Przygody Wigara Galufa (bajka)

Wigar jak to Galuf nie grzeszył rozumem, nie czarował wonią.

Był jednak radosny. Wśród Galufów od smrodliwych głupków wszak nie stronią.

Cieszył się przy tym jednym wyjątkowo przydatnym przymiotem.

Miał szczęście! Ono posiadacza, obsypie nieraz złotem.

Pewnego dnia, gdy wylazł z ojcowskiej pieczary, jak wychodził co dzień,

doszedł do przekonania, że pieczary już dawno nie są w w modzie.

Zachciało mu się świata i światowych przygód.

Nie chciał już korzystać z wątpliwych galufskich wygód.

Zawołał więc rodziców. Rzekł: "wrócę za dni parę".

Nie stali mu na drodze – wszak wolność dla Galufów największym jest od Boga darem.

I do świata, który na północy miał być ponoć inny,

wyszedł bez tłumoczka i sakwy, zostawiając świat uciech dziecinnych.

Szedł dni cztery, żywiąc się tym, co las mu ofiarował,

a że miał szczęście, owoców nie brakło i głodu nie posmakował.

Dnia piątego z rana zbudził go deszcz dość obfity.

Rad nie rad, umył się lepiej, niż by wlazł pod prysznic znakomity.

I w tym odnaleźć można było szczęścia działanie,

gdyż przyspieszyło to jego drogę niespodzianie.

Zaraz po tym, gdy wychynął z lasu trafił na zaprzęg na północ jadący.

Woźnica dostrzegł go i ze zdziwieniem stwierdził, że Galuf ten jakoś dziwnie nieśmierdzący.

Galufskiego smrodu nie czując, na pytanie, czy podwiezie, odrzekł " niech wskakuje!".

Nie wiedział jeszcze wtedy, jak poważnego boju wkrótce posmakuje.

Woźnica, człek światowy, wiózł beczki z winem do wielkiego miasta,

Obok owych beczek leżały też wyborne ciasta.

Nie przejechali jednak wiele, a oto drogę przerwało kolejne zdarzenie.

Trzech zamaskowanych jeźdźców, zajechało im drogę, mieczami machając, niby na ostrzeżenie.

Schodzić wnet kazali. Niechętnych mieczami będą poganiali!

"Co to ma znaczyć? Kimże wy jesteście? Jakże to się godzi?!" – pytał wzburzony woźnica.

"Zapomniałem wyjaśnić. " – rzekł z przekąsem herszt zbójców – "To napad! Wóz z ładunkiem jest nasz! Wszak od dawna to nasza okolica!

Wigarowi pomysł ten niezbyt się spodobał i polemizować natychmiast spróbował,

lecz na jego "Odpieprzcie się" odzewem były słowa, których z szacunku dla was nie będę cytował.

Poruszony w swej dumie postąpił jako mu w dzieciństwie matka powiadała.

Podwinął rękawy, zeskoczył z wozu, wyrwał miecz z ręki co go ku niemu posłać próbowała.

Skruszył przy tym dłoń zbója i ściągnął go z konia.

Zaczął tłuc o ziemię, zbój po chwili skonał.

Dwaj kolejni idąc mu w sukurs, spięli swe rumaki, lecz Galuf, jako tatko uczył,

oba, szarpiąc za uzdy, w pędzie, bez trudu przewrócił.

Przygniecionych nimi jeźdźców na odchodnym, opluł, osikał i słownie znieważył.

Żaden z nich walki ponowić się nie odważył.

Potem wrócił do woźnicy i spoglądając w zbaraniałe z wrażenia oblicze, zapytał nieśmiało, czy mogą jechać dalej.

Tak oto przygoda Wigara zaczęła się wspaniale.

 

***

 

Gdy dojechali do Parandalgi, a woźnica lekko już ochłonął, zaprosił Wigara do gospody.

Na rachunek swój rzecz jasna, zamówił piwo, mięso i placek zdobny w jagody.

Potem załatwił sprawy z karczmarzem, który był odbiorcą wina,

a następnie usiadł przy stole i zaczął prawić – że chodzi mu o interes, od razu zdradziła go mina.

"Aż mi mordę wykrzywiło, gdym na ciebie patrzył. Trzech zbrojnych potłuc bez broni?! To dziw jest nad dziwy!

Może chciałbyś u mnie jako konwojent pracować? Zysk miałbyś z tego całkiem sprawiedliwy.

Jam już stary, a zbójów na drogach coraz więcej bywa.

Jam starawy, a starość ostatnio szanowana nie bywa!"

"A po świecie wiela wędrować będziemy?" – zapytał Galuf zainteresowany.

"Nie wiem czy lubisz, ale wędrować musimy. Żywot kupca już tak skonstruowany.

By taniej kupić, a sprzedawać drożej,

wędrować trzeba, czy sprzedaje się wino, czy masło, czy zboże!

Galuf rad o nic więcej nie pytał. Podniósł kufel z piwem i zakrzyknął: "Zgoda"

Kolejnego dnia z rana, na dobre zaczęła się przygoda.

 

***

 

Wigar wędrował po świecie, wiele się przy tym nie napracował,

Czasem zdjął z wozu ładunek, innym razem, zbója jakiegoś poboksował.

Kupiec był mu jak ojciec. Nauczył go myć się i handel prowadzić,

kląć po swojemu, oszukiwać i bogactwa gromadzić.

Razem chadzali do gospód, razem do burdeli,

Byli ze swej kompani niezwykle weseli.

Tak oto z Galufa Wigara – prostego wieśniaka,

Wyewoluował niezgorszy kupiec i zabijaka!

 

***

 

Miłe złego początki, lecz koniec żałosny.

Spił się, wpadł do rzeki, utopił się. Pochowali go opodal sosny.

Jaki morał z opowieści. Sami już widzicie.

Lepsze w domowych pieleszach, niż światowe życie!