Metastaza

Pro­log

 

 

Wrak wszedł w at­mos­fe­rę zgod­nie z prze­wi­dy­wa­nia­mi. Zgro­ma­dzo­nym na po­kła­dzie stat­ku–bazy na­ukow­com elek­tro­nicz­ne oczy krą­żą­cych wokół pla­ne­ty sa­te­li­tów prze­ka­zy­wa­ły wy­so­kiej ja­ko­ści ob­ra­zy roz­gry­wa­ją­ce­go się na or­bi­cie dra­ma­tu. Trans­mi­to­wa­na bez­po­śred­nio ago­nia stat­ku–pio­nie­ra, w ab­so­lut­nej ciszy po­ły­ka­ne­go przez za­chłan­ną, brud­no–bru­nat­ną at­mos­fe­rę ba­da­ne­go globu, wzbu­dza­ła u sto­ją­cych naj­bli­żej ekra­nu bar­dziej fa­scy­na­cję niż żal. Tylko paru ludzi, sto­ją­cych z tyłu, miało łzy w oczach. Przy­le­cie­li gi­ną­cym stat­kiem, był ich je­dy­nym domem przez dłu­gie lata; ten i ów za­gry­zał ner­wo­wo wargi, gdy na gę­stym płasz­czu chmur po­ja­wia­ły się po­cząt­ko­wo drob­ne, potem coraz in­ten­syw­niej­sze skazy wy­ła­do­wań. Oczy pa­trzą­cych wę­dro­wa­ły ku dru­gie­mu z wy­świe­tla­czy, na któ­rym na­ra­sta­ły naj­pierw nikłe, potem wręcz ośle­pia­ją­ce smugi zstę­pu­ją­ce­go z nieba ognia. Prze­kaz z po­zo­sta­wio­ne­go na pla­ne­cie re­je­stra­to­ra przy­pra­wił teraz nawet obo­jęt­nych dotąd ob­ser­wa­to­rów z pierw­szych rzę­dów o przy­spie­szo­ne bicie serc. Cięż­kie od­de­chy i pełne emo­cji wes­tchnie­nia wy­peł­ni­ły salę, sta­jąc się przy­tła­cza­ją­cym tłem dźwię­ko­wym dla roz­gry­wa­ją­ce­go się apo­ka­lip­tycz­ne­go spek­ta­klu.

Po­tęż­ne ję­zo­ry pło­ną­cej ma­te­rii roz­świe­tla­ły zwy­kle po­nu­re i nie­przej­rzy­ste niebo pla­ne­ty, do­star­cza­jąc po­wierzch­ni świa­tła ja­śniej­sze­go, niż naj­in­ten­syw­niej­sze roz­bły­ski tu­tej­sze­go słoń­ca. Na mo­ment kra­jo­braz po­grą­żo­ne­go zwy­kle w męt­nym pół­mro­ku globu, wy­zwo­lo­ny spod pa­no­wa­nia po­sęp­nej, brud­nej czer­wie­ni na­rzu­ca­nej przez po­ma­rań­czo­wą gwiaz­dę, przy­bie­rał pra­wie ziem­skie barwy. Na krót­ko; gdy pierw­sze kule ognia do­się­gły po­wierzch­ni, z gar­deł obec­nych wy­do­by­ły się prze­cią­głe, głu­che wes­tchnie­nia. Jeden z po­mniej­szych ekra­nów nie­spo­dzie­wa­nie ożył, wy­peł­nia­ny fa­lu­ją­cy­mi krzy­wi­zna­mi wy­kre­sów i gra­dem wciąż mno­żą­cych się liczb.

Dla geo­lo­gów trans­mi­sja ob­ra­zów z pla­ne­ty, bom­bar­do­wa­nej przez pło­ną­ce frag­men­ty roz­pa­da­ją­ce­go się w at­mos­fe­rze wraku prze­sta­ła ist­nieć. Nie mu­sie­li dłu­żej śle­dzić ma­je­sta­tycz­ne­go, choć prze­ra­ża­ją­ce­go wi­do­wi­ska. Ciągi liczb i słup­ki wy­kre­sów mó­wi­ły im wię­cej, niż ob­ra­zy z mo­ni­to­rów ob­ser­wa­cyj­nych. Po­zo­sta­li, wciąż wpa­trze­ni w głów­ny ekran, wstrzy­ma­li od­de­chy, gdy ko­lej­ne, to­pio­ne tar­ciem o gęstą at­mos­fe­rę pla­ne­ty frag­men­ty stat­ku pa­da­ły coraz bli­żej i bli­żej ka­me­ry, aż wresz­cie trans­mi­sja urwa­ła się nagle, gdy fala ude­rze­nio­wa zdmuch­nę­ła po­zo­sta­wio­ny na po­wierzch­ni sprzęt jak drob­ny pyłek. W sali od razu po­ciem­nia­ło; ję­zo­ry ognia prze­sta­ły ośle­piać zgro­ma­dzo­nych.

– Znisz­czo­na! – jęk­nął ktoś z żalem. – By­le­by tylko ha­bi­tat prze­trwał to bom­bar­do­wa­nie…

– Prze­trwa – od­parł inny czło­nek za­ło­gi z nie­za­chwia­ną pew­no­ścią.

Pla­ne­to­lo­dzy po­chy­le­ni nad od­czy­ta­mi sej­smicz­ny­mi wy­pro­sto­wa­li wresz­cie zgar­bio­ne plecy i roz­luź­ni­li na­pię­te do gra­nic bólu mię­śnie. Mały wy­świe­tlacz za­marł, licz­by prze­sta­ły mi­go­tać, lecz oni jesz­cze cze­ka­li. Se­kun­dy upły­wa­ły w peł­nym na­ra­sta­ją­ce­go na­pię­cia mil­cze­niu, lecz żaden wy­buch nie za­kłó­cał już le­ni­we­go snu globu, je­dy­nie na pierw­szym z du­żych ekra­nów po­wo­li za­mie­ra­ła czar­na plama po­żo­gi, którą pla­ne­ta skwi­to­wa­ła dą­żą­cy ku swemu prze­zna­cze­niu sta­tek.

– Ko­niec – ode­zwa­ła się sto­ją­ca naj­bli­żej ko­bie­ta i miała po­wie­dzieć coś jesz­cze, lecz nie zdą­ży­ła. Wy­świe­tlacz sej­smo­gra­fu znów ożył; wy­peł­ni­ły go ko­lum­ny cyfr i po­szy­bo­wa­ły w górę piki wy­kre­sów.

– Nie­spo­dzian­ka! – Kla­snął w dło­nie sto­ją­cy obok męż­czy­zna.

– Co się dzie­je? – Chciał wie­dzieć ktoś z tyłu.

– Mamy ko­lej­ne wstrzą­sy – wy­ja­śni­ła z prze­ję­ciem ko­bie­ta.

