ku­ję na świe­że po­wie­trze z ka­na­łów.

 

***

 

– Nadal nic nie widzę – waham się i idę przed sie­bie.

 

 

– I nic nie zo­ba­czysz – stwier­dza sucho nie­zna­jo­my.

 

 

– Do czego je­stem ci po­trzeb­ny? – prze­cho­dzę do rze­czy, ale mój głos wy­raź­nie mi drży, przy­po­mi­na­jąc bar­dziej dzie­cię­ce łka­nie.

 

 

– Wkrót­ce zo­ba­czysz.

 

 

Idę, a gdy po ja­kimś cza­sie po­ty­kam się o sto­pień, za­czy­nam iść w górę do­pó­ki znów nie czuję pro­ste­go grun­tu pod no­ga­mi. Mój błęd­nik za­czy­na wa­rio­wać, ale umysł po­zo­sta­je czuj­ny.

 

 

– Stój! – znów roz­ka­zał.

 

 

– Na co się na­tkną­łem? – pytam zdez­o­rien­to­wa­ny.

 

 

– Wy­ma­caj sobie przej­ście do stołu.

 

 

Tym razem po­słusz­nie wy­ko­nu­ję po­lo­ce­nie. Po dro­dze chwy­tam za szczyp­ce, coś na kształt pró­bow­ki, zaś potem małą głów­kę.

 

 

– Mar­twe za­wi­niąt­ko – szep­czę i mam ocho­tę znów się roz­pła­kać. Moje od­gło­sy wes­tchnień nad cia­łem zda­wa­ły się dłu­żyć go­dzi­na­mi.

 

 

– Dla­cze­go mi to po­ka­zu­jesz – mówię za­ci­ska­jąc zęby z ca­łych sił. – Czego chcesz ode mnie?

 

 

– To tylko ka­wa­łek tego, co wiesz lub zdaje ci się, że masz po­ję­cie.

 

 

Drżę, ale nie od­po­wia­dam. Zo­sta­wiam wszyst­ko i ucie­kam waląc głową co jakiś czas o ścia­nę i tra­cąc orien­ta­cję. Kiedy udaje mi się wy­do­stać za róg bu­dyn­ku, łapię się za brzuch i wy­mio­tu­ję w po­twor­nych bo­le­ściach.

 

 

– Co ty … uhh … – nie koń­czę, znów wy­mio­tu­ję.

 

 

– Jaa? Je­dy­nie po­ka­zu­ję ci na­miast­kę wro­go­ści w dawce, jaką sami sobie za­da­je­cie.

 

 

***

 

 

Kiedy w końcu udaje mi się sta­nąć na nogi roz­glą­dam się, zu­peł­nie jak­bym miał coś uj­rzeć. Nie za­uwa­żam jed­nak nic. Wciąż je­stem ślepy.

 

Nagły sze­lest wy­ostrza mój słuch. Zda­wa­ło mi się, że w wie­trze, który po­ry­wa mój umysł do tańca sły­szę od­gło­sy umie­ra­nia. Idę w tym kie­run­ku, ale nie od­ma­wiam sobie cią­głe­go prze­ły­ka­nia śliny ze stra­chu. Kiedy na­pa­ta­czam się na ciało klę­kam i biorę je w ręce, a te od­zy­wa się w moją stro­nę.

 

 

– Nie­miec? – pyta sa­pią­cy ze zmę­cze­nia głos, a ja od­ru­cho­wo kręcę głową, choć nie mam zie­lo­ne­go po­ję­cia, o co cho­dzi.

 

 

– Do­brze … synu … w zbio­ro­wej mo­gi­le na pewno znaj­dzie się dla mnie miej­sce. Po­mo­żesz?

 

 

– Niech mi pan da jeden powód, dla któ­re­go miał­bym pana za­ko­py­wać – cedzę słowa, do­pó­ki moje ręce nie do­ty­ka­ją głę­bo­kiej rany, z któ­rej wy­la­tu­ją wnętrz­no­ści. Do oczu na­pły­wa­ją mi łzy.

