- Opowiadanie: feranos - Trup Nuriego III

Trup Nuriego III

Autorze! To opowiadanie ma status archiwalnego tekstu ze starej strony. Aby przywrócić go do głównego spisu, wystarczy dokonać edycji. Do tego czasu możliwość komentowania będzie wyłączona.

Oceny

Trup Nuriego III

Rano nadal panowało nie tyle milczenie, co martwa cisza. Quankosowie nie rozmawiali ze sobą, konie nie parskały, nie słychać było śpiewu ptaków, a wiatr zdawał się wiać ciszej. Nuri myślał tylko o jednym: czy kiedykolwiek zdarzy mu się zobaczyć coś równie pięknego? Nie formował tego w wyrazy – czuł przejmującą tęsknotę za tajemniczym stworzeniem, którego już pewnie nigdy nie zobaczy. To „coś” wydawało mu się absolutnie spoza tego świata, a obserwując ojca, dochodził do wniosku, że i on jest podobnego zdania. Tego dnia wyruszyli z powrotem do domu.

Nuri jadał spieczone mięso i wpatrywał się w wiszącą na rożnie pozostałą część kozicy. Ojciec pakował się do wyjazdu. Chłopiec za wszelką cenę starał się nie patrzeć na rozerwane kawałki wywerny porozrzucane nieopodal ich obozowiska. Gdy skończył się posilać, bez słowa wstał i zaczął pomagać Serikowi w składaniu namiotu. Potem umieścili wszystko w jukach i bez zbędnego rozczulenia odjechali.

Tęsknota, którą odczuwał Nuri, nie dotyczyła samego miejsca, a raczej wydarzeń rodem z mitycznego raju. Jakby dotknął Ethnu lub usłyszał jego głos. W ogromnym, nienaturalnie pięknym stworzeniu było coś wykraczającego poza granice normalnej identyfikacji: jakaś eteryczna siła przechodząca na wskroś przez duszę człowieka. Zdawało mu się, że to właśnie jej doświadczył wszystkimi zmysłami, całym swoim jestestwem. Tak jakby faerqi ratujące ich wczoraj przed wynwerną w jakichś sposób dotknęło jego duszy.

Jechał ślepy i głuchy na otoczenie, pogrążony we własnych myślach. Zagubiony pośród niezrozumiałego piękna i skazany na życie w niezapomnianej, rozdzierającej tęsknocie. Jego siedmioletni umysł zastanawiał się jedynie nad tym, czy po śmierci ujrzy jeszcze owe piękne stworzenie.

Nie zauważył, jak ziemia nabiera płaskich kształtów, nie obserwował półpustynnej flory. Myślał jedynie o tajemniczym wybawicielu, który prawdopodobnie uchronił od śmierci jego ojca. Znana z legend, niespotykana siła czy energia z innego wymiaru przybyła tylko po to, żeby uchronić ich przed agresywnym paskudztwem. Nie przeszkadzało mu słońce świecące w oczy. Przeszywał niewidzącym wzrokiem krzewy i trawy. Nie zwracał uwagi na niezbadane, bezdenne jaskinie. Jego myśli błądziły w innej rzeczywistości, pośród piękna świata, który choć był realny, to nacechowany magią. Niesamowite doświadczenie, które zaklęło jego duszę tak, że nie zauważył, że nadeszła noc. Nie czuł nawet, że jest głodny – po prostu wpadł w trans, z którego nie chciał się obudzić. Doświadczał wewnątrz siebie cienia wczorajszego dnia. Nie pamiętał, żeby robili przerwy, nie mógł sobie przypomnieć, kiedy znaleźli się na łąkach wschodniej Ferqualii. Tonął w medytacji, której żaden siedmiolatek nigdy nie zaznał. W jakiś dziwny sposób, poprzez pryzmat poprzedniego wieczoru, małemu chłopcu nasuwał się jeden dziwny wniosek: śmierć jest piękna.

