Mutualizm

Nucąc do cichutkiej, płynącej z głośników muzyki, kiwałam głową i uderzałam rytmicznie palcami w klawisze, wpatrzona w ekran laptopa. To nie był dla mnie dobry dzień i nawet ulubione, idealnie pasujące nastrojem piosenki Alice in Chains nie mogły tego zmienić. Kilka razy zmieniałam listy piosenek, jednak nic to nie dawało. Co jakiś czas też podnosiłam głowę i zerkałam na mężczyznę w czarnym garniturze, leżącego na kanapie pod ścianą, jakbym szukała natchnienia. Bezskutecznie. Znudzony, wodził spojrzeniem za pająkiem wspinającym się po ścianie. Ja tym bardziej nie mogłam się skupić, łapiąc kątem oka jego kiwającą się stopę w wypastowanym bucie, więc w końcu klikanie ustało na dobre i znowu podniosłam wzrok na Jamesa.

– Nie słuchasz mnie – zarzuciłam mu, ściągając usta w niezadowolony dzióbek. – Znowu mnie nie słuchasz.

– Ależ słucham każdego słowa – zapewnił mnie James z krzywym, kwaśnym uśmieszkiem. Podszedł do okna i pociągnął za koralikowy sznureczek. Jasnozielona roleta podjechała w górę, a James wyjrzał na ulicę. Udawał bardzo zainteresowanego pustym, krótko skoszonym trawnikiem; w ogóle nie zwracał się w moją stronę, wyraźnie unikając kontaktu wzrokowego. Chował przede mną swoją twarz, bym nie mogła z niej czytać. Ale to mi nie przeszkadzało, zamiast tego badałam jego postawę, jego ruchy, napięte ramiona i przebierające palce. I widziałam jego rozdrażnienie.

– Nie w tym sensie. Jesteś nieposłuszny – sprecyzowałam, łowiąc spojrzeniem jasny profil twarzy Jamesa. Zobaczyłam, jak drgnął mięsień odrobinę powyżej jego górnej wargi. Jeszcze większa irytacja.

– Chcę porozmawiać – odezwał się nagle i odwrócił się twarzą do mnie. Ciemne brwi były trochę zmarszczone. Widać było, że te słowa nie przyszły mu łatwo.

– Co cię męczy? – westchnęłam, wspierając ze znudzeniem brodę na pięści. Ta sama rozmowa z każdym z nich. Już wiedziałam, co usłyszę.

– Ty mnie męczysz! – parsknął James, wyrzucając ręce w powietrze. – I robisz to specjalnie. O tym chcę porozmawiać.

– No, męczę, męczę – przyznałam. – I będę męczyć, taki już mój urok. Jak kocham, to męczę.

Czułe słówko nie zrobiło wrażenia na Jamesie. Patrzył na mnie twardo, a jego źrenice pozostawały zwężone. Oczy pozostawały zamkniętymi oknami.

– Więc wolałbym, żebyś nie kochała. Kiedy się poznaliśmy, było ze mną o wiele lepiej. Niszczysz mnie. Nie pozwalasz mi już nosić garniturów kiedy chcę. Wysyłasz na plażę. Wiesz, że nienawidzę plaży. – James zaczynał mówić coraz szybciej, nie odrywając ode mnie spojrzenia. Jego zwyczajowy spokój znikał, a ja wiedziałam, do czego do doprowadzi. Jednak wciąż milczałam, słuchając kolejnych zarzutów.

– Uwielbiasz mnie upokarzać. Widzę, jaką sprawia ci to frajdę – dodał, widząc, że nie mam zamiaru zaprzeczać. Z bezradnym uśmiechem pokiwałam głową, a przez twarz Jamesa przeszedł cień zmęczenia i udręki, jakby udzielał reprymendy nieposłusznej pięciolatce. – Cholera, jeszcze trochę, a przez ciebie spędziłbym resztę życia na wózku! Ale niech będzie, to mnie ominęło. Za to na zmianę robisz ze mnie dzieciaka i mężczyznę. To też mnie męczy, nie jestem twoją zabawką.

Zaśmiałam się wesoło.

– James, ty cały czas jesteś chłopcem. I nie mów, jakbym była samym złem. Dałam ci przyjaciela – przypomniałam mu, a James podszedł powolnym krokiem i stanął nade mną, patrząc z góry.

– Tak, a potem go zabiłaś – mruknął z przekąsem.

– Nie żałuję tego. – Na mojej twarzy nie było ani śladu wstydu czy poczucia winy. Zresztą, James pewnie wcale się ich nie spodziewał, znał mnie niemal tak dobrze , jak ja jego. – Eagan musiał umrzeć. Poza tym, nikt nie żyje wiecznie, na ciebie też przyjdzie pora – uśmiechnęłam się z jadowitą słodyczą, trzepocząc rzęsami. Nie powinnam była go jeszcze celowo irytować, ale nie przejmowałam się tym szczególnie. James zaś cofnął się, prostując. Skrzyżował ramiona na piersi i wysunął podbródek. Jego wroga postawa nie zrobiła na mnie wrażenia.

– Masz to w cholerze, co? A myślałem, że go lubisz. I nie próbuj mi grozić, dobrze wiem, że nie chcesz mnie zabijać.

– Eagan od samego początku był już dla mnie martwy – przyznałam. – Ale to nie znaczy, że za nim nie tęsknię. Nieważne, ten temat jest już zamknięty, przejadł mi się.

– Mnie nie zabijesz – powtórzył James z naciskiem. – Kiedy się znudzisz, nawet tego nie chce ci się zrobić. Ilu było ich przede mną, co? Mnóstwo, pewnie całe dziesiątki. I robiłaś im wszystkim to samo, co teraz robisz mnie.

