La loteria.

„Wiem oczywiście, że niektóre z mych wspomnień są nieprawdziwe,

ale i tak doskonale je pamiętam…”

 

„La Loteria”

 

 

Drzwi otworzyły się z cichym skrzypieniem, jakie wydają tylko takie zamieszczone przy gabinetach dyrektorów, mające nadać chwili wejścia trochę dostojeństwa.

Podszedłem do biurka z napisem „Sekretarka” i uśmiechnąłem się do młodej dziewczyny po drugiej stronie.

– Dzień dobry. Byłem umówiony.

– Nazwisko?– sekretarka spojrzała w moje srebrne oczy i odwzajemniła uśmiech.

– Mardias. – odparłem.

– Szef już na pana czeka. – odprowadziła mnie wzrokiem.

 

* * *

 

Po raz kolejny wszedłem do sekretariatu, tym razem przez drzwi z napisem „Dyrektor”.

– Pani Ewo, czy mogłaby pani przekazać panu Arturowi dokumenty w sprawie budowy tego nowego hotelu? – powiedział dyrektor i zamknął drzwi.

– Inżynier? – sekretarka znów spojrzała mi w oczy.

– Tak się złożyło. – uśmiechnąłem się do niej.

– Kończę o piątej.– rzuciła mi kokieteryjne spojrzenie. Chyba się jej spodobałem.

– Hmm… Czy to jest propozycja? – nachyliłem się nad biurkiem.

– Owszem. – przesłała mi zalotny uśmiech.

– W takim razie będę czekał.

 

* * *

 

W kawiarni „Esso” zamówiliśmy kawę i lody.

Czekając na kelnera, rozejrzałem się trochę po sali. Przebywali tu zazwyczaj bogaci i starsi ludzie, czasem maklerzy i adwokaci. Jednak rzadko. Dziś nie było specjalnego tłoku: dwie damy w podeszłym wieku, bardzo drogo ubrane i dziwny mężczyzna, wyglądający na czterdziestkę, ubrany w dżinsy i czerwoną koszulkę z napisem „Bóg jest świrem”. Kilkudniowy zarost i przyprószone siwizną włosy, wcale nie odejmowały mu uroku. Niewątpliwie kiedyś był przystojnym mężczyzną.

– To co cię skłoniło do tego, by zostać inżynierem? – z zamyślenia wyrwał mnie głos Ewy.

– Pieniądze. – odwróciłem się do niej. – Kiedyś chciałem być nauczycielem. Wiesz, przekazywanie wiedzy, szerzenie kultury i w ogóle, ale…

– Ale co?

– Ale nie za tę stawkę. Za mało pieniędzy, za dużo ciężkiej pracy. A ty?

– Ja zostałam sekretarką, ponieważ moi rodzice mają strasznie dużo pieniędzy. Ze względu na to, iż prawdopodobnie siedziałabym w domu i przypuszczalnie się nudziła, postanowiłam się czymś zająć. – odpowiedziała, pusząc się przy słowach „strasznie dużo pieniędzy”.

Westchnąłem w duchu i odwróciłem się do podchodzącego kelnera. Nie lubiłem takich kawiarnii. Wszystko i wszyscy byli tu tacy bezduszni i obojętni. Znacznie lepiej czułem się w innym rodzaju knajp.

Ewa też mi się przestała podobać. Gdy okazało się, że jest snobką, straciłem nią zainteresowanie. Teraz zajęta lodami, nie zwracała na mnie uwagi.

Postanowiłem więc zobaczyć, co u mężczyzny w czerwonym T-shircie. On też tu nie pasował.

Nagle poczułem, że moja ręka, którą trzymałem na filiżance gorącej kawy, jest bardzo zimna. Spojrzałem na nią i stwierdziłem, że czarny, prawie wrzący napój po prostu zamarzł.

Przetarłem oczy, a gdy je otworzyłem filiżanka zniknęła, a została tylko bryła lodu.