Wszystko to minęło niespodziewanie, a chłopiec zdał sobie sprawę, że leży w łóżku i wpatruje się w biały księżyc – Naer. Przyglądał mu się, obserwując szare, układające się w pierścień plamy na jego tarczy.

Po chwili odwrócił się na bok. Był przekonany, że to błogie uczucie właśnie odeszło, a jutro z rana obudzi się i rozpocznie kolejny dzień treningu.

 

***

Kruk kreśli na prowizorycznej tablicy znaki, tłumaczy trupom ideę alfabetu. Nie robi tego po raz pierwszy i wie, czego się spodziewać. Po kilkukrotnym powtórzeniu robi im sprawdzian, a każdy trup ma za zadanie przepisać ciągi znaków dziesięciokrotnie, by utrwalić wiedzę. Nuri spełnia się w roli nauczyciela. Na podstawie własnych doświadczeń opracował coś, co można nazwać programem nauczania.

Od zakończenia wojny poczuł pewne pragnienie, a po przywłaszczeniu Czarnej Księgi, wraz z upływem czasu, dojrzewała w nim idea stworzenia trupiego państwa. Miejsca, gdzie nieumarli będą mogli mieszkać i tworzyć własną cywilizację. Był to cel, dzieło życia, za które Nuri gotów był zginąć. Długo zastanawiał się nad odpowiednią lokacją, ale wystarczyło sięgnąć pamięcią wstecz, żeby wybór padł na ferqualijskie jaskinie. Jeśli najwyższym pięknem jest stworzenie nowego życia, czym jest niezmarnowanie już istniejącego?

Nuri uśmiecha się do siebie, edukując kolejne „pokolenie” chodzących szkieletów. Jak szacuje, w podziemnych, niekończących się korytarzach powinno przebywać ich ponad dwie setki. Zgubił się przy liczeniu, nie robił przecież notatek, lecz każdego znał jak własne dziecko. Próbował im kiedyś nadawać imiona, ale trupy wyraźnie tego nie lubiły. Jego najbliższym celem było utworzenie około pięciusetosobowej enklawy, by potem wdrażać kolejne etapy szkolenia. Pomóc im się zorganizować i tworzyć własne państwo. Potem nastanie wojna, Xynthial znów zaatakuje Valandriol – był tego pewien. Kraj Trupów zacznie inwazję, w momencie kiedy Złota Korona przestanie płacić trybut. Wtedy na wielu terenach, jak chociażby na półpustynnej, niezamieszkałej Ferqualii, nastąpi lekka anarchia, a na to liczył Kruk. Nazwa „Kraj Trupów” wydawała się Qunakosowi zawsze paradoksalna, ponieważ z jednej strony było to państwo, gdzie główną siłę roboczą stanowiły przyzwane z ofiar wojen bezmyślne kościane golemy, natomiast z drugiej za uprawianie nekromancji groziła kara śmierci.

Nuri wstaje i rozdaje „dzieciom” kartki i ołówki, następnie siada na kamieniu i notuje w pamiętniku dodatkowe uwagi. Wierzy, że notatnik będzie kiedyś bezcenny; prawdopodobnie wtedy, gdy on jako król Państwa Umarłych patrzeć będzie na rozwijającą się nową cywilizację. Rozważa, czy kiedyś nieumarli uzyskają równy ludziom status, czy odnajdą się między elfami i derfami. Po wynikach tej grupy nie spodziewa się żadnych rewelacji. Czytając z nagrobków i cmentarnych pentagramów, zauważył pewną zależność: magowie albo uczeni przyswajali wiedzę szybciej, natomiast wojownicy i rycerze mieli talent do walki. Wydawało się, że trup, który za życia rozwijał się w określonym kierunku, po śmierci był bardziej od innych w nim utalentowany. Jeszcze ciekawszą zależnością okazały się dziwne powiązania rodzinne – jeśli para trupów była spokrewniona lub łączyły ją więzy małżeństwa, wszystkiego uczyła się szybciej.

