Rekonstrukcja/myślozapis

Rekonstrukcja

myślozapis

 

Co za ból! Nie mogę, nie mogę, co za cierpienie. Zupełnie, jakby ktoś mnie w łeb pałką zdzielił. Hm, macam się po mojej biednej głowie i – cóż za odkrycie – chyba faktycznie ktoś mnie zdzielił pałką. Albo i nie pałką, ale czymś podobnym, bo czerep rozwalony, na palcach czuję krew, moją własną, osobistą krew. Jak ja nie lubię krwi, a zwłaszcza swojej i to na wierzchu, by tak rzec. Najgorsze, że cały czas mam wrażenie, jakby ktoś mi w ten obolały łeb gwoździe wbijał. Łup, łup, ból pulsuje. Nie, to jednak nie jest najgorsze, właśnie uświadomiłem sobie coś znacznie gorszego. Powoli, powoli, bez paniki. Oddychaj. Ta jakaś dziwna pustka między uszami, tam, gdzie zwykle kłębiło się całkiem sporo myśli. Pustka… Nic nie pamiętam. Nic!

 

***

 

Bez paniki, powtórzę to jeszcze raz i będę powtarzać, aż wreszcie do mnie dotrze, bo na razie nie dociera. Pewnie ucieka przez tę wielką dziurę z tyłu głowy. Przynajmniej krew odrobinę wolniej się ze mnie wylewa, to mnie trochę pociesza.

Po kolei, trzeba myśleć logicznie.

Jak ja się, u licha ciężkiego, nazywam? Zaraz. Henry, tak mi matka mówiła. O, matkę pamiętam, trudno jej nie pamiętać, franca jak mało która. Henry Valentine, nie jest źle, tożsamość mam już z powrotem. Niewiele mi to na razie pomoże, ale jakby znienacka ktoś mnie zapytał: „A ty kto?", mogę odpowiedzieć bez zająknięcia. To ważne, jak się mieszka w kolonii w stu procentach kontrolowanej przez policję. A, więc jednak coś pamiętam! Co za ulga. Henry Valentine, zamieszkały… Zamieszkały… Richmond Street? A gdzie to? Nieważne, nazwa ważna. Zdaje się, że mieszkam z babcią. To nie jest śmieszne, wiem, mam już pod czterdziestkę, ale mieszkać z babcią to nie żaden wstyd. Zwłaszcza, że babcia świetnie się trzyma jak na te swoje sto trzydzieści lat. Nadal pracuje jako stewardessa na kosmopromie kursującym do Pasa Oriona, za nic nie da się jej wyperswadować, że to już właściwie nawet nie wypada. Inne w jej wieku już ładne dziesięć lat wcześniej zrezygnowały z pracy, imprez i wolnej miłości, jak to nazywają, a babcia – nie, w życiu. Lata sobie tam i siam na tym kosmopromie i wrzeszczy, żeby dać jej święty spokój.

Pustka w mózgu staje się jakby trochę mniej pusta, przyjemne uczucie, nie powiem. Mniej przyjemne jest, gdy dotykam tej wielkiej rany z tyłu głowy i zlepionych krwią włosów. Nie powinienem tego macać, ale jakoś nie mogę się powstrzymać.

 

***

 

Chyba przysnąłem. Jestem strasznie zmęczony. Tylko czym? A poza tym tu jest jakoś tak ciemno, że aż się prosi, żeby spać. Ciemno… Gdzie ja właściwie jestem?!

…

Dobre pytanie, zerwałem się nawet na równe nogi, ale tak mi się w głowie zakręciło, że wróciłem znowu do mojej wygodnej pozycji horyzontalnej. Poczekam chwilę, może przejdzie. Leżę na czymś twardym i szorstkim, jakby kamień… Podłoże jest ciepłe. Tutejsze skały zawsze są ciepłe, więc chyba faktycznie leżę na skale. Tutejsze – czyli na Planecie 57356. Dobrze pamiętam numer?

