Uczeń czarownika

Pro­log

 

Czte­rech chłop­ców stało do­oko­ła ogni­ska. Każdy trzy­mał za­ostrzo­ny patyk, na któ­rym piekł się ka­wa­łek za­ją­ca. To praw­da, w szkol­nym re­fek­ta­rzu do­sta­li­by znacz­nie więk­sze por­cje (nikt nie przy­pusz­czał, że po wy­pa­tro­sze­niu i ob­dar­ciu ze skóry, zdo­bycz skur­czy się do tak nik­czem­nych roz­mia­rów) i zo­sta­ły­by one hmmm… przy­pra­wio­ne, ale wol­ność i za­ka­za­ny owoc na deser do­da­wa­ły każ­dej po­tra­wie nie­za­po­mnia­ne­go smaku. A to był do­pie­ro po­czą­tek dro­bia­zgo­wo za­pla­no­wa­ne­go wie­czo­ru.

– Zimno się robi. – Zgo­ba­riusz za­drżał lekko i szczel­niej otu­lił się płasz­czem.

– Cze­kaj, zaraz cię roz­grze­ję. Po­trzy­maj. – Sma­gły, ciem­no­wło­sy Mal­fi­kus prze­ka­zał naj­bliż­sze­mu ko­le­dze za­im­pro­wi­zo­wa­ny rożen, a sam wy­cią­gnął różdż­kę i pod­szedł do zmar­z­la­ka. – Spójrz na mnie.

Pew­nym gło­sem wy­po­wie­dział in­kan­ta­cję, moc po­pły­nę­ła przez pręt. Bru­net nie miał naj­mniej­szych wąt­pli­wo­ści. Ostat­nio wiele się na­uczył o uzdra­wia­niu. Tylko Zgo­ba­riusz, za­miast po­czuć się le­piej, wes­tchnął i jak kłoda runął na plecy. Szcząt­ki za­ją­ca wy­lą­do­wa­ły w pło­mie­niach razem z kij­ka­mi.

– Co mu się stało?!

– Malfi! Coś ty mu zro­bił?

– Na kształt­ne cycki Mor­ga­ny! Ale on jest go­rą­cy!

– Ja tylko rzu­ci­łem za­klę­cie roz­grze­wa­ją­ce… Miało mu się zro­bić cie­plej.

– A znasz coś na zbi­cie go­rącz­ki?

– Nie. – Za­wsty­dzo­ny chło­pak scho­wał nie­szczę­sną różdż­kę. – Mu­si­my za­brać go do in­fir­me­rii.

Mal­fi­kus bał się użyć cho­ciaż­by ba­nal­ne­go za­klę­cia le­wi­ta­cji. Do te­le­por­ta­cji żaden z mło­dzień­ców jesz­cze nie do­rósł. Na szczę­ście Al­ti­mer nie tra­cił czasu na wa­ha­nia i po chwi­li nie­przy­tom­ny blon­dyn uno­sił się dwa łok­cie nad zie­mią. Po­zo­sta­ła trój­ka po­gna­ła w stro­nę aka­de­mii, przy­trzy­mu­jąc tro­skli­wie kom­pa­na.

 

***

 

– Ty be­zec­ny kpie! – darł się dy­rek­tor szko­ły. – Jak­żeś mógł tak okrut­nie du­ro­wać? Azali pobyt w na­szej wspa­nia­łej aka­de­mii ni krzty ro­zu­mu ci nie przy­spo­rzył?

Stary cza­row­nik po­czer­wie­niał ze zło­ści, jakby chciał iść w za­wo­dy z za­war­to­ścią pu­cha­ru sto­ją­ce­go na stole. Mal­fi­kus wcale nie mu­siał pa­trzeć na wrzesz­czą­ce­go pro­fe­so­ra, aby o tym wie­dzieć; miał już pewną prak­ty­kę w wy­słu­chi­wa­niu tego typu prze­mów. Do­świad­cze­nie mó­wi­ło mu, że le­piej nie od­ry­wać wzro­ku od ciżem spo­koj­nie spo­czy­wa­ją­cych na skó­rze wi­wer­ny. Gdyby za­miast niej leżał tu mięk­ki ko­bie­rzec, pew­nie zna­la­zł­by ślady wła­snych stóp. Głę­bo­ko od­ci­śnię­te. Taaak, bywał czę­stym, acz nie­chęt­nym, go­ściem w ga­bi­ne­cie Gre­cju­sza. Za­czął od razu, na pierw­szym roku.

 

***

 

Co to ja wtedy prze­skro­ba­łem? Ach, tak. Znik­ną­łem jed­no­roż­ca, któ­re­go mistrz be­stia­riusz przy­pro­wa­dził na lek­cję. Za­mie­rza­łem je­dy­nie zli­kwi­do­wać mu róg. Nawet nie cały, tylko ka­wa­lą­tek. Tak dla śmie­chu. No do­brze, chcia­łem wie­dzieć, jak bę­dzie się pre­zen­to­wał w roli ko­ni­ka. Ale w za­klę­cie po­szło zbyt wiele ener­gii i… Nie zo­sta­ło nawet jedno ko­pyt­ko.

Mu­sia­łem potem ty­siąc razy prze­pi­sać punkt re­gu­la­mi­nu gło­szą­cy, iż „obo­wiąz­kiem każ­de­go maga jest dbać o wszel­kie ma­gicz­ne stwo­rze­nia jeśli jeno owe szko­dy człe­ko­wi nie czy­nią tu­dzież na żywot jego nie czy­ha­ją”. Wraz ze szcze­gó­ło­wym omó­wie­niem wszyst­kich wy­jąt­ków, które na­mięt­nie czy­nią szko­dy lub na żywot czy­ha­ją. A naj­chęt­niej łączą jedno z dru­gim. I to ka­za­no mi nie byle jak na­ba­zgrać, lecz pięk­nie wy­ka­li­gra­fo­wać, takim samym po­krę­co­nym pi­smem jak w tej śmier­tel­nie nud­nej księ­dze star­szej jesz­cze niż onuce Zgre­dzju­sza. Pew­nie ślę­czał­bym nad tym aż do końca wa­ka­cji, gdyby Zgo­bek nie zdra­dził mi za­klę­cia zmu­sza­ją­ce­go pióro do ko­pio­wa­nia za­pa­mię­ta­ne­go tek­stu. Warto mieć przy­ja­ciół.

