Oskar Mars cz. 1

Oskar Mars cz. I

I oto mówił o sobie w trzeciej osobie. Stan jego umysłu uległ zmianie po tym, jak napisał do Królowej Zła. I co? I to: Odpisała. I on odpisał. Ich dialog ich ust, ich umysłów i oczu. Porozumienie sieciowe trwało nadal, gdy on obudził się z kacem w głowie. No tak, pewnie przez cały czas słuchała sobie o czym śnię – pomyślał.

– Zgadłeś – odmyślała.

– Zapomniałem się wylogować z publicznego. Cześć – odmyślał i nie czekając na odpowiedź wyjął z wnętrza ucha chip. Wyprostował się do pozycji półleżącej. Przetarł oczy i położył chip na poduszce. Wstał leniwie prostując nogi w stawach kolanowych. Spojrzał na komunikator komórkowy, który zawsze nosił na prawej ręce – inaczej niż inni – i sprawdził godzinę. 11:30 – Za pół godziny południe. Jego mózg, wątroba, nerki, trzustka, jelito cieńkie, grube i w końcu serce pojęły co się stało. Zrozumiał, że jest spalony. Przeszedł przez srebrno-taliczny korytarz do łazienki. Gdy tylko przekroczył próg pomieszczenia, zapaliło się w nim światło, a z głośników dobiegła jego uszu informacja o dacie, godzienie i planach na dziś jakie zarejestrował wcześniej w notatniku komputerowym.

Czujnik znajdujący się tuż przed framugą elektronicznych drzwi uruchamiał system, który automatycznie analizował, czy jest to pierwsze wejście użytkownika na tę dobę. Jeśli tak, następnie informował wchodzącego o najważniejszych sprawach dnia, oraz otwierał pulpit w ścianie, na którym można było dodatkowo sprawdzić temperaturę powietrza na zewnątrz budynku, dotychczasowe nowinki ze świata, czy kursy walut. Oskar spojrzał w lustro z obrzydzeniem. Chciało mu się rzygać na widok skrępowanego uczuciami pracownika tajnych służb rządowcyh na usługach obcego wywiadu. Blady, wątły, długowłosy blondyn spoglądał na niego z pogardą, ale i zarazem podziwem. Biolo odezwało się z tyłu jego głowy. Rzyg wypełnił wannę. A może winien był rzygać do sedesu, muszli, klozetu, kibla, umywalki, misy na pranie ale nie do wanny? Jednak jego instynkt zagubiony w labiryncie niespodziewanych niespodzianek bez pokrycia ubezpieczeniowego postanowił nakazać Oskarowi puścić pawia właśnie do wanny.

Wypił kawę z ekspresu, wziął prysznic i ubrał się w garnitur. Dziś zielony. Zielony to kolor nadzieji. Nadzieji, że mimo wszystko nic się nie rozpieprzy. Naiwność? Oskar wyszedł pospiesznie zakładając chip na ucho. Zszedł w dół budynku. Winda była tego dnia nieczynna, o czym świadczyła jaskrawo żółta kartka przyklejona do drzwi windy.

– Królowo Zła, jesteś jeszcze? – pomyślał. Nie słyszał w myślach nic. Stanął nagle w miejscu. Jakby go zamurowało na widok lemura kopulującego z samym premierem Wielkiej Brytani. Oskar stał jak wryty na środku ulicy. Klepnął się ostentacyjnie w czoło, uśmiechnął żałośnie. Zrozumiał, że nie włączył chipa. Natychmiast wcisnął mały klawisz na chipie znajdującym się na uchu i powtórzył myśl:

– Królowo Zła, jesteś jeszcze w sieci?

– Jestem. O co chodzi? – usłyszał po krótkiej ciszy.

– Och – odetchnął – Co mi się dziś śniło? – zapytał z uśmiechem.

– Wiesz… Wiele interesujących rzeczy. Najbardziej zainteresowała mnie czerwona damska bielizna porozwieszana na uszach słonia – powiedziała z kokieterią.

– Żartujesz sobie…?

– Dobrze, przyłapałeś mnie na kłamstwie. A teraz słuchaj: Musisz jak najszybciej znaleść się na skrzyżowaniu Marsa z Wenus..

– Myślałem, że kobiety rozmyślające o bieliźnie na słonich uszach skłonne są bardziej do flirtu niż do wydawania rozkazów – Odrzekł Oskar, robiąc unik przed pędzącym policjantem z krótkofalówką przy ustach.