 

 

– Je­stem, jakby to ująć… – waha się – nie ten sam. Pro­szę abyś od­niósł mnie tam, gdzie teraz moje miej­sce.

 

 

Wsta­ję bez choć­by nawet jed­ne­go słowa, a nie­zna­ny męż­czy­zna kie­ru­je mną. Ukła­dam go na mięk­kim pod­ło­żu, które zdaje się być cia­łem. Sły­szę sza­mo­ta­nie się bied­nej osoby, walki z samym sobą… i śmierć.

 

 

Pła­czę.

 

***

 

 

Noz­drza wdy­cha­ją nie­po­żą­da­ny za­pach świe­żych tru­pów. Po­ła­ma­ne kości, zdają się być całe po­gru­cho­ta­ne. Ręce kąpią się lep­kiej ka­łu­ży, która pach­nie jak krew, a gdzieś w od­da­li wciąż sły­chać słabe po­ka­sły­wa­nie ludzi, by po chwi­li nie sły­szeć już nic.

 

 

Ha­mu­ję nerwy, gdy nagłe świa­to roz­ja­śnia ciem­ne po­miesz­cze­nie.

 

 

– Hox? HOX! Bła­gam cię. Od­dy­chaj. – ktoś przy­kła­da mi wiel­ką łapę do czoła i otwie­ram oczy.

 

 

– Czy ja…

 

– Nie, je­dy­nie stra­ci­łeś świa­do­mość – szyb­ko udzie­la mi od­po­wie­dzi mój przy­rod­ni brat Sier­ski.

 

 

Znów byłem sobą! Byłem Krak­sem. Mia­łem czte­ry pary oczu, wszyst­kie wi­dzia­ły. Ostre kły były go­to­we do ataku. Umię­śnio­ne czte­ry ręce za­opa­trzo­ne w broń palną. Mia­łem trzy metry i nie czoł­ga­łem się po pod­ło­dze, jak nie­wi­do­my.

 

 

– Co mi się stało? – roz­brzmie­wa mój przy­ci­szo­ny głos, a włosy jeżą się na karku.

 

 

– Siły lot­ni­cze z na­szej pla­ne­ty wy­ru­szy­ły na misję po­ko­jo­wej na Zie­mię. Za­sta­li­śmy tu po­bo­jo­wi­sko… – waha się, jakby spraw­dzał, czy coś pa­mię­tam – wszy­scy wy­bi­li się pra­wie w pień. Obce nacje za­czę­ły dusić się na­wza­jem gazem. Na­szym na­ukow­com udało się wy­czy­tać, że jedna na­zy­wa się Pol­ska, a druga Niem­cy.

 

 

– Która bar­dziej ucier­pia­ła? – pytam ła­piąc się za głowę.

 

 

– Hmm.. we­dług da­nych to Pol­ska zo­sta­ła za­du­szo­na… Wy­pa­dłeś z sa­mo­lo­tu w sam śro­dek wiel­kie­go ko­mi­na. Przy­szli­śmy za późno, kiedy we­szli­śmy do środ­ka, wszy­scy prócz Cie­bie le­że­li tru­pem. Wszy­scy…. – znów się waha.

 

 

– Tyle tu…

 

– Okru­cień­stwa, bez­sen­sow­nej męki? Wiem. – prze­ry­wam mu, a ten kiwa głową ze zro­zu­mie­niem.

 

 

– Mó­wisz, jak­byś sam to prze­żył – prych­nął.

 

 

Wsta­ję bez słowa. Na­sta­wiam sobie nad­gar­stek, który trza­ska jak ła­ma­ny. Już się od­wra­cam, żeby odejść, gdy nagle głos brata znów od­zy­wa się, tylko tro­chę ści­szo­ny.

 

 

– Oświę­cim.

 

 

– Słu­cham? – pytam zdez­o­rien­to­wa­ny.

 

 

– To miej­sce na­zy­wa­ło się Oświę­cim – wzdy­cha i wcho­dzi na po­kład sa­mo­lo­tu zo­sta­wia­jąc mnie z my­śla­mi sam na sam.