Niedobór ostrożności

– Zabiłeś moją córkę – powiedział mężczyzna, wsuwając dłoń w czerwoną rękawiczkę. Czarna marynarka opinała szeroki tors, a starannie uczesane włosy przyprószone były siwizną.

– Kot ma cztery łapy – odparł chłopak, uśmiechając się niewinnie. Spróbował poruszyć rękoma, przywiązanymi do oparcia krzesła. Bezskutecznie. Przez skórę czuł pulsujące ciepło zaklęcia, którym nasączono sznur. Prędzej wyrwałby sobie kości niż wyswobodził się z więzów. – Och, przepraszam. Myślałem, że gramy w „stwierdź oczywiste”.

Jedyną odpowiedzią był ból. Skryte w rękawiczce palce smagnęły go w twarz, w jednej chwili zalewając ciało falą płonącego cierpienia. Jakby ktoś wlał mu do gardła zawartość pieca hutniczego. Z całej siły zacisnął zęby, by nie wydać z siebie nawet jęku. Nie zamierzał dać oprawcy satysfakcji.

Mężczyzna musiał być niezadowolony z reakcji mordercy, bo uderzył go jeszcze raz. Tym razem pokój wypełnił bolesny syk.

Chłopak spuścił głowę, oddychając ciężko. Kątem oka dostrzegł wzór algorytmu, wpisany w barwioną skórę rękawiczki. Koledzy po fachu żartobliwie nazywali to zaklęcie smażalnią nerwów. Wreszcie zrozumiał dlaczego.

– Nie lubię zadawać bólu – stwierdził starzec, jego twarz wyrażała obojętność. – Nie przepadam jednak za młodzieńczą arogancją. Oszczędzisz sobie dużo cierpienia, jeśli okażesz trochę pokory.

– Dziękuję za radę. – Zabójca zmusił się do uśmiechu. – Na pewno z niej skorzystam.

– Nie sądzę – odparł mężczyzna, ignorując drwinę. – Z mojej córki było więcej szkody niż pożytku, ale honor rodu nakazuje odpowiednio odpłacić za jej śmierć.

Morderca odwrócił wzrok, wpatrując się tęsknie w błękit nieba za krystaliczną taflą okna. Szczyt wieżowca niemal sięgał chmur. Siedziba korporacji jeszcze kilka lat temu górowała nad innymi budynkami. Teraz kryła się w cieniu młodszych drapaczy – surowych gigantów ze stali i szkła, które rozcinały widnokrąg jak srebrzyste igły.

– Rozumiem – rzucił po chwili, by uniknąć kolejnego ciosu.

W odpowiedzi mężczyzna uśmiechnął się cierpko. W tym grymasie było coś z belfra, patrzącego z pogardą na dziecko, podważające fundamentalne prawa fizyki.

– Nie jesteś w stanie nawet musnąć swoim ograniczonym umysłem praw, którymi rządzą się stare rody, a co dopiero zrozumieć. Z nią było tak samo. Nie nadawała się nawet na zapasową pulę genów, a do tego parała się równie bezsensownym zajęciem, co ty. Powiedz mi tylko dlaczego ją zabiłeś i miejmy to już za sobą.

– Prawo rynku – odpowiedział młodzieniec, wzruszając ramionami. – Był popyt na jej życie, znalazła się i podaż. W naszym fachu bardzo łatwo narobić sobie wrogów.

Ojciec pokiwał głową ze zrozumieniem.

– Dobrze. Obawiałem się, że zginęła z miłości czy innej podobnej abstrakcji, ale sprawa jest czystsza niż się spodziewałem. Przynajmniej własnej śmierci nie spaprała.

– Nie zapytasz, kto zlecił morderstwo?

– Po co? To przecież nie ma żadnego znaczenia. – Starzec machnął ręką, jakby odganiał natrętną muchę. – Zginiesz, by zaspokoić wymogi sprawiedliwości tych durniów z Wielkiej Rady, a potem spreparuję dowody, obciążające któregoś z nich. Jestem alchemikiem, wierz mi, potrafię doskonale preparować. Powinieneś mi wręcz podziękować, twoje nędzne życie wreszcie na coś się przyda.

– Wybacz, nie podskoczę z wdzięczności. – Chłopak uśmiechnął się jadowicie. – Ale z chęcią pokażę ci, jak się cieszę, jeśli tylko mnie rozwiążesz.

– Przywykłem do odrobinę bardziej wyszukanych żartów, więc pozwolę sobie pozostać obojętnym.