Kruk wstaje, podchodzi po kolei do każdego swojego podopiecznego, odbiera poznaczone kartki. Siada na kamieniu i sprawdza – poziom zawsze jest zróżnicowany. Odrzuca pierwszy papier, w której trup pomylił się w czwartym znaku. Następny zapisał alfabet dziesięciokrotnie poprawnie, kolejny znów nawalił byków. Zaczyna czytać czwartą kartkę i mimowolnie otwiera usta. Przebiega wzrokiem jeszcze raz, ale nie wierzy własnym oczom. Czuje jak ogarnia go euforia, ale treść nie znika, wyraźnie napisane jest:

 

Nie będę pisał alfabetu, gdyż to uwłacza moim zdolnościom

Z wyrazami szacunku

Ferian Nuer

– Kto to napisał? – krzyczy, podnosząc kartkę. – Kto?

Z ziemi podnosi się szkielet i przeciągle patrzy w oczy Nuriemu. Chociaż z jego pustych oczodołów wydobywa się kolorowy dym, jego spojrzenie wydaje się być żywe jak u człowieka.

 

***

Z euforycznym zainteresowaniem patrzy w parujące, trupie oczy, spuszcza wzrok na zapisaną koślawym pismem kartkę.

Nie mamy aparatu mowy, nie będziemy nigdy potrafili mówić. Z naszej perspektywy potrafimy się odróżniać. Ja na przykład dużo wyraźniej widzę barwy, wydają mi się pełniejsze, nasze oczy są źródłem naszej komunikacji.

Kruk bierze w rękę pióro i pisze pod spodem. Początkowo pytał werbalnie, ale doszedł do wniosku, że chciałby móc przytoczyć każde słowo, jakie padło podczas tej rozmowy, w swoim dzienniku, dlatego ostatecznie decyduje się zapisywać pytania. Możliwość komunikacji z kimś przez niego ożywionym, kto na dodatek potrafił w miarę jasny sposób wytłumaczyć stosunki panujące pomiędzy innymi trupami, jest bezcennym doświadczeniem. Chce jak najwięcej wyciągnąć od pierwszej rozumnej istoty, jaką udało mu się przywrócić. Oddaje kartkę i od razu zaczyna notować w pamiętniku – to prawdziwy przełom. Próbuje przypomnieć sobie szczegóły przywoływania Feriana Nuera, ale oprócz tego, że wydarzenia miały miejsce w czasie burzy, nie przychodzi mu do głowy nic więcej. Burza nie była jednak niczym dziwnym. Co prawda, w tych rejonach zdarzała się dość rzadko, jednak na południu, na przykład w Neyiralii, bywało, że odprawiał rytuał podczas silnych wyładowań elektrycznych. Podczas przywracania Nuera wszystko wydawało się normalne, więc pozostaje jedynie wierzyć w wyjątkowość samej osoby. O ile osobą można nazwać lekko połyskujące fioletem, ruszające się kości z kolorowym dymem wypływającym z pustych oczodołów. Jego myśli przerywa ruch dostrzeżony kątem oka – Ferian oddaje kartkę z dopisanymi linijkami.

Zmieniamy kolor naszych „świateł duszy”. Takie określenie po przełożeniu na język ludzki ma ten kolorowy dym unoszący się z naszych oczodołów; to co z twojego punktu widzenia jest po prostu dziwnym, barwnym zjawiskiem, w rzeczywistości jest dla nas wszystkim i ty też masz w sobie kolorowy, płonący dym. Natomiast wracając do twojego pytania, nasze myśli są bardzo uporządkowane i mają odpowiednie barwy, jakbyśmy myśleli tęczą. Nie jest to bezpośredni przekaz słów, a coś w rodzaju przekazywania całych idei jedynie za pomocą kolorowych mieszanek. Coś jak malarstwo, chyba.