Nie mam pojęcia, jak się tu, w tej ciemności, znalazłem. A przypomnienie sobie tego jest zasadniczo kluczowe w moim obecnym, dość nędznym, przyznaję, położeniu. Bo wtedy wyjaśni się też – gdzie jestem i co mam robić dalej. Myśl, myśl. Co robiłem rano? Kawa. Zawsze zaczynam dzień od kawy, chociaż to syntetyczne gówno z prawdziwą, ziemską kawą wiele wspólnego nie ma. Miną lata, zanim nasza kolonia dorobi się porządnej plantacji, na razie głównie skały, piach i dwa blade słońca na różowym niebie. Jakieś smętne sadzonki dopingowane przez pracowników Instytutu Kontroli Planetarnej. Hm. Znajomo brzmi ta nazwa. Czyżbym tam pracował? To możliwe. Sięgam do dekoltu, własnego zresztą, bo żadnego innego w okolicy chyba nie ma, chociaż – jak mówiłem, ciemno jest. Gdzieś pod koszulą czuję plastikowy identyfikator. Tak, pracuję w Instytucie, jako… jako…

…

Trochę się zdenerwowałem, przyrżnąłem pięścią w skałę i, cóż, lepiej mi się od tego nie zrobiło, za to rękę też mam teraz poharataną. Co za dzień! Albo noc. To się dopiero okaże. A więc zacząłem dzień od kawy, potem pewnie wyszedłem do pracy… Tak, gdzieś mi tam majaczy wspomnienie chodnika błyszczącego głupawo w różowym świetle, jak rzadko był ładny ranek, bez tego śmierdzącego, siarkowego deszczu. Pada to świństwo co rano, człowiek przychodzi do pracy i od razu na wstępie śmierdzi, jakby diabłu z dupy wyszedł. A tu – piękna pogoda, tak, pamiętam to miłe zaskoczenie. Potem…

 

***

 

Coś się przez chwilę ruszało w ciemności, więc na wszelki wypadek przestałem myśleć. Wiem, że to brzmi głupio, ale tutejsza fauna wykazuje dziwne i dość niepokojące zdolności. Lepiej dmuchać zimne, jak mówi mądrość ludowa. Albo „na zimne"? Podobno są tu szczury, które słyszą nawet myśli. Warto dodać, że tutejsze szczury mają metr długości, są oślizgłe i brunatnozielone. Na początku myślano, że są inteligentne, ale było to mylne przekonanie, zresztą – jak coś tak obrzydliwego mogłoby posiadać jakikolwiek intelekt… Zaraz po rozpoczęciu kolonizacji zaczęły kryć się w podziemiach, na szczęście, dlatego nie widuje się ich zbyt często, o ile, oczywiście, ktoś nie wpadnie na debilny pomysł łażenia po podziemiach. Czyżbym był pod ziemią…? Te potwory jedzą wszystko, co im w zęby wpadnie, ludzi też. Nie chcę być szczurzą karmą. Ale podejrzewam, że to nie był szczur, bo w przeciwnym razie nie myślałbym teraz, tylko byłbym zjadany. Więc co to było?

…

Fuck!, zakląłem z angielska. Skąd mi się ten angielski wziął? Od kiedy wprowadzono do oficjalnego i powszechnego użytku język ogólnoziemski, mało kto używa tych przestarzałych dialektów. No to dlaczego mi to „fuck" w te i wewte po tej mojej biednej głowinie… Policjanci! Tak, już pamiętam. Dialektami posługują się nadal niektóre szajki… hm, grupy społeczne. Angielski jest zarezerwowany dla glin, że to niby elitarne. Fuck them! He, he. Znikąd mi się ten angielski nie przyplątał – tak, byłem wśród policjantów, tylko co ja tam, do jasnej cholery, robiłem?

…

Oż, chyba brałem udział w jakimś pościgu.

…

Moja pamięć wreszcie się odblokowała, nie całkiem, fakt, bo nadal nie pamiętam nic z tego, co było między różowym chodnikiem, a pościgiem, ale zawsze coś.

Ciężarówki policyjne, za mną i przede mną. Jaskrawoniebieskie światła bijące w oczy, ogłuszający wrzask syren z każdej strony. I strach, okropny, zalewający wnętrzności lodowatym odrętwieniem, zmiękczający kolana, nie, w gacie chyba nie narobiłem. Kogo goniłem? Przed kim uciekałem? Wszędzie ta cholerna policja, za przyciemnionymi szybami widać kwadratowe, umięśnione szczęki, ciemne okulary na wielkich nosach. Skąd się tacy biorą? Ktoś mi kiedyś mówił, że są hodowani na specjalnych fermach, a zamiast mózgów mają dysk z zapisanym regulaminem. Podobno nawet sikają przepisowo. Kontrolują wszystko, widzą ruch każdego mieszkańca kolonii, sprawdzają, czy nie trzeba go wyeliminować, i w razie czego – eliminują. Wściekłe psy premiera kolonii, gwarancja porządku.