Starzec wyjął pistolet z kieszeni marynarki. Smukły i błyszczący, z algorytmem zaklęcia oplatającym długą lufę. Broń była zdobiona, a symbole klątw wpisywały się w pozłacany korpus. Wystarczyło jednak spojrzeć na średnicę wylotu przewodu lufy, by rozpoznać starego przyjaciela.

– Nie wiedziałem, że alchemicy korzystają z jeżozwierzy – rzucił morderca zaczepnie, by zyskać na czasie. Jego twarz wyrażała lekkoduszną arogancję, ale oczy bacznie analizowały każdy z osadzonych w broni czarów.

Starzec skrzywił się i ułożył usta w niemal prostą linię.

– Naprawdę nie znoszę tego waszego prostackiego nazewnictwa. W twoich ustach nawet śmiertelna broń staje się kpiną.

Mimo to zabójca nie mógł wyobrazić sobie bardziej pasującego określenia dla pistoletu, który strzelał pociskami .4 KA. Rozpędzanymi magią i prochem igłami o donośności dwustu metrów w powietrzu i dwudziestu w żelbetonie. Srebrzyste kolce niosły śmierć przez każdą osłonę, a w zetknięciu z ciałem rozpływały się, zamieniając krew w metaliczną breję o konsystencji rtęci. Przed jeżozwierzem nie można się było ukryć. Patrząc na broń i nieprzejednane oblicze starca chłopak uzmysłowił to sobie dotkliwiej niż zwykle.

Nie zamierzał jednak po prostu dać się zastrzelić. Nadszedł czas, by odkryć karty.

– Nie wiem czy zdajesz sobie z tego sprawę, ale jestem naprawdę dobrym mordercą – zaczął, unosząc kąciki ust w drapieżnym uśmiechu.

– Bycie dobrym w czymś absolutnie bezużytecznym nie czyni cię potrzebnym – odparł mężczyzna, odbezpieczając broń.

– Zawsze gaszę cele i nigdy nie daję się złapać. Nie zastanawiało cię, dlaczego twoim niezgrabnym, przygłupim podwładnym udało się tak szybko mnie pojmać?

– Ani przez chwilę. – Ukryty w rękawiczce palec musnął spust.

– Długo zastanawiałem się, jak cię dopaść. – Morderca kontynuował zupełnie niezrażony. Z jego głosu zniknął niedojrzały sarkazm. Fasada młodzieńczej arogancji rozpadła się, ukazując ukryty pod nią chłodny profesjonalizm. – Wyrwać z twojej wieży, zaciągnąć poza zasięg armii golemów i alchemicznych sztuczek. A tu proszę. Wystarczyło kropnąć córkę, której nie znosiłeś i dać zadziałać prawom, którymi gardzisz. Zgubiła cię własna arogancja, starcze.

– A więc jesteś sprytny. Prawdziwy demom w ludzkiej skórze. Świetnie. Giń.

Nie było huku wystrzału, ani blasku zapalanego prochu. Tylko syk srebrzystych igieł, które wbijały się w ciało chłopaka. Dwie w głowę, trzy w serce. Śmierć czysta i metodyczna, z ciężkimi metalicznymi kroplami zamiast tryskającej czerwieni.

Zabójstwo godne alchemika.

Zabezpieczony pistolet zniknął w kieszeni marynarki, a mężczyzna odwrócił się. Chciał przywołać czekającą za dźwiękoszczelnymi drzwiami nowicjuszkę, lecz zamiast tego zamarł w bezruchu, czując jeżący włosy dreszcz. Wykręcił się odruchowo, wyszarpując broń z ukrycia tylko po to, by pół oddechu później poczuć, jak nieznana siła boleśnie ściska mu nadgarstek. Nim zdążył krzyknąć, coś brutalnie zamknęło mu usta. Oddech zamarł w piersi, a oczy otworzyły się szeroko. Był doświadczonym alchemikiem, pozbawionym skrupułów i prostackiej moralności, ale to, co zobaczył, napawało go przerażeniem.

Ciało chłopaka rozwarło się jak plastikowy worek, w którym ktoś pociągnął za suwak. W środku nie było krwi tylko mrok. Zaprzeczenie światła, bezbrzeżna ciemność, wylewająca się na zewnątrz kłębami czarnego dymu. Starzec dopiero teraz zdał sobie sprawę, że to właśnie ten lepki opar zakrywał mu usta, formując groteskową parodię ręki, zakończoną krzywymi pazurami.