Jego wzrok pada na pożółkłą i lekko zszarzałą kartę. Czyta kilkukrotnie krótki tekst dopisany ołówkiem przez siedzącego naprzeciw niego trupa wpatrującego się pustymi oczodołami dymiącymi czerwienią. Kruk zawiesza wzrok na jasne popołudniowe niebo, jakby zastanawiając się, o co może jeszcze zapytać. Jest tyle pytań, a tak mało czasu! Może powinien wrócić do oberży i spędzić jeszcze kilka dni na rozmowach z Ferianem? Trafia mu się nagle, zupełnie niespodziewanie, skarbnica wiedzy. Dopisuje szybkimi ruchami kolejne pytania, a następnie podaje kartkę Nuerowi. Sam skrupulatnie wszystko notuje, cytuje siedzącego przed nim trupa i wysnuwa wnioski z jego wypowiedzi. Opisuje cały przypadek i tworzy nowe teorie na temat nekromancji, jej idei i działania. Wszystko zmienia możliwość przywrócenia do życia człowieka, który pamięta swoje życie. Co prawda człowieka, który funkcjonuje w pewnym ograniczonym i upośledzonym stopniu, ale zawsze. Czym jest cielesność dla naukowca, który odkrywa nowe dziedziny magii, czy dla genialnego matematyka? Może i sekta „ciemnych” raczej nie korzystałaby z jego usług zbyt często, mogliby jednak odłożyć swoje uprzedzenia dla tej akurat dziedziny magii. Kruk wierzy, że dokonał przełomu i wreszcie pokonał swojego odwiecznego wroga, swoją odwieczną fascynację i źródło paraliżującego strachu – śmierć.

 

***

Nuri wciąga z ręki zielony proszek i zaczyna z zaciekawieniem i ekscytacją obserwować, jak Ferian Nuer przemawia do zgromadzonych na cmentarzu trupów. Wytłumaczył mu już, dokąd powinni się udać: mają kierować się na południe, najlepiej pod osłoną nocy, wzdłuż drogi, aż dotrą do głównego gościńca łączącego Ferqual z Irnifalem i aż znajdą znak, zwykłą niewzbudzającą podejrzeń strzałkę wbitą w pień starego, zasuszonego drzewa. Po skręceniu w stronę przeciwną od wskazywanej przez strzałkę dotrą do bezdennych jam, a tam już będą czekać na nich ich bracia.

Kruk uczył już wiele trupów, każdemu przybliżył arkana pisania oraz wyszkolił z podstaw samoobrony. Dodatkowo w jamach zebrał sporą bibliotekę, z której jego martwe dzieci mogły czerpać wiedzę. Oprócz podstawowych podręczników z zakresu nauki Królewskiej Szkoły Rycerskiej w Xyranalu pojawiały się również opowiadania, jego zdaniem najlepsze, z gatunku prozy czy poezji. Odpowiednio przygotowywał się do swojego życiowego projektu, był wizjonerem śmierci.

Nuri oficjalnie ogłosił Feriana Nuera namiestnikiem trupiego, podziemnego państwa, a jednocześnie swoją prawą ręką. Z racji tego, że od dawna nie zaglądał w ciemność bezkresnych jaskiń, a jedynie dostarczał tym opuszczonym przez Ethnu korytarzom nowych mieszkańców, podarował swojemu ulubieńcowi list uwierzytelniający.