Oczy obec­nych po­wę­dro­wa­ły ku pierw­sze­mu z wy­świe­tla­czy, na któ­rym pa­no­wał zwod­ni­czy spo­kój. Żaden in­truz z od­le­głe­go o lata świetl­ne Ukła­du Sło­necz­ne­go nie ka­le­czył już gę­stej po­kry­wy bru­nat­nych chmur ostry­mi jak noże ka­wał­ka­mi bez­u­ży­tecz­ne­go że­la­stwa.

– Skąd? – padło po­dejrz­li­we py­ta­nie.

– Tym razem po­cho­dze­nia we­wnętrz­ne­go – z na­my­słem orze­kła uczo­na.

– We­wnętrz­ne­go? – pod­chwy­cił jakiś nie­do­wia­rek. – Co to ma być?

– Od­po­wiedź pla­ne­ty – wy­ja­śni­ła, zanim prze­sta­ły spły­wać od­czy­ty.

 

 

1.

 

 

Kon­takt z pro­mem stra­ci­li­śmy o czter­na­stej dwa­dzie­ścia sześć czasu po­kła­do­we­go. Pi­lot­ka star­tu­ją­ce­go z po­wierzch­ni pla­ne­ty wa­ha­dłow­ca zgło­si­ła uster­kę sil­ni­ka, po czym radio za­la­ła fala za­kłó­ceń i łącz­ność ze­rwa­ła się na dobre. Wie­lo­krot­nie po­na­wia­ne próby na­wią­za­nia po­łą­cze­nia nie przy­nio­sły żad­nych re­zul­ta­tów, więc tak szyb­ko, jak tylko było to moż­li­we, wy­pra­wi­łam bliź­nia­czy wa­ha­dło­wiec na re­ko­ne­sans. Zwiad ten przy­niósł wię­cej pytań, niż od­po­wie­dzi, a prze­sy­ła­ne przez niego ob­ra­zy ob­sza­ru, z na któ­rej dwa dni wcze­śniej wy­lą­do­wał za­gi­nio­ny sta­tek, przy­pra­wia­ły nas wszyst­kich o gęsią skór­kę. Dość po­wie­dzieć, że po pro­mie nie było śladu, a pra­wie cała wy­ży­na za­la­na zo­sta­ła męt­ny­mi wo­da­mi za­gad­ko­wej, wiel­kiej po­wo­dzi. Skąd miały po­cho­dzić nie­bez­piecz­ne masy sze­ro­ko roz­la­ne­go płynu, po­zo­sta­wa­ło ta­jem­ni­cą. Na­ukow­cy pod­su­wa­li co praw­da po­my­sły to o na­głym top­nie­niu lodu w gó­rach, to o po­tęż­nym wy­się­ku wód grun­to­wych, lecz na moje oko, było tej cie­czy o wiele za dużo. Nie wia­do­mo zresz­tą, czy cho­dzi­ło o wodę; wśród uczo­nych roz­go­rzał nawet ostry spór na tym tle.

Z ulgą wy­rzu­ci­łam całe to za­afe­ro­wa­ne to­wa­rzy­stwo z most­ka, by sku­pić się tylko na akcji ra­tun­ko­wej. Ze zdjęć sa­te­li­tar­nych, z racji nie­prze­ni­kli­wych chmur, za­le­ga­ją­cych nad pla­ne­tą, sko­rzy­stać nie mo­gli­śmy, a trans­por­der za­gi­nio­ne­go stat­ku mil­czał jak za­klę­ty. Nie mie­li­śmy po­wo­dów, by przy­pusz­czać, że wa­ha­dłow­co­wi udało się wy­star­to­wać, dla­te­go ogra­ni­czy­li­śmy się do po­szu­ki­wań na ob­sza­rze wy­ży­ny, zda­jąc się na wska­za­nia ra­da­ru i ob­ser­wa­cje wi­zu­al­ne. Po­wo­dzi nie oparł się nawet ha­bi­tat; nie roz­po­zna­li­śmy w pierw­szej chwi­li okrą­głe­go czub­ka miesz­kal­nej ko­pu­ły, który ja­śniał po­śród ciem­nej brei jak oko tłusz­czu w gę­stej zupie.

Na prze­łom za­kra­wa­ło przez chwi­lę zdję­cie, wy­ko­na­ne przez jedną z wy­pusz­czo­nych przez za­ło­gę zwia­du „ważek”, ma­łych, la­ta­ją­cych kamer, prze­szu­ku­ją­cych teren z góry. Za­re­je­stro­wa­ła ona drob­ny od­blask sztucz­ne­go świa­tła głę­bo­ko pod po­wierzch­nią ciem­nej toni, zbyt słaby jed­nak, by wpa­tru­ją­cy się w ekran pod­ofi­cer zdo­łał go za­uwa­żyć za pierw­szym razem. Na­tych­miast po­szli­śmy tym tro­pem, za­mie­rza­jąc usta­lić po­ło­że­nie owego obie­cu­ją­ce­go bły­sku, któ­re­go źró­dło, byłam tego pewna, sta­no­wi­ły re­flek­to­ry mil­czą­ce­go wa­ha­dłow­ca. Stra­ci­li­śmy wiele cen­nych minut, zanim zwięk­sza­jąc pułap ka­me­ry, od­kry­li­śmy, że cały za­la­ny teren aż skrzy się od błęd­nych ogni­ków, wzbu­dza­nych nie­zna­nym, ta­jem­ni­czym pro­ce­sem, mkną­cych w róż­nych kie­run­kach, po czym za­ni­ka­ją­cych jak pło­mień ga­sną­cej świe­cy. Zja­wi­ska tego nasi na­ukow­cy na pla­ne­cie wcze­śniej nie za­ob­ser­wo­wa­li i nie po­tra­fi­li prze­ko­nu­ją­co wy­tłu­ma­czyć, wkrót­ce zresz­tą ustą­pi­ło. Była szes­na­sta trzy­dzie­ści trzy czasu po­kła­do­we­go.

 

 

2.

 

 

Cho­le­ra jasna!

Nagłe za­pad­nię­cie ciem­no­ści nie za­sko­czy­ło pa­sa­że­rów promu tak bar­dzo, jak nie­spo­dzie­wa­ne włą­cze­nie re­flek­to­rów hełmu przez jed­ne­go z nich.

– Zgaś to! Nie po oczach, pro­fe­so­rze! – roz­le­gły się gniew­ne głosy.

– Od czego macie osło­ny świetl­ne? – ode­zwał się ura­żo­ny męż­czy­zna.

– Trze­ba było nas uprze­dzić – uty­ski­wał le­karz ośle­pio­ny przez sa­mo­zwań­cze­go la­tar­ni­ka.

– O tym, że za sześć go­dzin skoń­czy się po­wie­trze w ple­ca­kach, też mam was uprze­dzić? – spy­tał iro­nicz­nie wła­ści­ciel źró­dła świa­tła.

