I w proch się obrócisz

 

– Ta­to, czym jest życie? – spy­tał sied­miolet­ni Kac­per, po wyjściu z oj­cem ze sklepu.

– Znów zaczy­nasz? – mężczyz­na ciężko wes­tchnął. – Zro­zum w końcu, że pew­ne od­po­wie­dzi przyjdą wraz z wiekiem, teraz i tak nie zrozumiesz.

– Mhm – mały spuścił głowę i nie odzy­wał się dopóki nie doszli do domu.

Zwykłe je­sien­nie po­połud­nie. Przysłonięte chmu­rami słońce lek­ko świeciło, na­dając blask mokrym liściom spa­dającym z drzew. Dom Kac­pra i je­go ta­ty na­leżał do jed­nych z naj­bar­dziej za­możnych na uli­cy Po­lańskiej. Wil­la wznosząca się przy końcu dro­gi, przy­pomi­nała je­den z tych sta­ropol­skich dworków, królujących w ar­chi­tek­turze wiele lat te­mu. Skośny, ścięty dach i we­ran­da zaj­mująca całą długość fron­to­wej ściany, pod­parta białymi ko­lum­na­mi. Dwupiętro­wa bu­dow­la otoczo­na była ka­mien­nym mu­rem, sku­tecznie chro­niącym przed wścib­ski­mi ocza­mi sąsiadów. Me­talo­wa fur­tka, znaj­dująca się obok bra­my wjaz­do­wej, pro­wadziła mar­mu­rową ścieżką aż pod samą przy­budówkę. Przez niemal całą działkę ciągnął się roz­legły traw­nik, nieg­dyś ideal­nie przys­trzyżony, te­raz od­straszał na­wet złodziei. Na pra­wo od wejścia do mieszkania znaj­do­wał się ga­raż z nie­działającą już bramą. Nim oj­ciec chłopa­ka po­padł w długi, stał tam za­par­ko­wany gra­nato­wy Ben­tley. Kac­per pomógł tacie pos­ta­wić za­kupy na drew­nianych scho­dach przed drzwiami i po­biegł zam­knąć fur­tką, a z nieba zaczęły spa­dać pier­wsze krop­le deszczu. Gdy mężczyz­na w końcu upo­rał się z zam­kiem, który na­dawał się do wy­miany, ra­zem z sy­nem wniósł na­bytek do środ­ka. Nap­rze­ciw wejścia ciągnął się długi ko­rytarz uwieńczo­ny scho­dami. Na pra­wo była kuchnia, a po le­wej zaś znaj­do­wał się sa­lon. Ściślej rzecz biorąc, sa­lon-sy­pial­nia. Oj­ciec zajął się wyłożeniem za­kupów na kuchen­nym sto­le, a chłopak poszedł do łazien­ki znaj­dującej się w ko­rytarzu, w którym prócz niej było jeszcze zejście do piw­ni­cy. Górne piętra już od pa­ru ty­god­ni stały nieużywa­ne. Po sprze­daniu os­tatniej rzeczy, która była co­kol­wiek war­ta, zap­lombo­wano i scho­dy, który pełniły teraz fun­kcję czys­to de­kora­cyjną. Gdy Kac­per umył ręce, w lodowatej wodzie, wrócił by pomóc ta­cie. Pa­nujący w mie­szka­niu chłód nie poz­wa­lał im ściągać kur­tek. Jedynym źródłem ogrzewania był mały elektryczny piecyk postawiony w salonie. Chłopiec, stojąc w przejściu, przyglądał się oj­cu szu­kające­mu miej­sca na cukier.

– Zaw­sze ma­ma się tym zaj­mo­wała – po­wie­dział po cichu.

Mężczyz­na znierucho­miał i od­po­wie­dział mu drżącym głosem:

 

– Mówiłem ci już żebyś o niej nie wspo­minał, pamiętasz?

Kac­per tyl­ko kiwnął głową i pod­szedł odeb­rać od oj­ca paczkę, by scho­wać ją w kre­den­sie obok dawno nie używanego zle­wu. Resztę za­kupów wy­pako­wali w milczeniu.

 

W tym ro­ku chłopak miał iść do pier­wszej kla­sy, lecz wszys­tko się po­sypało. Śmierć mat­ki bar­dziej od­biła się na oj­cu niż na nim sa­mym. Załama­ny mężczyz­na szu­kał po­cie­sze­nia w al­ko­holu i ha­zar­dzie, chcąc za­pom­nieć o wszys­tkim. Jak można się do­myślić, szyb­ko stra­cił pieniądze i zaczął się za­pożyczać. Gdy od­kry­to, że ok­ra­dał współpra­cow­ników, wyrzu­cono go z pra­cy. Przed ko­mor­ni­kiem chro­niły go tyl­ko sys­te­matycznie sprze­dawa­ne sprzęty do­mowe. Gdy­by chciał te­raz pić, nie miałby za co. Nie po­siadał żad­nej rodzi­ny prócz swo­jego sy­na. Gdy zaofe­rowa­no mu po­moc społeczną, obiecał so­bie, że się zmieni. I mu się to udało, jed­nak fun­dusze ja­kie ot­rzy­mywał, led­wo star­czały na pod­sta­wowe pot­rze­by. Oszczędzał jak tyl­ko mógł, a i tak wiodło im się gorzej niż przy­puszczał. Re­putac­ja ex-ban­kowca-złodzieja go wyp­rzedzała, więc nikt nie chciał już go zat­rudnić, na­wet niele­gal­nie. Każde­go dnia mówił sy­nowi, że jut­ro będzie le­piej, aczkol­wiek owe "jut­ro" zda­wało się z niego kpić i nie chciało nadejść. Zbliżały się ósme urodzi­ny dziec­ka, a je­dyne co mógł mu zaofe­rować, to ko­lej­ne pus­te obiet­ni­ce. Pogrążony w tych po­nurach myślach, przysłuchi­wał się krop­lom deszczu walącym w szy­by. Mały spał od kil­ku godzin, przyk­ry­ty ko­cami, a on stał jak ten kołek w kuchni użalając się nad włas­nym losem.

