Król bez serca

 

Opowiadanie zostało napisane na konkurs związany z Grą o Tron, według jego kryteriów, ale w końcu nie brałam udziału. Chciałam wrzucić inne, ale przypomniało mi się, że wysłałam je na Świetlne Pióro. Chcąc wrzucić cokolwiek, daję to ;)

 

 

 

Czarnobrody krasnolud padł bez życia na kolana. Zawisł na mieczu, tkwiącym w jego piersi po rękojeść, nadal ściskanym przez króla. Monarcha stał, choć jego oczy stały się już wielkie, ciemne i szkliste. Dwa martwe ciała zastygły w niemożliwych pozach.

 

Chwiejący się za plecami władcy Elf wsparł śmierć, siłującą się z absurdalnie oporną ofiarą. Szarpnął w górę długi sztylet, tkwiący w królewskich lędźwiach, rozpruwając wnętrzności. Monarcha wypuścił w końcu inkrustowany miecz, a ciało Krzata zwaliło się na ziemię. Potężny, zbryzgany krwią dziesiątek ofiar człowiek runął wreszcie w karmazynową kałużę posoki, połamanego żelastwa i rozpłatanych głów.

 

Elf, Wampir oraz dwóch Krasnoludów rozejrzało się po placu boju, łapiąc spazmatycznie powietrze. Ich pobratymcy, razem niemal setka istot, stosami zalegała wokół powalonego władcy. Ocalali stali po kostki w krwi.

 

– Cios w plecy. Hańba, psia mać – wydyszał młody, krzepki Krasnolud, oparty ciężko na trzonku topora. Jucha i pot spływały mu z brody na pozłacaną zbroję.

 

– Twój dowódca się poświęcił! – warknął Elf, błądząc smukłymi palcami po złamanym nosie. – Hańbą byłoby nie skorzystać z chwili nieuwagi króla, zachwyconego rozpłataniem Tarina Srebrnego Młota.

 

– Kurwi syn – Krzat splunął czerwoną śliną na ciało monarchy. – Wyrżnął cały nasz oddział.

 

– Całe komando – mruknął Elf.

 

– I Wschodni Krąg – wycedził krwiopijca. – Porozrywał nawet najstarsze Wampiry na strzępy.

 

Krasnolud z białą, starczą brodą, poznaczoną zakrzepłą krwią, machnął z lekceważeniem ręką. Wskazał na małą, kędzierzawą głowę, wystającą z kłębowiska zanurzonych w krwi ciał.

 

– Nie oszczędził nawet syna Dina. Szczyl miał dwanaście lat, stał z boku. Skurwiel rozpłatał go na pół niby jabłko. Jak, kurwa, mógł…

 

– Tak samo, jak gwałcić nasze matki, siostry i córki – Elf nachylił się nad królewskim ciałem i wyszarpnął brutalnie swój sztylet. – Ograbiać podatkami i mordować każdego, kto się przy tym radośnie nie uśmiechał.

 

Stali w milczeniu, nie wiedząc, co robić. Dziedziniec pałacu powoli otaczały wrony, siadając na złoconych kolumnach i parapetach. W ich czarnych, beznamiętnych oczach odbijały się komety i meteoryty nieustannie przemierzające niebo. Któryś z ognistych pocisków rąbnął w ziemię kilkadziesiąt metrów od placu, aż zbroje zadudniły o bruk.

 

– Kiedy skończy się ta apokalipsa? – spytał posępnie młody Krzat.

 

– Słowa Wyroczni były jasne: wraz z nastaniem nowego króla – odrzekł ostrouchy.

 

– O ilem nie dostał za mocno w dyńkę, zdaje mi się, że była tam mowa o nastaniu MARTWEGO króla. Mamy martwego władykę, a ten pieroński deszcz ognia nie ustał.

 

– Może chodzi o cały ród. To wynaturzenie – Wampir skrzywił się ze wstrętem. – Wielkie, okrutne bestie.

 

– Matki kurwiły się z synami, a bracia rżnęli siostry, to i nie dziw – starszy Krasnolud kopnął królewską głowę. Żelazna korona była na niej tak mocno osadzona, że nawet nie drgnęła.

 

– Musimy zabić wszystkich krewnych – krwiopijca spojrzał w okna zamku. – Pewno niewiele, ale jacyś strażnicy mogli zostać w środku. Trzeba posłać po posiłki i otoczyć budynek, żeby nikt nie uciekł…

 

– Masz rację – zgodził się z oporem Elf. – Jednak dopiero posiadając nowego króla, czyn ten będzie usprawiedliwiony. Tylko władca może nakazać eksterminację królewskiego rodu.