Teraz jednak Kruk z zafascynowaniem wpatruje się w dymiące oczodoły i po chwili zaczyna dostrzegać zmieniające się delikatnie odcienie trupich, nieśmiertelnych dusz. Przez ciało Nuriego przechodzą dreszcze, a po chwili ogarnia go uczucie ogromnej, spontanicznej satysfakcji. Patrzy na układające się w charakterystyczne odcienie migawki i zdaje się rozumieć. W pewnym momencie wydaje mu się, że wszystko jest proste, idealnie logiczne i intuicyjne, tak jakby znał ten „język”. Odruchowo bierze do ręki pióro i zaczyna błyskawicznie spisywać kolejne myśli, które „wysyła” Ferian. Próbuje choćby zdawkowo opisać ideę „języka duszy”, która, jak zaczyna rozumieć, jest w każdym z nas żyjących. Między środkowy i serdeczny palec wkłada ołówek, żeby móc szybko szkicować i zapisywać notatki, obserwuje jednocześnie Nuera, który zaczyna tłumaczyć zebranym na cmentarzu nieumarłym drogę i samą ideę ich ponownego życia. Opowiada im o życiu ludzkim, czy elfim, ogólnie o egzystencji żywego bytu, której każdy z nich kiedyś doświadczał. Natomiast Nuri siada na ziemi, a właściwie na nią pada, żeby łatwiej mu było wszystko uporządkować. Klnie pod nosem na to, że nie ma sześciu rąk. Sygnały wciąż się zmieniają, a wszystko coraz bardziej układa się w mózgu pobudzonym tajemniczym, sproszkowanym stymulantem. Zaczyna rozumieć, że trupi dym to jedynie mapa, na której w zależności od otoczenia i koloru pojawiają się kolejne informacje. Rozgląda się po słuchających i w ich dymiących oczodołach również dostrzega pewne zalążki myśli i słów, zaczyna rozumieć różnicę w kolorach, która jest odzwierciedleniem nastroju, osobowości i podejścia. Wszystko to wyrażone jest w prostych kolorach, zagięciach, zawirowaniach i odbarwieniach.

Nuri wyrywa kartkę z notatnika i zaczyna na nowej stronie rysować dwa puste oczodoły emanujące kolorowym dymem, zaczyna dopisywać do nich odnośniki i tłumaczenia, w końcu schemat staje się niemal nieczytelny. Przewraca stronę i szkicuje kolejny, a potem następne. Nuer przemawia od godziny, a od tego czasu Nuri maluje płomienie i je opisuje, a co jakiś czas zerka w stronę swojej prawej ręki. Dopisuje coraz to nowe odnośniki i zależności, a wszystko nagle staje się jasne. Kończy niespodziewanie, sam zdziwiony tym, że wszystko się urywa. Nie czuje nadchodzącego końca informacji, po prostu nagle przestały spływać. Przegląda czternaście narysowanych schematów z setkami danych i rozumie, że wyraził już wszystko, reszta to tylko wariacje. Tak jakby opisał wszystkie słowa, z dumą wpatruje się w swoje notatki. Teraz naprawdę mógłby napisać drugą albo i trzecią Czarną Księgę. Nagle cień nad nim rośnie, podnosi do góry oczy, a koścista ręka trzyma nad nim kartkę papieru.

Czy wszystko dobrze?

Kruk zwija papier w niedbałą kulkę i rzuca na ziemię, po czym podnosi się i mówi z euforycznym uśmiechem:

– Lepiej niż dobrze. Rozumiem was. – Ferian schyla się po leżący zwitek papieru, jednak Nuri powstrzymuje go gestem ręki.

– Nie rozumiesz – mówi patrząc w kolorowy dym. – Naprawdę was rozumiem. Rozumiem duszę człowieka, rozumiem język duszy.

– Naprawdę? – zabarwił się dym Feriana.

– Naprawdę! – krzyczy ze szczęścia Nuri. – Naprawdę! Naprawdę! Naprawdę! Rozumiem wszystko, co do mnie mówisz. Rozumiałem twoje przemówienie! Rozumiałem, co im mówisz! Naprawdę! Rozumiem duszę!

– To cud – ułożyły się światła w oczodołach trupa.

– Tak… – mówi Kruk i dziwi się jak spokojnym i beznamiętnym głosem to powiedział. – To cud.

 

***

 

Jest już po zachodzie słońca. Bezksiężycowe, zachmurzone niebo otula ciemnością cmentarz. Kruk przygotowuje się do rozstania. Widzi rozpacz, smutek i tęsknotę w oczach swoich dzieci. Jeszcze dwa dni wcześniej jedynie się domyślał tych uczuć, teraz jest ich pewien. Rozmawia chwilę z Ferianem, daje mu ostatnie wskazówki. Czuje niewypowiedzianą radość z życiowego osiągnięcia. W końcu jest w stanie rozmawiać ze swoimi dziećmi, rozumieć ich słowa i komunikować się z nimi jak z innymi ludźmi. Początkowo było to trudne, jednak już po kilku godzinach nie sprawiało mu problemu czytanie z dymiących oczodołów. Nie może się doczekać kolejnego cmentarza i kolejnej rodziny, jednak tym razem wszystko pójdzie dużo szybciej.

