Koniec

To jest mój styl pisania wierszy. Chaotyczny jak moja dusza.

Za długie albo za krótkie (pustosłowie albo wysokosprężony poemat). Metaforyka raczej sztampowa. Nie, nie zrobił na mnie wrażenia ten wiersz. Może innym razem.

Pozdrawiam

     Za bardzo pompatyczne.

     Pompatyczne... I za bardzo oczywiste i spodziewane. Zabrakło jakiegoś wątku osobistego. Chyba do rozwinięcia.

... Każdy wiersz w pewnym stopniu odsłania osobowość autora. Droga dziewczyno mnie się podobało. Spróbuj napisać o czymś zwyczajnym. Pewien południowoamerykański poeta napisał poemat o  patyczku płynącym w strumieniu. Ale jak

napisał...Zachęcam Cię do dalszej pracy, pozdrawiam serdecznie.

Zbyt sztampowe metafory, to przede wszystkim. Pod względem nazwijmy to najogólniej technicznym najbardziej mnie boli czerń z czerwienią w kolejnej linijce. Takie zwroty jak bycie prawdziwą rodziną czy rytm bicia naszych serc też możnaby ująć mniej dosłownie.

Ale każdy wiersz cieszy, pisz dalej. :)

Lecą smoki pod obłoki, wiatr im kręci smocze loki

Monsun - widać, że jesteś obyta w temacie. A wiesz, że mi się podobało? Nawet jak nie lubię tej całej pompatyczności, od czasu do czasu fajnie sięgnąć po coś takiego. Epickość jak najbardziej wskazana. Czekaj...

"nie było prawdy wykrzyczanej przez megafon
tylko cztery ściany i cisza" - podoba mi się to połączenie, nie znam się, ale gust mam; ) Nawet jak beznadziejny, to mój!

"przecinane czerwienią błyskawic raniących ziemię"  - to mi się zdecydowanie nie podobało. Ale za to to: "drgające szyby wyznaczały rytm bicia naszych serc"  - fajne są te "drgające szyby".

Masz talent moim zdaniem i nie spaść go. Pisz i nie poddawaj się.

Pozdrawiam: )