Zeeke

I

Mistrz spoglądał na swego ucznia prawdopodobnie ostatni raz. Chłopak kończył dziś dwudziesty rok życia i był już mężczyzną. Do Sali Transkrypcyjnej wszedł nagi, a blask świec odbijał się od jego muskularnych pleców.

Żelazne drzwi zatrzasnęły się z głuchym stęknięciem za młodym adeptem i starzec wiedział, że szanse na ich ponowne otwarcie są znikome. Komnata znajdująca się za drzwiami pochłonęła tyle żyć, że stary mag stracił już dawno rachubę. Mistrz za każdym razem przygotowywał swych uczniów do prób z tą samą, niekłamaną gorliwością, która niektórych inspirowała, a innych łamała. Wierzył szczerze, że wiedza, którą wpajał adeptom pomoże im przejść przez wszystkie wrota otchłani bez uszczerbku. Przez jedenaście lat czynił wszelkie starania, aby i ten chłopiec przystąpił do inicjacji magicznej jak najlepiej uzbrojony w moc i wiedzę. Pamiętał doskonale ich pierwsze spotkanie.

– Zeeke, tak masz na imię dziecko. – Chłopiec stał oszołomiony wpatrując się w starca przed sobą. Nie odrywał od niego wzroku czując pustkę za swoimi plecami. Otchłań czekała na niego z otwartymi ramionami, wystarczyło się odwrócić i pocałować śmierć w policzek. Pocałować tak, jak całowało się matkę na dobranoc. Wszystko będzie dobrze syneczku.

– Powtórz! Jak masz na imię? – Starzec napierał natrętnie na chłopaka, nie dając mu odejść w czułe ramiona śmierci.

– Zeeke, panie! Mam na imię Zeeke! – Nie nazywał się Zeeke. Jakie miało jednak znaczenie, jak się nazywał naprawdę? Śmierć pochłania bez względu na wszystko, tylko ten stary człowiek, który stał teraz przed nim w szarej znoszonej todze mógł go od niej uchronić. Jego oczy miały barwę błękitu nieba, broda była biała jak śnieg, usta zaś miał jakby sine od mrozu i cienkie niczym papier. Chłopak powtarzał za starcem niczym kolorowa papuga, którą widział niegdyś w cyrku. Ptaszysko za powtarzanie słów, czy gwizdanie melodii dostawało kawałek suchego chleba od swojego pana. Chłopiec za to samo miał otrzymać życie, co pojął w mgnieniu oka.

– Chwyć moją dłoń dziecko i pod żadnym pozorem się nie odwracaj. Zabiorę Cię stąd. – Adam, a od tamtego dnia Zeeke, chwycił starca za rękę i zamknął oczy. Dłoń maga była zimna i szorstka w dotyku. Zupełnie jak dłonie, którymi okładał go ojciec, gdy coś przeskrobał. Trauma wróciła i chłopiec poczuł jak zaczyna się mimowolnie trząść. Nie trwało to jednak długo. Gdy tylko zamknął oczy poczuł przeszywające zimno. Mróz tak mocny, że krew zdawała się zamarzać w żyłach, a serce przestawało bić. Dopiero wiele lat później dowiedział się ze starych almanachów, że w pustce nie istnieje żaden rodzaj ciepła, a podróż przez nią zazwyczaj kończy się śmiercią w wyniku natychmiastowej hipotermii. Tylko najpotężniejsi z czarodziejów potrafili jej używać do teleportacji, zabezpieczając się przy tym dodatkowymi zaklęciami ochronnymi. W Akademii mnóstwo było głupców, którzy nie posiadając dostatecznej mocy, czy też wiedzy podejmowali się prób teleportacji. Szczęśliwcy mogli przypłacić głupotę jedynie utratą odmrożonych kończyn, lecz zdarzali się również delikwenci roztrzaskujący się efektownie po drugiej stronie teleportu w drobne, lodowe kryształki.

Zanim otworzył oczy poczuł ostatni raz swąd palonych ciał i metaliczny posmak krwi w ustach. Później było już tylko ciepło, a słodko-lepki zapach zwłok zastąpiła stęchlizna ksiąg i kurz unoszący się w kamiennej komnacie Czaroboru. Komnacie mistrza Asfiniusa.

Asfinius obserwował jak wrota zatrzaskują się za Zeeke’m, mając przed oczami twarz dziecka, które uratował przed rzezią. Przez uchylone okno wdarło się do komnaty mroźne, grudniowe powietrze, w którym mistrz wyczuwał zmiany. Nie mógł jednak spodziewać się tego, co miało wydarzyć się dzisiejszego dnia, ani tym bardziej tego, że ratując dziecko przyczynił się do zmiany biegu Historii.