 

***

 

Prze­ma­wia­ją­cy dy­rek­tor do­pie­ro się roz­grze­wał. Jego głos roz­brzmie­wał w całej kom­na­cie, od­bi­jał się echem od ścian, wy­do­sta­wał się na dzie­dzi­niec i pło­szył tam go­łę­bie.

– Ty nie­cny hul­ta­ju! Nie­zmier­nieś mnie roz­cza­ro­wał. I, z bólem przy­zna­ję, nie pierw­szy to raz po­ża­ło­wa­nia godne oko­licz­no­ści przy­mu­sza­ją mnie, aby we­zwać cię tu, do mego ga­bi­ne­tu…

 

***

 

Nie po raz pierw­szy, i nawet nie po raz drugi.

Za dru­gim razem po­szło o po­pi­sy­wa­nie się sztucz­ka­mi ma­gicz­ny­mi przed miesz­cza­na­mi. Naj­pierw wy­słu­cha­łem dłu­ga­śne­go wy­kła­du o ko­niecz­no­ści ukry­wa­nia umie­jęt­no­ści, a zwłasz­cza sa­me­go pro­ce­su cza­ro­wa­nia, przed po­spól­stwem. Nigdy nie my­śla­łem, że kon­se­kwen­cje zdra­dza­nia se­kre­tów na­szej sztu­ki mogą być aż tak pa­skud­ne. Na to, że głu­pio roz­po­wszech­niać se­kre­ty wła­snej pro­fe­sji, jesz­cze mógł­bym sam wpaść. Pew­nie nawet po­wi­nie­nem. Ale żeby tak ni stąd, ni zowąd palić cza­row­ni­ków na sto­sach? Jaki chory umysł może zro­dzić taki po­mysł?

A po wy­gło­sze­niu umo­ral­nia­ją­cej prze­mo­wy, Zgre­dzjusz kazał mi po­sprzą­tać całą szko­łę. To zna­czy, od­no­wić sufit, ścia­ny i pod­ło­gę w każ­dym po­miesz­cze­niu po kolei. Przy po­mo­cy cza­rów, ale i tak na­ha­ro­wa­łem się strasz­nie. Niby za­klę­cie pro­ste, ale spró­buj­cie po­wta­rzać je kil­ka­dzie­siąt razy dzien­nie. Za­ła­twia­łem rap­tem co naj­wy­żej trzy kom­na­ty w ciągu jed­ne­go wie­czo­ru a i tak ledwo mia­łem siły, żeby się ro­ze­brać przed prze­wró­ce­niem na łoże i za­śnię­ciem. Nie­ste­ty, w na­szej aka­de­mii sal, klas, schow­ków i ko­ry­ta­rzy­ków nie bra­ku­je. Mógł­bym nawet za­ry­zy­ko­wać twier­dze­nie, że każdy pokój ma swój du­pli­kat. Za­pew­ne na wy­pa­dek uszko­dze­nia ory­gi­na­łu.

Na nie­szczę­ście, stary ramol za­dbał o od­po­wied­nio silną mo­ty­wa­cję do po­śpie­chu – za­bro­nił mi opusz­czać uczel­nię przed ukoń­cze­niem pracy. Dzia­ła­ło do­sko­na­le, do­pó­ki nie od­kry­łem bar­dzo cie­ka­wej rze­czy. Otóż, od­no­wio­ne ma­gicz­nie ścia­ny zwy­kle odro­bi­nę ja­śnie­ją. A rzu­co­ne na nie czary ilu­zyj­ne wy­ma­ga­ją dłuż­szej chwi­li, żeby się do­sto­so­wać do zmian. Jak tylko to za­uwa­ży­łem, za­czą­łem spraw­dzać, co za se­kre­ty chro­ni się ilu­zja­mi. I od­na­la­złem, mię­dzy in­ny­mi, mnó­stwo taj­nych przejść. I we­wnątrz szko­ły, i pro­wa­dzą­cych poza nią. Od tego mo­men­tu tempo sprzą­ta­nia mocno spa­dło.

 

***

 

– Niech i to za­ko­no­to­wa­nym zo­sta­nie, iż ty i dru­ho­wie twoi opu­ści­li­ście aka­de­mię bez ze­zwo­le­nia, czego re­gu­ła szkol­na sta­now­czo za­bra­nia.

 

***

 

Po­dej­rze­wam, że re­gu­la­min pi­sa­no wła­śnie po to, aby za­ka­zać wszyst­kie­go, co w życiu żaka we­so­łe, miłe, eks­cy­tu­ją­ce lub przy­no­szą­ce uzna­nie ko­le­gów.

„Opusz­cza­nie aka­de­mii bez ze­zwo­le­nia” we­szło mi w nawyk. Te wszyst­kie ukry­te tu­ne­le w ścia­nach aż się pro­si­ły o usu­nię­cie sta­rych pa­ję­czyn. W końcu dy­rek­tor kazał mi po­sprzą­tać całą szko­łę, czyż nie? Cie­szy­łem się zdo­by­tą wol­no­ścią i po­zna­wa­łem każdy kąt w mia­stecz­ku, do­pó­ki mnie nie zła­pa­li. Oka­za­ło się, że na­uczy­cie­le do­sko­na­le zdają sobie spra­wę z ist­nie­nia taj­nych przejść pro­wa­dzą­cych poza szkol­ny gmach. W każ­dym jed­nym umie­ści­li jakąś wred­ną pu­łap­kę. Banda sa­dy­stów. Długo po­trwa­ło, zanim do­wie­dzia­łem się, jak je można roz­bro­ić.