 

Krasnoludy i Elf spojrzeli bezradnie na truchła swych dowódców. Ostrouchemu zaczęła drżeć ręka, w której ściskał sztylet.

 

– Zhańbiony królobójca na tronie? – prychnął młody Krzat, patrząc z nieskrywaną wrogością na Elfa. – Po moim trupie. Zresztą, pięknisiu, i tak byś się porzygał po jednym kęsie jego serca. Ja je wszamam.

 

Starszy Krasnolud ryknął śmiechem, niby bez znaczenia łapiąc mocniej za młot bojowy.

 

– Ty?! Jeszcześ się dobrze nie nauczył podcierać, szczeniaku.

 

Wszyscy trzej zmierzyli się nienawistnymi spojrzeniami, po czym zwrócili ku milczącemu Wampirowi. Prychnął szyderczo.

 

– W rzyci mam wasz tron – oznajmił zjadliwie. – Wyżynajcie się za niego beze mnie. Mój lud sra na króli, o ile tylko nie są tak przeżarci zgnilizną, jak ten – spojrzał na wielkie ciało z głodem w oczach. – Chcę mu jedynie wyrwać serce. Pragnę wydobyć siedlisko zła z jego piersi. Chodźcie, zdejmiemy z niego napierśnik. Żaden z nas sam nie da rady.

 

Pokiwali ponuro głowami i przyklękli przy zwłokach. Obserwowali się uważnie. Wampir odpiął rzemienie, które łączyły napierśnik ze skórzaną kataną. Zmieściłyby się w nią oba Krasnoludy. Ocalali podważyli grubą blachę z czterech stron i wyrwali z potężnej klatki mężczyzny. Krwiopijca zawiesił dłoń nad mostkiem.

 

– Dla mnie to moment, wy musielibyście go kroić. Odkładam broń. Położę serce na trupie Tarina.

 

Zanurzył w jeziorze krwi swój krótki miecz. Reszta nie oponowała, choć każdy trzymał broń w miażdżącym, pełnym napięcia uścisku. Żaden z nich nie chciał walczyć z dojrzałym, twardym niczym marmur Wampirem.

 

Krwiopijca pochylił na moment głowę. Ruch jego białej ręki był ledwie zauważalny. Rozległ się odrażający, mdlący odgłos i już lewa dłoń Wampira tkwiła w potężnej klatce piersiowej. Podłużne dotąd źrenice rozszerzyły się w bladej, niemal świecącej twarzy. Przez kilka sekund gmerał pod żebrami, wywołując obrzydliwe odgłosy. Elf jęknął.

 

– Co ty wyprawiasz?

 

Wampir wysyczał coś pod nosem i wyjął bordowe palce z rany. Spojrzał na pozostałych. Ledwo powstrzymał uśmiech.

 

– Nie ma serca. To by wiele wyjaśniało.

 

Krasnoludy wymieniły spojrzenia, zdezorientowane. Elf przyjrzał się bledszej od trupiej twarzy Kainity; dostrzegł maleńką kroplę krwi w kąciku sinych ust. Wyszarpnął sztylet.

 

– Ta pijawka je zjadła!

 

Wszyscy poderwali się na nogi. Blada istota przyglądała się pobłażliwie, jak Krzaty unoszą swoje olbrzymie bronie.

 

– Co jeden Krasnolud nie zdoła wychędożyć, rozprują dwa – warknął starszy.

 

– Stracicie życie na próżno – ostrzegł ich uprzejmie krwiopijca, ze swobodą stojąc przed nimi bez broni. – Ja nie potrzebuję serca, by żyć. Jest martwe, nie tłoczy krwi.

 

– A niby dlaczego kołek w sercu was uśmierca? – młodszy Krzat podniósł złamany trzonek od jakiejś broni. Wampir roześmiał się swobodnie.

 

– Wierzysz w historie bajarek, dzieciaku?

 

– Nie ważne – mruknął Elf, z podnieceniem obserwując Kainitę. – Ten, kto zje martwe serce króla, zastępuje go. To nieistotne, czy pijawka przeżyje.

 

– Trafna uwaga, Elfie – przyznał Wampir, nie powstrzymując już uśmiechu. Wraził uwaloną w królewskiej krwi dłoń we własną pierś i wyrwał serce, po czym błyskawicznie wepchnął sobie do ust. Potem odwrócił się od oniemiałych towarzyszy i odszedł w stronę zamku, z gracją przekraczając trupy.

 

Ostatnie meteoryty uderzyły o ziemię, a komety zgasły. Jakby to losy Królestwa wprawiały w ruch niebo, Wszechświat kręcący się wokół ziemskiego tronu.