Chrystus miasta

 

Siedzę w pokoju. Komar wywija salta nad monitorem. Chrystus jak co wieczór schodzi z ikony i włącza telewizor. Uwielbia oglądać wszystkie brazylijskie telenowele. Codziennie mówi, że cuda będą jutro. W sumie nie jest uciążliwym współlokatorem. Czasem tylko wypije za dużo piwa i wówczas chce wyjść na ulicę i nauczać ludzi. Muszę Go wtedy ze wszystkich sił powstrzymywać, bo po pierwsze trafiłby do izby wytrzeźwień, a po drugie dorzuciliby Mu paragraf za zakłócanie ciszy nocnej. Tak więc wysłuchuję tyrad, oracji i pouczeń, pisząc w tym czasie artykuł, który od trzech dni powinien leżeć na biurku naczelnego. Komar zaczyna mnie kąsać. Kiedy chcę go zabić, Chrystus wstaje i mówi:

 

– Nie zabijaj. Stworzenie to od Ojca pochodzi.

 

Wypił już cztery piwa, więc nie próbuję z nim wchodzić w dyskusję. Kiedy jest trzeźwy mówi bardziej logicznie. Komar odlatuje i zaszywa się gdzieś w górach rupieci.

 

– Czyż nie wiesz, że wszystko co Ojciec mój stworzył, jest dobre? – kontynuuje Chrystus, otwierając kolejną puszkę piwa. – Nie wolno krzywdzić nawet najmniejszego z najmniejszych.

 

– Kiedy ten najmniejszy mnie kąsa! – wybucham, bo artykuł nie idzie, a Chrystus dziś mnie denerwuje swoją osobą.

 

– Czym dla Ciebie jest ta mała cząstka krwi, którą tobie zabiera? Ot, niczym! – palec Chrystusa dźga moją pierś. – Dla niego zaś to życie. Jeśli zaś ja oddałem żywot za wszystkich ludzi, czy ty nie możesz oddać kropli krwi za…

 

– Dobrze – przerywam Mu – rozumiem, ale teraz posłuchaj mnie, Chrystusie drogi, i zamilcz na chwilę! Zaraz będzie powtórka „Niewolnicy Izaury”, chyba nie chcesz jej przegapić, co?

 

– Nie – odpowiada Chrystus i zasiada skupiony przed telewizorem. Ten wybieg zawsze na Niego działa. Znam Go dobrze, mieszka przecież ze mną już prawie dwa lata.

 

– Miłego oglądania – mówię jeszcze i wracam do artykułu.

 

– Dziękuję, Tomaszu.

 

Wychodzę za potrzebą do toalety, a kiedy wracam przeżywam szok. Chrystusa nie ma. Ani na ikonie, ani w pokoju. Sprawdzam inne pomieszczenia, ale też pusto. Zaczynam panikować. Uciekł mi! Chrystus mi uciekł! Szybko zarzucam płaszcz, biorę kapelusz i wychodzę w chłodną wrześniową noc na poszukiwania.

 

Chcę znaleźć Chrystusa.

 

Dzielnica, w której mieszkamy z Chrystusem nie należy do najlepszych.

 

Zbiry, katy, wyrzutki, wisielce, prostytutki, syfilitycy, nożownicy, łotry, złodzieje, chlacze wódki.

 

Idę, a kołnierz płaszcza mam postawiony, aby chronił przed podmuchami wiatru. Mijam najgorszych pijaków i narkomanów, którzy siedzą pod blokiem jakby zauroczeni, a ich oczy świecą radością. Słyszę pijany szept jednego z nich:

 

– Mówię wam, że to był On… Pan zstąpił do nas!

 

Przechodzę nieopodal dwóch prostytutek. Odmawiają w bramie głośno Ojcze Nasz i płaczą przy tym. Przychodzi mi na myśl, że mój przyjaciel zaczął spektakularnie swoją działalność. Bóg raczy wiedzieć w jaką kabałę tym razem może się wplątać. Muszę Go znaleźć i zaprowadzić do domu.

 

Grupa zawsze agresywnej młodzieży klęczy na placu zabaw wokół pordzewiałej karuzeli i śpiewa głośno Alleluja.

 

Zawodowi włamywacze porzucają swój fach. Mężowie przestają bić żony.

 

Czuję, że w powietrzu unosi się zapach Miłości. Ale dalej nie wiem, gdzie może podziewać się Chrystus. Jego znalezienie jest naprawdę priorytetem. Przecież Jego czas jeszcze nie nadszedł.

 

Stoję na środku małego placyku, ku mnie pochylają się złowieszczo kamienice. Czuję, że Go zgubiłem. Skoro zawiodłem, to należy chyba poprosić o pomoc Szefa.

 

– Panie! – krzyczę. – Daj mi jakiś znak!

 

Nagle niebo przeszywa jakby błyskawica, a ciszę nocy rozdziera warkot silnika spalinowego. Oto przez czerń mknie biały paralotniarz, którego objawienie przyjąłem z ekstazą.

 

– Dziękuję Ci o Panie! – wrzeszczę.

 

Nie może być przypadkiem, że paralotnia ma kształt trójkąta. Poprowadzi mnie do Chrystusa. Niebiosa mają swoje sposoby. Biegnę zatem za paralotniarzem i w końcu słyszę znajomy głos perorujący na głównym rynku naszej biednej i brudnej dzielnicy. Paralotniarz znika w ciemnościach, a ja w podzięce czynię znak krzyża.

 

Chrystus mówi o nierówności społecznej, o złych warunkach, o zbawieniu… Normalna gadka, ale ci biedacy słuchają go jakby naprawdę już nastąpiła Paruzja. Jak Go stąd zabrać, nie wzbudzając agresji tłumu? O Panie, jakże trudne mi postawiłeś zadanie…

 

Zaczyna padać deszcz. Mocny i silny. Ludzie uciekają. Zostajemy tylko ja i Chrystus, obaj całkowicie przemoczeni.

 

– Myślałem, że mi wierzą – mówi zrozpaczony Chrystus. – Myślałem, że chcą słuchać o Ojcu moim, który jest w Niebie. Ale zwykły deszcz ich przegonił. Ludzie małej wiary! Tylko ty zostałeś mój wierny Tomaszu.

 

Widzę, że Chrystus jest smutny. Ale co ja mogę? Doskonale wiem kto zesłał deszcz, który zmył słuchaczy. Wszystko musi iść zgodnie z planem, nie można niczego przyspieszyć, ani opóźnić.

 

To jeszcze nie ten Czas.

 

– Chrystusie drogi – mówię i obejmuję go ramieniem – wiem, że czujesz się podle i zawiedziony, ale musisz wykazać się większą cierpliwością.

 

Patrzy na mnie, a ja po raz kolejny przekonuję się, że mam do czynienia z Synem Boga. Pokornie skłaniam głowę i klękam przed nim.

 

– Masz rację Tomaszu – odpowiada. – Ojciec zaplanował dla mnie całkiem inny powrót. Ale ja tak bardzo kocham tych ludzi. Każdego. I chcę ich dobra. Nie chcę, żeby cierpieli. Chcę, żeby uwierzyli, że może być lepiej.

 

– Wiem Chrystusie – mówię, wstając – ale teraz lepiej zrobimy, jeśli wrócimy do domu. Na pewno ta heca skończy się dla nas jakimś przeziębieniem.