- Opowiadanie: Sssloniu - Wieczny Sen Alkoholika

Wieczny Sen Alkoholika

Autorze! To opowiadanie ma status archiwalnego tekstu ze starej strony. Aby przywrócić go do głównego spisu, wystarczy dokonać edycji. Do tego czasu możliwość komentowania będzie wyłączona.

Oceny

Wieczny Sen Alkoholika

Przedświąteczna wena. Miłej lektury :D

*

 

Nadszedł zmierzch. Ciemność i mróz zawładnęły światem. To nie była pierwsza noc, którą Wacław spędził na dworze. Biedny alkoholik w podeszłym wieku miał na sobie jedynie stare poobdzierane spodnie od munduru i kurtkę, która nie była w lepszym stanie. Rozczochrane i ztłuszczone włosy idealnie komponowały się z samotnym wyrazem twarzy, która pod wpływem zimna stała się czerwona jak piekło na tle białej kołderki śniegu pokrywającej ulicę. Wacław w ciszy przemierzał rynek miasta, omijając dziesiątki obojętnych twarzy. Był zmarznięty i głodny, do tego niedobór alkoholu w jego krwi zdawał się przysparzać mu niemałych problemów. Poprzedniego dnia nie udało mu się wyżebrać ani grosza, aby mógł zakupić swój ulubiony trunek, którym był Stern. Nikogo nie powinno to dziwić, w końcu to już Wigilia. Poczucie empatii w ludziach przypada właśnie na święta, ale im dalej w lata tym wychodzi im to coraz gorzej. A w duszach ludzi, już dawno umarły wszystkie uczucia, które stanowiły ten okres tak magicznym. Wszyscy chcieli jak najowocniej spędzić święta wraz z rodziną, toteż nie było już nikogo, kto mógłby pamiętać o tych, którzy rodzinę stracili. Każdy wolał kupować promocyjne paczki sztucznych płatków śniegu za 10 złotych, zamiast ulżyć staremu człowiekowi, który byłby szczęśliwy chociażby uzyskując 10 groszy. Niektórych napawało to smutkiem, jednak żaden z nich nie chcąc odstawać od normy nie poratował biednego Wacława. Każdy z nich pochłonie tony żarcia w czasie trwania tego okresu, wmawiając sobie, że na święta wolno, mimo że i tak codziennie obżerają się bez ograniczenia jak świnie. Większość zamordowała kolejne zielone drzewko, żeby tylko napatrzeć się na powolną agonię usychania. Okna w każdym mijanym mieszkaniu rzucały jaskrawy blask palonych tradycyjnie świec, a woń jedzenia szykowanego przez gospodynie wwiercała się w nozdrza głodnego mężczyzny. Wacław wiedząc, że bez alkoholu nie ma co się pokazywać na melinie usiadł zrezygnowany w uliczce między dwoma domami. Był jednym z niewielu meneli, którzy nie zahibernowali się na zimę i postanowił czerpać przyjemność ze swego nędznego życia. Zresztą w melinie nie było wcale lepiej, dziurawe ściany przepuszczały nachalny wicher, który wesoło hasał po izbie i chociaż większe szczeliny zostały pozatykane skrawkami materiału, mróz nieprzyjemnie dawał się we znaki. Skostniałe ręce starca zżerało bezlitosne ostrze mrozu, wtem przypomniał sobie o swojej ostatniej desce ratunku. Wyciągnął z kieszeni ostatniego papierosa i paczkę zapałek. W pudełeczku nie zostało ich już wiele, ale zdesperowany Wacław postanowił użyć dwóch, aby płomień jego nadziei nie zgasł za pośrednictwem okrutnego wiatru. Z trudem odpalił papierosa, delektując się ciepłym dymem który wciągał do swojego organizmu. Mądry starzec wpadł na pomysł, aby ogrzać się płonącymi kawałkami drewna. Nie zgasił ich nawet wówczas, gdy niewielki płomień drażnił nerwy, na jego palcach. Starcowi w pewnej chwili wydawało się, że siedzi przy żarzącym się kominku i grzeje dłonie o bijący od niego blask, jednak gdy zapałki zgasły Wacław znów wrócił do bezlitosnej rzeczywistości i marznął siedząc skulony w uliczce. Znów zaciągnął się papierosem, który był już powoli na wykończeniu, jednak Wacław nie lubił niczego marnować i palił go aż do filtra. Gdy ostatki tytoniu zgasły Wacław odpalił kolejną zapałkę. Siarka iskrzyła się cudownie żółtym kolorem, a Wacław przypomniał sobie dni spędzone z rodziną. Stół nakryty śnieżnobiałym obrusem po brzegi zastawionym wyśmienitymi potrawami, szklane flaszki i kieliszki przy każdej osobie będącej w jego chatce, zabawę i radość, którą święta niosły ze sobą przed laty, nagle jednak zapałka zgasła, nikły płomień nadziei został bestialsko zamordowany przez lodowaty powiew rzeczywistości. Z oczu Wacława popłynęły słone łzy goryczy, tłumione w nim już od dawna. Nienawidził siebie za to, że nie mógł przestać pić, za to że nie udało mu się powstrzymać żony od samobójstwa, za to że rodzina nie chciała się do niego przyznać i za całokształt swojej marnej egzystencji. Zapalił nową zapałkę. I oto znalazł się pod najwspanialszą choinką z jaką w życiu miał styczność. Była nawet piękniejsza od tej, którą zeszłej nocy jego kumple wynieśli z domu bogatego ministra, gdy ten szykował prezenty dla swoich pociech. Na jej wiecznie zielonych gałęziach widniały tysiące bombek i innych ozdóbek. Drzewo owinięte świecącymi lampeczkami i kolorowymi łańcuchami przyprawiały starca o dreszcze. Uniósł ku niej niedołężne dłonie, jednak zapałka znów zgasła, a Wacław zdał sobie sprawę z tego, że przepięknie mieniące się lampki, były gwiazdami widniejącymi na nocnym nieboskłonie. Jedna z nich właśnie dumnie zamiotła swym warkoczem i zniknęła za horyzontem.

