Eksterioryzacja

Brajt sie­dział przy biur­ku i pisał na kla­wia­tu­rze z pręd­ko­ścią nie­osią­gal­ną dla prze­cięt­ne­go użyt­kow­ni­ka kom­pu­te­ra. Na mo­ni­to­rze w za­wrot­nym tem­pie po­ja­wia­ły się ko­lej­ne li­nij­ki kodu. Co jakiś czas, kiedy pro­gra­mi­sta tra­fił w zły przy­cisk, po po­ko­ju nio­sło się nie­za­do­wo­lo­ne sap­nię­cie, a gniew­ny stu­kot sta­wał się na chwi­lę gło­śniej­szy. Po­śpiech był ko­niecz­ny, bo ter­min za­mknię­cia pro­jek­tu zbli­żał się nie­bez­piecz­nie szyb­ko. Oprócz niego wy­pa­da­ło też w końcu skoń­czyć stro­nę dla przy­ja­ciół z Nowej Fan­ta­sty­ki. Tro­chę za­czy­na­li się ostat­nio nie­cier­pli­wić.

Za oknem już dawno zro­bi­ło się ciem­no. Spoj­rzał na ze­ga­rek. Do­cho­dzi­ła dwu­dzie­sta, co zna­czy­ło, że od­sie­dział znacz­nie wię­cej niż eta­to­we osiem go­dzin. Na dziś wy­star­czy – po­my­ślał.

Od­su­nął krze­sło i po­ma­so­wał ze­sztyw­nia­łe, od stre­su i dłu­gie­go sie­dze­nia, mię­śnie karku.

 

Ostat­nio praca nie spra­wia­ła Braj­to­wi tyle przy­jem­no­ści, ile kie­dyś. Mę­czy­ło go cią­głe na­pię­cie i życie pod pre­sją czasu. W pew­nym mo­men­cie roz­wa­żał nawet, dosyć po­waż­nie, chwi­lo­wą zmia­nę pro­fe­sji. Nic z tego nie wy­szło, bo nie wie­dział czym tak na­praw­dę chciał­by się zaj­mo­wać. Miał kilka po­my­słów, ale za­wsze bra­ko­wa­ło od­wa­gi, żeby za­czy­nać od nowa.

Całe szczę­ście, ktoś do­ra­dził mu spró­bo­wa­nie tech­nik re­lak­sa­cyj­nych i me­dy­ta­cji. Bar­dzo po­mo­gły. Dawny en­tu­zjazm do pracy, co praw­da, nie po­wró­cił, ale nie było już tak trud­no każ­de­go dnia zwlec się z łóżka. Brajt szcze­rze po­lu­bił ten mo­ment, kiedy po stre­su­ją­cym dniu w końcu roz­luź­niał wszyst­kie mię­śnie. Czuł wtedy, że do­sta­je drugi ła­du­nek ener­gii. W do­dat­ku, nie mógł się oprzeć ku­szą­cej wizji eks­te­rio­ry­za­cji. Na pewno by­ła­by wspa­nia­łą in­spi­ra­cją dla jego pi­sar­skiej twór­czo­ści. Wie­dział, że z każdą próbą jest coraz bli­żej opusz­cze­nia ciała.

 

Za­czął od zmy­cia z sie­bie, go­rą­cą wodą, stre­su ca­łe­go dnia. Od­świe­żo­ny prze­brał się w wy­god­ny strój do ćwi­czeń i po­ło­żył na łóżku. Opu­ścił po­wie­ki i wziął kilka głę­bo­kich od­de­chów. Wy­obra­ził sobie obłok, w swoim ulu­bio­nym, zie­lo­nym ko­lo­rze. Chmur­ka pły­nę­ła od stro­ny drzwi. Kiedy ob­ję­ła braj­to­we nogi, po­czuł jak roz­luź­nia­ją się stopy i łydki. Były le­ciut­kie, takie lek­kie, że tylko resz­ta ciała po­wstrzy­my­wa­ła je przed od­le­ce­niem ni­czym na­peł­nio­ne helem ba­lo­ni­ki. Zie­lo­na pu­szy­stość obej­mo­wa­ła ko­lej­ne mię­śnie – spię­te uda i brzuch także pod­da­ły się przy­jem­ne­mu od­prę­że­niu. Wresz­cie lek­kość ob­ję­ła ca­łe­go Braj­ta. Do­brze, że za­mkną­łem okno – po­wol­nie prze­pły­nę­ła mu przez głowę ir­ra­cjo­nal­na myśl.

 

Kiedy dojdę do jed­ne­go, będę już w sta­nie głę­bo­kie­go transu.

