Martwa ziemia

Dzień był ponury w powietrzu unosiła się atmosfera sprawiająca wrażenie jak gdyby świat się zatrzymał.Krople spadające z nieba zastygały na nieruchomym horyzoncie, dookoła nas rozcierała się puszysta mgła z której dobiegały nierozpoznawalne dźwięki. Arros stał wpatrzony wprost we mgłę, jego pusty wzrok mówił sam za siebie, bał się tego co kryje ten gęsty obłok.

 

Nad naszymi głowami w panice uciekało ptactwo, niektóre z nich gineły po zderzeniu z innymi tego samego gatunku. Wpatrując się w to dziwne zjawisko usłyszałem jakże liczne głosy, odwróciłem się. Za moimi plecami rozgrywała się bitwa ze strachem ,moim oczom ukazał się widok tysięcy rycerzy klęczących na bagnistym podłożu, ich ręce zaciskały się wzajemnie z niesamowitą siłą, siłą zdolną do miażdżenia skał. Ich oczy utkwione były w jeden mały punk na niebie a ich usta cisnęły w ten punkt modlitwy

 

-Ojcze nasz, błagam…

 

-Boże, dopomóż…

 

Przez chwile moje myśli powędrowały w ten mały obszar nieba, po chwili pomyślałem jednak że to zbędne i niezbyt chwalebne.

 

-Mamy walczyć! waszym Bogiem jest teraz wasz oręż a wasza tarcza ostoją!

 

-jesteście mężami,więc zachowujcie się z honorem godnym męża!

 

Wyrzucając te słowa poczułem ulgę, gdyż chodź przez chwile zapomnieli co się ma wydarzyć, ich oczy spoglądały teraz na mnie, jedne ze zrozumieniem inne zaś ze złością przerwanej modlitwy.

 

-Powstańcie moi bracia! to jest wasz czas i wasza pora!

 

-Dzisiejszym dniem i naszymi czynami zapiszemy wielki rozdział w księgach, tak aby nasze pokolenia po wsze czasy pamiętały imię każdego z nas!

 

W moim sercu rozpalił się płomień, który postanowiłem pielęgnować a z moich

 

ust ciskały się pioruny jak gdybym rzucał wyzwanie samemu Bogu.

 

Powstali ci ,których nazwałem braćmi i jednym zgodnym okrzykiem przypieczętowali swą odwagę

 

-Chwała nam! chwała!

 

Każdy z nich miał w sercu strach, lecz na ten jeden moment zagłuszyli to uczucie w sobie. Postanowili walczyć z godnością pomimo,iż do końca nie zdawaliśmy sobie sprawy z czym przyjdzie nam się zmierzyć.Nagle zapanowała cisza, ogarnęła nas niczym nicość, zapowiadała coś w rodzaju ostrzeżenia.Wszyscy jednym ruchem wyciągnęli miecze. W tym także ja. Nester z Warondu był najpotężniejszy z nas, a i na jego twarzy zaczął malować się niepokój.

 

-Ustawić się w kręgu! nie wiadomo z której strony wyjdzie to cholerstwo!

 

Arros po wydanej komendzie splunął z obrzydzeniem na ziemie jakby zapraszał to co czaiło się we mgle.

 

-No wychodź! Gównojadzie!

 

-Patrzcie bracia! czyżby ktoś czmychnął z przerażenia?!

 

Jeden po drugim zaczęli parskać, chrząkać, pluć po czym niemal każdy ryknął donośnym szyderczym śmiechem. Mgła zaczęła opadać.

 

-Co to?!

 

-Ciii… !

 

-Boże… tam coś jest ! patrzcie! ludzie tam coś jest!

 

To co wtedy zobaczyliśmy nie było ani straszne ani obrzydliwe. Było piękne. Nasze oczy ujrzały najpiękniejszą istotę jaka kiedykolwiek stąpała po naszej ziemi. Była to kobieta o idealnych kształtach jej złote włosy rozjaśniały cały obóz a jej błękitne oczy przeszywały oczy innych.Pamiętam, że żaden z nas nie mógł wykonać najmniejszego ruchu.

 

– Który z was mnie wołał?

 

Kobieta z ironicznym uśmiechem zaczęła kręcić głową w poszukiwaniu "sprawcy".

 

– To byłem ja. Wybacz Pani ale nie powinno cię tu być.

 

Arros wystąpił z szeregu a kobieta wbiła w niego swój wzrok i roześmiała się.

 

– To ciebie mój miły nie powinno tu być, czy wiesz na jaką ziemię plują i szczają twoi ludzie ?