 

– Czyjeś życie zaraz dobiegnie końca – rzekł sam do siebie Wacław.

 

Jego świętej pamięci kolega z ławki Andrzej, zawsze po pijaku opowiadał mu historię wstąpienia do Boga czystej duszy. Mówił, że wówczas niebo traci jedną z gwiazd, gdyż dusza musi zająć jej miejsce. Wacław potarł o bok pudełka już ostatnią zapałkę. Wówczas przed jego oczami stanął Andrzej odziany w białą szatę z butelką denaturatu w dłoni. Od jego przyjaciela bił blask anielskiej chwały i woń mocnego alkoholu. Ten zapach sprawiał, że Wacław czuł się bezpieczny. A śnieżnobiała postać wydawała się bronić go przed niebezpieczeństwem.

 

– Andrzej? – zapytał z niedowierzeniem Wacław – Przecież ty nie żyjesz. Pewnie gdy zapałka zgaśnie znikniesz tak jak poprzednie wizję. Chcę opuścić już ten ohydny świat. Zabierz mnie tam, gdzie kac nie będzie dręczył mej duszy.

 

Andrzej z uśmiechem chwyciła Wacława za rękę i unieśli się ku gwiazdom. Wacław czuł się wybornie, jego ciało było lekkie niczym anielskie piórko. Czuł się oczyszczony z całego brudu życia. Tam gdzie się znalazł nie było ani zimna, ani mroku. Mimo niegodnej egzystencji, Wacław żałując swych grzechów powędrował do Boga, w którego nadal wierzył.

 

Gdy pierwsze promienie słońca delikatnie oświetlały całe miasto, zawitały również w uliczkę. Światło dosięgło martwego alkoholika, którego ze śmiertelnym skutkiem potrąciła ciężarówka przewożąca dostawę wódki. Najprawdopodobniej kierowca miał dostarczyć towar do monopolowego i chciał użyć skrótu prowadzącego przez tę nieszczęsną uliczkę. Sprawca pod osłoną nocy zbiegł z miejsca wypadku zostawiając samochód i zwłoki samym sobie. Truchło Wacława znalazła jakaś kobieta wychodząc rano do pracy. Poinformowała odpowiednie służby i po ich przybyciu pospiesznie poszła w swoją stronę. Wszyscy uznali to za zwykły wypadek. Lekarz wykrył w ciele Wacława sporą ilość substancji narkotycznych, a w jego żyłach płynęło więcej alkoholu niż krwi. Dzięki temu winny wymigał się od kary, gdyż Wacław teoretycznie nie dożyłby następnego dnia.

 

Nikt jednak nie zdawał sobie sprawy z tego w jakiej chwale i gdzie udał się stary menel. Uznali go za śmierdzącego wyrzutka społeczeństwa, który i tak niebawem zgniłby gdzieś w rowie. Wacław spogląda z góry na ich żałosne, przesiąknięte rutyną życia i śmieje się popijając denaturat z Andrzejem. Nawet człowiek, który przepił całe życie zasługuje na zbawienie i radość po śmierci, jednak od starych nawyków nie uratowało go nawet niebo.