Czemu ja się tak bałem? Leciałem śmigaczem tuż na ziemią z zawrotną prędkością. Świat wokół rozmazał się w pęk różowo-kolorowych smug. Pamiętam te smugi, były w większości ciemne, więc to noc. Tutaj nawet noc jest różowa. Co za gówniany świat!

Zakręt przy supermarkecie, rozbiegający się w panice ludzie. Pamiętam tę pulsującą potrzebę przyspieszania, stale, bez przerwy. Szybciej, szybciej, żeby zdążyć. Już nawet nie strach, tylko jakieś gorączkowe podniecenie. Wokół mnie nadal chmara przydupcjantów, ale już się nie rozglądam, nie patrzę na nich, tylko czarna wstęga drogi ucieka spod maski śmigacza. Przyśpieszam, choć maszyna zaczyna się buntować. Chyba przejechałem tutejszego kota, ale mi nawet nie żal, paskudny ścierwojad. Wielkie toto, tłuste, łuskowate i sra, gdzie popadnie.

Policjanci jak rozwrzeszczane stado ziemskich wron zostali z tyłu, a mnie zalewa fala triumfalnej radości. Jestem pierwszy! Jestem szybszy! Ergo – jest lepszy! Dopadnę go pierwszy! Tylko… Kogo ja z takim zacięciem goniłem? I czemu tak mnie cieszyło, że dopadnę go pierwszy? Zresztą – kto by to nie był – złapanie przestępcy przed policją jest zawsze trudne, praktycznie awykonalne, dlatego rząd hojną ręką nagradza gorliwego obywatela, który się postara. W efekcie wszyscy polują na wszystkich, rząd jest szczęśliwy, prawo zwycięża, hej!

…

Bo kogoś goniłem, chyba.

…

 

***

 

Potrzeba natury czysto fizjologicznej zmusiła mnie do wstania i udania się na stronę. Dobra, spójrzmy prawdzie w oczy – nadal kręci mi się w głowie, więc po prostu odczołgałem się nieco, zrobiłem, co miałem zrobić i wróciłem na poprzednie miejsce, a przynajmniej tak mi się wydaje, że na poprzednie, bo nadal ciemno. Zawsze powtarzam, że z pełnym pęcherzem gorzej się myśli – i co? Miałem rację. Jak się czołgałem z powrotem, nagle mnie olśniło. Już wiem skąd ten pościg.

…

Jestem tak wzburzony, że aż usiadłem. Chyba zaczynam wracać do siebie, bo zawroty głowy powoli ustępują, przez chwilę myślałem, że się porzygam, ale nie, wytrzymałem. I teraz siedzę, zawsze to jakiś postęp.

Kradzież. To słowo pojawiło się nagle i nie daje mi spokoju. Brzmi przerażająco, jakby to nie była zwykła kradzież, tylko prawdziwa Kradzież. Coś strasznego, co nie oznacza, że ktoś w sposób nielegalny przejmuje czyjąś własność, ale sugeruje wstrząs całej znanej rzeczywistości. Pędząc śmigaczem, mijałem kioski z gazetami, plakaty, wielkie wyświetlacze reklamowe. Wszystko to w kilka sekund po wspomnianej Kradzieży wiedziało o niej i ryczało na wszystkie strony: „Ludzie! Stało się! Kryjcie się, ratujcie, uciekajcie!".

Aż mnie trzepie na samą myśl. Ktoś, jakiś wariat, zbrodniarz, szpieg, nie wiem, ukradł z naszego Instytutu ukryty w podziemiach i zabezpieczony na wszelkie sposoby Główny Sterownik. Zwyczajnie nie dało się go ukraść. A jednak!

Koniec świata, i to całkiem dosłownie. Główny Sterownik jest niezbędny, a już w kolonii policyjnej najbardziej. Każdy policjant ma wszczepiony układ sterowania, który wymusza całkowite, bezwzględne posłuszeństwo. Oprogramowanie zapisane jest właśnie w Głównym Sterowniku, który wydaje polecenia, kieruje, ustala strategie. Kto ma Sterownik – może sterować wszystkimi policjantami. Kurrr…! Ale gówno.