Dzie­sięć…

Dzie­więć…

Osiem…

Je­stem bar­dzo zre­lak­so­wa­ny…

Sie­dem…

Sześć…

Zre­lak­so­wa­ne są moje nogi i ręce…

Pięć…

Czte­ry…

I brzuch…

I plecy…

I kark…

Trzy…

Dwa…

Jeden…

 

Wy­obra­ził sobie grubą linę zwi­sa­ją­cą z su­fi­tu. Była do­kład­nie taka, jak ta po któ­rej wspi­nał się w mło­do­ści na tre­nin­gach. Przy­szedł czas na naj­trud­niej­szą część – pro­gra­mi­sta mu­siał po­czuć au­ten­tycz­ny wy­si­łek, ale nawet nie drgnąć fi­zycz­ną po­wło­ką. Tylko tak mógł roz­dzie­lić dwie złą­czo­ne sfery. Wy­cią­gnął men­tal­ne dło­nie – sznur oka­zał się bar­dzo szorst­ki. Ostroż­nie, żeby nie na­piąć żad­ne­go mię­śnia, in­for­ma­tyk chwy­cił się i pod­cią­gnął do po­zy­cji sie­dzą­cej. Stęk­nął w my­ślach, po raz pierw­szy uno­sząc cały swój cię­żar na rę­kach. Oparł się no­ga­mi o węzeł u dołu liny i po­wo­li za­czął wspi­nać się coraz wyżej. W końcu mógł spod su­fi­tu spoj­rzeć na swoje ciało. Po brzu­chu ro­ze­szły się ra­do­sne wi­bra­cje. Udało się! Wszyst­ko tak jak w pod­ręcz­ni­ku. Nawet nić łą­czą­ca go z le­żą­cym na łóżku Braj­tem, była do­kład­nie taka jak sobie wy­obra­żał. Srebr­na i pul­su­ją­ca od pły­ną­cej przez nią ener­gii. Pu­ścił linę i uno­sił się swo­bod­nie pod su­fi­tem.

 

Przyj­rzał się kry­tycz­nie swo­jej syl­wet­ce. Wię­cej spor­tu by mi nie za­szko­dzi­ło – od­no­to­wał. I chyba trze­ba bę­dzie ogra­ni­czyć te pysz­ne ma­śla­ne cia­stecz­ka. Albo cho­ciaż roz­py­tać się w skle­pie o wer­sję light.

Wła­śnie koń­czył oglę­dzi­ny, kiedy za­uwa­żył dziw­ną isto­tę, skra­da­ją­cą się w stro­nę łóżka. Przy­bysz był nie­wiel­ki, może me­tro­we­go wzro­stu. Wy­glą­dał tro­chę jak kupka zie­lo­nych pod­ze­spo­łów, z wy­sta­ją­cy­mi krót­ki­mi rącz­ka­mi, nóż­ka­mi i okrą­głą głów­ką. Po­ru­szał się nie­zgrab­nie, lekko prze­chy­lo­ny na prawy bok. Kor­pus go­ścia ści­skał gruby, skó­rza­ny pas, mocno za­ci­śnię­ty wiel­ką, na­chal­nie błysz­czą­cą klam­rą.

– Kim je­steś? – Brajt, spod su­fi­tu, za­py­tał zie­lo­ne­go ni­zioł­ka.

Ten wzdry­gnął się prze­stra­szo­ny i spoj­rzał w górę.

– Ale… Nie po­wi­nie­neś mnie wi­dzieć.

– To kim je­steś?

– Co w pro­ce­so­rze pisz­czy.

– Py­ta­nie za py­ta­nie? To nie­grzecz­ne. Zresz­tą, na twoje od­po­wie­dzia­łem w moim ostat­nim szor­cie. Nawet tytuł był do­kład­nie taki. Mogę ci dać do prze­czy­ta­nia.

– To ja.

– Co, ty?

– Opo­wia­da­nie Co w pro­ce­so­rze pisz­czy.

– Ty je­steś tym tek­stem? A, po co się skra­dasz do mo­je­go łóżka?

– On mi kazał. Po­wie­dział, że to nie­po­trzeb­ne. – Stwór wska­zał na pas. – Kazał po­pra­wić.

– Klam­ra nie­po­trzeb­na? Też mi coś. Prze­cież to taki świet­ny po­mysł na kom­po­zy­cję. I w ogóle co za on?

– Pi­sarz.

– Sry­sarz. Nie po­trze­bu­ję rad jak mają wy­glą­dać moje tek­sty, sam je­stem pi­sa­rzem. Ro­ze­pnij sobie, skoro ci tak prze­szka­dza! – wy­pa­lił. Szyb­ko po­ża­ło­wał, bo zdał sobie spra­wę z jakim tru­dem od­dy­cha gość, ści­śnię­ty gru­bym pasem.

