Pogromca smoków: Zlecenie (szort)

Zakapturzona postać pewnym krokiem przemierzała zapomnianą ścieżkę na zachodnim krańcu Płaczącego Lasu. Gdyby grasujący w okolicy rozbójnicy przypadkiem spotkali niepozornego wędrowca na swej drodze, z pewnością spróbowaliby go okraść, popełniając tym samym największy i ostatni błąd w swoim życiu. Tajemniczy piechur był bowiem wysłannikiem Czarnej Mantikory, legendarnego bractwa najskuteczniejszych na świecie płatnych zabójców.

 

Mężczyzna doszedł do rozwidlenia dróg, skręcił w lewo, mijając majestatyczny dąb i udał się w stronę Gadziej Turni. Nagle postać wędrowca rozmyła się i poszarzała. Wszystko wokół zaczęło migotać, by po chwili zniknąć za ścianą śnieżnej burzy.

 

– Dalekowschodni szajs! – ryknął Gab-ba'Ruth, szkarłatny smok, chwytając w łapska kryształową kulę i uderzając nią kilka razy o marmurowy postument.

 

– Spokojnie… Zaraz się samo naprawi – syknął ciemnozielony Hu'Mas-Noi. – O widzisz, już działa.

 

Kryształowa kula dalej pokazywała obraz zakapturzonego wędrowca, który właśnie zaczynał się wdrapywać na szczyt małego wzgórza.

 

– Dobra, będzie pod jaskinią za pięć minut, ja wyjdę z nim pogadać – rzekł Gab-ba'Ruth. – Ty zaczekaj w środku i obserwuj w magicznym oku okolicę. Ostrożności nigdy za wiele.

 

*

 

Wędrowiec zatrzymał się jakieś pięćdziesiąt stóp przed wejściem do wielkiej groty. Niemal w tym samym momencie wyszedł mu na spotkanie szkarłatny smok.

 

– Kto? – padło lakoniczne pytanie spod kaptura.

 

– Bonifacy Van Der Tras, znany lepiej jako "Pogromca smoków" – odparła bestia.

 

Przybysz milczał przez chwilę, myśląc nad czymś intensywnie.

 

– Milion denarów – rzekł w końcu. – Sto tysięcy płatne teraz w złocie lub szlachetnych kamieniach, reszta za tydzień, gdy przyniosę wam jego głowę.

 

Smok pokiwał łbem i zniknął w jaskimi. Wrócił po kwadransie niosąc opasłą sakiewkę wypełnioną klejnotami. Zabójca wziął pakunek bez sprawdzania zawartości, obrócił się na pięcie i ruszył z powrotem w głąb lasu.

 

*

 

Bor-Ma'Haan, sędziwy smok o pancerzu w kolorze obsydianu i trzech rzędach srebrnych rogów, przecisnął się przez kamienny przesmyk do wnętrza groty.

 

– I jak? – zapytał.

 

– Załatwione – odparł nonszalancko Gab-ba'Ruth. – Za tydzień Pogromca będzie już tylko historią.

 

– Milion denarów – westchnął Hu'Mas-Noi. – Cóż, liczyliśmy się z kosztami.

 

– To jest rozsądna cena za taką usługę – rzekł stary smok. – Dobrze, że w ogóle przyjął zlecenie. Nie stawiał żadnych warunków? Pytał o coś?

 

– Wszystko poszło jak z płatka. – Szkarłatny potwór wyszczerzył kły w szerokim uśmiechu. – O nic się nie dopytywał, wziął dziesięć procent zaliczki i ruszył do roboty.

 

Oczy Bor-Ma'Haana omal nie wyszły z orbit, z pyska poleciał ogień, a z nozdrzy kłęby czarnego dymu.

 

– Co!? – wycharczał, krztusząc się. – Jakiej zaliczki?! Czarna Mantikora nigdy nie bierze zaliczek!

 

Gab-ba'Ruth i Hu'Mas-Noi wymienili pełne konsternacji spojrzenia. Sekundę później wszystkie trzy smoki rzuciły się do wyjścia z jaskini.

 

*

 

Leśne zwierzęta rozbiegały się w panice słysząc łopot skrzydeł bestii szybujących tuż ponad koronami drzew. W pewnym momencie szkarłatny smok zapikował na niewielką polanę, basowym rykiem dając sygnał dwóm towarzyszom, by podążyli za nim.

 

Po chwili smoki siedziały na połamanych pniach sosen i świerków, wpatrzone w kępę krzaków, gdzie szamotał się skrępowany i zakneblowany śniady mężczyzna. Nieszczęśnik był rozebrany do bielizny, miał ogoloną głowę i liczne runiczne tatuaże na plecach i ramionach.

 

Bor-Ma'Haan, najdelikatniej jak mógł, przeciął pazurem krępujące mężczyznę sznury. Nieznajomy wyszarpnął sobie z ust knebel i spojrzał piorunującym wzrokiem na otaczające go bestie.

 

– Co to ma znaczyć, do stu tysięcy diabłów! – wykrzyczał, drżąc z wściekłości. – Głupich żartów się wam zachciało w tych małych gadzich móżdżkach?!

 

– Ale to nie my… – zaczął nieśmiało Hu'Mas-Noi.

 

– Jeszcze nikt tak nie zakpił z Czarnej Mantikory! Zapamiętamy to sobie! – wysapał gniewnie zabójca. – Zapamiętamy! – powtórzył dosadnie, obrócił się plecami do osłupiałych smoków i zniknął w lesie.

 

*

 

Ten wieczór Bor-Ma'Haan spędził na górskim lodowcu, gdyż tylko gruba na dziesięć stóp śniegowa czapa mogła złagodzić atak smoczej migreny. Hu'Mas-Noi kiwał się katatonicznie w najgłębszym zaułku swojej jaskini, nerwowo obgryzając pazury zaś Gab-ba'Ruth padł półprzytomny na granitową posadzkę po utopieniu zgryzot w czterech beczkach siarkowity.

 

Tymczasem, trzydzieści mil dalej, na poddaszu przytulnego zajazdu blondwłosa piękność chichotała głośno, gdy wprawne palce układały skrzące szmaragdy na jej nagim ciele.

 

– Widzisz, Kwiatuszku, gady właśnie takie są – szeptał Pogromca. – Niby po trzysta lat żyją, a czasem naiwne jak dzieci.