Spojrzałem w kierunku mężczyzny, a ten puścił do mnie oczko.

– Eeewa… – zająknąłem się.

– Tak?

– Muszę wyjść. Wybacz. – rzuciłem na stół 50 zł – Zobaczymy się później. – dokończyłem i bez słowa, starając się nie patrzeć na faceta w T-shircie, wyszedłem z kawiarni.

 

 

* * *

Siedziałem w barze, nad trzecim piwem i drugą porcją frytek, gdy znowu go zobaczyłem.

Tym razem dosiadł się do mnie i uśmiechnął bezczelnie.

– Kim ty, do cholery, jesteś? – warknąłem uprzejmie, o ile to możliwe.

– Bogiem, mi amigo. – odparł nieznajomy.

– O, tak. Jasne. Miło cię poznać. Co tam u Gabriela? – moja wypowiedź ociekała sarkazmem.

– Nie kpij…

– No co ty? Jakże bym śmiał? Może wymienimy się telefonami?– wziąłem kolejną frytkę i przytrzymałem ją zwisającą z ust.

– Jasne, oto mój. – odparł podając mi wizytówkę. Przyjrzałem się kartonikowi, przełykając.

– Ale ona jest pusta. – wykazałem się niesamowitą spostrzegawczością. – Jak mam coś odczytać?

– Wystarczy…

– … uwierzyć? – przerwałem mu – Gdzieś to już słyszałem.

– Nie… Miałem na myśli, że wystarczy obrócić. Trzymasz za złą stronę, muchacho. – rzekomy Bóg uśmiechnął się z przekąsem.

Rzuciłem mu spojrzenie, które zmienią lód w parę. A on wziął sobie frytkę z mojego talerza.

Obróciłem kartonik i przeczytałem:

– „Edgar Witerman – aktualny bóg tej planety. Tel. kom…”. Co ty, jaja sobie robisz? – sapnąłem ze zdenerwowaniem.

– Może si, może no. Tylko odpowiedz sobie na pytanie: po co?

– Nie wiem, Edgar. – mimo woli przeszedłem na ty – Sam mi to powiedz.

– Możesz mi mówić Eddie. – mruknął Witerman – Ale, niestety, ja tej odpowiedzi nie mam.

– O! A podobno jesteś wszechwiedzący?

– I może jeszcze wszechmocny? Co to ja jestem? Turbodymoman? – odparł Edgar, gapiąc się na mój pusty kufel.

Po chwili był już pełny.

– Na koszt firmy, muchacho. – posłał mi rozbrajający uśmiech.

Mimowolnie parsknąłem śmiechem.

 

* * *

 

Tej nocy miałem fascynujący sen.

Stałem w szczerym polu, a raczej na czymś w rodzaju łąki. Wokół mnie rosły dzikie róże, o ludzkich twarzach. Za każdym razem, kiedy się ruszałem oni, raniły mnie kolcami.

Nade mną wisiało piękne, błękitne niebo. A mówiąc „wisiało”, mam dokładnie to na myśli. Bez żadnych metafor. Zdaje się, że wisiało na przerdzewiałych łańcuchach, które prędzej czy później pękną.

A więc miałem wybór: mogłem albo stać w miejscu i czekać na śmierć; lub też iść naprzód w bólu, znoju i cierpieniu – czekając, aż niebo spadnie mi na głowę.

Z wrodzonego lenistwa pewnie wybrałem to pierwsze. Nie pamiętam…

 

* * *

 

Obudził mnie telefon. Dopiero za trzecim podejściem nacisnąłem odpowiedni przycisk i suchymi wargami wychrypiałem coś, co brzmiało jak smarknięcie mamuta, a co w moim przeświadczeniu było zwrotem „halo”.

– Cześć. Tu Ewa. Zastanawiałam się, czemu tak nagle wczoraj wybiegłeś. Martwiłam się o ciebie i …

– Aha. Super. – zaskrzypiałem swym dwustuletnim, w moim przekonaniu, głosem i się rozłączyłem.