– Ty mnie stwo­rzy­łeś, ty mo­żesz zmie­nić. Na­pi­sać ina­czej.

– I co się sta­nie? Znik­niesz i po­ja­wi się nowy, inny stwór?

– Prze­ro­dzę się. Przy­cup­nę sobie i po­cze­kam aż do­ko­na­ją się we mnie wszyst­kie prze­mia­ny. Kiedy pi­sa­łeś, naj­czę­ściej le­ża­łem na pa­ra­pe­cie. Wy­god­ne miej­sce.

– Tak po pro­stu sobie sią­dziesz i bę­dziesz się pod­da­wał zmia­nom? A ja ci mogę choć­by trze­cią nogę na pra­wym po­ślad­ku wy­ho­do­wać?

– To nie za­wsze przy­jem­ne, ale pas jesz­cze gor­szy. Uci­ska.

– Teraz nie mogę. – Brajt wska­zał na le­żą­ce na łóżku ciało. – Zro­bię to, kiedy tylko wrócę do cie­le­snej po­wło­ki. To, co to za pi­sarz?

– Za­pro­wa­dzę, jeśli obie­casz mi póź­niej pomóc.

– Za grosz sza­cun­ku dla wła­sne­go stwór­cy… Po­mo­gę, po­mo­gę. Tylko pro­wadź już. Nie wiem jak długo dam radę się utrzy­my­wać poza sko­ru­pą.

 

Szort ski­nął ręką i prze­szedł przez ścia­nę. Wi­dząc to, za­sko­czo­ny Brajt uświa­do­mił sobie, że nie do końca wie, jakim ogra­ni­cze­niom pod­le­ga jego astral­ne ciało. Z żalem wspo­mniał książ­kę, którą kupił, żeby le­piej się przy­go­to­wać. Nie do­czy­tał jej, bo pra­co­wał nad stro­ną Nowej Fan­ta­sty­ki. W tym samym mo­men­cie po­czuł szarp­nię­cie i bły­ska­wicz­nie wy­lą­do­wał przy re­ga­le. A, więc tak to dzia­ła. Do­brze, że nie za­ma­rzy­ła mi się wi­zy­ta na księ­ży­y­yy… Wy­le­ciał jak wy­strze­lo­ny z procy. Prze­mknął przez mur ka­mie­ni­cy i wzle­ciał w nocne niebo. Z roz­cza­ro­wa­niem stwier­dził, że mimo dużej pręd­ko­ści nie czuje na twa­rzy chłod­nych po­dmu­chów wia­tru. Szko­da, by­ło­by faj­nie skosz­to­wać praw­dzi­we­go lotu. Spoj­rzał w dół na mia­sto. Ar­te­ria­mi pły­nę­ły, świe­cą­ce na biało i czer­wo­no, po­to­ki sa­mo­cho­dów, a na naj­wyż­szych bu­dyn­kach mru­ga­ły fi­glar­nie lampy ostrze­gaw­cze. W ciągu dnia Kra­ków nie wy­glą­da tak do­brze – po­my­ślał. Po chwi­li jego uwagę, od ma­le­ją­ce­go mia­sta, od­cią­gnął duży, pa­sa­żer­ski sa­mo­lot. Pro­gra­mi­sta prze­le­ciał wzdłuż bar­dzo dłu­gie­go sze­re­gu okrą­głych okie­nek. O jedno z nich opie­rał się drze­mią­cy męż­czy­zna. Ze śpio­cha po­wo­li wy­su­wa­ło się jego ciało astral­ne. Brajt za­stu­kał w okien­ko i po­ma­chał. Przez krót­ką chwi­lę szcze­rzy­li do sie­bie zęby, ale pa­sa­że­ra łok­ciem trą­cił syn i go prze­bu­dził. Wy­rwa­ny ze snu ziew­nął i ob­ró­cił się szu­ka­jąc wzro­kiem cze­goś za oknem. Nie zna­la­zł­szy, uśmiech­nął się pod nosem i wró­cił do drzem­ki.

 

Pro­gra­mi­sta za­stu­kał jesz­cze raz i za­nie­chał dal­szych prób zwró­ce­nia na sie­bie uwagi.

Tro­chę zgłod­nia­łem. Może czas na ham­bur­ge­ra? Na­tych­miast po­czuł szarp­nię­cie. Nie, wy­star­czy sa­łat­ka, którą przy­go­to­wa­łem na ko­la­cję. Ko­lej­ne szarp­nię­cie. Uh, do­sta­nę od tego cho­ro­by lo­ko­mo­cyj­nej. I jesz­cze jedno. Dokąd tym razem? Do ap­te­ki po avio­ma­rin?

