Tęsknota (short)

Jest to moje pierwsze opowiadanie na tym portalu (i w ogóle w Internecie), dlatego prosiłbym o wytknięcie wszystkich błędów. Mam również, nadieje, że nastałe zagoszcze na Nowej Fantastyce. Nie przedłużając… proszę o to moja…

Piękno i tylko piękno.

Złote promienie wschodzącego słońca strugami wlewały się w zakamarki, w każdą najmniejszą przestrzeń kwiecistego płaszcza. Wstążkowata rzeczka płynęła powoli, cicho szumiąc. Srebrzyste iskry tańczyły po jej powierzchni, skrząc się i lśniąc. Powietrze przepełnione słodkim zapachem niezapominajek, konwalii i bzu, pobudzało jej zmysły.

„Idylla. Paradise. Sztuka dla sztuki. Magia dla magii” – pomyślała.

Roje pszczół rozlały się po łące, a zapach kwiatów jeszcze głębiej uderzył w jej nozdrza, przynosząc tą samą rozkosz co kiedyś. Dzban nostalgii przelał się a ona odpłynęła w strumieniu przyjemności.

„Jest tak jak wtedy. Jak w bajce. Ale przecież to nie była bajka.”

Biały jak mleko koń pasł się niedaleko. Spojrzała na niego i uświadomiła sobie, że właśnie jej bajka się spełnia. Powoli, ale jednak.

Wzięła głęboki wdech i skupiła swoje myśli, przechodząc przez kolejne granice. „Spokojnie, spokojnie – powtarzała – bez euforii”.

Po krótkiej chwili obok konia stał on. W lśniącej zbroi, z mieczem u boku i szkarłatnym płaszczem powiewającym na wietrze, niczym żagiel prowadzący dwoje kochanków w otchłań miłości.

„Bez euforii” – powtórzyła, a w jej głosie nie było żadnego przekonania.

Chciała wstać i biegnąć do niego ale coś nagle zadrżało i pękło. Świat zgłuchł, zgasł, wypalił się jak świeca. Zimne kolory spowiły wszystko, zmroziły emocje i uczucia. Wszystko, zaczęło się kruszyć niczym lodowa tafla.

Otworzyła oczy. I chaos świata znikł.

– Musiałaś to zrobić ?

W drzwiach świątynnej celi stała kruczowłosa kobieta. Miała na sobie czarny strój, który uwydatniał nie tylko jej kształtną sylwetkę, ale także podkreślał dzikość i powabność, które wprost z niej emanowały.

– Po prostu chciałam – powiedziała wcale nie złośliwie. – Nie mogę patrzeć jak całymi dniami się zamartwiasz, zaniedbując przy tym obowiązki…

– Ale to nie powód by używać telepatii – przerwała podnosząc głos – która jak wiesz doskonale jest zabroniona.

– Tak samo, z resztą jak telegenezja – podeszła bliżej, pod samo łóżko.

Nagle zaległa błoga cisza, budząca kłębowisko myśli. Lecz nie trwała nawet chwili.

– Po co przyszłaś?

– Wzywa cię Matka.

– Czego chce?

– Pewnie tego samego co ja.

– Pójdę więc.

Wstała, poprawiła sukienkę i skierowała się w stronę drzwi.

– Vivianno? – powiedziała twardym, stanowczym głosem. – On tu nie przyjedzie. Nie przyjedzie na białym koniu. Ani na żadnym innym. Wiesz czemu?

Nie odwróciła się. Bo nie chciała, bo nie mogła. Stała tylko i patrzyła na mały klucz z mosiężną lwią głową.

– Bo on cię utracił. Utracił cię na zawsze i nigdy cię nie odzyska – przerwała. – Los jest okrutny i drwi sobie z naszych poczynań, z naszych nadziei, kierując się własnymi regułami, których nic nie zmieni. Nic, nawet magia.

Przez chwile jej delikatne, pąsowe wargi lekko zadrgały jak gdyby chciały wykrzyczeć: „To nie tak!”, „Nic nie rozumiesz!”. Ale być może było to tylko złudzenie w świecie pełnym złudzeń. Pewne jest jedno – krystaliczna łza chwil które odeszły spłynęła po jej alabastrowej twarzy.