Dot­rzy­mam tej jed­nej obiet­ni­cy. Zmienię coś. Przeszło mu przez myśl, gdy zbliżał się do szuf­la­dy ze sztućca­mi. Wyjął je­den z nieg­dyś błyszczących, fir­mo­wych, ja­pońskich noży. Ścis­kając ręko­jeść oburącz, przy­mie­rzył os­trze do swo­jego brzucha, podwijając poły płaszcza.

– Życie to wred­ny skur­wiel, Kac­perku – po tych słowach gwałtow­nie wbił me­tal w odsłoniętą skórę, po czym upadł głucho na ko­lana. Przep­raszając w myślach sy­na, pchnął nóż jeszcze głębiej, z wy­razem błogości na twarzy tracąc świadomość.

 

 

 

Stojący w drzwiach Kac­per przyglądał się ko­nające­mu oj­cu. Widział ten ból oraz upa­dające­ na podłogę ciało. Po­winien poczuć smu­tek, żal, za­miast te­go od­czu­wał je­dynie po­gardę. Pat­rzał jak na ro­baka, który nie był w sta­nie spros­tać prob­le­mom. Sko­ro nie sza­nował swo­jego życia, mógł cho­ciaż po­myśleć o włas­nym dziec­ku. Im dłużej chłopiec przypatrywał się ciem­nej pla­mie, która pow­sta­wała wokół oj­ca, tym bar­dziej niechęć zmieniała się w złość. Ta z ko­lei, w niena­wiść. Z obojętnym wy­razem twarzy zbliżył się do swo­jego opieku­na. Uklęknął w kałuży krwi i zaczął nasłuchi­wać. Wciąż od­dychał. Ma­lec sta­rał się przewrócić rodzi­ca na ple­cy, jed­nak bez­sku­tecznie. Cała ag­resja jaką w so­bie zbierał, szu­kała ujścia właśnie te­raz. To przez słabą wolę swo­jego oj­ca, je­go życie za­mieniło się w koszmar. Prychnąwszy, opuścił po­mie­szcze­nie i skiero­wał się do piw­ni­cy. Drogę oświet­lił scho­wany­mi w kur­tce za­pałka­mi. Nie minęło parę mi­nut, a Kac­per wrócił do kuchni, taszcząc ze sobą starą, dużą butlę po płynie do naczyń, wy­pełnioną płynną sub­stan­cją. Nie mar­nując cza­su, wy­lał całą za­war­tość na do­gory­wające­go oj­ca. Po po­mie­szcze­niu roz­niosła się gryząca woń benzy­ny. Gdy chłopiec skończył, od­pa­lił jeszcze jedną za­pałkę. Płomień przez chwilę oświet­lił je­go twarz, którą te­raz zdo­bił sze­roki, obłąkańczy uśmiech. Oczy sied­miolat­ka poszerzyły się z po­wodu ek­scy­tac­ji jaką te­raz od­czu­wał. Pier­wszy raz od śmier­ci mat­ki czuł taką ra­dość, porówny­walną z sza­leństwem. Kac­per uniósł płonącą za­pałkę na ciałem ta­ty, by po chwi­li ją upuścić. Zda­wało się jak­by spa­dała w zwol­nionym tem­pie, uważnie śledzo­na przez wzrok chłop­ca. Gdy tyl­ko zet­knęła się z mężczyzną, na­tychmiast ogarnął go szkarłat­ny płomień. Płonąca syl­wetka zaczęła się rzu­cać resztka­mi sił we włas­nej po­soce, by po chwi­li znierucho­mieć na dob­re. Swąd spa­leniz­ny do­biegł do chłop­ca, które­go ogień zda­wał się omi­jać, nie robiąc mu żadnej krzywdy. Pożar po chwi­li zajął resztę kuchni i prze­dos­tał się na ko­rytarz. Kac­per wstał i ruszył do wyjścia, us­ta mając wy­gięte w szy­der­czym półuśmie­chu.

– Cho­ciaż tym ra­zem jest ciepło – rzu­cił na od­chod­ne, gdy opuszczał bu­dynek.

 

 

 

– To było ge­nial­ne! Zrób to jeszcze raz!

Ucie­szo­ny reak­cją Bar­tka, Kac­per pod­pa­lił następne­go gołębia. Sęk w tym, że zro­bił to na­wet nie ruszając się z miej­sca. Gdy tyl­ko pstryknął, ptak stanął w płomieniach i po chwi­li nie zos­tały po nim na­wet pióra. Swąd spa­leniz­ny do­leciał do nosów obu chłopców.

– Niesa­mowi­te, od daw­na to pot­ra­fisz?

– W su­mie od dnia pożaru.

– Ale ty chy­ba nie…?

– Jas­ne, że nie, głupi jes­teś?