– Do tego czasu nas znaj­dą – stwier­dził pew­nie sie­dzą­cy na­prze­ciw­ko pro­fe­so­ra czło­wiek, rów­nież włą­cza­jąc re­flek­to­ry i kie­ru­jąc je wprost na zło­śliw­ca.

– Znaj­dą albo i nie znaj­dą, Mo­ra­les – za­uwa­ży­ła cierp­ko pi­lot­ka. – Skoro do tej pory im się nie udało, nie ro­bi­ła­bym sobie wiel­kich na­dziei.

– Radio nie dzia­ła? – wy­beł­ko­ta­ła nie­zbyt wy­raź­nie skry­ta w ciem­nym kącie sa­ni­ta­riusz­ka.

– Nic nie dzia­ła, nie za­uwa­ży­łaś? – wy­rzu­ci­ła z sie­bie gniew­nie ko­bie­ta przy kok­pi­cie. – Radio, trans­por­der, nic! Mają zna­leźć, jak to się kie­dyś mó­wi­ło, igłę w stogu siana?

– Ale teraz.. gdy zga­sły te… te… wici… – Pie­lę­gniar­ce nagle za­ła­mał się głos.

– Zga­sły – przy­znał Mo­ra­les – ale naj­wy­raź­niej zdo­ła­ły uszko­dzić całą elek­tro­ni­kę. Pa­mię­ta­cie za­kłó­ce­nia, które sły­sze­li­śmy w ete­rze? Mu­sia­ły mieć cha­rak­ter wy­ła­do­wań elek­trycz­nych.

– Ale heł­mo­fo­ny są spraw­ne – za­uwa­żył pro­fe­sor. – Sły­szy­my prze­cież sie­bie na­wza­jem.

– Wła­śnie! – pod­chwy­cił drugi le­karz. – Gdyby jeden wy­ko­rzy­stać i nadać wia­do­mość na sta­tek?

W gar­dle Mo­ra­le­sa coś za­bul­go­ta­ło, jakby miał za­miar wy­buch­nąć śmie­chem.

– Wy­słać trans­mi­sję z wnę­trza tej me­ta­lo­wej trum­ny? Bez spraw­nej an­te­ny? Życzę po­wo­dze­nia, dok­to­rze – za­drwił po­nu­ro.

– Nie o to mi cho­dzi­ło – od­parł pod­no­sząc głos obu­rzo­ny po­my­sło­daw­ca. – Do­brze wiem, że trze­ba zna­leźć się na ze­wnątrz!

Nikt nie od­wa­żył się pod­jąć te­ma­tu; do­pie­ro po chwi­li pro­fe­sor przy­znał:

– Tak. Trze­ba. Py­ta­nie brzmi: kto się od­wa­ży?

– Nie ja. – Pie­lę­gniar­ka na­tych­miast od­zy­ska­ła rezon. – Nie znam się na łącz­no­ści!

– Nikt nawet o tobie nie po­my­ślał – rzu­ci­ła zja­dli­wie pi­lot­ka i do­da­ła po chwi­li: – Jeśli będę mu­sia­ła, pójdę.

– Dla­cze­go aku­rat ty? Mamy tu chyba ja­kichś męż­czyzn? – z pre­ten­sją w gło­sie wy­pa­li­ła sa­ni­ta­riusz­ka.

Jeden z le­ka­rzy za­klął pod nosem, drugi prze­zor­nie za­cho­wał mil­cze­nie. Pro­fe­sor za­uwa­żył gło­śno:

– Naj­lep­szy byłby in­ży­nier, spec od elek­tro­ni­ki…

Mo­ra­les po­czuł nagle, jak przez gruby kom­bi­ne­zon za­czy­na­ją pa­rzyć go pod­trzy­mu­ją­ce w fo­te­lu pasy.

– Nie – od­parł, prze­ły­ka­jąc ner­wo­wo ślinę. – Wy­star­czy ktoś z ja­ja­mi. Zgło­sił­byś się, gdy­byś je miał. Prze­cież przez cie­bie sie­dzi­my w tym gnoju. Gdy­byś nie opóź­niał od­lo­tu…

Znów za­pa­dła cisza. Obaj le­ka­rze dys­kret­nie ode­tchnę­li z ulgą, a z ust pi­lot­ki wy­do­by­ło się ja­kieś nie­okre­ślo­ne, za­pew­ne wy­ra­ża­ją­ce apro­ba­tę chrząk­nię­cie.

 

3.

 

 

Czego? – od­burk­nę­łam nie­grzecz­nie, spo­glą­da­jąc na ze­ga­rek.

Sie­dem­na­sta dwa­dzie­ścia dzie­więć; roz­po­czę­ła się trze­cia go­dzi­na po­szu­ki­wań, po­my­śla­łam. Czas ucie­ka coraz szyb­ciej, a jakiś na­wie­dzo­ny na­uko­wiec za­mie­rza wła­śnie teraz prze­ko­ny­wać mnie do swej nie­za­prze­czal­nie ge­nial­nej i jak zwy­kle lep­szej od in­nych teo­rii. Od­wró­ci­łam się po­wo­li; stał za mną jeden z prze­klę­tych „Ro­bin­so­nów”. Za­czy­na­łam ża­ło­wać, że w ostat­niej chwi­li wy­cią­gnę­łam tę ho­ło­tę z uszko­dzo­ne­go, nie­zdol­ne­go do utrzy­ma­nia się na or­bi­cie okrę­tu, jak­by­śmy mało mieli wła­snych, za­du­fa­nych w sobie ja­jo­gło­wych. Skrzy­wi­łam się, nie za­mie­rza­jąc ukry­wać iry­ta­cji. Męż­czy­zna zmie­szał się lekko; spoj­rza­łam na niego wy­cze­ku­ją­co.

– No? – rzu­ci­łam na za­chę­tę.

– Chyba wiem, o co w tym cho­dzi – za­czął enig­ma­tycz­nie.

– Zna­czy… w czym? – spy­ta­łam nie­cier­pli­wie.

– Mam na­gra­nie z po­wierzch­ni – stwier­dził, po czym spro­sto­wał: – Z ja­ski­ni „KE – sto czter­dzie­ści sześć A”. To nie żadna po­wódź.

– Fa­scy­nu­ją­ce – mruk­nę­łam bez en­tu­zja­zmu. – Co w takim razie?

– Trud­no to opo­wie­dzieć. Po­win­na pani zo­ba­czyć zapis, ko­man­do­rze.

– Nasi na­ukow­cy… – za­czę­łam mówić, ale prze­rwał mi, ener­gicz­nie krę­cąc głową.

– Nie wi­dzie­li na­gra­nia – wy­znał szcze­rze.