 

Wszyscy osłupieli że z ust tak delikatnej osoby wychodzą tak niesmaczne słowa. Niewiasta uklękła i pocałowała ziemię na której nic nigdy nie wydało plonu. Po chwili powstała lecz jej oczy już nie były błękitne i czyste, pojawiła się w nich mgła taka sama jak ta, która przez ostatni tydzień unosiła się wokół naszego obozowiska. Jej twarz zaczęła wyginać się w przepełniony pogardą grymas.

 

-Czy wiesz co to za ziemia!? czy wiesz kto na niej stoi!?

 

Nagle wszyscy uklękli jak gdyby ktoś ich przygniótł do ziemi. Miałem wrażenie, że ktoś trzyma mnie za ramiona lecz nikogo nie dostrzegłem .

 

-Czy wiecie przed kim stoicie!?

 

Spoglądaliśmy na siebie nawzajem i żaden z nas nie wiedział kim jest ta kobieta i co ją tu sprowadza.

 

– Teraz złóżcie pokłon ziemi i wznoście modły do tego z którym dane wam będzie się zobaczyć! błagajcie go o łaskę bo tu wam jej nikt nie okaże! gdyż jam jest Hegra! "Pożeraczka dusz, pożeraczka ciał!"

 

Oczy moich braci zabłysnęły,jeden po drugim zaczęli padać pod nogi nieugiętego demona, Arros całował jej zabrudzone stopy niczym obłąkany. Ja jeden wiedziałem ,że to co się tutaj wydarzy będzie pożywką dla ziemi która zdawała się oddychać.

 

-Chcieliście przelewu krwi więc krew zostanie przelana!

 

W jednej chwili złote włosy pokryła smoła z ust poczwary ulatywały niezrozumiałe słowa, głos jej jakże przed chwilą łagodny, zmienił swą tonację, teraz brzmiał szorstko i szyderczo zmieniał się wraz z właścicielką. Z jej skóry poczęły wyłazić robaki, ona tuliła je niczym matka tuli swe dzieci. Oczy mych kamratów zaszły czernią i w jednej chwili Arros wyciągnął z pochwy miecz i bez ostrzeżenia przebił serce Nestera z Werondu. Zabrakło mi oddechu, moje kolana mimo mych starań aby wstać nieustannie uciskały glebę.

 

-Teraz brat zabije brata, i wtem krew zostanie rozlana!

 

-Ma ziemia była spragniona, teraz będzie sączyć z waszych ran!

 

Jak powiedziała tak się stało,widok ten kruszył me serce na milion drobnych kawałków, byłem bezsilny. Zawładnęła mną również, lecz w inny sposób. Nie odczuwałem nienawiści do mych towarzyszy wręcz przeciwnie, ból mój był przeszywający. Podeszła do mnie królowa śmierci.

 

-patrz mój miły…jakież to kruche… nieprawdaż?

 

Czego ona chciała i tak nie mogłem wydobyć słowa żeby jej odpowiedzieć,moją duszę przenikał jej chłód w moich żyłach zastygała krew a mój rozum tracił świadomość. Nastała ciemność, czułem tylko jak moja twarz zatapia się w błocie.

 

Zaczęło świtać,powoli otwierałem oczy które zaszły ropą, przetarłem je wielokrotnie a by pozbyć się tej mazi. Nademną stała ona "Piękna pani".Wpatrywała się we mnie, jakby nigdy nic się nie wydarzyło.

 

-Hegra…

 

-Słucham?

 

Dochodziłem powoli do siebie, lecz dalej miałem wrażenie jakby mój umysł płatał mi figle. Nie wiedziałem o co chodzi i co się zaraz wydarzy.

 

Patrząc na nią miałem obraz bratobójstwa z jej rozkazu.

 

-To właśnie imię zapisze się w księgach po wsze czasy, ty od dziś mój miły będziesz bezimiennym a bracia twoi będą tylko liczbą, która rozsławi me imię.

 

-Ostrzeż ludzi,że tam gdzie ziemie spowija mgła,tam gdzie ptaki boją się latać,tam gdzie nie ma życia…jestem ja "pożeraczka dusz,pożeraczka ciał"

 

Zniknęła "piękna pani" a wraz z nią mgła. Poczułem jak wracają mi siły lecz nie pamiętałem swego imienia,nie pamiętałem kim byłem i kim jestem. Od tego dnia jestem niewidzialny,bezimienny i ostrzegam was

 

-Tam gdzie nie ma życia,nie powinno być i was!