Przez resztę dro­gi do do­mu, Kac­per opo­wiadał przy­jacielo­wi jak uczył się pa­nować nad swoim da­rem i o tym jak mu­siał go uk­ry­wać. Nie było to łat­we, mie­szkał z Bar­tkiem już dziesięć lat i jak dotąd nie wyszło to na jaw. Ich rodzi­ny się kiedyś przy­jaźniły i gdy tyl­ko wieść o pożarze się ro­zeszła, rodzi­ce Bar­tka zaadop­to­wali sied­miolet­nią sierotę. Chłopa­ki by­li w tym sa­mym wieku, więc cały czas trzy­mali się ra­zem. Kac­pra posłano na­wet do tej sa­mej szkoły, do której chodził je­go no­wy, przybrany brat. Właśnie dzi­siaj, os­tatniego dnia dru­giej kla­sy li­ceum, Kac­per pos­ta­wił wszys­tko na jedną kartę. Mu­siał się tym z kimś podzielić, a ni­komu in­ne­mu nie ufał. Nie dało się uk­ryć fak­tu, że reak­cja Bar­tka mi­le go zas­koczyła. Gdy do­tar­li do do­mu, mieszące­go się nap­rze­ciw spa­lonej ru­dery, nieg­dyś mie­szka­nia jed­ne­go z chłopców, Bar­tek pop­rzy­siągł mil­cze­nie i obiecał, że ni­komu nie wy­jawi tej ta­jem­ni­cy. Obaj w dob­rych hu­morach, weszli do środ­ka. Długi ko­rytarz ciągnął się na dob­re kil­kadziesiąt metrów. Dom nie był piętro­wy, zaj­mo­wał wys­tar­czająco dużo miej­sca sa­mym par­te­rem. Z te­go przyoz­do­bionym rodzin­ny­mi zdjęciami ho­lu, od­chodziły krótkie ko­rytarze, wszys­tkie za­kończo­ne drzwiami. Chłop­cy mieli po­koje nap­rze­ciw­ko siebie. Szyb­ko po­bieg­li się wy­pako­wać, żeby za­raz po obie­dzie iść nad rzekę, gdzie miało być kla­sowe, ofic­jalne za­kończe­nie ro­ku szkol­ne­go. Kac­per przym­knął drzwi swo­jego małego króles­twa, po czym bez­ce­remo­nial­nie rzu­cił ple­cak na śro­dek po­koju. Do­mino­wały w nim ko­lory czar­ny i czer­wo­ny. Prze­mien­nie po­malo­wane ściany, ciem­ny su­fit i krwawy dywan. Biur­ko, jak i sza­fa, miały intensywny odcień he­banu. Na­tomiast łóżko wyróżniało się barwnym szkarłatem, tak jak i pościel. Na pra­wo od wejścia znaj­do­wały się drzwi do łazien­ki, której ka­fel­ki pod­trzy­mywały kli­mat i były ko­loru węgla. Chłopak poszedł prze­myć twarz i ręce. Gdy skończył, przyjrzał się osobie, która spo­zierała na niego z lus­tra. Ideal­nie gład­ka ce­ra, ciem­ny dwud­niowy za­rost i pos­ta­wione na żel czar­ne włosy. Za te przymioty, oraz głębo­kie zielo­ne oczy, był wdzięczny swoim biolo­gicznym rodzi­com. Nic in­ne­go mu nie zostawili. Dob­ry wygląd był re­kom­pensatą za życie jakie mu za­fun­do­wali. Oparł się o umy­walkę, cicho zaśmiał, po czym wrócił do po­koju. Kopnął ple­cak pod biur­ko, zaj­mujące miej­sce przy ok­nem, i wyszedł na ko­rytarz. Nat­knął się na Bar­tka wychodzące­go przez drzwi nap­rze­ciw­ko. Długowłosy sza­tyn o ciem­nych oczach i dziecięcej twarzy, tak sa­mo jak je­go przyszy­wany brat, nie narze­kał na brak po­wodze­nia. Śmiejąc się ze swo­jego wyczu­cia cza­su, obaj ruszy­li do prze­dos­tatnich drzwi po pra­wej stro­nie, gdzie mieściła się kuchnia. Ta­kie roz­pla­nowa­nie po­mie­szczeń było niez­byt codzien­nie, dzięki cze­mu za­pew­niało od­stępstwo od ru­tyny domów reszty sąsiadów, którzy nie­rzad­ko or­ga­nizo­wali przyjęcia, zap­raszając całe osied­le. Równo­leg­le do kuchni znajdowała się ja­dal­nia, lecz mały sto­lik mie­szczący się w tej pier­wszej, zu­pełnie wys­tar­czał dla ich dwójki. Pokój był wy­pełniony masą elek­trycznych urządzeń, których część nig­dy na­wet nie była używa­na. Meb­le po­malo­wane na ko­lor drew­na miały od­da­wać nas­trój swoj­skości, co wychodziło im z mar­nym skut­kiem, z rac­ji te­go, że były zbyt no­woczes­ne. Na sto­liku leżała kar­tka po­zos­ta­wiona przez mamę Bar­tka. Jak zwyk­le na­pisała co mają do jedze­nia i że wrócą z tatą późno – dzień jak co dzień. Tym ra­zem mieli do pod­grza­nia spaghet­ti, co było miłą odmianą od zup i sałatek. Jed­nak po dzisiejszych wydarzeniach, "pod­grze­wanie" nab­rało no­wego znacze­nia. Chłopa­cy wzięli ta­lerze z ma­karo­nem, po czym czar­nowłosy zaczął je pod­grze­wać, pop­rzez trzy­manie ich na ot­wartych dłoniach. Nie było wi­dać og­nia, ale Bar­tek wy­dał jęk zdu­mienia, gdy z obiadu zaczęła po chwi­li uno­sić się pa­ra. Następna godzi­na zeszła na jedze­niu, roz­mo­wie o możli­wościach Kac­pra, i przy­goto­waniach do wyjścia. O piętnas­tej obaj młodzieńcy by­li już go­towi, ub­ra­ni w zwykłe let­nie ciu­chy. Co praw­da żaden z nich nie był pełno­let­ni, ale to nie przeszkodziło sza­tyno­wi, by wziąć je­den z sa­mochodów oj­ca i po­jechać nim nad rzekę.

