Światełko- część I

-No mówię ci że tu nikogo nie ma.– Dwóch rycerzy siedziało na koniach po środku wioski a ich pocztowi przeszukiwali kolejne chałupy.– Wiesz można było się czegoś takiego spodziewać. W Kire spotkałem człowieka który twierdził że w całym kraju zostało ledwie sto tysięcy ludzi.

– Pieprzenie! -stwierdził nowy właściciel.– Aleńka, znaleźliście coś!?

– To co tu być powinno.– Odpowiedział niewysoki brodacz.

– A mieszkańcy? Może uciekli dopiero przed nami i są gdzieś w okolicy.

– Wątpię. Tu od kilku tygodni nie licząc szabrowników nikogo niebyło.

Amres gniewnie obracał w dłoni skórzaną rękawiczkę. Koń zrobił kilka kroków w miejscu po trzeszczącym śniegu.

– Tak czy siak kuzynie, będziesz tu musiał ściągać nowych osadników.– Rycerz obrócił się w siodle i wskazał jedną z chałup– Tamta chyba najprzyzwoitsza.

+++

 

Jeździec wyłonił się za lasu i pogalopował do grupki czekającej na wzgórzu.

– Wioska jest przed nami ale nie jesteśmy sami.

– Szabrownicy?

– Chyba że duża grupa. Ośmiu albo dziewięciu jeźdźców, wóz i kilka luzaków.

– Może maruderzy.

– Może.

– Mistrzu Reg?

– Tak, tak.

Mistrz Reg siedział na białym koniu i kalkulował. Był człowiekiem w niejasno starym wieku z długom siwą brodą i obliczem dobrotliwego choleryka. Na sobie miał misternie zdobiony niebieski kaftan i gruby biały płaszcz z futrzanym kołnierzem.

– Mistrzu?

– Nocujemy tutaj. – Starzec obrócił siwka.

– Według mnie powinniśmy…

– To jest według pana.

Czarnoksiężnik podjechał do świeżych ruin na szczycie wzgórza. Zabawne pomyślał, pomimo tylu lat wciąż zaskakiwała go krótkość zimowego dnia.

+++

 

 

Streszczając wam panie sprawę zamergowską. Dwieście lat temu król Barcyjski Hyronim pobił wielkie plemię Denasan które było ostatnim z tych które mogły być dla Barcji zagrożeniem. Z większością zdobycznego kraju postąpiono tak jak się postępowało z innymi ziemiami od przekroczenia Wedey. Ziemie jednak w trójkącie Kabyry, Tara, Mergowa, Hyronim nadał w lenno grupie swych czarodziejów jak to miało miejsce w czasach starożytnych i jak to się sporadycznie i dzisiaj zdarza. W latach późniejszych gdy Barcjia rozbita była i osłabiona, Republika Czarnoksięska jak ją u was nazywają wiele sił i pychy nabrała tak że nie tylko Barcyji nie wspomagała ale i jej jawnie szkodziła. Ukrócone zostało to dopiero za Króla Bezdara dziada obecnego władcy a powróciło za jego synów. Od wstąpienia na tron Yrwira był nieustanny konflikt między Koroną a Zamergowiem który w roku poprzednim zakończył się wojną i likwidacją Republiki. Tak oto przedstawia się sprawa która u was budzi tyle niepotrzebnych i niesłusznych emocji.

 

Fragment listu Addara Mesa BeGaddera do Liniusza z Alde.

+++

 

Płonące drewno wypełniało izbę trzaskiem i ciepłem. Przy ognisku siedziało trzech rycerzy, kuzynowie pan Amres i Temer oraz Ichred który pas otrzymał zaledwie trzy miesiące temu ale wciąż trzymał się pocztu pana Amresa. Ponadto w izbie byli jeszcze dwaj nastoletni giermkowie i trzej zbrojni słudzy.

– Kwestia czy były oziminy– Rycerz popił – jak były to pół biedy. Jeśli nie to albo przed vejami będziesz ściągał kogo się da albo będziesz miał rok w plecy. Słuchasz ty mnie kuzynie?

– Słucham.

– Od siebie ci nikogo nie dam, bo sam myślałem czy kogoś nie sięgnąć.

