Jak Maciek wojnę wygrał - szort

Pocisk ze świstem przeleciał tuż obok głowy przycupniętego przy skale Maćka. Chłopak skulił się, odczekał kilka sekund i ruszył pędem w dół kamienistego zbocza. Za plecami słyszał krzyki słowackich strażników i ujadanie wilczura, który im towarzyszył.

Przed momentem nielegalnie przekroczył granicę. Pech chciał, że natknął się na patrol i jego jedyną szansą na wydostanie się z potrzasku był morderczy bieg w kierunku schowanej za Giewontem Doliny Kondratowej. Nie ulegało wątpliwości, że jeśli go dostaną i sprawdzą zawartość plecaka, zostanie aresztowany i przekazany gestapo w Zakopanem. Od dwóch lat pracował jako tajny kurier na trasie Budapeszt-Kraków. Listy gończe, które obiecywały sowitą nagrodę za jego głowę rozesłano po całym Podhalu.

Skakał od głazu do głazu, potykając się co chwilę i zjeżdżając na tyłku po kilkanaście metrów. Na dno kotliny dotarł po dwudziestu minutach. Natychmiast skoczył w gęstą kosodrzewinę i zaczął się czołgać. Pełzł przez jakiś czas, chcąc dotrzeć do wschodnich stoków Kopy Kondrackiej, a stamtąd do lasu. Nagle usłyszał głuche tąpnięcie i zastygł w bezruchu. Wiedział, co oznacza ten dźwięk. Zdążył tylko jęknąć i ziemia obsunęła się pod nim, wciągając chłopaka w ciemną czeluść.

Ocknął się cały obolały i potłuczony, ale chyba nic sobie nie złamał. Wstał, otrzepał się i rozejrzał wokół. Stwierdził, że stoi w dość przestronnej podziemnej jaskini. Otwór, przez który tam wpadł znajdował się dobre trzy metry nad jego głową i było jasne, że nie ma szans, aby się przez niego wydostał. Ruszył więc przed siebie w stronę, z której poczuł powiew zatęchłego powietrza.

Błądził przez godzinę w całkowitych ciemnościach, aż dotarł do ogromnej, wysokiej na kilka pięter auli.

Stanął jak wryty. Wpadające przez wyrwę w sklepieniu światło wydobywało z mroku sylwetki potężnych rycerzy w płytowych zbrojach. Jedni siedzieli na ziemi, inni stali ze spuszczonymi głowami. Były ich setki, a wyglądali jakby byli pogrążeni w wiecznym, kamiennym śnie.

– No nie… – powiedział do siebie. – Upadek jednak mi zaszkodził.

Potrząsnął kilka razy głową, pomasował skronie, ale nic to nie dało. Średniowieczne wojsko nadal tam było. Z braku lepszego pomysłu postanowił zejść na dół i przyglądnąć się niezwykłemu zjawisku.

W centralnym miejscu jaskini stał skalny tron, na którym siedział Król. Był nienaturalnie wysoki, a jego zbroję pokrywała gruba warstwa kurzu. Maciek zauważył wielki miecz, który opierał się o siedzisko mistycznej postaci. Wyciągnął rękę i z robił krok do przodu, chcąc sprawdzić ostrość pięknego oręża. Był tak zauroczony, że nie zauważył sporego kamienia, potknął się i poleciał do przodu, potrącając miecz. Zdołał złapać równowagę, ale broń zachybotała się i gruchnęła z brzękiem o skalne podłoże.

Król poruszył się i otworzył oczy. Następnie wstał, wzniecając tumany pyłu i rozejrzał się wokół. Miał dobre trzy metry wysokości i Maciek poczuł się nagle strasznie malutki i samotny.

– Eee… przepraszam – zagadnął nieśmiało. – Ja zaraz podniosę.

Król łypnął na niego jak kogut na mrówkę.

– Czy już Czas?! – zapytał grzmiącym głosem.

– Tego… no… że wy tu z niby z tej legendy, tak? Zaklęte Wojsko pod Giewontem i tak dalej…?

Wojownik pochylił się nisko i spojrzał Maćkowi prosto w twarz.

– Gadajże człecze, czy to już Czas?!

Maciek milczał przez chwilę przestraszony. Nagle jasna lampka zaświeciła się w jego umyśle.

– Krzyżaki!!! – krzyknął. – Krzyżaki kraj najechały! Ojczyznę niszczą!

– Krzyżaki?! – zdumiał się Król. – Nie może to być. Bracia!! Nadszedł Czas!!

Po tych słowach ruszył przed siebie. Maciek musiał uskoczyć w bok, aby uniknąć zderzenia z rycerzem. Przylgnął do skały i patrzył oniemiały jak wojsko powoli ożywa i podąża za swoim przywódcą. Przez jaskinię zaczęły przebiegać głuche grzmoty. Z sufitu spadały głazy i stalaktyty. Jedna ze ścian zapadła się nagle, wpuszczając do wnętrza jasne światło. Król podążył w stronę ogromnej wyrwy, a za nim ustawiały się już pułki rycerzy przygotowujące się do wymarszu. Maciek wychylił się znad wapiennego nawisu i w tym samym momencie oberwał kamieniem w ciemię.

Obudził się z potwornym bólem głowy. Nie miał pojęcia jak długo był nieprzytomny. Po Królu i wojsku nie było śladu i od razu stwierdził, że całe spotkanie było tylko halucynacją wywołaną wstrząsem mózgu, którego nabawił się, spadając do pieczary. W plecaku czekały pilne listy, które musiał bezzwłocznie dostarczyć do Krakowa, więc postanowił kontynuować misję.

Jakież było jego zdziwienie, gdy po wydostaniu się z pieczary dotarł do Zakopanego. Na ulicach miasteczka świętował i wiwatował tłum uradowanych ludzi. Wszędzie powiewały biało-czerwone flagi.

– Co się stało?! Co tu się dzieje? – zagadnął jakiegoś człowieka.

– Jak to, co? Cud się stał!! – krzyczał mężczyzna. – Śpiący się przebudzili!!! Niemcy pokonani!! Berlin opanowany!! Hitler kaput!!

– Hitler kaput? – powtórzył Maciek. – Hitler kap…

Nagle usiadł na ziemi i zaczął się śmiać. Śmiał się długo i tak szczerze, jak nigdy w życiu, a jego głos łączył się z okrzykami radości innych ludzi i płynął pod samo niebo.