 

 

 

Im­pre­za miała trwać od po­połud­nia aż do sa­mego ra­na, jed­nak lek­ko po półno­cy wszys­cy już by­li za­lani w tru­pa. Na plaży przy rze­ce zja­wiła się pra­wie cała szkoła, bez względu na rocznik czy pro­fil. Nie zab­rakło tak sa­mo al­ko­holu jak i skrętów, każdy zna­lazł coś dla siebie i z pew­nością można było naz­wać to uda­nym za­kończe­niem ro­ku szkol­ne­go.

 

Dochodziła pier­wsza w no­cy, a Kac­per leżał w wy­pożyczo­nym na­miocie ra­zem ze swoją dziew­czyną, Laurą. Chodzi­li ze sobą prak­tycznie od pier­wszej kla­sy, gdzie zmusze­ni by­li ra­zem sie­dzieć na jed­nej z lek­cji. Nie bez po­wodu była pos­trze­gana ja­ko jed­na z ład­niej­szych dziew­czyn w całym li­ceum, dla­tego też wielu niewyżytych nas­to­latków zaz­drościło Kac­pro­wi je­go zdo­byczy. Leżała z głową na je­go ra­mieniu i spała w naj­lep­sze, a chłopa­ka złapał me­lan­cho­lij­ny nas­trój. Nie upi­jał się zbyt szyb­ko, więc miał te­raz czas na myśle­nie. Po­mimo niez­byt dob­re­go star­tu w życiu, miał te­raz wszys­tko cze­go mógłby zap­ragnąć. Od­da­nego przy­jaciela, piękną dziew­czynę, rodzinę, oraz masę in­nych osób, na których może po­legać. Po­za tym apa­ryc­ja i bys­try umysł również ułat­wiały mu życie, nie wspo­minając o nieby­wałej zdol­ności, którą cały czas w sobie szli­fował. Pogrążony we włas­nych myślach, po­woli zasnął.

 

Obudziły go wib­racje te­lefo­nu, które­go ba­teria pos­ta­nowiła udać się na wie­czny spoczy­nek, a na pew­no do cza­su następne­go nałado­wania. Nie wie­dział, która była godzi­na, lecz z pew­nością śro­dek no­cy, bo czar­ne skle­pienie prze­bijało się przez płaty na­miotu. Pro­mienie księżyca, który świecił niby roz­grza­ny do białości me­tal, pa­dały pros­to na twarz chłopaka, prze­dos­tając się przez siatkę na owa­dy u złączenia namiotu. Niepo­kojący był jed­nak fakt, że obok nie było Laury. Pew­nie poszła za pot­rzebą – pomyślał, po czym w głowie po­jawiły mu się lu­bieżne wizje. Opuścił na­miot z za­miarem zna­lezienia dziew­czy­ny i skorzys­ta­nia z uro­ku chwi­li, licząc na małe co nieco. Krążył po brze­gu, kierując się wzdłuż prądu rze­ki. Wszędzie wa­lały się pus­te bu­tel­ki, po­dep­ta­ne puszki i niedo­palo­ne pa­piero­sy. Z niektórych na­miotów dochodziły odgłosy by­naj­mniej ludzkie, osób pod­nieco­nych upo­jeniem al­ko­holo­wym. Już miał zaw­ra­cać, gdy wreszcie ją zna­lazł. Sie­działa na małym po­moście wychodzącym do połowy sze­rokości rze­ki, a no­gi zwi­sały jej bez­wied­nie nad taflą wo­dy. Byłby to uroczy wi­dok, gdy­by nie fakt, że nie była tam sa­ma. Za­raz obok niej sie­dział obej­mujący ją ra­mieniem Bar­tek. Co do te­go nie było wątpli­wości. Wma­wiając so­bie, że nic ta­kiego prze­cież nie ro­bią, Kac­per pos­ta­nowił zbliżyć się do przy­tulo­nej dwójki. Jed­nak nie uszedł dob­rze kil­ku kroków, a Laura za­wiesiła ręce na szyi je­go przy­jaciela i zaczęła dokład­nie pe­net­ro­wać wnętrze je­go ust języ­kiem. Rzecz jas­na z wza­jem­nością. To już było dość jed­noznaczne, a podwójnie zdradzo­ny Kac­per – przez własną dziew­czynę i naj­lep­sze­go przy­jaciela, stał w bez­ruchu z za­ciśnięty­mi pięściami. Krew napływała mu do głowy, od­dech stał się nierówny, a całe ciało na­pięło. Przym­knął na mo­ment oczy, a gdy je ot­worzył, je­go tęczówki nab­rały soczyście czer­wo­nej bar­wy. Po chwi­li za­pano­wał nad od­dechem, a z otaczającego go kawałka ziemi wys­trze­liły długie na kil­ka metrów płomienie, przy­pomi­nające og­niste sznu­ry. Zaczęły wić się wokół niego niczym węże, na­bierając co­raz większe­go żaru i z każdą se­kundą bar­dziej skwier­cząc. W końcu ich liczba się zwiększyła i zaczęły one la­tać dookoła chłopa­ka, jak po wie­rzchu szkla­nej ku­li, niewidocznej bariery. Niemal w tym sa­mym mo­men­cie ziemia wokół Kac­pra stanęła w og­niu, tworząc płonący krąg, a dwa płomienie pom­knęły w kierun­ku nicze­go nieświado­mej pa­ry. Ich ciała zos­tały błys­ka­wicznie stra­wione przez śmiercionośny żar, nie zdążyli na­wet krzyknąć. Została z nich tylko grudka popiołu, zdmuchniętego przez wiatr do wody. Uśmie­chnięty Kac­per od­wrócił się tyłem do rzeki, mierząc wzro­kiem uśpionych im­pre­zowiczów. A za­bawa do­piero się zaczy­nała.

