Dopóki walczysz - nie przegrałeś

Do świadomości Della dotarła okrutna prawda – tej walki nie mógł wygrać. Jego nadnaturalne zdolności tym razem mu nie pomogą. Wieloletni trening wśród Strażników Gór Wysokich, umiejętności nabyte podczas setek walk z przybyszami zza Kurtyny – wszystko to zdawało się nie mieć teraz żadnego znaczenia… Było niczym, w zderzeniu z porażającą wręcz siłą wyłaniającego się znad skalnego urwiska Behemota – najpotężniejszej bestii, z jaką Lud Gór miał do czynienia od zarania dziejów.

Demon stanął na tylnych łapach – całe ciało pokryte miał dachówką białych, lśniących, pięciokątnych płytek pancerza. Sylwetką przypominał potężnego berserkera z północy z rogatą głową skalnej bestii. Nawet lekko zgarbiony przewyższał strzelistą wieżę katedry w Unfar. Ustawiał się na dogodnej pozycji – każdym krokiem wstrząsał ziemią. Z okien okolicznych budynków posypał się grad szklanych odłamków. Ostatni żołnierze, zgromadzeni na placu, poupadali jak zamki z piasku pod naporem sztormowej fali. Dell unosił się lekko w powietrzu, skupiając całą uwagę na potężnym przeciwniku. Nie zauważył, że po krótkiej chwili pozostał tu sam – plac na peryferiach zupełnie opustoszał z ostatnich obrońców miasta.

Potwór zaszarżował – poruszał się demonicznie szybko. Przeskakując rytmicznie z nogi na nogę, błyskawicznie zmniejszał dzielący ich dystans. Dell skrzyżował przed sobą ramiona, wykrzykując zaklęcie tłumiące Reflectium. Z boku musiało to wyglądać, jakby baran próbował przyjąć na rogi taran oblężniczy. Efekt szaleńczej szarży bestii był nawet do tego podobny – demon z impetem uderzył w wibrujące przed Dellem powietrze, niemalże wgniatając go w ziemię. Człowiek rozpaczliwie krył głowę za skrzyżowanymi ramionami. Zapierał się nogami z całych sił i, przejmując na nie ciężar napierającej bestii, pozostawiał w podłożu dwie długie, głębokie bruzdy. Lecz nie wytrzymał do końca ataku – pęd ogromnego cielska przełamał osłonę i rzucił ciałem wojownika w powietrze, jak szmacianą lalką. Dell przekoziołkował kilkanaście metrów, zatrzymał się, uderzając plecami w niewielką brzozę. Lekko oszołomiony Strażnik wstał, z trudem utrzymując pion. Demon najwyraźniej też musiał złapać oddech – wycofał się kilka kroków. Nagle, balansując kolczastym ogonem – wyskoczył w powietrze. „Coś tak ogromnego nigdy nie powinno oderwać się od ziemi” – przemknęło Dellowi przez myśl. Bestia przysłoniła swym cielskiem słońce. Strażnik ponownie wzniósł się w powietrze, wykonał błyskawiczny unik, wystrzeliwując w kierunku wodospadu nieopodal. Oddech później – w miejscu, gdzie jeszcze przed chwilą lewitował – powstał sporych rozmiarów krater. Tumany kurzu oraz chmura skalnych odłamków nie zdążyły upaść, gdy wyłoniła się z nich biała, rogata głowa, a wraz z nią opancerzona sylwetka Behemota.

Dell nie mógł dłużej zwlekać – rzucił się do ataku, wyciągając w biegu dwa zielone, runitowe ostrza. Demon zrobił półobrót, lekko przy tym kucając– kolczasty ogon śmignął łukiem tuż przed twarzą Strażnika. Wojownik nie miał wyboru, musiał zwolnić – a to wystarczyło, by wyprowadzone w biegu cięcie nie było czyste. Zgniłozielona klinga uderzyła w nieskazitelnie białe łuski potwora. Stop runitu zaiskrzył, próbując przeciąć demoniczny pancerz. Siła uderzenia była jednak na tyle duża, aby roztrzaskać jedną z pancernych płytek. Świdrujący dźwięk niszczonej magii rozsadzał głowę – Dell jednak nie przestawał atakować. Widok białego pyłu, powstałego w miejscu – ponoć niezniszczalnej – łuski, zasiał w sercu Strażnika ziarno nadziei – runit okazał się silniejszy od magii. Ciął bez przerwy – pod pachwinami, przez łeb, celował w serce – lecz demon umiejętnie blokował ciosy. I na nieszczęście – szybko się uczył. Po ledwie kilkunastu błyskawicznych unikach – przeszedł do kontrataku.