W końcu Nuer podchodzi do niego i obejmuje go swoimi kościstymi rękoma i mówi:

– Żegnaj, ojcze. Dziękuję ci za moje życie. A wszystkie szkielety powtarzają to samo jednolitym chórem. Nuri czuje falę szczęścia, która łamie mu duszę, a ona sama trafia do swojego prywatnego Edenu. Zaczyna płakać ze wzruszenia i uśmiechać się. Dziękuje wszystkim, a trupy powoli odwracają się i odchodzą na południe, w stronę ich nowego wspaniałego kraju, symbolu ich nowego, pięknego życia, które odzyskały dzięki swojemu „ojcu”.

Wtem Dyroni zaczyna warczeć. Nuri podchodzi, wciąż uśmiechając się do wija, i zaczyna go delikatnie głaskać powolnymi ruchami. Czuje pod rękami setki twardych jak kamień, nachodzących na siebie łusek. Uspokajająco szepcze do czarnej bestii, jednak w swoim przypływie szczęścia ignoruje jej zachowanie, traktując je jako kolejny wybryk – czasami tak się zdarza. Nagle wierzchowiec jednym potężnym szarpnięciem zrywa się z drzewa, łamiąc gruby jak udo mężczyzny pień niczym zapałkę. Dyroni nigdy się tak nie zachowywała, Nuri patrzy przez chwilę, jak potężny ogon sunie po trawiastym podłożu. Kilka metrów od niego wij podnosi się na swoim ogonie i rozwija wielkie jak dom skrzydła. Ryczy. Potem atakuje. Teraz Kruk widzi, jak czerwone ostrze błyska, a jakaś postać robi unik i turla się parę metrów dalej. Dyroni zwija się jak sprężyna i odbija od ziemi, rozpościerając skrzydła zmienia kierunek lotu i atakuje frontalnie postać ukrytą w ciemności.

– Co tu się dzieje?! Kim jesteś?! – krzyczy w ciemność Kruk i zakłada na głowę szeroki kaptur. Wie, że to nie zagubieni wieśniacy. Ci nie mają świecących mieczy.

Odpowiada mu cisza i ryk rannej Dyroni. Nuri wyjmuje krótki miecz z puginału i rusza powolnym krokiem w stronę wija. Widzi jedynie leżący zarys przy bezksiężycowym niebie. Nagle dostrzega jak świecący na czerwono miecz ginie w ciemności czegoś, co miał za Dyroni. Potężny wij wyje, a dźwięk roznosi się po całej okolicy, lekko trzepocze skrzydłami, jakby przybity do ziemi, ale są to już tylko pośmiertne podrygi. Quankos jest w szoku. Już wie, że ten człowiek nie zabił jego wierzchowca przypadkowo, chociaż miał taką nadzieję. Postać idzie żwawym krokiem w jego stronę. W czerwonej poświacie rzucanej przez ostrze widzi biało-czarne włosy i krwistoczerwone oczy, które zdają się skrzyć. Postać wygląda jak nie z tego świata. Kruk przyjmuje pozycję obronną, kiedy niespodziewanie czuje chłód ostrza na swojej szyi. Ktoś stoi za nim, ktoś, kto porusza się bezszelestnie, a po przyjemnej miękkości na wysokości klatki piersiowej wnioskuje, że to kobieta. Kiedy do jego nozdrzy dostaje się woń kwiatów, jest już pewien.

– Zaraz! Może się dogadamy! – krzyczy Nuri. – Mam dużo złota!

– Nuri Kruk Quankos? – pyta stojący naprzeciw niego chłopak. Wygląda na dwadzieścia lat.