A w do­dat­ku Zgre­dzjusz kazał mi przez okrą­gły mie­siąc po­ma­gać w kuch­ni. I to bez wy­ko­rzy­sty­wa­nia magii. Dwie setki uczniów po­tra­fi mnó­stwo zjeść. Trzy razy dzien­nie. Za­sta­na­wia­łem się, skąd po­cho­dzi cała ta żyw­ność, do­pó­ki nie po­dej­rza­łem ku­char­ki. Na­szy­ko­wa­ła mięso na ko­tle­ty, do­da­ła szczyp­tę ja­kie­goś prosz­ku, a potem po­pro­si­ła któ­re­goś po­mniej­sze­go cza­row­ni­ka o pomoc. Ten rzu­cił krót­kie za­klę­cie po­więk­sze­nia i z jed­ne­go ta­le­rza zro­bi­ły się trzy balie wie­przo­wej masy. Od razu zmie­lo­nej i do­pra­wio­nej.

Za­klę­cie za­pa­mię­ta­łem z ła­two­ścią. Znacz­nie trud­niej było zna­leźć od­po­wied­ni mo­ment na zwi­nię­cie odro­bin­ki ma­gicz­ne­go pyłu. Ale w końcu zo­sta­wio­no mnie sa­me­go w kuch­ni.

 

***

 

Wzbu­rzo­ny pro­fe­sor za­czął cho­dzić po kom­na­cie z kąta w kąt. Mal­fi­kus zda­wał sobie spra­wę, że dy­rek­tor­ski gniew wła­śnie się­gnął ze­ni­tu i bał się choć­by drgnąć. Nie­uważ­nie wpusz­czał do ucha nie­prze­rwa­ny potok na­rze­kań na­pły­wa­ją­cy z coraz to innej stro­ny.

– Nie­po­praw­ne chło­pię! Toć już żem ci wy­ja­śniał grozy sto­so­wa­nia nie­zna­nych cza­rów na ży­wych stwo­rach. A ty, nie­po­mny, co czy­nisz? Na no­wot­ne uroki wżdy ba­czyć trza! Wsze­la­kie za­klę­cie w ustach głup­ca łacno klą­twą się staje!

 

***

 

A i ow­szem, tłu­ma­czył mi już to wszyst­ko. Bar­dzo do­kład­nie, nawet dro­bia­zgo­wo. Nie prze­czę.

Za­czął chyba przy oka­zji śli­ma­ka, któ­re­go po­więk­szy­łem do roz­mia­rów cie­lacz­ka. No, skoro w kuch­ni po­zna­łem taki po­ży­tecz­ny czar i zdo­by­łem bez­cen­ny pro­szek, żal by­ło­by tych skar­bów nie wy­ko­rzy­stać. Wtedy przy­naj­mniej wszy­scy się uśmia­li. Ależ cu­dow­ną minę zro­bił pro­fe­sor Bo­ta­ni­cus, kiedy przy­szedł spraw­dzić, jak nam idzie pie­le­nie pa­pro­ci her­ba­cia­nej. Ach, pal licho minę! Z jakim im­pe­tem klap­nął pro­sto w tacz­ki usłuż­nie pod­su­nię­te mu przez któ­re­goś kum­pla! I nawet nie można po­wie­dzieć, że nie za­dba­li­śmy o sta­re­go cza­row­ni­ka. Prze­cież tacz­ki pełne były… na­wo­zu. Cie­ka­we, kto też wpadł na taki wspa­nia­ły po­mysł… Na­uczy­cie­lom nie przy­znał się nikt, uczniom chyba z pię­ciu. Ale szatę Bo­ta­ni­cu­sa mu­sia­łem czy­ścić ja… Oraz opie­ko­wać się śli­macz­kiem aż do śmier­ci (jego lub mojej, jak za­zna­czył dy­rek­tor). Bo oka­za­ło się, że zwie­rzę­ta po­więk­szo­ne przy po­mo­cy sztu­ki czar­no­księ­skiej, stają się stwo­rze­nia­mi ma­gicz­ny­mi. Jak to stoi gdzieś w za­ka­mar­kach pa­skud­nej księ­gi, z któ­rej do­sko­na­le pa­mię­tam tylko jedną stro­nę.

Nawet nie mia­łem po­ję­cia, że śli­mak aż tyle żre. Co­dzien­nie przy­wo­zi­łem temu mon­strum dwie tacz­ki ziel­ska i grzy­bów. I to nie ze szkol­ne­go ogród­ka! To by było zbyt pro­ste. Zresz­tą, bydlę wchło­nę­ło już wy­star­cza­ją­co dużo magii. Kto wie, co by się dzia­ło, gdyby be­stia zja­dła sobie man­dra­go­rę? Nawet ja zdo­ła­łem po­wstrzy­mać swoją cie­ka­wość. A sprzą­ta­nie po tym po­twor­ku! Okrop­ność.

Ale przy­naj­mniej mag od elik­si­rów mnie po­lu­bił. Zapas wą­tro­bo­trzust­ki star­czy mu pew­nie do końca trwa­nia aka­de­mii. A jakie mocne mie­szan­ki wy­cho­dzi­ły ze skład­ni­ków po­zy­ska­nych z ma­gicz­ne­go śli­ma­ka. Za­su­szo­ny… pta­szek wciąż wisi w pra­cow­ni. Nigdy bym nie po­my­ślał, że skrom­ny mię­czak ma taki po­zaz­drosz­cze­nia godny organ.