Nie za­in­te­re­so­wa­łam się, dla­cze­go. Cicha ry­wa­li­za­cja mię­dzy oboma obo­za­mi uczo­nych mę­czy­ła mnie nie mniej, niż ten mó­wią­cy za­gad­ka­mi czło­wiek. Już mia­łam po­słać na­trę­ta do wszyst­kich dia­błów, ale de­ter­mi­na­cja, z jaką mówił, zdo­ła­ła mnie za­nie­po­ko­ić.

– Obej­rzę film na most­ku – orze­kłam w końcu, tro­chę wbrew sobie.

Za­wist­ne spoj­rze­nia na­szych uczo­nych ści­ga­ły prze­ję­te­go „Ro­bin­so­na”, po­dą­ża­ją­ce­go za mną jak upar­ty cień. Nie zwra­cał na nie uwagi, igno­ru­jąc rów­nież nie­chęt­ne miny pra­cu­ją­cej na most­ku za­ło­gi. Masz swoje pięć minut i ani chwi­li dłu­żej, po­my­śla­łam, nie­mal ża­łu­jąc, że ule­głam na­mo­wom roz­bit­ka.

Na­gra­nie było krót­kie, sta­no­wi­ło wła­ści­wie drob­ny wy­ci­nek z więk­szej ca­ło­ści; przed­sta­wia­ło cien­kie, błysz­czą­ce w naj­wy­raź­niej sztucz­nym świe­tle pa­ty­ki, przy­po­mi­na­ją­ce pędy wzra­sta­ją­cych w ciem­no­ści ro­ślin. Nagle, jak na ko­men­dę, wszyst­kie naraz białe twory ukry­ły się w pod­ło­żu, a je­dy­ny ślad ich wcze­śniej­szej obec­no­ści zna­czy­ły małe, okrą­głe za­głę­bie­nia w przy­wo­dzą­cej na myśl por­ce­la­nę skale. Pierw­szy ofi­cer chrząk­nął nie­fra­so­bli­we i jak go znam, miał za­miar wy­sta­wić oglą­da­ne­mu fil­mo­wi jakąś mało po­chleb­ną, wul­gar­ną opi­nię, gdy na na­gra­niu za­szło coś jesz­cze: gęsto upa­ko­wa­ne otwo­ry, ni­czym za­tka­ne od­pły­wy ka­na­li­za­cyj­ne, za­czął wy­peł­niać opa­li­zu­ją­cy w świe­tle płyn, roz­le­wa­ją­cy się na­stęp­nie cien­ką war­stwą po po­wierzch­ni. Wkrót­ce po­mię­dzy za­głę­bie­nia­mi za­czę­ły po­wsta­wać drob­ne rysy, bie­gną­ce od jed­ne­go dołka do dru­gie­go, po czym, jakby przy­gnia­ta­na nie­wi­dzial­nym cię­ża­rem, skała po­pę­ka­ła jak lód, by w końcu zmie­nić się w nie­okre­ślo­ną mętną, sza­ra­wą maź. Gdy owa breja prze­sło­ni­ła cały ekran, na­gra­nie się urwa­ło.

– To nasz prom? – spy­tał pierw­szy ofi­cer.

– Nie, ba­da­ją­cy ja­ski­nię łazik – za­prze­czył „Ro­bin­son”. – Ale je­stem pe­wien, że wa­ha­dło­wiec spo­tkał ten sam los.

– Skąd ma pan ten film? – spy­ta­łam, śle­dząc po­now­nie od­two­rzo­ne na­gra­nie.

Na­uko­wiec za­wa­hał się przez mo­ment, zanim od­po­wie­dział:

– Przy­słał… przy­sła­ła mi go ekipa z pla­ne­ty, pro­sząc o opi­nię.

– Aku­rat panu? I za­cho­wał pan coś ta­kie­go dla sie­bie? – ostro za­ata­ko­wał „Pierw­szy”. – Po­nie­sie pan kon­se­kwen­cje…

– Póź­niej – prze­rwa­łam roz­po­czy­na­ją­cą się ty­ra­dę za­stęp­cy, pod­no­sząc dłoń w górę i zwró­ci­łam się do na­ukow­ca: – Co to zmie­nia w na­szej sy­tu­acji?

– Na­praw­dę nie ro­zu­mie­cie? – Otwo­rzył sze­rzej oczy, czę­stu­jąc nas szcze­rze zdu­mio­nym spoj­rze­niem. – Naj­pro­ściej mó­wiąc, nie szu­ka­my roz­bi­te­go albo po­rwa­ne­go przez po­wódź promu. Szu­ka­my stat­ku za­to­pio­ne­go na dnie, Bóg jeden wie, jak głę­bo­kie­go zbior­ni­ka!

– Zbior­ni­ka? Tutaj? – „Pierw­szy” po­sta­rał się, by nadać swemu zdzi­wie­niu nie mniej te­atral­ny wyraz, a wska­zu­jąc na wy­świe­tlo­ną na jed­nym z mo­ni­to­rów mapę ska­li­ste­go, pa­gór­ko­wa­te­go te­re­nu, spy­tał ką­śli­wie: – Na Wy­ży­nie Enlil?

– Być może nie ma żad­nej wy­ży­ny – spo­koj­nie spro­sto­wał na­uko­wiec. – Moż­li­we, że nigdy nie było.

Bez słowa wy­łą­czy­łam ekran, nie cze­ka­jąc na ko­niec na­gra­nia, po czym od­da­łam no­śnik wła­ści­cie­lo­wi.

– Pro­szę to po­ka­zać sze­fo­wi sek­cji pla­ne­to­lo­gicz­nej – po­le­ci­łam sucho.

– Rzuca mnie pani wil­kom na po­żar­cie – stwier­dził z urazą, cho­wa­jąc małą, kwa­dra­to­wą płyt­kę w kie­sze­ni ko­szu­li.

Wzru­szy­łam ra­mio­na­mi i spoj­rza­łam na ścien­ny zegar ponad głową na­ukow­ca; wska­zy­wał sie­dem­na­stą czter­dzie­ści sie­dem.

 

 

4.