 

Z każdą ko­lejną ofiarą, je­go żądza krwi rosła. Cały te­ren, na którym od­była się im­pre­za, był te­raz tra­wiony przez po­marańczo­wo-czer­wo­ne płomienie. Mor­der­czy żywioł pochłaniał wszys­tko na swo­jej drodze. Nab­rzeże było za­lane og­niem, który w niczym nie przy­pomi­nał zwykłego pożaru. Co chwi­la buchały ko­lej­ne słupy palącej za­razy. W cen­trum te­go wszys­tkiego stał Kac­per, z które­go wy­laty­wały co­raz to potężniej­sze płomien­ne bicze, który smagały wszys­tko wokół. Ni­komu nie udało się uciec, bo na­wet jeśli nie do­sięgała go wszecho­bec­na pożoga, to op­la­tało go palące pnącze wys­trze­lone przez zdradzo­nego nas­to­lat­ka. Chłopak stał z ręko­ma w kie­sze­niach spo­denek i śmiał się w naj­lep­sze. Plaża przy­pomi­nała te­raz miej­sce apo­kalip­sy. Płonące na­mioty i słomiane dom­ki, przy­pomi­nające pochod­nie, unoszący się żar i wzla­tujący co­raz wyżej czar­ny dym. Ogień roz­przes­trze­niał się z zaw­rotną prędkością, tak samo wzdłuż rze­ki jak i w głąb lądu. W od­da­li dało się już słyszeć nad­jeżdżające wo­zy strażac­kie, więc pod­pa­lacz pos­ta­nowił się ulotnić. Prze­jechał dłonią po włosach, które zmieniły swoją barwę na czer­woną, po czym skiero­wał się w stronę prze­ciwną do nur­tu rze­ki, trzy­mając się blis­ko jej ko­ryta. Pier­wsze kro­ki zos­ta­wiały jeszcze płonące śla­dy, które znikły w mo­men­cie, gdy oka­lające Kac­pra języ­ki og­nia przes­tały już świecić i zaczęły się stopniowo kurczyć. Chłopak zapuścił się w las, będący schro­nieniem dla rze­ki. Ogień zdążył pochłonąć jeszcze kil­ka is­tnień nim nad­jechał ra­tunek, napawając młodzieńca niebywałą ulgą.

 

 

 

Stojący na prze­ciw­ległym brze­gu starzec, skry­ty w cieniu drzew, zaklął cicho pod no­sem. Pop­ra­wił wy­soki kap­tur pur­pu­rowej to­gi, po czym po­wiet­rze wokół niego za­wiro­wało, a on sam jak­by się rozpłynął. W oka mgnieniu mężczyz­na prze­niósł się na skąpaną w słońcu pus­ty­nię, gdzie złoty okrąg był te­raz w ze­nicie. Sta­ruszek zdjął nak­ry­cie głowy i prze­jechał ręką po burzy si­wych włosów, w­pat­rując się przed siebie. Chy­ba coś źle wy­mie­rzyłem…– przeszło mu przez myśl. Jed­nak je­go wątpli­wości zos­tały roz­wiane, gdy po całej pus­ty­ni prze­winął się mrożący krew w żyłach krzyk. Choć była ona równa jak stół kuchen­ny i mogło się wy­dawać, że ciągnęła się w nies­kończo­ność, to nie było wi­dać źródła hałasu. Lecz nie było to przeszkodą dla sta­rego ma­ga. Mając te­raz pew­ność, wy­ciągnął przed siebie obie dłonie, jak­by szu­kając niewidzial­nej przeszko­dy, i zaczął mam­ro­tać pod no­sem słowa języ­ka de­monów. Po chwi­li je­go oczom, niemalże tuż obok niego, uka­zały się ruiny od­ra­panej pus­tynny­mi wiat­ra­mi bu­dow­li. Za­mek stworzo­ny z pias­kowca im­po­nował swoimi roz­miara­mi, na­wet jeśli mało co z niego zos­tało. Niet­knięty był tyl­ko ka­wałek mu­ru, cała reszta była w mniej­szym lub większym stop­niu uszkodzo­na. Główna bra­ma, wieże strażnicze, zam­ko­we kom­na­ty i spiczas­te baszty. Wszys­tko to w tym sa­mym, głębo­kim ko­lorze pias­ku. Od wewnętrznej stro­ny oca­lałego mu­ru, gdzie za­pew­ne mieścił się kiedyś główny plac, dochodziły odgłosy wal­ki. Starzec ruszył z miej­sca, podążając za dźwięka­mi krzyżujących się os­trzy. Nim do­tarł do ce­lu, po­wiet­rze przeszył jeszcze je­den za­pierający dech w pier­siach pisk, tym ra­zem nieco potężniej­szy. Po tym szczęk żela­za us­tał. Gdy mężczyz­na w sza­cie zna­lazł się za mu­rem, po­witała go wy­soka pos­tać, wsu­wająca duży dwuręczny miecz do pochwy na ple­cach. Wo­jow­nik odziany był w ciężką, złotą zbroję, która miała wy­raźnie wyg­ra­wero­wany wi­zeru­nek oka wpi­sane­go w trójkąt. Burza czar­nych loków opadła na je­go gładką, opa­loną twarz, gdy usiadł obok wsiąkającej w piasek pla­my krwi. Zielo­nej krwi. Mag przy­siadł się do niego, cze­kając aż tam­ten zacznie roz­mowę.

