Ostatnia podróż Marii

 

„(..)Na początku podróży zaś ustalicie kolejność: słabszy wyruszy pierwszy, bowiem jego wiara będzie godna pożałowania. Drugi natomiast odnajdzie w sobie siłe, by pokonać marne ciało i przejść przez bramę o własnych siłach. Kiedy czas cierpienia minie, spotkacie Ojca. On zaś poprowadzi was dalej”

 

– Fragment encyklopedii światła; rozdział „Rytuał światła: część teoretyczna”

 

 

 

Maria była słabsza. Od początku. Pomimo, że to właśnie ona pokazała mu piękno krainy bez bólu. Jej niepewność; przyśpieszony oddech, spocone dłonie, słowa łamliwe i przesiąknięte strachem.

 

Odkręcił buteleczkę chloroformu, po czym nasączył nim brązowy gazik.

 

Maria wyruszy pierwsza.

 

 

 

„Panem krainy bez bólu jest mąż cnotliwy; istota, co zawiera w sobie zarówno Boga jak i człowieka. Jej oblicze znaczy doskonałość. Wierny nie może mieć wątpliwości; Jest klucznikiem oraz bramą. Początkiem u kresu. Ucieczką od naszej ludzkiej strony”

 

– Wstęp do kroniki Rogacza, str. 1021 (akapit 4) „O przymiotach”

 

 

 

Pragnął, by przed rytuałem światła boski aspekt przezwyciężył aspekt ludzki. Skoro każdy posiada w sobie część stwórcy, to dlaczego pali już trzecią paczkę Malboro a żołądek cierpi nadkwasoty?

 

Może to nie ona, może to on jest słabszy. Wypuścił z ust kłąb dymu.

 

Ściany obwieszone ziołami, przystrojone zgodnie z wytycznymi. Zaraz nad łazienką potężny jeleni łeb patrzył czarnymi paciorkami oczu. Na rozpiętym porożu świeciły żarówki. Niektóre migotały, niektórym nadpalony żarnik dodawał pomarańczowy blask.

 

Okna zaklejone tekturą, kafelki wyłożone skórą wilka; wesołych, kurwa, świąt.

 

Popatrzył na mięte ognistą – niezwykle rzadką roślinę, o strąkach w kolorze czerwieni. Szukali jej przez sześć piekielnie długich miesięcy. Aż w końcu znaleźli, osamotnioną, u podnóża pordzewiałej ramy łóżka. Rosła na obrzeżach miejskiego wysypiska.

 

„Jest piękna” rzekła wzruszona. On popatrzył na jej malutkie dłonie tulące roślinę.

 

„Bardzo piękna” odparł.

 

Miała za chwilę wpaść wypełniając pokój radosnym szczebiotaniem. Miała krzątać się, rozkojarzona, pijana życiem, pijana jego obecnością. Miała przywitać go pocałunkiem.

 

A on miał jej powiedzieć, że będzie pierwsza.

 

Od gazika zalatywało chemią.

 

 

 

Składniki:

 

Piętnaście litrów kranowej wody (Ciepłej)

 

Wanna

 

Sól

 

Pieprz

 

Dwie kuchenne łyżki mąki poznańskiej

 

Korzeń świotląki

 

 

Sposób przygotowania.

 

Do wanny wlać ciepłą wode, wodę posolić oraz popieprzyć. Całość okraszyć mąką, rozprowadzając ją po całej tafli. Korzeń świątląki pokroić na cztery równe części a następnie osadzić na dnie w pięcio-centymetrowych odstępach.

 

 

 

– Dekret o prawie lokomocji; tworzenie bram ewakuacyjnych (strona 432)

 

 

 

Maria zatrzymała się w progu łazienki. Jej oczy szkliły się od łez.

 

– Dzień dobry – przywitał ją, tłumiąc narastające podniecenie.

 

Upuściła torbe z zakupami. Szum wody zagłuszył jej ciche łkanie. Przytulił ją mocno. Zapach strachu zmieszał się z słodyczą perfum.

 

– Ciii… – pogłaskał ją czule – wiesz, że to tylko złudzenie. To tylko złudzenie –

 

Mdły zapach głogu unosił się leniwie. Maria pocałowała jego dłonie z nabożną czcią. Miała lepkie, zimne wargi.

 

– Zakwitł bez, ukochana. Przyjmie nas do siebie. – Zwolnił uścisk i zbliżył się do szafki, w której zwykli trzymać lekarstwa.

 

Wyciągnął z niej wianek jesiennych ziół. Skinęła głową i zdjęła koszulkę. Maria była gotowa. Nałożył na jej rude włosy plecionkę.

 

Od patosu rozpierającego serce roztrzęsły się dłonie.

 

Była piękna. Bladziutka, szlachetna skóra, piegi na małych piersiach, ogromne zielone oczy wpatrzone w niego ufnie. I wianuszek na zwieńczenie urody, jak leśna aureola nad kruchym aniołem.

 

– Wyruszysz pierwsza – oświadczył wzruszony.

 

Po ściankach wanny spłynęła strużkami woda. Zakręcił kran i westchnął ciężko.

 

 

 

„Nie okażesz słabości, ręka nie zadrży przed czynem. Niepewność i strach już nigdy nie zawitają w twoim umyśle. Kraina bez bólu czeka”

 

– (fragment) Rozprawa o rzeczach ostatecznych, autor nieznany.