 

Za­mknął oczy, aż do bólu mru­żąc po­wie­ki. Wzrok wciąż nie po­tra­fił przy­wyk­nąć do braku głębi, do roz­my­tej, nie­ostrej brei szczel­nie ob­le­pia­ją­cej ska­fan­der. Nie mógł oprzeć się prze­moż­nej, choć ir­ra­cjo­nal­nej chęci prze­tar­cia po­wiek wierz­chem dłoni. Pró­bo­wał nawet unieść rękę, ule­ga­jąc na mo­ment bez­sen­sow­ne­mu od­ru­cho­wi, ale ocię­ża­łe ramię, blo­ko­wa­ne przez lepką ciecz, na­tych­miast przy­po­mnia­ło mu, gdzie się znaj­du­je. Stra­cił ra­chu­bę czasu; nie miał po­ję­cia, jak dawno wy­do­stał się z wa­ha­dłow­ca i nadał wia­do­mość. Od­po­wiedź na­de­szła szyb­ko, przy­no­sząc uko­je­nie ste­ra­nym ner­wom śmiał­ka, ale łącz­ność udało trzy­mać się tylko przez chwi­lę. Pra­wie na­tych­miast eter za­la­ły zna­jo­me za­kłó­ce­nia; męż­czy­zna żywił tylko na­dzie­ję, że krót­kie po­łą­cze­nie wy­star­czy­ło, by sta­tek–baza zlo­ka­li­zo­wał za­gi­nio­ny prom. Czy od­naj­dą jego sa­me­go, nadaw­cę wia­do­mo­ści, śmiał wąt­pić. Na­tych­miast po otwar­ciu ze­wnętrz­nych drzwi bez­po­sta­cio­wa masa za­la­ła śluzę, od­ci­na­jąc astro­nau­cie drogę po­wro­tu. Po­cząt­ko­wo usi­ło­wał utrzy­mać się w po­bli­żu wa­ha­dłow­ca, lecz śli­ska ciecz prze­my­ka­ją­ca po­mię­dzy pal­ca­mi rę­ka­wic unie­moż­li­wia­ła uchwy­ce­nie cze­go­kol­wiek na dłu­żej i wkrót­ce męż­czy­zna zdał sobie spra­wę, że utra­cił kon­takt ze stat­kiem, a brak ja­kie­go­kol­wiek punk­tu od­nie­sie­nia czy­nił każde po­ru­sze­nie skraj­nie nie­bez­piecz­nym. Do­kąd­kol­wiek nie spoj­rzał, ota­cza­ła go ta sama mętna za­wie­si­na; kątem oka, gdzieś ponad sobą, do­strzegł tylko nie­wy­raź­ne, re­gu­lar­ne linie zna­jo­mych włó­kien. Spło­szo­ne ich wi­do­kiem serce za­bi­ło męż­czyź­nie moc­niej; z wy­sił­kiem wy­łą­czył re­flek­to­ry hełmu, po­grą­ża­jąc się w ciem­no­ści.

 

 

5.

 

 

Można? – spy­ta­łam od nie­chce­nia, wska­zu­jąc głową krze­sło.

Męż­czy­zna drgnął i ob­rzu­cił błęd­nym wzro­kiem kil­ka­na­ście wol­nych miejsc. Nie cze­ka­jąc na pełen re­zy­gna­cji, przy­zwa­la­ją­cy gest na­ukow­ca, usia­dłam na­prze­ciw­ko. Po­wie­trze w pu­stej już mesie wciąż zda­wa­ło się wi­bro­wać od wy­krzy­ki­wa­nych w za­cie­trze­wie­niu ostrych słów i peł­nych emo­cji wy­stą­pień. Na­ra­da, na którą zwo­ła­łam na­szych fa­chow­ców, nie przy­nio­sła żad­ne­go prze­ło­mu, nie­spo­dzie­wa­nie prze­kształ­ca­jąc się w trud­ną do opa­no­wa­nia awan­tu­rę, pod­czas któ­rej ura­żo­ne am­bi­cje nie­do­szłych od­kryw­ców wzię­ły górę nad na­glą­cą kwe­stią udzie­le­nia po­mo­cy pa­sa­że­rom za­to­pio­ne­go promu. Mo­je­mu „Ro­bin­so­no­wi” wciąż jesz­cze ze wzbu­rze­nia trzę­sły się ręce, po­chrzą­ki­wał też ner­wo­wo, jakby bra­ko­wa­ło mu tchu.

– Jak się pan wła­ści­wie na­zy­wa? – za­in­te­re­so­wa­łam się.

– Jorge Rin­ner – wy­mam­ro­tał cicho. Nie wy­da­wał się skłon­ny do roz­mo­wy.

– Astro­bio­log, tak? – nie ustę­po­wa­łam.

– Tak – przy­znał nie­chęt­nie, po czym zmarsz­czył brwi i wy­pa­lił: – Czego wła­ści­wie pani chce?

– Wy­do­stać ludzi z za­to­pio­ne­go wa­ha­dłow­ca – od­par­łam. – Ni­cze­go wię­cej.

– Nie za­zdrosz­czę pani za­da­nia – wy­znał spo­koj­niej. – To bez­na­dziej­ny przy­pa­dek.

– Zga­dza się. – Po­ki­wa­łam głową. – Mimo wszyst­ko, chcia­ła­bym po­znać pań­ską opi­nię.

– Czyż­by? – ro­ze­śmiał się sar­ka­stycz­nie. – Nie sły­sza­ła pani, co wy­ga­dy­wa­li? Spro­wa­dzi­li moją teo­rię do ma­ka­bre­ski w stylu prze­że­ra­ją­cej skałę me­du­zy!

– Mó­wi­li dużo i bez sensu. – Wzru­szy­łam ra­mio­na­mi i wy­zna­łam szcze­rze: – Naj­chęt­niej wy­rzu­ci­ła­bym ich wszyst­kich w prze­strzeń.

– Przy­da­ło­by się – mruk­nął. – Co chce pani usły­szeć?

Opar­łam przed­ra­mio­na na sto­li­ku i po­chy­li­łam się nie­znacz­nie w kie­run­ku na­ukow­ca.

– Miał pan rację, Rin­ner – po­wie­dzia­łam. – Za jed­nym wy­jąt­kiem – wa­ha­dło­wiec nie osiadł na dnie. Od­czy­ty ra­da­ro­we po­twier­dza­ją, że tkwi, nie­ja­ko, w za­wie­sze­niu na głę­bo­ko­ści dzie­się­ciu me­trów pod po­wierzch­nią. Pro­blem w tym, że wszyst­kie wy­sła­ne w po­bli­że wa­ha­dłow­ca ro­bo­ty pra­wie na­tych­miast szlag tra­fia. To praw­da, nie zo­sta­ły za­pro­jek­to­wa­ne do pracy w takim śro­do­wi­sku, je­dy­nie na­pręd­ce je zmo­dy­fi­ko­wa­no, ale myślę, że nie w tym rzecz. Po­dej­rze­wam, że tylko pan wie, w czym.

Na­uko­wiec wes­tchnął, po czym po­wo­li ski­nął głową.

– Nie wiem – wy­znał szcze­rze – do­my­ślam się je­dy­nie. Widzę pewne ana­lo­gie do po­dob­nych two­rów na te­re­nach rów­ni­ko­wych.

– Two­rów? – Unio­słam wy­so­ko brwi.

– Tak. Może to nie­zbyt szczę­śli­we okre­śle­nie, ale po szcze­gól­nie in­ten­syw­nych roz­bły­skach ob­ser­wo­wa­li­śmy na rów­ni­ku wy­stę­po­wa­nie nie­wiel­kich, szyb­ko za­sty­ga­ją­cych roz­le­wisk. Po­cząt­ko­wo bra­li­śmy je za prze­się­ki wód grun­to­wych, ale po­bra­ne prób­ki za­wie­ra­ły zbyt duży pro­cent bia­łek, by mogło to sta­no­wić przy­pa­dek. Chce pani zo­ba­czyć wy­ni­ki badań?