Dym oplatał go, stopniowo krępował ramiona i nogi, wstrzykiwał w ciało truciznę strachu. A gdy mężczyzna całym sobą poczuł, że stąd nie ma ucieczki, z ciemnych kłębów wyłoniła się twarz. Karykatura aparycji martwego zabójcy, z bezdennymi otchłaniami zamiast oczu.

– Demon w ludzkiej skórze – powiedział mrok, szczerząc czarne zęby. – Nie ująłbym tego lepiej.

Uśmiech zniknął tak szybko, jak się pojawił. Ciemne usta rozwarły się nienaturalnie, a równe zęby zmieniły w kły. Każdy o długości palca. Nim alchemik zdążył zareagować, mrok wbił się w jego gardło, rozszarpując krtań i gruchocząc kręgosłup. Wypuszczone z objęć czerni ciało upadło na posadzkę. Bezwładnie jak zniszczona lalka.

Lalka?

Kiedy cień wreszcie zdał sobie z tego sprawę, było już za późno. Jaskrawe nitki owinęły się wokół ciemnych kłębów, kalecząc czerń odpryskami jasności. Pomieszczenie wypełnił przenikliwy ryk, wydobywający się ze zniekształconych ust. Dym miotał się rozpaczliwie, wyjąc boleśnie. Na próżno. Z każdą chwilą świetlista sieć coraz ciaśniej oplatała kłęby, nie pozwalając nawet najmniejszej cząstce mroku wyrwać się na wolność.

Wtedy linie zniknęły. Szybko i niespodziewanie, zupełnie jakby od samego początku były tylko ułudą. Zdążyły jednak odcisnąć swe piętno na potworze. Mrok zamarł, w jednej chwili upodabniając się do pokracznej figury z czarnej materii. Kłęby szarzały i rozpadały się. Niszczały, opadając płatami na wpół realnego popiołu, który bielał i znikał, nim dotknął ziemi.

W pokoju pozostał tylko siwiejący mężczyzna w garniturze. Stał w drzwiach wpisanej w ścianę sekretnej skrytki i z zaciekawieniem obserwował, jak linie algorytmu odpadają od nienaturalnie pomarszczonych białych rękawiczek, które okrywały jego dłonie. Zaklęcie było tak mocne, że przeładowało materiał izolujący. Z kosztownej skóry pozostał tylko bezużyteczny strzęp. Kiedy chował resztki do kieszeni, pomyślał, że będzie musiał wprowadzić jeszcze kilka zmian do ich projektu. Przynajmniej na to przydał się ten bezużyteczny morderca.

Wysunął się na korytarz i przywołał skinieniem czekającą na zewnątrz postać. Młoda dziewczyna nosiła obszerną szatę nowicjusza, a bystre oczy uważnie obserwowały wnętrze pomieszczenia. Uczennica alchemika była wnuczką przewodniczącego Wielkiej Rady. Zasady Sztuki chłonęła z niezwykłą łatwością, a konstruowanie zaklęć było dla niej fraszką. Mimo to starzec starał się trzymać ją blisko siebie na czas nauki. Wolał, by nie wynosiła z jego wieży więcej sekretów niż to konieczne.

Pokrótce wytłumaczył jej, w jaki sposób powinna pozbyć się z pokoju ostatnich śladów obecności czarnego dymu. Zanim wyszedł spojrzał jeszcze na ostatni biały płatek, który zdążył dotknąć posadzki, nim zupełnie się rozpłynął.

– Nie doceniłeś mnie, chłopcze – powiedział, pozwalając sobie na krótki triumfalny uśmiech.

Odwrócił się na pięcie i minął swoją uczennicę, wracając myślami do badań, które musiał przerwać, by rozprawić się z chełpliwym młodzikiem.

Wtedy poczuł na szyi chłód stali.

Dziewczyna, zamiast posłusznie wykonać zadanie, pochwyciła go w żelaznym uścisku i przyłożyła do krtani składany nóż.

– To ty mnie nie doceniłeś, starcze. – Ucho mężczyzny musnął znajomy szept, a ostrze płynnym ruchem rozcięło gardło.