– Tak – odpowiada Nuri.

Jest przerażony. Czuje ukłucie na krtani, jednak tym się nie przejmuje. Boi się, że wszystko zostało odkryte, że dzieło jego życia zostanie zniszczone, a on sam skazany i zabity przez władze Xynthialu. Skąd mogli wiedzieć? Dlaczego akurat teraz? Dlaczego w tym momencie, kiedy wszystko zdawało się być tak piękne? Nawet nie czuje, że z jego rozerwanej krtani grubym strumieniem wypływa krew. Jest zbyt przerażony i zrozpaczony, by wiedzieć, że umiera.

 

***

 

– Jeszcze tylko czworo – mówi dziewczyna i zaczyna przeszukiwać zwłoki.

– Przeszukujesz trupy? – pyta chłopak.

– Uznaj to jako… handel – uśmiecha się do niego. Jej magicznie dopasowana, skórzana zbroja oprócz ochrony również uwydatnia kształty oczarowując młodego chłopaka, któremu wiedza i umiejętności pięknej zabójczyni nieustannie imponują. – Słabo się targuje. Rozejrzyj się, czy ktoś nas nie widział, a jeśli nie, to zobacz, czy nic nie ma w jukach wija.

Chłopak odchodzi tylko na kilka kroków, kiedy słyszy niespodziewane „o!” z ust dziewczyny.

– Co jest?

– Chyba znalazłam jedną z najcenniejszych ksiąg, o jakich słyszałam. Ale jest coś jeszcze… Ten człowiek… On był nekromantą. Tutaj jest jego dziennik – mówi spokojnie ciemnowłosa dziewczyna. – Masz lekturę do czytania na dalszą drogę, przyda ci się.

– Naprawdę…? Uważasz… Przecież to nieetyczne.

– Będziesz sobie mógł pozwolić na etykę, jak będzie cię na nią stać. Lepiej wiedzieć o wszystkim i umieć wszystko, co kiedyś może uratować ci życie. Zapamiętaj to, Theronie.

– Dobrze, Afrienno, postaram się – odpowiada grzecznie, patrząc w jej czarne jak węgiel oczy.

Koniec

Komentarze

To już koniec?

Przynoszę radość :)

@Anet Tak i nie. Będzie jeszcze IV, V i VI, ale to będzie opowiadać o wcześniejszych losach bohatera. Można powiedzieć, że I, II i III są oddzielnym cyklem opowiadań.

Nie tego oczekiwałam po trzecim fragmencie Twojej opowieści.

Skoro mówisz, że kolejne części –– IV, V i VI będą traktować o zdarzeniach wcześniejszych od już opisanych, zaczynam się gubić. Zagubiona poczekam na całość, jakkolwiek zdaję sobie sprawę, że to pewnie trochę potrwa.

 

„Tego dnia wyruszyli z powrotem do domu”. –– Wolałabym: Tego dnia wyruszyli w drogę powrotną do domu.

 

„Nuri jadał spieczone mięso i wpatrywał się…” –– Nuri jadł spieczone mięso i wpatrywał się

 

„Ojciec pakował się do wyjazdu”. –– Ojciec pakował ich do wyjazdu.

 

„…jakaś eteryczna siła przechodząca na wskroś przez duszę człowieka”. –– Wolałabym: …jakaś eteryczna siła, przenikająca wskroś duszę człowieka.

 

„…skazany na życie w niezapomnianej, rozdzierającej tęsknocie”. –– Wolałabym: …skazany na życie w niedającej się opanować/ poskromić/ okiełznać/ ujarzmić/ oswoić, rozdzierającej tęsknocie.

 

„…czy po śmierci ujrzy jeszcze owe piękne stworzenie”. –– …czy po śmierci ujrzy jeszcze owo piękne stworzenie.

 

„Niesamowite doświadczenie, które zaklęło jego duszę tak, że nie zauważył, że nadeszła noc”. –– Niesamowite doświadczenie tak zaklęło jego duszę, że nie zauważył nadejścia nocy.