 

***

 

Mag dy­rek­tor za­czął już prze­pla­tać krzy­ki do­no­śnym sa­pa­niem. Mal­fi­kus wie­dział, że teraz na pur­pu­ro­wą twarz pro­fe­so­ra po­wo­lut­ku wpeł­za­ły białe plamy. Widok nie­szcze­gól­ny. Wolał już wpa­try­wać się w swoje ci­żem­ki.

Na tym eta­pie pe­ro­ry zmę­czo­ny cza­ro­dziej mu­siał zwy­kle po­krze­piać się ły­kiem wina. O, wła­śnie. Kroki uci­chły, na­stą­pi­ła prze­rwa w mo­no­lo­gu. Od­głos prze­łknię­cia i stuk pu­cha­ru gwał­tow­nie od­sta­wia­ne­go na blat po­twier­dzi­ły prze­wi­dy­wa­nia chłop­ca.

 

***

 

Teraz pro­fe­sor chlap­nął sobie wina. Bo wtedy, pod­czas uro­czy­stej wie­cze­rzy z oka­zji przy­jaz­du sza­cow­nych gości…

Stary cza­ro­dziej, wy­stro­jo­ny tego dnia jak dria­da na świę­to lasu, wy­gra­mo­lił się zza stołu. Ma­je­sta­tycz­nym ge­stem uniósł swój ulu­bio­ny pu­char.

– Moi dro­dzy żacy, po­zwól­cie, iż przed­sta­wię wam de­le­ga­cję naj­czci­god­niej­szych magów, któ­rzy ra­czy­li przy­być do nas z od­le­głej Galii. Ko­le­gom pro­fe­so­rom tych re­spek­to­wa­nych per­son re­ko­men­do­wać nie muszę, al­bo­wiem sława da­le­ko ich wy­prze­dzi­ła. Któż z nas nie zna pro­ro­czych dzieł Mi­che­la de No­stre­da­me czyli nie używa wspa­nia­łych za­klęć przez Ni­co­la­sa Fla­me­la wy­du­ma­nych? Sza­now­ni pa­no­wie, vi­vant nasi zna­mie­ni­ci go­ście!

Po czym z na­masz­cze­niem speł­nił toast. Ale ciecz w kie­li­chu tylko wy­glą­da­ła i sma­ko­wa­ła pra­wie jak bor­de­aux. Na­praw­dę na­la­łem tam zwie­rzo­lin­gwy. Bar­dzo po­ży­tecz­ny elik­sir – po­zwa­la na zro­zu­mie­nie mowy zwie­rząt. A przy oka­zji spra­wia, że pi­ją­cy ma ogrom­ną ocho­tę po­roz­ma­wiać z naj­bliż­szy­mi by­dląt­ka­mi. W ich ję­zy­ku, oczy­wi­ście. To był cyrk! Ledwo Zgre­dzjusz zdą­żył usiąść, ze­rwał się po­now­nie i roz­po­czął praw­dzi­wy kon­cert miau­cze­nia, po­pi­ski­wa­nia, rże­nia, mu­cze­nia, gda­ka­nia, ry­cze­nia… Cała szko­ła rżała nie go­rzej niż on i pła­ka­ła ze śmie­chu. Kiedy do­szedł do świer­go­tu pta­sząt, dwóch młod­szych pro­fe­so­rów opa­mię­ta­ło się, zła­pa­ło dy­rek­to­ra za ra­mio­na i wy­pro­wa­dzi­ło.

Taaak, było we­so­ło. Dy­rek­tor jesz­cze długo nie mógł dojść do sie­bie na tyle, aby we­zwać mnie do ga­bi­ne­tu i wy­zna­czyć ko­lej­ną karę. Naj­pierw mu­siał po­cze­kać, aż zwie­rzo­lin­gwa prze­sta­nie dzia­łać. A dawkę łyk­nął po­kaź­ną. Za to miał pod do­stat­kiem czasu na wy­my­śla­nie wy­star­cza­ją­co wred­nej ze­msty. Pew­nie nawet nie miał wąt­pli­wo­ści, na kim na­le­ży ją wy­wrzeć. A może pro­fe­so­ro­wie mają swoje me­to­dy usta­le­nia, kto ostat­ni trzy­mał w rę­kach pu­char Zgre­dzju­sza…

W re­zul­ta­cie przez całe wa­ka­cje mu­sia­łem po­rząd­ko­wać per­ga­mi­no­we zwoje w bi­blio­te­ce. Za­ję­cie mało za­baw­ne, wpro­wa­dza­ją­ce adep­ta w świat kurzu i my­sich bob­ków, ale by­naj­mniej nie nudne. Nie wiem, na co li­czył stary wap­niak, lecz zna­la­złem wtedy praw­dzi­we skar­by. Trak­ta­ty, o któ­rych ist­nie­niu za­po­mnia­ła nawet pra­pra­bab­ka naj­star­szej słu­żą­cej w na­szej alma mater.

 

***

 

Po­krze­piw­szy się ły­kiem wina, pro­fe­sor wrzesz­czał ze zdwo­jo­ną ener­gią.

– Ileż razy mam ci, bez­ro­zum­ne pa­cho­lę, po­wta­rzać, iż wi­nie­neś trzy­krot­nie się za­sta­no­wić, nim po różdż­kę się­gniesz? Że każdy urok, jaki rzu­casz, ma swe kon­se­kwen­cje? Że każdy mag go­dzien tego za­szczyt­ne­go miana wpierw myśli o skut­kach czy­nów swo­ich, a do­pie­ro póź­niej, acz nie za­wsze, je po­peł­nia?

