Niedobrana obsada

Rozmowa pierwsza: 14 maja 1943.

– Halo? Tu Ralph Chadwick. Dzień dobry, panie Donaldzie. Ja w związku z tym, o czym ostatnio rozmawialiśmy. Co… przepraszam, nie… słucham? Tak, to oczywiste… Mamy dla pana nowy scenariusz. Może lepiej – zarys, ale będziemy to kręcić. Sam pan wie… słucham? Nie, nie, to naprawdę coś nowego. Tak, my też mamy już dość tego prostackiego wyrywania sobie pana przez dobrą i złą stronę pańskiej osobowości. Nie no, he he, dziewczyny? To by było coś, faktycznie! Żarty się pana trzymają…

Ale do rzeczy. Mamy nowy scenariusz, powinien chwycić. W największym skrócie – też o Hitlerze, też mocno przerysowana karykatura, ale – będzie o podróży w czasie! Tak! Wiem, to trudny temat, musimy zrobić wszystko, żeby ludzi za bardzo nie skołować, wiem. Słucham? Ba! Mi też czasem wstyd za to badziewie, które produkujemy. Ale ono działa, proszę pana! Właśnie takie metody działają! Proszę pana, propaganda wojenna to nie jest coś dla subtelnych literatów.

No dobrze, to niech pan posłucha. W nowym filmie trwa wojna. Jak zwykle: mroczna kolorystyka dla nazistów, jasne kostiumy i scenografia dla nas – kolory podstawowe, wiadomo. Profesor od nas, damy mu jakieś mocne, amerykańskie nazwisko, wymyśla wehikuł czasu. I teraz pan, jako najdzielniejszy żołnierz, ma podróżować w przeszłość i przekonać Hitlera, że Ameryka włączy się do wojny, i że gnój z nami nie wygra. Słucham? Ohoho, ja doskonale wiem, co by pan z nim zrobił!

No ale w każdym razie, cofa się pan w przeszłość, przekonuje Hitlera, że nie warto się ciskać, wojna nie wybucha i wszyscy są zadowoleni. Na razie mamy pomysł, żeby na którymś ze zjazdów tej ichniej partii, na przykład w trzydziestym ósmym, podszedł pan do Adolfa i pokazał mu jakieś nasze obecne wynalazki. I może jakieś zdjęcia, wykresy, statystyki. Żeby zobaczył, że nie ma szans. Może mu pan pokazać któryś z najnowszych modeli karabinów.

I udaje się panu, bo Hitler to tchórz i mięczak… tak, oczywiście, zagra go jak zwykle Ron. Znaczy się, kiedy pan wraca do naszych czasów, to się okazuje, że trwa pokój… No co pan, oczywiście, że nie pokażemy zadowolonych z życia Niemców, tylko porządnych Amerykanów! Więc pan wraca, rozgląda się, kiwa głową z satysfakcją i na koniec plansza z głosem lektora. Damy na nią coś w rodzaju: Zastanów się co robisz, bo w prawdziwym życiu nie można naprawić przeszłości! Kup obligacje wojenne już dziś! Słucham? … OK, może to czytać Mickey, ale w samym filmie raczej nie znajdę dla niego roli.

Rozmowa druga: 20 lipca 1943.

– Walt? Tu Ralph. Khem, khem. Słuchaj, mamy problem. Problem to mało powiedziane. Donald na planie zabił Rona… No nie wiem, psiakrew!!! Wczuł się w rolę! W rekwizytorni się pomylili i dostał prawdziwą spluwę!!! Co? No mamy to na taśmie, nagrało się. Cooo???! … Walt, jesteś, kurwa, genialny.