 

„…małemu chłopcu nasuwał się jeden dziwny wniosek: śmierć jest piękna. Wszystko to minęło niespodziewanie, a chłopiec zdał sobie sprawę…” –– Wolałabym w drugim zdaniu: Wszystko to minęło niespodziewanie, a Nuri zdał sobie sprawę

 

„…wpatruje się w biały księżyc – Naer. Przyglądał mu się, obserwując szare, układające się w pierścień plamy na jego tarczy”. –– Może: …wpatruje się w księżyc – Naer. Patrzy nań, obserwując szare plamy, tworzące pierścień na białej tarczy.

 

„…z jednej strony było to państwo, gdzie główną siłę roboczą stanowiły…” –– …z jednej strony było to państwo, w którym główną siłę roboczą stanowiły

 

„Chociaż z jego pustych oczodołów wydobywa się kolorowy dym, jego spojrzenie wydaje się być żywe jak u człowieka”. –– Zbędne zaimki.

 

„…że chciałby móc przytoczyć każde słowo, jakie padło podczas tej rozmowy…”  –– …że chciałby móc przytoczyć każde słowo, które padło podczas tej rozmowy… 

 

„…od pierwszej rozumnej istoty, jaką udało mu się przywrócić”. –– …od pierwszej rozumnej istoty, którą udało mu się przywrócić.

 

„Nie jest to bezpośredni przekaz słów, a coś w rodzaju przekazywania całych idei…” –– Nie jest to bezpośredni przekaz słów, a coś w rodzaju transmisji całych idei

 

„Kruk zawiesza wzrok na jasne popołudniowe niebo…” –– Kruk zawiesza wzrok na jasnym, popołudniowym niebie

 

„…oraz wyszkolił z podstaw samoobrony”. –– Raczej: …oraz wyszkolił w podstawach samoobrony. Lub” …oraz nauczył postaw samoobrony.

 

„…podarował swojemu ulubieńcowi list uwierzytelniający”. –– Wolałabym: …wręczył/ dał swojemu ulubieńcowi listy uwierzytelniające

Komu Ferian Nuer miałby ów list wręczyć? ;-)

Listy uwierzytelniające wystawia przeważnie głowa państwa wysyłającego i są one kierowane są do głowy państwa przyjmującego.

 

„W końcu Nuer podchodzi do niego i obejmuje go swoimi kościstymi rękoma…” –– Zbędne zaimki. Czy mógłby go objąć cudzymi rękoma? ;-)

Może: W końcu Nuer podchodzi do niego i obejmuje kościstymi rękoma

 

„Kilka metrów od niego wij podnosi się na swoim ogonie…” –– Zbędny zaimek.

Czy mógłby podnosić się na cudzym ogonie? ;-)

 

„Nuri wyjmuje krótki miecz z puginału i rusza…” –– Puginał to jedna z odmian broni siecznej. Mały puginał, to sztylet. Z puginału nie można wyjąć miecza, choćby i krótkiego. ;-)

 

„Potężny wij wyje, a dźwięk roznosi się po całej okolicy, lekko trzepocze skrzydłami, jakby przybity do ziemi…” –– Czy rzeczywiście dźwięk trzepotał skrzydłami i, mimo że roznosił się po okolicy, był jakby przybity do ziemi? ;-)

 

„Nawet nie czuje, że z jego rozerwanej krtani grubym strumieniem wypływa krew” –– Wolałabym: Nawet nie czuje, że z rozerwanej krtani obfitym strumieniem wypływa krew.

 

Jej magicznie dopasowana, skórzana zbroja oprócz ochrony również uwydatnia kształty…” –– W jaki sposób owa zbroja uwydatnia ochronę? ;-)

 

„Słabo się targuje”. –– Słabo się targuję.

 

„Masz lekturę do czytania na dalszą drogę…” –– Masz lekturę na dalszą drogę… Lub: Będziesz miał co czytać w dalszej drodze.

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Nowa Fantastyka