– Z Otrzyc też nikogo nie wezmę– A właściwie wierzyciel mi nie pozwoli. Dodał w myślach Amres.

– Twój teść?

– Nie mam zamiaru prosić go o chłopów.

– Może nie będziesz musiał. Narzecze podobno stoi na twoją teściową.

– Tak?

– Nie wiedziałeś?

– Nie.

– Brenan mi ostatnio mówił, bo sam chciał coś kupić.

– Narzecze to ledwie przysiółek, pewnie nawet nie będzie kogo wziąć.

Amres zaczął brać realnie pod uwagę że może faktycznie będzie musiał szukać osadników w Barcji południowej lub za granicą.

– A biedota miejska?– rzucił siedzący przy ogniu Aleńka.

– Krnąbrne to i mało gospodarne.

Jak miała być naliczana renta i w jakiej wysokości? Od chłopa? Całej wioski? Plonu? Stała czy cząstkowa? Ile ziemi przypada na tę wioskę? Jutro trzeba będzie zrobić mały rekonesans. Takie myśli kłębiły się w głowie Amresa z Otrzyc gdy drzwi otworzyły się z hukiem.

+++

 

Wilcze oczy patrzyły na wioskę. To że mieszkańców wysiedlono niepodległo dyskusji. Region był strategiczny, miasto niedaleko, wioska na planie koła czyli zamieszkana przez pozostałości Denasan. A jednak, przez jedną z strzech unosił się dym. Wilk ruszył do wioski.

+++

 

Grenon siedział na koźle a jego towarzysz chrapał z tyłu wozu. Grenon pomimo szczerych chęci nie brał udziału w żadnym z pięćdziesięciu tysięcy gwałtów do jakich miało dojść na zamergowiu w ciągu zaledwie sześciu miesięcy, co niezmiernie go smuciło. Wyjątkowo głośne chrapnięcie przetoczyło się przez stodołę, kolejny raz płosząc ptasich kolonistów. Konie które nie spały spoglądały na wóz. Geron postanowił się przejść.

+++

 

Wilk stanął na placu w środku wioski. Wioska była dość zniszczona choćby przez sam brak mieszkańców. Była inna pora roku. Był śnieg i zaspy. Było ciemno. Droga z… A tak, już sobie przypomniał.

+++

 

-Mamy gości!!!

Ciepło powoli opuszczało izbę przez otwarte drzwi. Kilku „domowników" poderwało się zaczynając ubierać się i zbroić.

– Ktoś czy coś?

– Nie wiem. – Dla Gerona było to dość zaskakujące, dla innych też ale Geron był przecież tylko człowiekiem. – Zdar spał gdy wychodziłem.

– Siem idź go obudź. Aleńka i Patryk zostają reszta idzie… się witać.

+++

 

Wilk wyjrzał zza płotu. Z jednej z chałup biło światło otwartych drzwi, tłumione przez ludzką sylwetkę. Dwie pochodnie przesuwały się po okręgu, jedna była już dość blisko. Zabrzmiała wystrzał z kuszy. Rozległ się kszyk. Jedna z pochodni zaczęła zbliżać się w linii prostej.

-Podaj mi włócznie!!!

Temer w lewej ręce trzymał pochodnie którą odstraszał wilka. Wilk zaparł się łapami i warczał, czuł się pewnie.

– No co milutki na kołnierzyk pójdziesz. Na kołnierzyk.

Druga grupa była już blisko. Temer poprawił uchwyt na włóczni. Wilk rzucił się w kierunku podwórza, ludzie za nim.

– Gdzie!?– Nadbiegła druga grupa.

– Nie wiem, chyba go przepłoszyliśmy.

– Kogo?

– Wilka. To był tylko wilk.

– Acha.

– Musiały się podczas wojny rozmnożyć i poczuć pewnie.

– No, noto przynajmniej nie będzie nudno. – Rycerze się zawadiacko uśmiechnęli.

– Dobra choćby już bo piździ.

Towarzystwo skierowało się do chaty z której biło światło.

– Geron idziesz!?

– Ta.

Mężczyzna wstał znad urwanego tropu, kątem oka dostrzegł ptaka lecącego na granicy lasu.

+++