– Nie – za­prze­czy­łam – po­pro­szę o wer­sję skró­co­ną. Czym były te roz­le­wi­ska?

– Naj­pro­ściej po­rów­nać je do wy­się­ku płynu su­ro­wi­cze­go w po­pa­rzo­nej tkan­ce – od­parł.

Uśmiech­nę­łam się z nie­do­wie­rza­niem.

– Pla­ne­ta ma skórę?

– Nie. – Rin­ner skrzy­wił się z po­li­to­wa­niem. – Ten płyn to ko­lo­id, eks­tre­mal­nie gęsta zupa z drob­no­ustro­jów, które z racji czę­stych roz­bły­sków mu­sia­ły wy­brać sobie na sie­dli­sko pod­po­wierzch­nio­we zbior­ni­ki wodne. Inna spra­wa, że są­sia­du­ją tam ze sobą or­ga­ni­zmy dia­me­tral­nie różne, żeby nie po­wie­dzieć, wro­gie, takie, któ­rych współ­ist­nie­nie wy­klu­cza się wza­jem­nie. Wy­ma­ga­ją­ce do życia, na przy­kład, skraj­nie róż­ne­go pH. Nie­któ­re ak­tyw­ne, inne w sta­nie ana­bio­zy. Raz agre­syw­ne w sto­sun­ku do urzą­dzeń me­cha­nicz­nych, innym razem obo­jęt­ne. Nie ro­zu­mie­li­śmy tego i do tej pory nie mam po­ję­cia, jak to wy­ja­śnić.

– Ja rów­nież – mruk­nę­łam, pod­no­sząc się z miej­sca i osten­ta­cyj­nie spo­glą­da­jąc na ze­ga­rek. Osiem­na­sta pięć­dzie­siąt pięć, niech to szlag trafi. Spo­dzie­wa­łam się po roz­mo­wie z „Ro­bin­so­nem” cze­goś wię­cej, niż tylko na­je­żo­ne­go za­gad­ka­mi wy­kła­du z mi­kro­bio­lo­gii. Stra­ta czasu, po­my­śla­łam z przy­gnę­bie­niem.

Zanim jed­nak zdą­ży­łam się od­wró­cić, twarz na­ukow­ca nie­spo­dzie­wa­nie się roz­ja­śni­ła.

– Pro­szę po­cze­kać – pra­wie krzyk­nął. – To jesz­cze nie wszyst­ko. Razem z Mo­ra­le­sem pra­co­wa­li­śmy nad mo­dy­fi­ka­cją wa­szej „wydry”. Za­mie­rza­li­śmy po­kryć ro­bo­ta war­stwą na­mno­żo­nych w la­bo­ra­to­rium bia­łek po­cho­dze­nia pla­ne­tar­ne­go, dzię­ki czemu miał być od­por­ny na…

– Do cho­le­ry, Rin­ner – prze­rwa­łam mu ostro – trze­ba było tak mówić od razu. Ten robot jest gotów?

– Nie cał­kiem… Pra­wie. – Za­sko­czo­ny moim wy­bu­chem, od­ru­cho­wo cof­nął się razem z krze­słem pod ścia­nę.

– Musi wy­star­czyć – zde­cy­do­wa­łam, a po­cią­gnąw­szy mocno na­ukow­ca za ramię, zmu­si­łam go, by wstał i po­szedł ze mną.

 

 

6.

 

 

Bez­pow­rot­nie po­grą­żo­ny w ciem­no­ści, ciszy i pu­st­ce, dawno prze­stał czuć wła­sne ciało. Z po­cząt­ku pil­no­wał, by co jakiś czas nie­znacz­nie po­ru­szyć pal­ca­mi, lub choć o cen­ty­metr prze­mie­ścić nogi, o tyle tylko, by nie wzbu­dzić za­in­te­re­so­wa­nia ob­cych wici, bądź przez nie­roz­waż­ny ruch, nie od­su­nąć się od wa­ha­dłow­ca zbyt da­le­ko. Stop­nio­wo jed­nak męż­czy­znę ogar­niać za­czę­ło ocie­ra­ją­ce się pra­wie o le­targ odrę­twie­nie i w końcu pod­dał się sen­ne­mu otę­pie­niu. Szum w uszach, wy­peł­nia­ją­cy pust­kę wszech­obec­nej ciszy, prze­ra­dzał się po­wo­li w bo­le­sny ryk krą­żą­cej w czasz­ce krwi. Nie­prze­nik­nio­ny mrok ota­cza­ją­cej osa­mot­nio­ne­go śmiał­ka cie­czy po­ra­żał swą do­sko­na­ło­ścią; łatwy do od­róż­nie­nia od ułom­nej, ska­żo­nej świetl­ny­mi wi­dzia­dła­mi bu­szu­ją­cy­mi pod osło­ną za­mknię­tych po­wiek ciem­no­ści mę­czył i draż­nił, spra­wia­jąc, że za­wie­szo­ny w mazi śmia­łek tę­sk­nił nie­mal­że za od­le­gły­mi, choć nie­bez­piecz­ny­mi bły­ska­mi. Błę­kit­ne nici omi­ja­ły czło­wie­ka jed­nak z dala, obo­jęt­nie prze­pły­wa­jąc, ja­śnie­jąc i ga­snąc w sobie wła­ści­wym ryt­mie.