Gdy alchemik upadł bezwładnie na podłogę, uczennica przewróciła go na plecy i delikatnie, niemal pieszczotliwie wsunęła mu ostrze pod żebra, bezbłędnie odnajdując serce. Gdy upewniła się, że ma pod sobą prawdziwego trupa, a nie kolejną alchemiczną sztuczkę wstała i zamknęła drzwi, sprawdzając czy korytarz jest pusty. Nikt poza nią nie miał prawa zapuszczać się do prywatnych kwater Mistrza, ale ostrożności nigdy za wiele. Oparła się o futrynę, wzdychając ciężko. Uniosła głowę i chwyciła się za podbródek, w jednej chwili zdzierając z twarzy warstwę skóry. Maska straciła kolor, gdy tylko oderwała się od ciała, by po chwili stać się jedynie kawałkiem wytartej bawełny, z zaklęciem wyszytym czerwoną nicią. Została ciśnięta na ścianę razem z peruką.

Morderca przeczesał palcami włosy i zrzucił z siebie ciężką szatę. Nie pojmował, jak ci staromodni durnie mogli chodzić w czymś tak niewygodnym, ale musiał przyznać, że bufiaste rękawy idealnie nadawały się, by ukryć nóż.

Spojrzał na martwe ciało alchemika, po czym przeniósł wzrok na leżącą nieopodal lalkę. Nie przewidział, że stary głupiec mógłby stworzyć golema tak perfekcyjnego. Dał się oszukać i przypłacił to utratą największego atutu. Zgubiła go jego własna pewność siebie. Minie dużo czasu, zanim czerń zregeneruje się na tyle, by mógł korzystać z niej w pracy. Czuł się nagi bez dymu, który zawsze oplatał go ledwo widoczną warstwą skompresowanej ciemności lub kreował doskonały kamuflaż. Jego zbroja rozpadła się na tysiące odłamków i teraz wystarczyłby jeden zbłąkany pocisk, by…

Trzask.

Na krystalicznej powierzchni szyby pojawiła się dziurka.

Taka sama wykwitła na skroni mordercy pół oddechu później.

 

***

 

Gdy odsunęła oko od lunety jej cel znów stał się tylko punkcikiem w bryle korporacyjnej wieży. Specjalnie wybrała wieżowiec oddalony od niej o prawie tysiąc pięćset metrów, bo choć strzał był trudniejszy, nie mogła ryzykować wykrycia.

Lufa zmodyfikowanego WKW „Wilk” wystawała lekko przez wycięty w szybie otwór wysoko ponad głowami zwykłych ludzi, skryta przed wzrokiem postronnych w półmroku pustego biura. Czarny metal oplatały błyszczące wciąż linie aktywowanej przed sekundą klątwy. Po chwili przygasły, pozostawiając po sobie jedynie bladozielony poblask. Kobieta trwała w bezruchu, z uwagą wsłuchując się w pusty szum słuchawek. Wzmocniony alchemią mikrofon, który udało jej się przemycić do prywatnego pokoju przesłuchań ojca nie rejestrował już żadnych dźwięków ani oznak życia.

Kobieta uśmiechnęła się w duchu. Starzec zbudował całą korporację, by mieć fasadę dla alchemicznych badań i opatrzył każdy zakamarek swych kwater ochronnymi urokami, ale nie przygotował lokum na coś tak banalnego jak brutalna siła naboju .50 BMG. Dla pewności wygrawerowała na pocisku algorytm zaklęcia ostatecznej zagłady. Urok wymagał co prawda karkołomnych nakładów do aktywacji, ale bezbłędnie uśmiercał wszystko, z czym się zetknął. A w jej fachu ostrożności nigdy nie było za wiele.

Przypomniała sobie jak ojciec łajał ją, gdy studiowała magię ciała zamiast poznawać tajniki alchemii, aż wreszcie ją wydziedziczył. Zaraz po tym jak udało jej się stworzyć kopię własnego istnienia. Tak idealną, że oszukała nawet księcia morderców. Nieuchwytnego i niepokonanego, chronionego całunem czerni.

Tego, który leżał teraz w kałuży własnej krwi.

Lata przygotowań opłaciły się. Strąciła właśnie z ramion najdroższą głowę w tej części magicznego świata i choć cena za jej własną znacząco teraz wzrośnie, nie potrafiła się tym martwić.

Żyła dla takich chwil.

Zdjęła palec ze spustu i wsunęła karabin do pokoju. Rozkręciła go wyćwiczonymi ruchami, czule układając każdy z elementów w skórzanej walizce. Zatrzasnęła zamki i narzuciła na ramiona znoszony płaszcz. Gdy stanęła w drzwiach biura, odwróciła się na moment, po czym skinęła w stronę alchemicznej wieży.

– Wreszcie się na coś przydałeś, ojcze – wyszeptała z przekąsem. – Przynajmniej własnej śmierci nie spaprałeś.