Epopeja Książęcia Lazurytowej Planety (Cz.1 Trylogii Legolasa) Ro.3 cz.2

Więc jest to fragment fragmentu mojej powieści, która wydam. Pliiiskiii, nie oceniajcie go za bardzo, bo mam sporo lepszych fragmentów. Nie ukrywam, że sporo czytam książek i innych takich. Wychowywałam się na Władcy Pierścieni, a nie na Harrym Porterze i innych szitach takich. I będzie pisało na okładce, że jestem drugim Tolkienem.

___

Legolas był osobnikiem starszego ludu czyli mrocznym elfem, bo posiadał długie uszy, które słuchały czujnie jak się łanie przymykały wskroś na puszczy. Został też książęciem elfów z Lazurytowej Planety. Chlnął długi łyk z jonowego butelki piwa.

– Opowiem wam opowieść, mi się przy darzyła, jak byłem młody, teraz jestem prastary, nam tysiąc osiem lat, bo elfy ssą nieśmiertelne. No chyba, że zaginą w batalii.

Klepnął w długi tyłek dostojną elfkę w akselbantowej sukni z alabastru która siedziała na jego, kolanach z piskiem.

– Byłem renegatem rządzącym Lazurową Planetą za mojego ojca już, kiedy kiedyś poszłem z łuczyskiem w zarośla za pałacem niedołężnego mojego ojca króla. Tam był zamek. Zamek miał wielką wieżę z kamiennym murem zbudowanym, z tysiąc lat temu przez Gryffindora, ale tego nie wiedziałem, więc weszłem przez bramę. I był tam pies potwór ceber, to znaczy puszek. Zamachnąłem się na niego zbroczem dla zmyłki, a on chciał mi go odgryźć, ale strzeliłem z łuku strzałą, równocześnie, ona go pierwsza zabiła, a dla pewnej śmierci doprawiłem go mieczem w dwie pozostałe głowy. Siknęła krew jak gęsty po sok. Aż się cały ubroczyłem. „Za stary jestem na takie rzeczy.” Przekląłem. Wyrwałem mu zęby i nanizałem na sznurki naszyjniki. Wtedy wyszedł olbrzym z chatki do puszka. I krzyknął w nie bo głosy. Ale jego też zabiłem odcinając mu głowę chociaż broda, która pełzła mu po szyi przeszkadzała i kazałem mu się odsunąć.

– Wiedziałem, po co szłem. W najwyższej wierzy czytając grubą księgę dla zbicia czasów za nim dojdę czekała dziewoja najmędrsza z całej szkoły. Nie jak te puderniczki z jej klasy. Na drodze stali mi jej nauczyciele, była tam pani Nowak od języków magicznych stworzeń. Chciała mnie ogłuszyć swoim atakiem pisku zmutowanej ropuchy z brodawkami, ale jej nie dałem. Pod samą drabiną jeszcze musiałem z atakować panią od wróżbiarstwa co się nie pamiętam jak nazywała. Połamałem jej szyję. I na różowych poduszkach nad filiżankom siedziała ona. „Oto twoja nagroda, książę.” Powiedział Dumbledore, zanim go Snape zabił, ale on nie wiedział, że Snape go nie zabija go naprawdę, tylko żeby go uratować był taki wredny, czyli to było jeszcze wcześniej. I Dumbledore rozpłynął się w powietrze. „Książę Legolasie.” Powiedziała Miranda Granger. Miała włosy kręcone i oczy takie same i bujające piersi jak jagnięcia. I rozebrała się do naga, które miała bardzo pociągające za serce. Jak już byłem nagi to spełniliśmy naszą powinność i wyszliśmy z zamku. O naszej miłości do dzisiaj dnia śpiewają ministrele.

W zielonej piszczy był kamienny donżuan

Legolas zdobył go wnet

Razem z niewiastą inteligentną

Mirandą trze żoną przez puszki

i nauczycielki głupie

Woj zabił je wszystkie

Strzałą z zielonym listkiem

Jedynym cięciem