– To był os­tatni – podjął po chwi­li czar­nowłosy.

– Ro­zumiem – je­go rozmówca się za­myślił, po czym zaczął po­woli zda­wać ra­port. – Piąty już się prze­budził. Tak jak przy­puszcza­liśmy, naj­gor­szy sce­nariusz.

Wo­jow­nik przez mo­ment mil­czał i tyl­ko po­kiwał w zro­zumieniu głową. Sku­pienie, które po­jawiło się na je­go twarzy, było wy­raźnym zna­kiem, że nie pot­rze­buje więcej in­formac­ji. Po chwi­li wstał, a z je­go pleców wy­rosła pa­ra wiel­kich, śnieżno­białych skrzy­deł.

– Pil­nuj go, ja lecę do Sze­fa. – Po­wie­dział do star­ca, zry­wając się do lo­tu.

– Gab­rielu, nie skreślaj­my go jeszcze! – wyk­rzyczał za od­da­lającym się ar­cha­niołem.

Je­dyną od­po­wie­dzią jaką dos­tał, były opa­dające tu­many pias­ku, które tam­ten wzburzył przy pier­wszym machnięciu potężny­mi skrzydłami. Mil­czący sta­ruszek się pod­niósł, ot­rze­pując dokład­nie szatę. Na­ciągnął na głowę kap­tur, po czym sam zniknął, zos­ta­wiając po so­bie niewy­raźne za­wiro­wania po­wiet­rza.

 

 

 

Przes­tał iść do­piero po dob­rych dwóch godzi­nach, i wyszedł z dru­giej stro­ny la­su. Wy­cieńczo­ny padł na ziemię, gdzie leżał tak aż do świ­tu. Bar­dziej od spa­ceru zmęczyło go puszcze­nie całej plaży z dy­mem, cze­goś ta­kiego jeszcze nie było. Gdy się prze­budził, nie ot­wierał oczu, wma­wiając so­bie, że to wszys­tko było tyl­ko złym snem. Nies­te­ty, gdy pod­niósł ociężałe po­wieki, bru­tal­na rzeczy­wis­tość dała o so­bie znać. Znaj­do­wał się na leśnej drodze, która pros­to z la­su pro­wadziła na jedną z bocznych ulic mias­ta. Pro­mienie po­ran­ne­go słońca od­bi­jały się od przez­roczys­tej ro­sy, zamieniając ją w lekką mgiełkę. Chłopak pod­niósł się po­woli, i spróbował ot­rze­pać wil­gotne ub­ra­nie. Od stro­ny plaży uno­sił się jeszcze wy­soko czar­ny dym, resztki po led­wie opa­nowa­nym pożarze. To się stało nap­rawdę. Nie miał już po co tam wra­cać. Nie było również mo­wy o po­now­nym od­wie­dze­niu do­mu. Tu­taj był skończo­ny. Na­wet jeśli nie było prze­ciw niemu żad­nych do­wodów, to jak wytłumaczy się z te­go, że tyl­ko on przeżył. A nikt kto go zna, nie uwie­rzy, że mógłby wcześniej opuścić im­prezę. Teraz zos­ta­nie po pros­tu uz­na­ny za za­ginione­go, po tym jak nie uda się od­na­leźć je­go zwłok w zgliszczach. Ot, po kłopo­cie. Z ręko­ma w kie­sze­ni ruszył po­woli w stronę as­falto­wej uli­cy. Nieco prze­rażał go fakt, że nie czuł naj­mniej­szych wyrzutów su­mienia. Raczej zda­wał się być nieco zra­niony, zwłaszcza gdy przy­pomi­nał so­bie ob­raz, który zo­baczył. Przes­tań kre­tynie! Tyl­ko niepot­rzeb­nie się nakręcał. Było minęło, a zdraj­cy dos­ta­li to, na co zasłużyli. Lecz było już za późno, nie zdążył się w porę opanować. Na je­go twarzy po­jawiła się pulsująca żyła, a pob­liska sos­na stanęła w płomieniach. Kur­wa, pięknie. Nie oglądając się za siebie, by nie widzieć jak bar­dzo ogień się roz­przes­trze­nia, Kac­per rzu­cił się biegiem do uli­cy. Był już w połowie dro­gi, gdy nag­le cały krajob­raz za­wiro­wał mu przed ocza­mi, jak­by nies­podziewa­nie zro­bił sal­to w miej­scu. Wylądo­wał na ple­cach na twardej ścieżce. Za­parło mu dech, więc od­kaszlnął parę ra­zy i spróbo­wał się pod­nieść. Bez­sku­tecznie, niewidzialne więzy skutecznie krępowały jego ruchy. Zo­baczył nad sobą ciemną syl­wetkę, która ustawiła się pod promieniami wschodzącego słońca, tak by nie mógł jej rozpoznać. Był w sta­nie dos­trzec je­dynie za­rys wy­sokiego kap­tu­ra.