Ryknął krótko kilka razy, a spomiędzy rozczapierzonych palców bestii wystrzelił wartki strumień płynnego ognia. To zupełnie zaskoczyło Della – żadna z kreatur, wysłanych do tej pory zza Kurtyny, nie potrafiła aktywnie korzystać z magii! Strażnik zwinnie uskoczył na bok, zamachnął się i posłał w kierunku mitycznej istoty oba ostrza. To na chwilę rozproszyło jej uwagę – jednak na wystarczająco długo, aby wojownik mógł rzucić przeciwzaklęcie – natychmiast otoczył się kryształową bańką, odgradzając się od nadpływającego piekielnego żaru. Rzeka płomieni wściekle próbowała wedrzeć się do środka, jednak postawiona bariera skutecznie wytrzymywała napór, rezonując przy tym delikatnie. Potwór, widząc nieefektywność czaru – na chwilę odpuścił. Wykonał trzy kroki w tył, uważnie przyglądając się małej, upartej i irytującej istocie, stojącej przed nim za kulistą, pryzmatyczną tarczą. Przechylił lekko łeb, jakby zastanawiał się nad kolejnym ruchem.

Dellowi tyle wystarczyło – gdy tylko ostatnie strużki płynnego ognia zniknęły z powierzchni bańki – uniósł wysoko lewą dłoń i wypowiedział kolejne zaklęcie. Splótł w nim dwa błogosławieństwa z klątwą rozkładu. Wokół zapanowała niczym niezmącona cisza, czas wyraźnie spowolnił swój bieg, w powietrzu dało się wyczuć lekki smród gnijącego mięsa. Demon najwyraźniej nie zdawał sobie sprawy z tego, co właśnie się działo – ospale uniósł obie łapy, kłapiąc powoli pyskiem, jednak żaden ryk, żadna magiczna komenda nie mogła zabrzmieć podczas działania błogosławieństwa Sacrum Silentium. Czas, uwięziony w Wiecznej Błogości, płynął niespiesznie, pozwalając klątwie Dividebatur na wystarczająco długi rozkład białego pancerza bestii…

Dell znajdował się poza obszarem działania wieloczaru. Czuł też, że jest niemalże u kresu sił… Był już tak blisko przełamania oporu demona – nie mógł jeszcze przerwać zaklęcia. Ale nie mógł też podtrzymywać go ani chwili dłużej, jeśli nie chciał stracić przytomności.

Behemot powoli adaptował się do rzuconego nań magicznego splotu. Zaczynał poruszać się coraz szybciej, a z rozwartej paszczy dochodziły ciche pomruki, niczym przytłumione grzmoty zbliżającej się nawałnicy. I w chwili, gdy Dell sądził, że gorzej być nie może – niebo nad głowami dwóch rywali pociemniało. Resztkami świadomości Strażnik zauważył, jak polanę spowija drugi, większy cień.

Atak nastąpił z powietrza. Dell poczuł palący wściekle ból w okolicy żeber – na krótką chwilę oprzytomniał. Szarpnęło nim – szeroka rana w boku zionęła płynnym szkarłatem, czuć było swąd palonego mięsa. Nogi się pod nim ugięły, w oczach pociemniało. Sacrum Silentium i spowolnienie czasu przestały działać – ziemia natychmiast zaczęła rytmicznie wibrować pod ciężarem zbliżającego się długimi susami demona.

„Więc tak wygląda koniec?” – zapytał sam siebie… Upadając na ziemię kątem oka dojrzał ciągle rosnący cień, za plecami słyszał ogłuszający jazgot…