Nie­spo­dzie­wa­nie, jeden z tych pul­su­ją­cych wąsów zma­te­ria­li­zo­wał się tuż przed astro­nau­tą. Za późno było na ja­ki­kol­wiek unik, męż­czy­zna, wstrzy­mu­jąc w na­pię­ciu od­dech, po­świę­cił się ob­ser­wa­cji roz­my­tej z po­cząt­ku, nie­wy­raź­nej, świetl­nej plamy, która z każdą chwi­lą zda­wa­ła się roz­ra­stać, jed­no­cze­śnie na­bie­ra­jąc ostro­ści. Uśpio­ne przed­tem serce męż­czy­zny dało znać o sobie obłą­ka­nym, zdol­nym roz­sa­dzić kom­bi­ne­zon bi­ciem o żebra. Przy­spie­szo­ny od­dech pa­rzył spie­czo­ne wargi, prze­ra­żo­ny śmia­łek nie za­mknął jed­nak oczu – cie­ka­wość sil­niej­sza oka­za­ła się od lęku. Nić ja­śnia­ła fos­fo­ry­zu­ją­cym bla­skiem, nie pul­so­wa­ła jed­nak jak wici, opla­ta­ją­ce wcze­śniej wa­ha­dło­wiec; fa­lo­wa­ła do­stoj­nym, nie­znacz­nym ru­chem, zbli­ża­jąc się nie­ubła­ga­nie, by w końcu prze­śli­zgnąć się po po krzy­wiź­nie hełmu lekko, z gra­cją, jak mu­ska­na wia­trem wstę­ga. Wkrót­ce zo­sta­ła w tyle, ale krew astro­nau­ty nie usta­ła w sza­leń­czym biegu, wpra­wia­na w ruch przez obce na tej pla­ne­cie, ludz­kie serce. Szum w uszach wzmógł się jesz­cze, ka­no­na­da w pier­siach bo­le­snym ryt­mem od­mie­rza­ła wlo­ką­cy się jakby w zwol­nio­nym tem­pie czas. Męż­czy­zna pra­wie ro­zu­miał i wła­ści­wie już do­my­ślał się praw­dy. Gdzieś przed nim za­ja­śnia­ła na­stęp­na nić i ko­lej­na, a wszyst­kie mi­ja­ły męż­czy­znę obo­jęt­nie, z wzgar­dą prze­śli­zgu­jąc się obok po­zo­sta­wio­ne­go sa­me­mu sobie ska­zań­ca. Wszyst­kie zdą­ża­ły w jed­nym kie­run­ku, jak po­py­cha­ne prą­dem nie­wi­dzial­nej, pod­ziem­nej rzeki. W pa­mię­ci astro­nau­ty za­mi­go­ta­ło na mo­ment wspo­mnie­nie sta­re­go, ziem­skie­go złu­dze­nia optycz­ne­go, ka­żą­ce­go umy­sło­wi nie­ru­cho­me­go pa­sa­że­ra wie­rzyć, że jego po­ciąg wła­śnie rusza, gdy tym­cza­sem roz­po­czy­nał bieg skład są­sied­ni. Śmia­łek wie­dział już, że nie­sio­ny nur­tem nie­ubła­ga­ne­go stru­mie­nia nie­od­wra­cal­nie od­da­la się od promu. Od­dech za­gu­bio­ne­go czło­wie­ka po­wo­li się uspo­ka­jał, i choć cięż­kie kro­ple potu wciąż jesz­cze osia­da­ły na spierzch­nię­tych war­gach gę­stym, sło­nym sma­rem, świa­do­mość nie­uchron­no­ści wy­ro­ku przy­nio­sła męż­czyź­nie spo­kój. Nie bał się już po­dró­ży w nie­zna­ne. Włą­czył re­flek­to­ry; przez chwi­lę ośle­pio­ny, mru­żył oczy, by po chwi­li od­waż­nie spoj­rzeć w roz­my­te ob­li­cze ma­zi­ste­go, nie­czu­łe­go prze­zna­cze­nia.

 

 

7.

 

De­cy­du­ją­ca faza ope­ra­cji roz­po­czę­ła się o dwu­dzie­stej pierw­szej pięć­dzie­siąt. Do­bie­gał końca nasz dra­ma­tycz­ny wy­ścig z cza­sem. Dwie cenne go­dzi­ny za­ję­ły nam przy­go­to­wa­nia ekipy ra­tun­ko­wej, lecz moja zde­ter­mi­no­wa­na za­ło­ga sta­nę­ła na wy­so­ko­ści za­da­nia. Pro­wa­dzo­na przez naj­lep­sze­go z ope­ra­to­rów, zmo­dy­fi­ko­wa­na „wydra”, na tyle spraw­nie, na ile po­zwa­la­ła kle­ista ciecz, za­mo­co­wa­ła grube splo­ty lin na ka­dłu­bie za­to­pio­ne­go stat­ku. W tych peł­nych na­pię­cia chwi­lach wciąż czu­łam mil­czą­cą obec­ność Rin­ne­ra gdzieś za ple­ca­mi, a za każ­dym razem, gdy się od­wra­ca­łam, prze­chwy­ty­wa­łam w prze­lo­cie jego spoj­rze­nie. Nie było jesz­cze w tym wzro­ku zwąt­pie­nia czy stra­chu, je­dy­nie re­zy­gna­cja, zgoda na wszyst­ko, co przy­nie­sie los i coś jesz­cze, czego jed­nak nie umia­łam na­zwać. Nie mia­łam czasu, by się nad tym za­sta­na­wiać.

Wkrót­ce zresz­tą za­po­mnia­łam o to­wa­rzy­stwie na­ukow­ca, bo roz­pię­te w po­wie­trzu ekra­ny wy­peł­ni­ły ob­ra­zy re­je­stro­wa­ne przez ka­me­ry to­wa­ro­we­go ko­lo­sa i to­wa­rzy­szą­ce­go mu po­moc­ni­cze­go, mniej­sze­go wa­ha­dłow­ca pa­sa­żer­skie­go. Ope­ra­tor wpra­wił wciąż spraw­ną „wydrę” w ruch ob­ro­to­wy, by, ni­czym śmi­gło, prze­tar­ła szlak przed za­to­pio­nym stat­kiem i uła­twi­ła tym samym wy­rwa­nie go z lep­kich klesz­czy. Wy­da­łam roz­kaz i po­tęż­ny prom to­wa­ro­wy ob­ni­żył jesz­cze pułap, ko­ry­gu­jąc usta­wie­nie dysz i zwięk­sza­jąc jed­no­cze­śnie ciąg po­tęż­nych, bocz­nych sil­ni­ków. Pierw­sza próba po­cią­gnię­cia to­piel­ca za­koń­czy­ła się nie­po­wo­dze­niem; uszko­dzo­ny wa­ha­dło­wiec ani drgnął. Kolos za­wisł na chwi­lę w po­wie­trzu, przy­go­to­wu­jąc się do po­now­nych zma­gań, a po chwi­li, z roz­ża­rzo­nych wy­lo­tów sil­ni­ków, buch­nę­ły wprost w za­la­ną wy­ży­nę stru­mie­nie od­rzu­to­wych gazów, tnąc bre­jo­wa­tą ciecz pło­ną­cy­mi skal­pe­la­mi.

– Idzie! – wy­krzy­czał mi „Pierw­szy” wprost do ucha. – Ru­szył!