– A te­raz możesz tu­taj leżeć i zos­tać złapa­nym na gorącym uczynku – wy­raźny na­cisk na słowo "gorącym" i nutka iro­nii – bądź grzecznie po­dać mi rękę i dać sobie pomóc.

– Nie można było tak od ra­zu? Tyl­ko tak znienac­ka, bru­tal­nie – po­wie­dział z wyrzu­tem chłopak.

Uz­nając to za zgodę, je­go rozmówca zwol­nij zaklęcie unierucha­miające i po­dał mu rękę. Kac­per nie odmówił po­mocy, moc­no ścis­kając dłoń przy­bysza. Ujrzał twarz starca, która nijak nie pa­sowała do te­go twar­de­go uścis­ku ja­kim się od­wza­jem­nił niez­na­jomy.

– A skąd ja mogłem wie­dzieć co ci strze­li do głowy? – starzec po­wie­dział po­ważnym głosem, po czym do­dał – może przejdźmy w in­ne miej­sce.

I nie puszczając chłop­ca, te­lepor­to­wał ich obu na jedną z wież strażniczych mu­ru ob­ronne­go zam­ku Pan­de­monium. Kac­per nie do­wie­rzał włas­nym oczom. Znaj­do­wał się na szczy­cie og­romnej wieży, na­leżącej do gi­gan­tyczne­go ka­mien­ne­go kom­plek­su. Mur, prze­cina­ny po­dob­ny­mi baszta­mi, ciągnął się na kil­ka­set metrów. Po­za nim było tyl­ko… morze la­wy. Gdzie nie sięgnął wzro­kiem, mógł dos­trzec je­dynie płonącą maź, sty­kającą się da­leko z czer­wo­nym, zachmurzo­nym ho­ryzon­tem. To wyglądało jak wiel­ka wys­pa pośrod­ku nicze­go. Na­tomiast wewnątrz murów spra­wa miała się zu­pełnie inaczej. Plac wyłożony był ka­mien­ny­mi płyta­mi ko­loru krwi, a swoimi roz­miara­mi prze­wyższał niedaw­no spa­loną plażę. W miej­scu bra­my zionęła czar­na dziura, za którą był tyl­ko mrok, po stok­roć bar­dziej in­tensyw­ny niż naj­ciem­niej­szy kąt w zatęchłej piw­ni­cy. Nie licząc kil­ku wa­lających się kości, dzie­dzi­niec był prak­tycznie pus­ty. Aczkol­wiek praw­dzi­wa at­rak­cja po­jawiała się do­piero na prze­ciw­ległym końcu tej zam­kniętej wys­py. Gi­gan­tycznych roz­miarów za­mek, wzniesiony z czer­wo­nej cegły. Gdy mur zda­wał się sięgać na wy­sokość dwudzies­tu metrów, tak for­te­ca była przy­naj­mniej trzy ra­zy wyższa, a sze­rokością zaj­mo­wała cała plac w pop­rzek. Pro­wadziło do niej tyl­ko jed­no "ofic­jalne" wejście. Prócz niego, przez całą bu­dowlę prze­biegały różne­go rodza­ju wieżyczki, bal­ko­ny oraz ok­na, us­ta­wione w naj­dziw­niej­szych miej­scach, pod różny­mi kąta­mi. Przy­pomi­nało to wiel­ki ko­piec, do które­go ktoś naw­ty­kał masę pa­tyków i ka­mieni. Jed­nak mi­mo te­go, a może właśnie dzięki te­mu, bu­dow­la budziła grozę. Przek­rzy­wione wieże, os­tre kon­tu­ry, prze­rażająca aura bijąca z ce­gieł, które zda­wały się być na­maszczo­ne krwią po­ległych. Rządząca tym przy­byt­kiem oso­ba niewątpli­wie mu­siała budzić nie mniej­szy pos­trach niż sa­ma bu­dow­la. Wciąż nie mogąc się nadzi­wić te­mu wi­doko­wi, chłopak był w sta­nie wy­dukać tyl­ko krótkie:

– Ha…?

– O tak, ro­bi wrażenie – przyz­nał z uz­na­niem starzec. – Te­raz do rzeczy, ma­my nap­rawdę mało cza­su.

Nie od­ry­wając wzro­ku od otaczające­go go mis­ty­cyz­mu, Kac­per po­kiwał głową, dając znak, że słucha.

– Jak pew­nie zauważyłeś, jes­teś chodzącą za­pal­niczką. I ni­komu to nie przeszkadzało, aż do tej po­ry. Przes­tań się pod­niecać i spójrz na mnie jak do ciebie mówię!

Wyr­wa­ny z za­dumy młodzieniec zwrócił się w stronę mężczyz­ny, cze­kając na resztę mo­nolo­gu.

– Nap­rawdę prze­giąłeś. Spa­lić gołębia, pod­grzać jedze­nie – to jed­no. Ale za­mor­do­wać kil­kadziesiąt osób i puścić całą plażę z dy­mem? Co ty so­bie wyob­rażałeś?!

– Zde­ner­wo­wali mnie…

– To nieis­totne. Wy­dałeś na siebie swe­go rodza­ju wy­rok śmier­ci, ro­zumiesz to? Góra się boi, że nie będą cię w sta­nie kon­tro­lować. Ja sam nie mam na ty­le wiel­kiej władzy żeby ci pomóc.

– Mhm – przy­taknął, nie oka­zując większe­go zain­te­reso­wania sy­tuacją.