 

 

 

Cykanie zegara, zawodzenie rur, stłumione życie ulicy. Mikrokosmos. Przyłożył gazik do jej twarzy.

 

– To bilet w jedną stronę, maleńka.

 

Przyjęła dar z uśmiechem. Wystarczył jeden wdech, by zwiotczała, wtulając się w jego ramiona. Już dawno porzucił wątpliwości; ciało z pietyzmem złożył do napełnionej wanny. Zanurzył korpus, pozostawiając twarz nad taflą. Ostatni raz pocałował w usta.

 

Teraz przytrzymał łabędzią szyje. I docisnął. Do dna. Pod wodą przypominała zaklętą nimfe, boginię z nordyckich powieści. Gdyby tylko mógł, uwięziłby ją w bursztynie.

 

Nie walczyła długo. Po minucie było po wszystkim. Na powierzchnie wypłyneło parę bąbelków powietrza.

 

Poczuł gigantyczną ulgę. Maria wyruszyła w podróż.

 

 

 

„(…) warto przy tym zaznaczyć – sekta porożańców u podstaw ideologicznych zawiera w sobie mnóstwo analogi do religii chrześcijańskiej; monoteistyczny charakter wyznania (jeden bóg), dualizm postaci stwórcy (podobnie jak Chrystus, Rogacz jest zarówno Bogiem jak i człowiekiem) czy też kalendarz świąteczny (rytuał światła przypada na okres wielkanocny i wiąże się z pojęciem odrodzenia/zmartwychstania.) Głównym źródłem „ewangelizacji” porożańców jest księga zwana ypsylonem. Składa się z ponad dwóch tysięcy stron podzielonych na poszczególne rozdziały, podrozdziały oraz ustępy. Różnorodność gatunkowa jest imponująca – ypsylon kryje w sobie opowiadania, nowele i przypowieści. Tematyka ogranicza się do opisów Rogacza i krainy bez bólu (odpowiednik nieba), której [rogacz] jest królem. Nie brakuje również form lirycznych (ody, treny, wiersze nowej fali) choć krytycy zgodnie twierdzą, że owe „dzieła” nie prezentują większej wartości literackiej.

 

Co najdziwniejsze, wśród klasycznych form można odnaleźć teksty o nacechowaniu dziennikarskim (quasi– reportaże, wywiady, relacje) czy też jeszcze bardziej spopularyzowane poradniki a nawet przepisy kulinarne (!) – badacze wciąż nie są w stanie odczytać ypsylonu jako spójnej całości. Niektórzy sugerują, że słuszna interpretacja dostępna jest dopiero po intynsywnej indoktrynacji. (…) obrzędowość porożańców w dużej mierze opiera się na zielarstwie; stąd często duchowym przewodnikiem jest zielarz, choć określenie „druid” jest tu bardziej adekwatne.

 

(…) Podział ról wygląda następująco. Zielarze są uprawnieni do interpretowania ypsylonu, psychologowie/ parapsychologowie zajmują się indoktrynacją, zaś tak zwane naganiaczki zajmują się werbowaniem nowych członków. Są to młode, piękne kobiety, obeznane w sztuce manipulacji. Znane są przypadki ludzi zakochanych bez pamięci, po jednym tylko spotkaniu (!) Nic więc dziwnego, że pojawiły się spekulacje, jakoby naganiaczki smarowały się maściami wzmacniającymi perswazje (..)”

 

– Adam Gauczyński „O sektach neoceltyckich” Poznań, 2004

 

 

 

 

 

 

 

Porażający blask wdarł się szturmem do łazienki. Towarzyszył mu głuchy łoskot, chór głosów oraz trzask łamanego drewna. Owe światło zdawało się być błogosławieństwem, łaską w trudnej chwili.

 

Padł na kolana. Blask osłabł ukazując kontury potężnego mężczyzny. Od jego głowy odchodziło gigantyczne poroże, i zdawało się, że ogarnia cały świat.

 

Padł na kolana.

 

– Rogacz… – wydukał, dławiąc się chwałą i miłością. Oto zielony Charon, przewoźnik do krainy bez bólu, zbawienie…

 

– Komenda łódzkiej policji – przedstawił się olbrzym – Jest pan aresztowany pod zarzutem zabójstwa. Jeden krok a będę zmuszony strzelać – dodał patrząc w jego przećpane, radosne oczy.

 

Naraz uśmiech spełzł z twarzy podejrzanego, bowiem uświadomił sobie własne, tragiczne położenie.

 

Maria wyruszyła sama.

 

 

 

 

 

 

 

„Zarzut zabójstwa usłyszał dziś Sebastian N. U podejrzanego znaleziono zwłoki młodej kobiety w stanie zaawansowanego rozkładu. Jak mówi rzecznik policji „to właśnie charakterystyczny smród gnicia zaalarmował sąsiadów. Ich obawy okazały się trafne” Jak dotąd nie wiadomo, jakie były motywy morderstwa, lecz śledczy przypuszczają, że miały one charakter religijny „Zabezpieczono obszerne zielniki, zdobione runami, eliksiry, w tym również trucizny a także jedną szczególnie opasłą księgę zatytuowaną „Ypsylon” Eksperci nie mają wątpliwości, że w sprawę zamieszana jest sekta porożańców, która od paru lat konsekwentnie poszerza swoją misyjną działalność”

 

 

 

– Fragment audycji łódzkiego radia plus.