Łapacz Życzeń

To krótkie opowiadanie zainspirowane zostało częściowo indiańskimi łapaczami snów, co nie trudno zauważyć. Zafascynowały mnie. Kiedyś spróbowałam wyobrazić sobie, jak taki łapacz snów musi się czuć. Potem dodałam do sytuacji kilka drobnych detali i szczyptę własnych obserwacji, przemieliłam to na dialog, uklepałam kawałek prozy i ta-daa! Proszę spojrzeć, drodzy państwo, na sieć, w której do pewnego stopnia wszyscy tkwimy.

PS.: Sorry za ortografię.

 

– Cena jest zbyt wysoka.

– Proszę sprecyzować żądanie.

– Mogę prosić o zwrócenie moich życzeń?

– Przykro mi. Nie może pan prosić o zwrot życzeń.

– Chcę moje życzenia z powrotem.

– Przykro mi. Co zostało dokonane nie może być cofnięte i co zostało powiedziane nie może być cofnięte.

– Co jeśli pójdę do kogoś innego? Podadzą mi inną cenę?

– Wszyscy posiadamy własne, indywidualne ceny. Przykro mi. Nie może pan iść do kogoś innego.

– Dlaczego nie?

– Ponieważ. Zaufał mi pan ze swoimi życzeniami i teraz ja ich strzegę. Nikt inny nie może ich spełnić, kiedy już wybrano strażnika swoich życzeń. Ja jestem strażnikiem pańskich życzeń.

– Czy w takim razie mogę zmienić życzenia?

– Przykro mi. Co zostało powiedziane nie może być cofnięte.

– Cóż… Mogę prosić o coś więcej? Zapłata będzie ta sama, czy urośnie?

– Przykro mi. Ma pan prawo jedynie do trzech rzyczeń i tylko i wyłącznie za cenę, którą podałem. Nie jest pan zadowolony z życzeń? Są pańskimi życzeniami. Pan je zażyczył.

– Nie, jestem raczej niezadowolony z ceny.

– Może pan zacząć spłatę w dowolnym momencie.

– Nie o to chodzi. Chodziło mi o to, że… O Boże… Co, jeśli nie zapłacę, hmm? Co, jeśli zapomnę, że kiedykolwiek o cokolwiek prosiłem i po prostu będę żył dalej, jak do tej pory?

– Do czasu zapłaty i spełnienia życzeń nie będzie pan w stanie umrzeć śmiercią naturalną bądź spowodowaną dowolnym wypadkiem.

– To znaczy… Będę nieśmiertelny tak długo, jak długo nie zapłacę?

– To znaczy, że do czasu zapłaty i spełnienia życzeń nie będzie pan w stanie umrzeć śmiercią naturalną bądź spowodowaną dowolnym wypadkiem. Przez jeden cykl.

– Co się wtedy stanie?

– Stanie się pan tym, czym my się staliśmy, a ja umrę za niewypełnienie mojego przeznaczenia, czyli spełnienia pańskich życzeń.

– Naprawdę?

– Tak.

– Czyli co, po prostu chodziłbym sobie dookoła i szukał kogoś, kto chciałby sobie coś zażyczyć?

– Tak.

– A kiedy znajdę odpowiednią osobę, wysłucham jej życzeń i podam cenę?

– Tak. Są jednak reguły, których trzeba przestrzegać.

– Jakie reguły?

– Nie jest pan tym, który decyduje, czyje życzenia pan spełni, ani jaka będzie cena. Nie umrze pan, lecz stanie się mocą, która wprawi w ruch mechanizm spełniający życzenia. Nie umrze pan, puki życzenia nie zostaną spełnione.

– Więc… Kto decyduje cenę i całą resztę?

– Wyższa siła. Nieznane.

– I są jeszcze jakieś reguły?

– Przykro mi. Żadne, o których wolno nam mówić.

– Cóż, to i tak nie brzmiało jak optymalne wyjście. Co jeśli zabiję się przed końcem cyklu?

– Wtedy i ja umrę. A także wszyscy inni, którzy mogli by żyć, gdyby życzenia kiedykolwiek się spełniły.

– Oh. Ile ludzi by to było?

– Przykro mi. Tego nie wiem. Moc życzeń jest potężna. Wpływa nie tylko na ludzi, ale i wszystkie żywe istoty i wszystkie obiekty.

– Okej. W takim razie to też nie jest żadna opcja. Powtóż cenę?

– Jedno pełne życie.

– Jedno pełne życie… za trzy życzenia i conajmniej twoje życie? Tak?

– Tak.

– No dobra.

– Nie musi pan spłacać wszystkiego na raz.

– Co mam zrobić?

– Zabić nienarodzone dziecko.

– Nie… Nie mogę tego zrobić.

– Nie musi pan spłacać wszystkiego na raz.

– Co przez to rozumiesz?

– Może pan zabić wielu różnych ludzi w różnym wieku, aż życia, które pan odbierze, w sumie wyniosą jedno pełne życie.

– Skąd będę wiedział, że jedno życie jest już kompletne?

– Zauważy pan, że życzenia spełniają się. Do tego czasu wszystkie życia, które odbierze pan niepotrzebnie zostaną podzielone między panem, mną i resztą ludzkości.

– A jeśli nie przestanę zabijać?

– To będzie pański problem.

– No dobra. Wiesz, to dość wysoka cena.

– Będzie pan zadowolony.

– Mam taką nadzieję.

– Dowidzenia, panie John.

– Dowidzenia.

Łapacz Życzeń nacisnął czerwony przycisk na słuchawce telefonu. Czuł strach swojego klienta. Mężczyzna nadal nie był pewien tego, co właśnie zrobił, ale co zostało dokonane nie mogło być cofnięte.

Przeszedł obok ostatnich latarni ulicy i zniknął w mroku nocy mając nadzieję, że może tym razem ich losy potoczą się inaczej. Z drugiej strony znał doskonale paskudną naturę ludzi. Jeśli pragnęli czegoś wystarczająco mocno, cena nie miała znaczenia. Potrafili zrobić wszystko, dosłownie wszystko, by dostać to, czego chcieli. Szczególnie, jeśli to nieznana moc miała im to dostarczyć. To było trochę smutne, ale jednocześnie całkiem zabawne. To dlatego podążał za swoim klientem tak długo, a teraz gotów był czekać tyle, ile trzeba było. Ludzie byli tacy naiwni, chciwi i niecierpliwi, a on był taki… Hmm.

Był Łapaczem Życzeń.