Kom­pu­ter po­twier­dził; zgod­nie z od­czy­ta­mi czuj­ni­ków, za­to­pio­ny wa­ha­dło­wiec drgnął. Po obu stro­nach brzu­cha stat­ku to­wa­ro­we­go, z pło­ną­cej po­wierzch­ni cie­czy bu­cha­ły po­tęż­ne kłęby pary, uno­sząc się wy­so­ko, osła­nia­jąc przed na­szy­mi ocza­mi wy­ra­sta­ją­ce z ła­dow­ni na­pię­te liny. Wstrzy­ma­łam od­dech; za­kła­da­li­śmy wcze­śniej, że prze­trwa­ją pierw­szą fazę ope­ra­cji, czyli pod­cią­gnię­cie to­piel­ca ku po­wierzch­ni, tak, by mniej­szy prom zdo­łał pod­jąć z niego astro­nau­tów. Teraz ogar­nę­ły mnie wąt­pli­wo­ści, co praw­da in­ży­nie­ro­wie rę­czy­li za wy­trzy­ma­łość lin, ale zgo­to­wa­li­śmy roz­le­wi­sku praw­dzi­we pie­kło. Uszko­dzo­ny sta­tek, spo­czy­wa­ją­cy w sta­ran­nie wy­li­czo­nej od­le­gło­ści, był bez­piecz­ny; nie do­się­ga­ła go wy­wo­ły­wa­na przez ekipę ra­tun­ko­wą po­żo­ga. Ner­wo­wo za­gry­za­jąc wargi, nie sta­ra­jąc się uspo­ko­ić przy­spie­szo­ne­go, coraz płyt­sze­go od­de­chu, od­li­cza­łam se­kun­dy, po­zo­sta­łe do końca tej fazy, wpa­trzo­na w po­da­ją­cy ko­lej­ne war­to­ści mały ekran. Nagle coś się zmie­ni­ło. Rzędy cyfr za­mar­ły. Mo­stek wy­peł­ni­ły pod­nie­sio­ne głosy utrzy­mu­ją­cych łącz­ność z pla­ne­tą pod­ofi­ce­rów, a „Pierw­szy” rzu­cił wul­gar­ne prze­kleń­stwo i spy­tał szorst­ko:

– Co jest, do cho­le­ry?

– Jakaś blo­ka­da – od­parł jeden z in­ży­nie­rów, z nie­do­wie­rza­niem krę­cąc głową.

– Jaka? – Od­wró­ci­łam wzrok od ob­ra­zu i utkwi­łam spoj­rze­nie w zmie­sza­nym fa­chow­cu.

– Nie wiem – bąk­nął – nie wiem! Może za­cię­ty ko­ło­wrót?

– Nie – usły­sza­łam nagle i po­czu­łam, jak ktoś cią­gnie mnie za ło­kieć. To Rin­ner wska­zy­wał obraz z po­moc­ni­cze­go wa­ha­dłow­ca, wy­rzu­ca­jąc z sie­bie go­rącz­ko­we słowa: – Pro­szę spoj­rzeć na po­wierzch­nię. Za­sty­ga!

– Co? – W pierw­szej chwi­li nie zro­zu­mia­łam, o czym mówi "Ro­bin­son".

– Krzep­nie! – za­wo­łał astro­bio­log z roz­pa­czą, gwał­tow­nie tar­mo­sząc moje ramię.

– Osza­lał pan? – ob­ce­so­wo ryk­nął na Rin­ne­ra „Pierw­szy”, bru­tal­nie od­cią­ga­jąc ucze­pio­ne­go mnie na­ukow­ca.

Wpa­trzo­na w prze­kaz z pla­ne­ty, nie zwra­ca­łam uwagi na sza­mo­ta­ją­cych się za moimi ple­ca­mi męż­czyzn. Na po­wierzch­ni roz­le­wi­ska, do nie­daw­na po­ły­sku­ją­cej, teraz ma­to­wej i przy­ga­szo­nej, nie tań­czy­ły już re­flek­sy świa­teł szpe­ra­czy. Z ca­łych sił bro­ni­łam się przed wiarą w to, co wła­śnie dzia­ło się na pla­ne­cie.

– Ekipa ra­tun­ko­wa po­twier­dza zma­so­wa­ne tę­że­nie tafli roz­le­wi­ska! – za­ko­mu­ni­ko­wał prze­ję­ty in­ży­nier. – Jeśli nie ode­tną na­tych­miast lin, stra­ci­my drugi sta­tek!

– Prze­rwać akcję – za­de­cy­do­wa­łam z cięż­kim ser­cem.

 

 

8.

 

 

Świe­tli­stych wici przy­by­wa­ło. Coraz czę­ściej za­trzy­my­wa­ły się, osia­da­jąc na kom­bi­ne­zo­nie sa­mot­ne­go po­dróż­ni­ka, nie wy­rzą­dza­ły jed­nak męż­czyź­nie żad­nej krzyw­dy. Przy­wykł już do ich ete­rycz­nej obec­no­ści, do coraz bar­dziej ocię­ża­łe­go pląsu w zda­ją­cym się gęst­nieć ośrod­ku. Skoro nici było coraz wię­cej – ro­zu­mo­wał – za­pew­ne zbli­żam się do źró­dła ta­jem­ni­cy. By­le­bym tylko zdą­żył ją od­kryć…

Po­wie­trza w ple­ca­ku nie­ubła­ga­nie uby­wa­ło, męż­czyź­nie od­dy­cha­ło się coraz cię­żej i chwi­la­mi trud­no było okre­ślić, czy to żal ści­ska gar­dło, czy może płuca przyj­mu­ją ostat­ni łyk tlenu. Za­ci­ska­jąc zęby, trwał jed­nak upar­cie, aż do chwi­li, kiedy osło­na hełmu pra­wie do­tknę­ła plą­ta­ni­ny wstęg, cia­sno obej­mu­ją­cej nie­zna­ny, kan­cia­sty, ciem­ny przed­miot. Po­ko­nu­jąc bez­wład lep­kie­go płynu, zbli­żył się do cze­goś, co brał po­cząt­ko­wo za za­to­pio­ną skałę, jed­nak dziw­na forma zna­le­zi­ska świad­czy­ła o sztucz­nym po­cho­dze­niu obiek­tu. Astro­nau­tę za­in­try­go­wa­ła gład­ka po­wierzch­nia od­kry­cia i to, że nici zda­wa­ły się wy­ra­stać wprost z ta­jem­ni­cze­go przed­mio­tu. Nie oba­wia­jąc się już wstęg, wy­cią­gnął ra­mio­na i ma­new­ru­jąc pal­ca­mi, od­na­lazł zna­jo­me wy­pu­kło­ści.

Nity? Śruby?

Bli­skość śmier­ci spra­wi­ła, że zdwo­ił wy­sił­ki. Dy­sząc cięż­ko, obie­ma dłoń­mi od­su­nął kilka luź­niej­szych nici i wtedy uj­rzał znie­kształ­co­ne przez gęsty płyn, nie­wy­raź­ne kształ­ty liter. Nie­czy­tel­ny napis, wi­dzia­ny do góry no­ga­mi, wid­niał na nie­du­żej, nad­pa­lo­nej, me­ta­lo­wej płyt­ce.

Ta­blicz­ka zna­mio­no­wa. Frag­ment roz­bi­te­go ziem­skie­go stat­ku…

Zanim pro­fe­so­ro­wi de­fi­ni­tyw­nie skoń­czy­ło się po­wie­trze, pojął, że od­na­lazł wresz­cie świę­te­go Gra­ala pla­ne­ty.

Nie ta­kie­go, ja­kie­go się spo­dzie­wał i nie tam, gdzie miał za­miar szu­kać.