– Jest je­den sposób, ale będziesz mu­siał złożyć przy­sięgę i od­dać się dob­ro­wol­nie pod opiekę se­rafinów. Wiem, że dla ko­goś ta­kiego jak ty to ob­ra­za, no ale… – nag­le ur­wał, na­poty­kając obojętne spoj­rze­nie chłop­ca. – Tak?

– Nie mam zielo­nego pojęcia o czym ty do mnie mówisz – rzekł ze stoic­kim spo­kojem.

– Przyz­naję, trochę się zapędziłem – wes­tchnął. – Ale nie ma­my te­raz cza­su na wy­jaśnianie wszys­tkiego. Jeśli tyl­ko przeżyjesz, to zaj­miemy się tym później. A te­raz się dob­rze zas­tanów i mi od­po­wiedz: Będziesz uciekał, aż w końcu zos­ta­niesz złapa­ny, czy pójdziesz na tym­cza­sowy układ z aniołami?

– Łapię, że mówisz prawdę, w końcu i tak jes­tem ja­kiś og­nistym świ­rem. Pew­nie to co po­wie­działeś też ma ja­kiś sens i fak­tycznie coś mi gro­zi. Ale kim ty w ogóle jes­teś? Po co to ro­bisz?

– Chcę ci pomóc przez wzgląd na two­jego oj­ca.

– Zmarłego pi­jaczynę?

– Te­go praw­dzi­wego oj­ca – spros­to­wał mężczyz­na, po­wodując zain­try­gowa­nie na twarzy Kac­pra.

– Okej – zaczął po­woli. – To się ro­bi co­raz dziw­niej­sze. Zro­bimy tak – przyb­rał te­raz rzeczo­wy ton i uniósł prawą rękę do góry, jak­by chciał pstryknąć na kel­ne­ra. – Wszys­tko mi ład­nie wy­jaśnisz, al­bo skończysz jak tam­ta sos­na, hm?

 

Mężczyz­na po­pat­rzał na niego z de­zap­ro­batą.

– Ty tak na se­rio?

Chłopak zmar­szczył brwi.

– Myślisz, że so­bie ro­bię ja­ja?! To pat­rz!

Pstryknął, a z je­go uniesionej dłoni wys­trze­lił płomień, przy­pomi­nający wijący się sznur, i pom­knął w stronę głowy star­ca. Ten tylko powstrzymał ziewanie, i stojąc twar­do na ziemi, nie ruszył się z miej­sca. Ogień zda­wał się roz­praszać i zni­kać na je­go twarzy. Zde­zorien­to­wany Kac­per posłał w kierun­ku mężczyz­ny jeszcze kil­ka po­dob­nych salw, z ta­kim sa­mym, mi­zer­nym skut­kiem.

– Po­bawiłeś się?

– Cze­mu mój ogień cię nie rusza?! – wyk­rzyczał zaskoczony chłopak.

– Jes­teś na ra­zie za cien­ki w uszach żeby się na mnie sta­wiać, szcze­niaku. A te­raz pod­piszesz tę cho­lerną przy­sięgę czy włas­noręcznie mam się ciebie poz­być?

– Jeśli to cię nie rusza, to zro­bimy inaczej – wy­dyszał Kac­per, po czym splunął mu w twarz i rzu­cił się na niego z pięściami. Starzec zręcznie się od­sunął i pod­sta­wił chłopa­kowi nogę. Ten po­leciał do przo­du, zat­rzy­mując się do­piero na ząbko­wanej ba­lus­tradzie wieży. Kac­per poczuł jak nag­le ja­kaś niewidzial­na siła uno­si go kil­ka stóp w górę i prze­nosi nad og­romny plac.

– Za­pytam os­tatni raz, pod­piszesz? – spy­tała spo­koj­nie si­wa pos­tać, ścierając długim ręka­wem resztki śli­ni z po­liczka.

Sza­motając się w po­wiet­rzu, zre­zyg­no­wany Kac­per po chwi­li przy­taknął, posyłąjąc złowrogie spojrzenia. Mężczyz­na po­woli pos­ta­wił go z pow­ro­tem obok siebie, po czym bez żad­ne­go os­trzeżenia wbił mu dłoń w klatkę pier­siową, dokład­nie na wy­sokości ser­ca. Chłopak wy­bałuszył oczy i zgiął się w pół, ale nie czuł żad­ne­go bólu. Mam­rocząc pod no­sem niez­ro­zumiałe dla Kac­pra słowa, starzec wyjął rękę z pow­ro­tem.

– Co to… u diabła było? – spy­tał roz­trzęsionym głosem, ma­sując miej­sce, z które­go przed chwilą wys­ta­wała kończy­na ob­ce­go człowieka.

– Przy­sięga. – Od­parł rzeczo­wym to­nem. – Od te­raz są na ciebie nałożone li­mity, których przek­rocze­nie gro­zi śmier­cią, nic wiel­kiego.

– Za­raz, za­raz, ja­kie li­mity?

– Na przykład będziesz mógł używać tyl­ko ok­reśloną ilość exi­tium dzien­nie.

– Exi­tium?

– In­ny­mi słowy, moc zniszcze­nia. Prze­cież mu­si się to ja­koś na­zywać.

– Cze­go jeszcze mi nie wol­no? Si­kać w miej­scach pub­licznych?

– Na wszys­tkie py­tania od­po­wiem ci jak się obudzisz.

– Ale ja nie… – nim do­kończył, mężczyz­na gwałtow­nie machnął ręką przed je­go twarzą, i Kac­per niemal na­tychmiast za­padł w głęboki sen. Starzec złapał go, chro­niąc przed upad­kiem, i wyszep­tał mu do ucha:

– Na­zywam się Ru­ga.