– Złe myśli. Spotkamy się za pół godziny. Pa – odrzekła sucho.

Oskar o umówionej porze znalazł się na umówionym skrzyżowaniu i… nic. Nie przyszła. Zalogował się przez chipa na Public Mind.

– Halo, halo? Oskar, jesteś? Wskocz na osobisty – Adam zgłosił się jako pierwszy. Współpracownik Oskara, który razem z nim pracował dwa lata temu nad sprawą zabójstwa ministra obrony narodowej. Sprawa szybko ucichła, a Oskara wraz z Adamem odesłano na urlop do odwołania. Płatny rzecz jasna i rzecz jasna do "służbowego mieszkania" w centrum Sopotu. Od niedawna rząd jest na tropie obcego wywiadu na swoim podwórku, a ta sprawa ma związek z poprzednią. Dwa lata urlopu – dwa lata pracy.

– Już. Cześć, Adam. O co chodzi? – odpowiedział Oskar.

– Posłuchaj, musimy jak najszybciej się spotkać. Do cholery, dlaczego wcześniej się nie odzywałeś? Dlaczego myślałeś o słoniach i majtkach? Nie masz innych zmartwień? – Zaczął nerwowo Adam, potykając się o kamień w parku.

– Nieważne. Może chip ci nawalił. Spotkajmy się za godzinę przy wejściu na molo, dobrze?

– Przy molo, za godzinę. Dobra. Teraz mogę ci tylko powiedzieć, że znalazłem coś na prawdę twardego! Jestem na tropie przektrętów Kostrzeby z firmą farmaceutyczną Mercurialia – zdradził Adam.

– Mercurialia? Dlaczego akurat to? Myślisz, że to może być szlak aż do samej góry? – Oskar powoli zaczynał rozumieć. Kostrzeba nie bez powodu wkręcił się w biznes z firmą, która nielegalnie sprzedaje powszechnie nieznane lekarstwa grubym rybom z armii. Ale czy rząd o tym wie? Jeśli nie, mają pewność. Jeśli jednak rząd udaje, że pod jego nosem nic się nie dzieje przymykając oko, to tej pewności nie mogą mieć. Jednego byli pewni: Kostrzeba to drzwi do zagadki.

– Dobra! Mamy go! Aleja niepodległości [szum]…

– Cholera! Adam! Ktoś cię znalazł. Rozłącz się i spierdalaj! – Oskar krzyczał ile sił w krtani i szybko się rozłączył, chowając chip do kieszeni. Nie mógł teraz zobaczyć się z Adamem, umówionie miejsce spalone, a jedyny sposób na komunikowanie się z nim również nie było już bezpieczne. Oskar nie zna ani adresu mieszkania Adama, ani nic. Wiedział, że musi zająć myśli czymś innym, żeby przez przypadek nie zdradzić się podczas rozmowy z kimś innym. Wrócił do mieszkania. Ostrożnie. Położył się do łóżka i zasnął po jednej porcji.

W jego umyśle coś się pojawiło. Ale za słaby wzrok miał i serce, by to dostrzec… Było jak mała iskierka rozbłysła w dalekiej ciemności. Niewyraźna, daleka, zbyt jasna by jej nie zauważyć, zbyt daleko świecąca by ją pojąć. Zaczął dążyć w stronę gdzie pamięć jego utkwiła na małym punkcie, gdzie iskra była się rozbłysła. Ale czy to tam? I jak daleko? Dziesięć metrów? A może sześć? Oskar szedł powoli niepewnie. A może było to wielkie zjawisko świetlne tak oddalone, że jak mała iskra wyglądające? Szedł pośród pustej, chłodnej ciemności. Szedł, macał ciemność jak zboczony niewidomy. Myśl ta tak daleka była w zapomnieniu… Nagle Oskar uderzył w coś. Poczuł płaszczyznę na plecach – przewrócił się na nie. Wielki ból czoła, kości ogonowej i pleców. Odczuł strach. Wielki strach! I w nagłości chwili, sekundy obiekt przed nim się rozświetlił. Zobaczył to. Wcześniej to co widział nie było małą iskrą, zaś wielkim posągiem, odbiciem jego uczuć na nim. Wtedy bał się za mało, by rozbudzić tak duży płomień, który byłby w stanie dostatecznie oświetlić ów posąg. Teraz jednak strach był wielki. Bardzo wielki! Większy od całego świata! To wystarczyło… Oskar podniósł się, a przed sobą ujrzał posąg śmierci.