– Coś jeszcze, Jamie? – zapytałam, ponownie rezygnując z kontrowania oskarżeń. Słyszałam je już od Jamesa kilka razy.

Mężczyzna milczał dłuższą chwilę, a ja widziałam, co się dzieje w jego głowie za zasłoną szybko skaczących źrenic – chodziły od lewej do prawej i od prawej do lewej, gdy analizował możliwe konsekwencje swoich słów.

– Wyduś to z siebie i daj mi spokój – popędziłam go demonstracyjnie leniwym tonem i machnięciem ręki. – Albo sobie daruj, a ja wrócę do pracy.

– Odmawiasz mi seksu – wypalił w końcu James i wykrzywił usta, próbując ukryć zażenowanie. Zabawne, ale w tym momencie był dla mnie uosobieniem słodyczy. Powstrzymałam śmiech tylko dlatego, że James chyba by uciekł przez okno.

– Wszyscy jesteście tacy sami – powiedziałam z rozbawieniem zamiast tego. – Wiesz, że mnie nudzą te wszystkie amory. Wiedziałeś to od początku.

– Ale ty nie pytałaś mnie o zdanie, po prostu przewróciłaś moje życie do góry nogami. Żałuję, że w ogóle się mną zainteresowałaś. Odkąd ze mną zaczęłaś, przeszedłem od dobrego samopoczucia, pewności siebie i ogólnego zadowolenia do załamania psychicznego, depresji po śmierci jedynego przyjaciela, problemów z samooceną i kompletnego braku seksu – podsumował James i oparł się obiema dłońmi na blacie biurka, nachylając się przy tym do mnie. Wykorzystałam tę chwilę, by zmierzwić jego włosy, choć wiedziałam, że tego nie lubi. Ale mój uśmiech i spojrzenie były ciepłe, czułe.

– Co mam ci na to odpowiedzieć, James? – zapytałam, gdy się natychmiast cofnął, uciekając przed moim dotykiem. – No, co? Że przestanę? Albo że dam ci spokój? Wiesz, że nie dam, że nie przestanę. A ja wiem, że tak naprawdę ci to nie przeszkadza, tylko lubisz sobie pozrzędzić.

James uciekł spojrzeniem na sekundę, ale potem wbił we mnie twardy, nieustępliwy wzrok. Za późno, i tak już wiedziałam, że trafiłam w sedno. Dużo krzyku o nic.

– James… – zaczęłam i podniosłam się z krzesła. Obeszłam biurko i stanęłam tuż przy nim, a James się wyjątkowo nie cofnął.

– Nic o mnie nie wiesz – powiedział chłodno.

– Wiem o tobie wszystko – zaprotestowałam łagodnie, ujmując jego dłoń.

– Tak? I co wiesz? – prychnął, ale jednocześnie pozwolił mi na ten wręcz matczyny gest. Złagodniał trochę, ale i zawstydził się, nieprzywykły.

– Wiem, że na zewnątrz jesteś okropnym, sarkastycznym dupkiem, ale pod tym jest warstwa słodkiego, wrażliwego Jamesa… A pod nią twarde jądro z jeszcze większego dupka – zaśmiałam się. – Ale to nic, dlatego cię lubię.

James też się roześmiał, kręcąc głową. Jego irytacja całkiem wyparowała, a ja wykorzystałam tę chwilę, by przytulić go do siebie. Był znacznie ode mnie wyższy, ale mimo to oparłam dłoń karku mężczyzny, skłaniając go niżej, by przytulić do serca. Oboje tego potrzebowaliśmy, choć może ciężko było nam się do tego przyznać. A jednak James się temu poddał, a ja przez chwilę w milczeniu tuliłam go do siebie i gładziłam po gęstych, czarnych włosach, które strzygł tak samo jak Eagan.

– Przepraszam za wszystko, Jamie – odezwałam się spokojnym tonem. – Ale oboje wiemy, że to się nie zmieni. Będzie tylko gorzej. Jedno ci mogę obiecać: nie umrzesz śmiercią zapomnienia. Z tobą jest inaczej niż z nimi wszystkimi, ja też nie jestem taka sama. A jeśli nam dobrze pójdzie, to może nawet kiedyś będziesz sławny. Nie mogę cię pocieszyć w żaden inny sposób. Obawiam się, że jesteśmy na siebie kompletnie skazani. Ty na mój podły sposób okazywania miłości, a ja na twoje nieposłuszeństwo i humorki. Ale chyba oboje mogliśmy trafić gorzej, co? – zakończyłam weselszym tonem. James podniósł na mnie spojrzenie, odsuwając się w końcu.

– Niech będzie. Ale pewnie wrócimy do tej rozmowy, hm? – uśmiechnął się krzywo.

– Pewnie tak. Dasz mi teraz wrócić do pracy? – zapytałam, przekrzywiając głowę z rozbawieniem.

– Dam.

– I będziesz dalej nieposłuszny, co?

– Będę. Ale ty to uwielbiasz, bez tego twoja historyjka byłaby nudna i bez życia. – James mrugnął do mnie i wrócił na swoje miejsce na kanapie pod ścianą. Ja zaś znowu usiadłam przy biurku i z lekkim sercem wróciłam do pracy, a pokój wypełnił się klikaniem klawiatury. Na ekranie zaczęły pojawiać się kolejne słowa.

…James udał, że nie wyłapał obelgi, czającej się między słodkimi słówkami drugiego egzorcysty. Uśmiechnął się jadowicie i sięgnął po wyciągniętego ku niemu papierosa.

…