II

– Hahaha! Buehehe! Zobacz tylko jak się wije i jak skwierczy! Wygląda jak pieczony prosiaczek. Mamy jakieś jabłka, włóżmy mu do gęby jabłko. Włóżmy, włóżmy! Piękna pieczeń nam się udała mój Złociutki! Zaiste radosny to widok! – Piskliwy głos wżerał mu się aż do czaszki. Prawie nauczył się go ignorować. Prawie.

Młody mag czuł ten sam słodko-lepki zapach zwęglonego ciała, co podczas masakry rodzinnej wioski. Dziecięce wspomnienia wróciły, wywołując dziwne uczucie niepokoju, nie mógł jednak nad tym zbyt długo kontemplować. Jego ciało nie należało już bowiem tylko do niego. Od próby inicjacji dzielił je z demonem. Issmael, bo takie obcy nosił imię, miał zawsze wiele do powiedzenia i wykrzykiwał właśnie w jego głowie radosne oracje na temat dokonanego wspólnie dzieła.

Co się stało? – pomyślał Zeeke.

Dopiero teraz zdał sobie sprawę, że wciąż inwokuje zaklęcie ognia, a z jego dłoni nadal wydobywają się płomienie. Przestał natychmiast i spojrzał pod nogi. Leżał pod nimi tłusty strażnik, którego dosłownie upiekł zaklęciem. Wił się jeszcze w konwulsjach, wywołując u Issmaela wybuchy najszczerszej radości. Kilka kroków dalej znajdowało się dwóch powalonych zbirów, pozbawionych przytomności przez wybuch telekinezy. Czarodziej podszedł do jednego z nich ściągając jedocześnie z pleców miecz o barwie onyksu. Walnął go mocno otwartą dłonią w gębę. Nic. Walną drugi raz i trzeci. Mężczyzna w końcu otworzył oczy, ukazujące źrenice, które momentalnie zwęziły się ze strachu. Pod jego kroczem pojawiła się kałuża ciepłego moczu.

– Gdzie? – Oczy Zeeke’a płonęły ogniem Issmaela.

– Trze-trze-trzecia ko-ko-komnata od końca, u-u-ukryte drzwi po-po-po prawej stro-stronie. Za regałem z … – nie dokończył jąkaniny. Czarne ostrze przesunęło się po gardle przecinając je jednym, czystym ruchem. Trysnęła krew.

– Jaka ciepła! Och, jaka ciepła Złociutki! Napijmy się jej, o tak! Napijmy, albo chociaż skosztujmy jak smakuje, taka czarna jak nasz mieczyk. Jak nasze serce! – Issmael nie potrafił pohamować radości.

Im więcej Zeeke zabijał, tym bardziej Issmael się radował. Im demon był szczęśliwszy, tym mniejszą kontrolę miał nad wspólnie dzierżonym ciałem. Czarodziej nie żałował więc sobie krwi zbrodniarzy, bandytów, czy morderców. Najbardziej nienawidził jednak handlarzy niewolników, dlatego karmił swojego towarzysza niedoli ich krwią z najszczerszą przyjemnością.

Drugiego zbira postanowił oszczędzić tylko po to, aby ostrzegł kamratów w innych częściach miasta. Pogłoski o zniszczeniu kryjówki zasieją w środowisku panikę, która na jakiś czas wpłynie na poczynania handlarzy niewolników i zmusi ich do popełnienia kolejnych błędów.

Trzecia komnata od końca okazała się spiżarnią, w której szumowiny trzymały suszone mięso, ser, trochę czerstwego chleba i beczki z winem. Regał był tylko jeden, a na jego półkach znajdowały się słoiki z jakimiś egzotycznymi przetworami. Nie wiele sobie robiąc ze sztuki kulinarnej Dalekiego Wschodu, czarodziej jednym zdecydowanym ruchem wywrócił regał. Słoje z marynowanymi skarabeuszami i grzechotnikami w zalewie czosnkowej rozstrzaskały się o posadzkę. Na pierwszy rzut oka znajdująca się za regałem ściana z czerwonej cegły wydawała się jednolita. Gdy jednak podniósł rozpaloną dłoń i rozproszył ciemność dostrzegł wyraźny kontur drzwi. Odnalazł na ścianie cyngiel i pociągnął. Mechanizm zadziałał i drzwi otworzyły się ukazując ukrytą komnatę. W jej środku Zeeke znalazł skulone w ciemności dzieci. Najstarsze z nich mogło mieć nie więcej niż dziesięć lat. W nozdrza czarodzieja uderzył odór odchodów, krwi i strachu. Dzieci nie miały nawet siły płakać. Oślepione światłem, którego nie widziały zapewne od tygodni zasłaniały odruchowo twarze. Skóra i kości, pomimo to usłyszał ponownie Issmaela:

– Zjemy chociaż te dzieci?