Spojrzałem na zegarek stojący na nocnej szafce. Była 13.20, albo coś koło tego. Praktycznie jeszcze ranek. Wczesny.

Czułem się źle. A nawet gorzej. Chyba każdy ma coś takiego, gdy budzi się rano i stwierdza, że równie dobrze mógłby nie żyć.

Z olbrzymim wysiłkiem podniosłem się z łóżka i rozejrzałem po pokoju. Liczyłem na jakieś oklaski, ewentualnie na skromne „brawo”, za mój heroiczny wysiłek.

Nic takiego się nie wydarzyło.

Wzruszyłem ramionami i z gracją człowieka na wielkim kacu powędrowałem do łazienki, zastanawiając się, co począć z tak pięknie rozpoczętym dniem.

Nie doczłapałem nawet do korytarza, a rozległ się dzwonek do drzwi. Poleciłem ową osobę, po drugiej stronie, Śmierci i ruszyłem z właściwym mi dziś entuzjazmem by otworzyć.

Spojrzałem przez judasza, który w moim przekonaniu, powinien nazywać się szperacz lub zerkacz, i ujrzałem… no zgadnijcie kogo?

– Buenos dias, Ewo. – przywitałem się, po otwarciu drzwi. Ci co właśnie o niej pomyśleli wygrali: nic. Super, nie?

Nawet nie wiem, skąd miała mój adres. Ale czy to ważne?

– Cześć. Mogę wejść?

– Skoro musisz… – przyjrzałem się jej. Była jak zwykle ładnie ubrana. Czego nie mogłem powiedzieć o sobie.

– Wybacz mi mój strój, ale dopiero co wstałem.

– Nic się nie martw. – odparła z uśmiechem – Widziałam już nagich mężczyzn.

Spojrzałem w dół. „No to witam.” – pomyślałem. Tam gdzie powinny być bokserki, ich zwyczajnie nie było. Nawet nie zauważyłem, że mi tam wieje.

– Hmm… – mruknąłem – Może dasz mi chwilę?

– Jasne. Nie krępuj się. – zachichotała.

Poszedłem do sypialni i narzuciłem na siebie dżinsy i jakiś T-shirt.

– Wróciłem. – oznajmiłem, wchodząc do salonu. Tak nazwałem swój największy pokój. Przypuszczam, że mało oryginalnie.

– Widzę. – odparła z uśmiechem Ewa.

– Może napijesz się hany? – zapytałem, siląc się na uprzejmość.

– Czego? – spojrzała na mnie dziwnie.

– No czec kunie, o hany. – zacząłem się denerwować. Coś ewidentnie było nie tak.

– Artur! Dlaczego tak dziwnie mówisz?

Nie odpowiedziałem jej. Przypuszczalnie i tak bym nie dał rady.

 

 

* * *

 

Okazało się, że byłem chory. Tak z dnia na dzień. Zwyczajnie zwariowałem. To było takie niezauważalne. Jak oddychanie czy rośnięcie paznokci.

Mężczyzna w czerwonym T-shircie nigdy nie istniał. Zamarznięta kawa, napełniający się kufel piwa – to wszystko były moje halucynacje, wywołane chorobą. Kłopoty z pamięcią i mową jej następstwem. Miała długą…

Klik.

Wylądowałem w zakładzie dla trwale uśmiechniętych, w którym – o, dziwo – były klamki.

Moja kontrola nad ciałem nieco się już poprawiła. Mogę już pisać i mówić. Co jakiś czas mam tylko przerwy w dostawie do mózgu, jakby się…

Klik.

Co się stało z Ewą, dowiedziałem się od pielęgniarek. Podobno zacząłem ją dusić i o mały włos nie zapoznałem jej z Kostuchą. Jakimś nadzwyczajnym cudem udało jej się wezwać pomoc. Ona…

Klik.

Pamiętam jeszcze jak się nazywam. Choć co ciekawe z dnia na dzień coraz mniej. Obym się…

Klik.