 

***

 

Och, wcale nie trze­ba mi tego po­wta­rzać. Ja to do­sko­na­le wiem. Tylko jakoś nigdy nie pa­mię­tam we wła­ści­wym mo­men­cie. Ale rze­czy­wi­ście, sły­sza­łem te zda­nia już po wie­le­kroć, wszyst­kie razem i każde z osob­na, w tym ga­bi­ne­cie i poza nim.

Na temat kon­se­kwen­cji uży­wa­nia magii, ze szcze­gól­nym uwzględ­nie­niem dłu­go­okre­so­wych, roz­wo­dził się Zgre­dzjusz, kiedy do szko­ły do­tar­ły amu­le­ty, które sprze­da­wa­łem mieszcz­kom. Naj­więk­szym wzię­ciem cie­szy­ły się ar­te­fak­ty za­pew­nia­ją­ce nie­na­gan­ny wy­gląd sza­tom. Ubra­nie za­cho­wy­wa­ło żywe barwy, nie dziu­ra­wi­ło się, nawet plamy po­zo­sta­wa­ły nie­wi­docz­ne. Do­pó­ki moc amu­le­tu się nie wy­czer­pa­ła. No skąd mo­głem wie­dzieć, że wtedy szmat­ki cał­ko­wi­cie znik­ną? W bi­blio­te­ce zna­la­złem mnó­stwo fra­pu­ją­cych ksiąg i nie zdą­ży­łem prze­czy­tać wszyst­kie­go. Sko­pio­wa­łem sobie tylko co cie­kaw­sze uroki.

To pew­nie dla­te­go upior­nie dro­gie ta­li­zma­ny wy­twa­rza­ne przez praw­dzi­wych cza­ro­dzie­jów wy­da­ją się słab­sze od moich. Ob­ło­ży­li je mnó­stwem po­bocz­nych za­klęć za­po­bie­ga­ją­cych wy­pad­kom.

Mu­sia­łem potem na­uczyć się na pa­mięć wszyst­kich moż­li­wych skut­ków każ­de­go czaru, jaki za­sto­so­wa­łem przy wy­ra­bia­niu ma­gicz­nych bły­sko­tek. Ze­bra­ło się tego strasz­nie dużo, ale i tak wo­la­łem za­ku­wa­nie od spo­tka­nia ze wście­kły­mi ko­bie­ta­mi. Nie po­tra­fi­łem sobie wy­obra­zić, co się dzia­ło, kiedy ich szaty nagle prze­pa­dły…

 

***

 

– Czy masz coś na swoje uspra­wie­dli­wie­nie? – Gre­cjusz za­wie­sił na chwi­lę głos.

Mal­fi­kus mil­czał. Wie­dział już, że to py­ta­nie re­to­rycz­ne. Kie­dyś wy­da­wa­ło mu się, że ma wszyst­ko wy­ja­śnia­ją­ce wy­tłu­ma­cze­nie…

 

***

 

Któ­re­goś razu od­po­wie­dzia­łem na pod­chwy­tli­we py­ta­nie sta­rusz­ka. To było… przy burzy. Zre­zy­gno­wa­łem z wy­ra­bia­nia amu­le­tów, ale, jak świat świa­tem, jesz­cze żaden żak nie skar­żył się na nad­miar we­so­lut­ko brzę­czą­cych monet. Za­czą­łem więc świad­czyć oko­licz­nej lud­no­ści usłu­gi. Po­mysł spra­wiał wra­że­nie znacz­nie bez­piecz­niej­sze­go od sprze­da­ży ma­gicz­nych ar­te­fak­tów. W rę­kach klien­tów nie zo­sta­wa­ło nic, co mo­gli­by nie­po­praw­nie wy­ko­rzy­stać.

Na po­cząt­ku lata wie­śnia­cy po­pro­si­li o ze­sła­nie desz­czu na ich pola. Upał od wielu dni pa­no­wał kosz­mar­ny, stud­nie wy­sy­cha­ły, rzeki zmie­ni­ły się w błot­ni­ste stru­my­ki. Ro­śli­ny wię­dły i żół­kły, groź­ba nie­uro­dza­ju, a może i głodu, za­wi­sła nad re­gio­nem.

Zgo­dzi­łem się i za­czą­łem przy­go­to­wa­nia. Za­dzie­ra­nie z ży­wio­ła­mi to po­waż­na spra­wa, a nie byle jar­marcz­ny uro­czek. Uwa­rzy­łem od­po­wied­ni elik­sir, pół pod­ło­gi w nie­wy­ko­rzy­sty­wa­nej kom­na­cie za­ry­so­wa­łem róż­no­ko­lo­ro­wy­mi sym­bo­la­mi, przez kilka go­dzin wy­gła­sza­łem in­kan­ta­cje. A wkrót­ce do­wie­dzia­łem się, że moje czary pa­skud­nie na­ło­ży­ły się na za­klę­cia jed­ne­go z pro­fe­so­rów, który także pra­co­wał nad na­wod­nie­niem są­siedz­twa. Wspól­nie, za­miast lek­kie­go desz­czu, spro­wa­dzi­li­śmy strasz­li­wą burzę; z pio­ru­na­mi, gra­dem i po­tęż­ną ulewą. Ale cała aka­de­mia uzna­ła, że winę po­no­szę wy­łącz­nie ja.

A kiedy Zgre­dzjusz spy­tał o uspra­wie­dli­wie­nie, z pewną dumą po­wtó­rzy­łem mu wszyst­kie ar­gu­men­ty wie­śnia­ków. To zna­czy, za­mie­rza­łem po­wtó­rzyć, ale już w po­ło­wie dru­gie­go zda­nia prze­ko­na­łem się, że czar kne­blu­ją­cy to wy­jąt­ko­wo bo­le­sna spra­wa. I że wpraw­ny mag może rzu­cić to pa­skudz­two w mgnie­niu oka. W do­dat­ku przez ja­kieś pół dnia, do­pó­ki za­klę­cie się nie wy­czer­pie, ofia­ra nie może ru­szyć szczę­ką, ję­zy­kiem czy choć­by prze­łknąć. Jeść ani pić też się nie da. A że w mo­men­cie za­dzia­ła­nia uroku mia­łem na wpó­ło­twar­te usta, to przez ten czas wy­schły na wiór. Okrop­ność!