Koniec

Komentarze

Sprawca pod osłoną nocy zbiegł z miejsca wypadku zostawiając samochód i zwłoki samym sobie.  – Litości, Autorze. No niech Tobie będzie, że w pierwszym odruchu kierowca zaczął uciekać, ale powinien sie zreflektowac, że zostawiając samochód, zostawia trop tak wyraźny, jak mało który – numery rejestracyjne… A skoro nie było świadków…   Kilka powszechnie znanych prawd o ludziach, bajkowe zakończenie – trochę przymało na zachwyty. Oprócz tego sporo drobnych błędzików… Tak sobie.

>> stare poobdzierane spodnie od munduru i kurtkę … <<--– że co miał na sobie?   >> ztłuszczone włosy << – co to są "ztłuszczone" włosy?   >> samotnym wyrazem twarzy, która pod wpływem zimna stała się czerwona jak piekło na tle białej kołderki śniegu pokrywającej ulicę. << – tak, samotny wyraz twarzy (cokolwiek to znaczy) i czerwony jak piekło (czyli piękne porównanie do czerwieni, takie plastyczne) musi świetnie komponować się z tłem "białej koderki śniegu".   >> Każdy wolał kupować promocyjne paczki sztucznych płatków śniegu za 10 złotych, zamiast ulżyć staremu człowiekowi, który byłby szczęśliwy chociażby uzyskując 10 groszy.<< --– LICZEBNIKI ZAPISUJEMY SŁOWNIE. ZAWSZE!!!     Popraw błędy i przemyśl tekst jeszcze raz. Mnóstwo tutaj nielogiczności, dziwnego słowotwórstwa. Nie panujesz nad zaimkami, nad interpunkcją. Niestety, trochę słaby ten tekst. Ale pisz dalej. W końcu trafisz na dobry nurt. Powodzenia.  

"Wszyscy jesteśmy zwierzętami, które chcą przejść na drugą stronę ulicy, tylko coś, czego nie zauważyliśmy, rozjeżdża nas w połowie drogi." - Philip K. Dick

Negatyw "Dziewczynki z zapałkami"? Cóż, oryginał był lepszy. Po pierwszym akapicie nie ma już żadnych wątpliwości co do zakończenia. Ale przynajmniej moment na wstawienie niezły…

Babska logika rządzi!

"LICZEBNIKI ZAPISUJEMY SŁOWNIE. ZAWSZE!!!" – heh. "Anioł podwieszony u sufitu wręczył mu ulotkę reklamową: "W poniedziałki 10% taniej!"

cytując treść ulotki (świadomej, oby, stylizacji) chyba tych liczebników słownie nie trzeba ;) Poza tym przypadkiem nie sprzeczam się.

"Świryb" (Bailout) | "Fisholof." (Cień Burzy) | "Wiesz, jesteś jak brud i zarazki dla malucha... niby syf, ale jak dzieciaka uodparnia... :D" (Emelkali)

Wiem, wiem, żartowałem tylko:)

Chociaż… Jeśli walnie kogoś w głowę spadający element reklamy świetlnej, to można o tym chyba napisać bez cytowania: "Te 10% było naprawdę ciężkie. Natożnik jedynki nabił mu porządnego guza". Ale to nadal tylko żartobliwe dzielenie włosa na czworo. Pozdrawiam i kończę offtopowanie:)

Wiecie… Cięzko się pisze po pijaku :D Nawet nie pamiętam jak i kiedy to siętu znalazło, cieżcie się, że nie brzmiało to mniej więcej tak: "kagskdjhdgfa chuj aklsgfhajbef" xD

cieŻymy sje :)

"Świryb" (Bailout) | "Fisholof." (Cień Burzy) | "Wiesz, jesteś jak brud i zarazki dla malucha... niby syf, ale jak dzieciaka uodparnia... :D" (Emelkali)

Jak napisane po pijaku, to chyba sobie daruję czytanie ; )

I po co to było?

Widać, że Autor chciał w tekście zawrzeć pewne emocje, takie jak żal, radość, zbudować atmosferę Świąt, której bohater niegdyś doświadczał, zaś teraz wyciska łzy z jego oczu. Tekst o samotności, ludzkiej naturze, brutalności tego świata. Wszystko to jest w niniejszym opowiadaniu. Niestety mogło to być napisane lepiej. Gdyby udało się poprawić warsztat, byłoby całkiem w porządku. Pozdrawiam.

Nowa Fantastyka