Nie idźcie tą drogą... (szort)

Smocza Kiszka siedział w swoim niedużym kantorku przytulonym do sali gimnastycznej. Próbując opisać stan własnych uczuć wahał się między „wkurwiony" a „sfrustrowany". Chociaż po dłużej chwili uznał, że to pierwsze bardziej oddaje nastrój, w jakim obecnie się znajdował. Posapał chwilę, grubym paluchem pogmerał w nozdrzach i spojrzał na wiszący na ścianie zegar. Piękna rzemieślnicza robota – prezent od związku na trzydziestolecie pracy trenerskiej. Wskazówki na cyferblacie pokazywały za pięć ósma. Wkrótce będzie musiał wyjść ze swej samotni i poprowadzić trening.

Wciąż zgrzytał zębami na samo wspomnienie ostatniego spotkania z zarządem. Sam wiedział najlepiej jak mało czasu pozostało na przygotowanie reprezentacji. I nikt z tych starych pierdzieli nie musiał mu o tym przypominać! Z pokorą i uśmiechem na twarzy wysłuchał długiego wywodu przewodniczącego federacji siatkarskiej. Prawie półgodzinny monolog Sinego Zęba dotyczył patriotycznych postaw, dumy z reprezentowania kraju, honoru i innych tego typu górnolotnych pierdół, okraszonych i poprzeplatanych równie wielką ilością pompatycznych słów. Siedzący obok prezesa Skarbnik związku dorzucił jeszcze kilka zdań o tym jak wielkim zaszczytem jest organizacja imprezy, której będzie przyglądał się cały świat … i na tym zakończono spotkanie.

Smocza Kiszka z lubością wspominał czasy błogiego nieróbstwa i braku odpowiedzialności, kiedy to będąc w szerokiej, nierozpoznawalnej przez opinię publiczną, grupie działaczy mógł w spokoju kręcić swoje własne „lody". Teraz był twarzą reprezentacji, jej trenerem. Przeklinał dzień, w którym zgodził się przyjąć posadę. Cała odpowiedzialność i gniew kibiców miały skupić się na nim.

Drzwi otworzyły się bez pukania. Mała kudłata głowa wsunęła się przez wąską szparę.

– Panie trenerze, już czas – powiedział Krzywonogi, jego asystent, i zniknął równie szybko jak się pojawił

Smocza Kiszka burknął coś niezrozumiale i dźwignął się z miękkiego krzesła. Spojrzał z żalem na zegar wskazujący ósmą i wyszedł z pokoju na szeroki korytarz. Przejście do sali gimnastycznej zajęło ledwie chwilę. Kiedy już znalazł się w środku spojrzał na siatkarzy, którzy rozpoczęli rozgrzewkę bez niego. Widać było, że zawodnicy ciężko przepracowali cały sezon i na zgrupowanie przyjechali w optymalnej formie.

Młody Ryża Główka, który sezon temu przeszedł do pierwszoligowego Naprzód Razem w Strzelistych Sosnach, bardzo się rozwinął. Skuteczności w przyjęciu mogło mu pozazdrościć wielu starszych i bardziej doświadczonych graczy. To samo dotyczyło dwóch rozgrywających. Wystawy przy siatce były prawie, że idealne.

Największy mankament stanowili atakujący. Ich skuteczność, a właściwie nieskuteczność była zatrważająca i wołała o pomstę do nieba. Osobiście próbował przekonywać zarząd, że może warto by było ściągnąć kogoś z Zielonych Dolin lub Błękitnych Stawów, nadając obywatelstwo. W odpowiedzi został zrugany i uraczony kolejną przydługą przemową prezesa zarządu o „dumie narodowej" i „skundleniu". „Nie idźcie tą drogą Smocza Kiszka!" – poradził na osobności Skarbnik. No i nie poszedł, czego żałował z każdym dniem bardziej.

– Zaczynamy trenerze? – z zamyślenia wyrwał go podekscytowany głos jednego z zawodników. Smocza Kiszka spojrzał na masywnego, zarośniętego zawodnika, ubranego w reprezentacyjną zielono-niebieską koszulkę i czarne spodenki. Skinął głową bez słowa.

Kątem oka dostrzegł sylwetkę Krzywonogiego zbliżającą się do niego.

– To jak trenerze, zostawiamy siatkę na metr pięćdziesiąt czy podnosimy na dwa dwadzieścia cztery?

– zostaw na metr pięćdziesiąt – odparł zrezygnowanym głosem, świadomy niedostatków fizycznych swoich zawodników – niech się chłopaki chociaż pobawią

Mając w grupie Elfy i Ludzi, i tak wyjście z grupy graniczyłoby z cudem – po raz niewiadomo, który skonstatował smutno Smocza Kiszka – trener reprezentacji Krasnoludzkiego Związku Siatkówki.