Poza tym, mu­sia­łem przez długi i nudny mie­siąc spraw­dzać ob­li­cze­nia księ­go­we­go. A kon­tro­lo­wać cy­fer­ki w per­ga­mi­nach przy­szło mi wy­jąt­ko­wo do­kład­nie, bo Zgre­dzjusz za­gro­ził, że za każdy prze­pusz­czo­ny błąd do­rzu­ci mi do­dat­ko­wy ty­dzień prze­ga­nia­nia pa­cior­ków po aba­ku­sie i mo­cze­nia pióra w atra­men­cie. My­śla­łem, że ta kara nigdy się nie skoń­czy. Je­dy­ny cie­kaw­szy mo­ment na­stą­pił, kiedy od­kry­łem, że na za­ję­ciach dla pierw­sza­ków nigdy nie de­mon­stru­je się praw­dzi­wych zwie­rząt ma­gicz­nych, tylko ma­te­rial­ne ilu­zje. To dla­te­go jed­no­ro­żec znik­nął! Wcale nie zro­bi­łem mu krzyw­dy! A ten hi­po­kry­ta dy­rek­tor i tak na mnie na­wrzesz­czał.

No i jesz­cze do­wie­dzia­łem się z ra­chun­ków, że sło­dy­cze na targu oraz co lep­sze trun­ki w karcz­mach, to jesz­cze nie wszyst­kie przy­jem­no­ści, jakie w na­szym mia­stecz­ku można do­stać za pie­nią­dze.

 

***

 

Gniew pro­fe­so­ra za­czął już opa­dać. Stary mag do­strze­gał nawet pewne oko­licz­no­ści ła­go­dzą­ce.

– Acz­kol­wiek, przy­znać wi­nie­nem, iż po­bud­ki czy­nów twych cnymi się zdają. To za­iste po­stęp nie­ma­ły w po­rów­na­niu do in­szych wy­stęp­ków.

 

***

 

A jakże. Że ego­izm i do­brze wy­pcha­na sa­kiew­ka mogą za­szko­dzić, na­uczy­łem się przy oka­zji ko­lej­nej przy­go­dy.

Bo­wiem na sprze­da­ży amu­le­tów i drob­nych uro­ków do­ro­bi­łem się kwoty, jak na żaka, po­kaź­nej. Ale co młody męż­czy­zna może robić z pie­niędz­mi? Ile zdoła zjeść słod­kich cia­stek? W po­waż­nym wieku pięt­na­stu lat to już ra­czej nie ucho­dzi. A jesz­cze ko­le­dzy w do­rmi­to­rium opo­wia­da­li takie cuda…

Po­sta­no­wi­łem pójść do za­mtu­za. Pe­cho­wo (a może wła­śnie szczę­śli­wie – któż po­tra­fi po­wie­dzieć?), moja wy­ciecz­ka skoń­czy­ła się tuż za pro­giem przy­byt­ku. Nie­mal wla­złem na modne buty jed­ne­go z pro­fe­so­rów, a ten za­pro­wa­dził mnie pro­ściut­ko do ga­bi­ne­tu Zgre­dzju­sza. Po ko­lej­ną por­cję wy­rzu­tów.

Tym razem kazał mi na­pi­sać ra­port o sta­nie zdro­wia pra­cow­nic róż­nych domów roz­pu­sty w mia­stecz­ku. W trak­cie spo­rzą­dza­nia do­wie­dzia­łem się nie­cie­ka­wych rze­czy. Otóż, na pięć la­dacz­nic, czte­ry cier­pią na… hmmm, roz­ma­ite cho­ro­by za­wo­do­we. No ow­szem ja je­stem cza­ro­dzie­jem (pra­wie) – nic by mi się nie stało. Ale nawet samo le­cze­nie do przy­jem­nych nie na­le­ży. Jesz­cze nie spo­tka­łem pa­cjen­ta, któ­re­mu sma­ko­wa­ły­by na­pa­ry na­sze­go Me­di­cu­sa. A oprócz tego – weź i wy­ja­śnij ma­go­wi uzdro­wi­cie­lo­wi, w jaki spo­sób do­szło do za­ra­że­nia… Nie, chyba jed­nak do­brze, że nie zdą­ży­łem za­znać roz­ko­szy sprze­da­wa­nej w tym miej­scu.

A oprócz tego – zbie­ra­jąc in­for­ma­cje nie­zbęd­ne do ra­por­tu, spo­ty­ka­łem się z dziew­czę­ta­mi poza go­dzi­na­mi ich pracy. I prze­ży­łem ko­lej­ne roz­cza­ro­wa­nie. Oka­za­ło się, że na trzeź­wo, w świe­tle dnia, bez bar­wi­czek na twa­rzach nie wy­glą­da­ją już tak świe­żo i po­nęt­nie.

Ale na po­cząt­ku ro­bo­ty za­przą­ta­ła mnie cał­kiem od­mien­na kwe­stia: dla­cze­go Zgre­dzjusz tak nie znosi domów roz­pu­sty? My­śla­łem, że z za­zdro­ści – sam pew­nie za stary na te igrasz­ki. Nikt nie wie, ile on wła­ści­wie ma lat. Pewne jest, że zwy­kli lu­dzie tak długo nie żyją, a i cza­ro­dzie­je rzad­ko. Po­wia­da­ją, że dy­rek­to­ru­je aka­de­mii od ponad stu­le­cia, a kiedy zaj­mo­wał do­sko­na­le znany mi ga­bi­net, już chlu­bił się długą siwą brodą. Sam pro­fe­sor gada tak dzi­wacz­nie, jakby pa­mię­tał za­mierz­chłe czasy, gdy jesz­cze nie znano magii. Szcze­gól­nie, gdy się wku­rzy, czyli prak­tycz­nie za­wsze, gdy roz­ma­wia­my w czte­ry oczy.