I ja tego drania tak goniłem? Super. Skąd ja się taki dzielny zrobiłem?

Dalej nie wiem, gdzie jestem. Już prawie nie kręci mi się w głowie. Może czas pozwiedzać.

 

***

 

Jestem w jaskini, małej, ciasnej i pustej. Znaczy – była pusta, dopóki nie zapełniłem jej moją skromną osobą. Osiem kroków na pięć, wnętrze w kształcie elipsy, wpadłem tu chyba przez sufit, bo jakieś trzydzieści centymetrów nad głową, pod jedną ze ścian, wymacałem sporą dziurę. Gdzieś na granicy wspomnień majaczy mi obraz przegrzanego śmigacza i szalonego biegu po różowym piasku. A potem chyba się potknąłem i wpadłem tu przez jakiś komin z skale, długi, prosty i – obawiam się, że z gładkimi ścianami. To nie pałką zerwałem, tylko podłogą. Szlag!

…

Ale skoro tak dzielnie goniłem tego zdrajcę, może ci mili policjanci mnie stąd wyciągną? Przejdę się trochę, co tak będę siedział.

 

***

 

Jezu, Jezu, Jezu! W sumie – dlaczego wzywam Jezusa, skoro jestem ateistą…? Nieważne! Kurwa, to koniec! Już pamiętam! Jak mnie stąd nikt nie wyciągnie – będzie źle. Jak mnie stąd wyciągną – będzie jeszcze gorzej…

…

Tak. To ja ukradłem Główny Sterownik. Kurrr…! I chyba dostałem za to dużo kasy. Tylko jest jeden, drobny problem – dla kogo ja to, do jasnej cholery, zrobiłem?! Moja pamięć zbuntowała się ostatecznie.

Trzymam w dłoni małą, płaską blaszkę, nawet zobaczyć jej nie mogę. Co ja mam teraz z tym gównem zrobić? Zjeść je?!

 

***

…

 

***

 

A nie, jednak to nie ja. A właściwie – to skomplikowane, bo ja i nie ja. Przemyślałem sprawę. Chociaż w sumie „przemyślałem" to nie jest dobre słowo, chyba że piętnastominutowe walenie rozbitą głową w podłogę można właśnie tak nazwać. Co by to nie było, poskutkowało. Tylko żeteraz boli jakby bardziej.

To, co mam w ręku, nie jest Głównym Sterownikiem. To kluczyki od mojego ścigacza.

…

Główny Sterownik to ja. Te poranki z kawą, różowe światło, mieszkanie z babcią, wszystko to było zanim zamknięto mnie w tym pieprzonym sejfie. Od tego czasu przestałem rozróżniać dni. Różowe światło i brak deszczu – tak wyglądał świat, kiedy szedłem do Instytutu po raz ostatni, żeby już z niego więcej nie wyjść. I jeszcze miałem poczucie misji dziejowej, ha! Bo w Instytucie stworzono całą teorię. Że niby ludzki mózg ma najlepsze warunki, żeby wgrać weń za pomocą hipnozy poszczególne psychosterowniki i kierować policjantami, którym z kolei powszczepiano psychoodbiorniki. Czad! Ale nie sądziłem, że zrobią ze mnie kompletną maszynę. Taką teorię sobie mogą w kulkę zwinąć i wsadzić w te swoje genialne, naukowe dupy.

Policjanci gonili mnie, bo pewnie ludzie w Instytucie natychmiast włączyli Sterownik Zapasowy, automat, zwykły komputer, znacznie słabszy ode mnie. A mnie w sumie ten cały pościg bawił, w każdej chwili mogłem go przerwać, ale trochę adrenaliny po tylu miesiącach śmiertelnej nudy… Tylko nie planowałem wpaść do Nory z takim impetem, myślałem, że schody będą.

I już wiem, dla kogo to zrobiłem.

Skontaktowali się ze mną przez przekaz myślowy. Ta cała hipnoza wyczuliła mi mózg, ha, ha, macie za swoje, wy przeintelektualizowane dupki. Tegoście nie przewidzieli, co?

…

Szczury powinny zaraz przyjść. Czekam na zapłatę.

…

No, czekam.

…

Czekam…?

 

 

 

 

Koniec nagrania

 

Myślozapis nr 29796CGN-a z dnia 27/05/2098, Szpital Psychiatryczny w Sunny Hill, izolatka nr 3.