Pod ko­niec pi­sa­nia ra­por­tu za­czą­łem po­dej­rze­wać, że stary jed­nak mnie lubi i na swój po­kręt­ny spo­sób pró­bu­je uchro­nić przed błę­da­mi. Za­sta­na­wia­łem się nawet, czy za wszyst­kie grzesz­ki, o któ­rych do­wia­du­je się mistrz, bywam ochrza­nia­ny i ka­ra­ny. Nie­wy­klu­czo­ne, że Zgre­dzjusz na więk­szość rze­czy przy­my­ka oko.

 

***

 

Dy­rek­tor już nie krzy­czał, prze­ma­wiał w miarę spo­koj­nie. Za­prze­stał spa­ce­rów, roz­siadł się wy­god­nie w fo­te­lu. Mal­fi­kus wie­dział, że zbli­ża się ko­niec tej jed­no­stron­nej roz­mo­wy.

– Omal żeś nie zabił swego umi­ło­wa­ne­go druha. Azali chciał­byś żywot pę­dzić, wie­dząc, że krew jego na twych rę­kach legła?

 

***

 

Nie, nie chciał­bym mieć krwi Zgob­ka na rę­kach. Ani czy­jej­kol­wiek. To zresz­tą stało się przy­czy­ną ko­lej­nej wi­zy­ty w dy­rek­tor­skim ga­bi­ne­cie.

Zro­bi­ło mi się żal bied­nych la­dacz­nic. Ich nawet nikt nie pró­bu­je uzdro­wić! A że Me­di­cus za­nu­dza nas swo­imi zło­ty­mi mak­sy­ma­mi, jak to „ła­twiej za­po­bie­gać niźli le­czyć”, za­czą­łem roz­da­wać dziew­czę­tom ta­li­zma­ny chro­nią­ce przed za­cho­ro­wa­niem.

Są­dzi­łem, że to zacny uczy­nek, nie przy­no­szą­cy ni­ko­mu szko­dy; la­dacz­ni­ce nie cier­pią, miesz­cza­nie zdrow­si, od­waż­niej­si, wpły­wy z po­dat­ków więk­sze… My­li­łem się. Otóż do Zgre­dzju­sza zgło­si­ła się de­le­ga­cja raj­ców. I na co skar­ży­li się do­stoj­ni oj­co­wie mia­sta? Wła­śnie na zbyt zdro­we pa­nien­ki w lu­pa­na­rze. Pew­nie nie tyle bur­mi­strzo­wi po­plecz­ni­cy ucier­pie­li, co ich mał­żon­ki się za­nie­po­ko­iły. Bo wieść o amu­le­tach ro­ze­szła się sze­ro­ko i coraz wię­cej dziew­cząt chcia­ło pra­co­wać wła­śnie w na­szej mie­ści­nie. A tego już sza­cow­ne ma­tro­ny ścier­pieć nie mogły.

Z po­cząt­ku wy­da­wa­ło mi się, że w celu roz­wią­za­nia pro­ble­mu wy­star­czy wrę­czyć parę amu­le­tów rów­nież w po­bli­skich wio­skach i mia­stecz­kach. Ha! Byłem młody i głupi. Do­pie­ro póź­niej Zgre­dzjusz wy­gło­sił kilka wy­kła­dów o dzia­ła­niu pań­stwa, po­li­ty­ce i si­łach utrzy­mu­ją­cych ca­łość w rów­no­wa­dze. Teraz już wiem, że na roz­daw­nic­two amu­le­tów nigdy nie zgo­dzą się ka­pła­ni. Bo jakże to by wy­glą­da­ło: jest grzech, a nie ma nie­uchron­nej kary, nawet jej ry­zy­ko wy­da­je się nie­wiel­kie. Cech cy­ru­li­ków pew­nie też by za­pro­te­sto­wał.

Ale wtedy przy­naj­mniej od­nio­słem wra­że­nie, że dy­rek­tor stoi po mojej stro­nie. I ma­ru­dził nie­zbyt długo, o wiele kró­cej niż dzi­siaj, i karę wy­zna­czył nad po­dziw lekką: ot, kazał mi przez mie­siąc po­ma­gać w staj­niach. Nawet różdż­ki mi nie za­re­kwi­ro­wał, więc i mierz­wą się nie upa­pra­łem. Oprócz tego, czasu dużo nie stra­ci­łem; parę chwil i boksy wy­czysz­czo­ne, a do zwie­rząt ko­niu­cho­wie nie po­zwa­la­li mi się zbli­żyć. Pew­nie pa­mię­ta­li nie­szczę­sną hi­sto­rię z jed­no­roż­cem.

Za to po­zna­łem bar­dzo przy­dat­ne za­klę­cie. Któ­re­goś dnia do aka­de­mii przy­je­chał po­sła­niec, po­ga­wę­dził chwi­lę ze Zgre­dzju­szem oraz kil­ko­ma naj­waż­niej­szy­mi pro­fe­so­ra­mi, i zaraz potem chciał wra­cać. Wolał na wła­snym ru­ma­ku, więc któ­ryś mag bły­ska­wicz­nie zdjął zmę­cze­nie z jego wierz­chow­ca.

 

***

 

Gre­cjusz, naj­wy­raź­niej wy­czer­pa­ny awan­tu­rą, tłu­ma­czył, a wła­ści­wie pro­sił o zro­zu­mie­nie. Cał­kiem spo­koj­nie.

– Moje dro­gie pa­cho­lę, nie­lza bez ni­ja­kie­go po­my­ślun­ku prze­no­sić eks­pe­rien­cji na jed­nym polu do­by­tej na insze.

 

***

 

Jak­bym o tym nie wie­dział!

Przy pierw­szej oka­zji wy­pró­bo­wa­łem „koń­skie” za­klę­cie na Al­ti­me­rze. Cza­ro­dziej po­ma­ga­ją­cy wów­czas po­słań­co­wi nic nie wspo­mi­nał, że urok ma pa­skud­ne skut­ki ubocz­ne. A może w ogóle nie zda­wał sobie z nich spra­wy. Bo oka­za­ło się, że czło­wiek po­trak­to­wa­ny tą me­to­dą głu­pie­je na kilka dni. I sam Me­di­cus nie zdo­łał od­wró­cić nie­po­żą­da­nych efek­tów. Bied­ny Al­ti­mer przez cały ty­dzień nie mógł mówić. Nawet jeść sa­mo­dziel­nie nie po­tra­fił. To zna­czy, z łyżką sobie nie ra­dził. Cią­gle pró­bo­wał wło­żyć głowę do miski i chłep­tać zupę. Ma­ka­brycz­ny widok. Na­pa­trzy­łem się, bo to ja go kar­mi­łem.

A jak już to­wa­rzysz od­zy­skał rozum, to jesz­cze przez trzy mie­sią­ce mu­sia­łem po­ma­gać w in­fir­me­rii. Wielu cho­rych nigdy u nas nie ma, więc się zbyt­nio nie na­pra­co­wa­łem. Za to przy każ­dym pa­cjen­cie po­zna­wa­łem nowe po­ży­tecz­ne czary uzdra­wia­ją­ce.

No tak. A dzi­siaj jeden z nich wy­ko­rzy­sta­łem, żeby pomóc Zdeb­ko­wi. Nie­do­brze wy­szło. Ale przy­cią­gnę­li­śmy go ży­we­go do aka­de­mii. Me­di­cus go wy­le­czy. Na pewno.

Na ko­stur Gan­dal­fa! Chyba sta­no­wię za­gro­że­nie dla naj­bliż­szych przy­ja­ciół. To już drugi po­szko­do­wa­ny w ciągu roku.

 

***

 

– I cóż ja mam z tobą czy­nić? Widać służ­ba w in­fir­me­rii ni­cze­go cię nie na­uczy­ła.

Teraz chło­pak mógł już bez­piecz­nie pod­nieść głowę. A nawet za­ry­zy­ko­wać kilka po­kor­nych słów.

– Ja bar­dzo prze­pra­szam, mi­strzu Gre­cju­szu – wy­mam­ro­tał.

– Jeden ze skry­bów spiesz­nie wy­je­chać mu­siał. Póki nie wróci, prze­pi­sy­wał bę­dziesz na czy­sto moje pisma do roz­ma­itych lu­mi­na­rzy magii a takoż do wsze­la­kich urzę­dów. Zgło­sisz się do mnie na­za­jutrz po wie­cze­rzy, jeno skryp­to­rium przy­nieś. A teraz precz z mych oczu! Żywo!

Mal­fi­kus nie cze­kał, aż uprzej­ma proś­ba zo­sta­nie po­par­ta pio­ru­nem ku­li­stym. Ukło­nił się szyb­ko i nie­mal wy­biegł z ga­bi­ne­tu.

 

Epi­log

 

Ledwo żak za­mknął za sobą drzwi, w kom­na­cie po­ja­wił się męż­czy­zna w sile wieku. To mistrz be­stia­riusz z ulgą zdjął za­klę­cie nie­wi­dzial­no­ści.

– Co z onym ukrzyw­dzo­nym pa­cho­lę­ciem? – za­py­tał prze­ło­żo­ny.

– Wszyst­ko w po­rząd­ku. Me­di­cus od­wró­cił za­klę­cie roz­grze­wa­ją­ce tego ło­bu­za. Zo­sta­ło zwy­kłe prze­zię­bie­nie, ale jutro dzie­ciak bę­dzie zdrów i gotów do ko­lej­nych figli. Tak się za­sta­na­wiam…

– Cóż rzec chcia­łeś?

– Dla­cze­go jesz­cze nie za­mie­ni­łeś Mal­fi­ku­sa w jakąś do­brze uło­żo­ną ro­pu­chę? Ro­zu­miem, że numer z mio­tłą to nic nad­zwy­czaj­ne­go, po­ło­wa uczniów prze­cho­dzi przez ten etap. Ale póź­niej? Wszyst­kich nas wpę­dzi do grobu to chło­pa­czy­sko. No do­brze, żar­to­wa­łem z ro­pu­chą, ale cze­muż nie usu­ną­łeś go z aka­de­mii?

– Do­strze­gam po temu kilka przy­czyn. Primo, le­piej wszak, iżby kto by­wa­ły pil­no­wał utra­pień­ca bez ustan­ku. Se­cun­do, tu możem nie­szczę­sne­mu urwi­poł­cio­wi przy­kład dawać, jak mu kon­tro­lo­wać magię trza. Tuszę, iż coś od nas przej­mie. Ter­tio, sami nie­chyb­nie wiele się od niego na­uczyć zdo­ła­my. Te amu­le­ty przed wsty­dli­wy­mi cho­ro­ba­mi chro­nią­ce, za­iste wiel­kie wra­że­nie na mnie po­czy­ni­ły. Wierę, nie przy­pa­dek to, iż w tak mło­dym wieku do nas na naukę przy­ję­ty zo­stał. Qu­ar­to, wresz­cie, re­le­go­wa­nie z aka­de­mii nik­czem­nie by wy­glą­da­ło w cur­ri­cu­lum vitae przy­szłe­go dy­rek­to­ra na­szej pla­ców­ki.