Oczy­ścił umysł. Muszę wró­cić do domu.

 

Kiedy wy­lą­do­wał, zie­lo­ne­go już nie było. Gdzie on jest? Pod­świa­do­mie li­czył, że zna­jo­ma siła po­cią­gnie go w do­brym kie­run­ku, ale nic się nie stało. Prze­cież nie od­szedł­by beze mnie, za­le­ża­ło mu na po­praw­kach. Musi gdzieś tu być – po­my­ślał.

Nie na po­dwór­ku, ani na klat­ce scho­do­wej. Tekst nie wró­cił też do pra­cow­ni pro­gra­mi­sty.

Może zmie­nię go w jakiś spo­sób, który mu się nie spodo­ba? Wtedy na pewno się po­ja­wi.

Nie­ste­ty, cho­ciaż Brajt z ca­łych sił wy­obra­żał sobie, że jego ręka jest praw­dzi­wa i czuje nią dotyk kla­wia­tu­ry, nie był w sta­nie nic na­pi­sać. Zgrzyt­nął zę­ba­mi ze zło­ścią. Taka szan­sa na przy­go­dę mi prze­pa­dła. By­ło­by o czym póź­niej pisać… Może cho­ciaż po­zwie­dzam, ko­rzy­sta­jąc z oka­zji. Dokąd by tu… Na bie­gun pół­noc­ny, pro­szę!

 

Mijał wła­śnie Nord­kapp, kiedy po­czuł szarp­nię­cie srebr­nej nici. Coś cią­gnę­ło go z po­wro­tem. Zła­pał linkę i pró­bo­wał si­ło­wać się z ta­jem­ni­czą mocą, ale nie był w sta­nie się jej prze­ciw­sta­wić. Bły­ska­wicz­nie po­ko­nał drogę do domu i, z dużym pędem, zde­rzył się z wła­snym cia­łem.

 

Po­tarł oczy. Do­tknął łóżka. Re­al­ne, bar­dzo re­al­ne. Co do cho­le­ry się stało? Usiadł i ro­zej­rzał się. Jego wzrok padł na świe­cą­cy się ekran te­le­fo­nu. Trzy nie­ode­bra­ne po­łą­cze­nia. Pod­niósł apa­rat.

– Jaj­ko­oo! – wark­nął se­kun­dę póź­niej. – Jak mo­głeś! – Punkt kry­tycz­ny Braj­ta zo­stał prze­kro­czo­ny. – Pie­prz­cie się wszy­scy. Za­su­wam od rana do nocy i kiedy chcę mieć dla sie­bie krót­ką chwi­lę, nawet to mu­si­cie ze­psuć. Ko­niec. Ko­niec.

Po­ła­ma­ny te­le­fon wy­lą­do­wał w koszu.

Brajt uło­żył się z po­wro­tem i za­mknął oczy. Gniew­ne myśli krą­ży­ły mu po gło­wie i nie po­zwa­la­ły się zre­lak­so­wać. Nie po­ma­ga­ła nawet ko­ją­ca obec­ność zie­lo­nej chmu­ry. Zmę­czo­ny ko­lej­ny­mi pró­ba­mi w końcu za­snął.

 

Wstał pełen ener­gii i de­ter­mi­na­cji. Dzień za­czął od wy­pra­wy po bułki na śnia­da­nie. Przy oka­zji zro­bił duże za­pa­sy je­dze­nia, głów­nie su­che­go pro­wian­tu. panie w skle­pie po­in­for­mo­wał, żeby nie od­kła­da­ły dla niego ga­ze­ty, bo pla­nu­je rzu­cić tę za­ki­cha­ną rze­czy­wi­stość w cho­le­rę i wy­je­chać w sza­lo­ną po­dróż. Tę samą in­for­ma­cję prze­ka­zał jesz­cze spo­tka­nej na scho­dach są­siad­ce. Śnia­da­nie pa­ła­szo­wał w wy­śmie­ni­tym na­stro­ju – plan był ge­nial­ny w swej pro­sto­cie. W skrzyn­ce pocz­ty elek­tro­nicz­nej usta­wił au­to­ma­tycz­ną od­po­wiedź – wy­je­cha­łem na przy­go­dę życia, będę jak wrócę. Te plot­ka­ry w skle­pie na pewno wszyst­kim roz­po­wie­dzą o jego uciecz­ce. Ni­ko­mu nie przyj­dzie do głowy go na­cho­dzić i prze­szka­dzać. Dla pew­no­ści, po wy­łą­cze­niu In­ter­ne­tu, odłą­czył też od prądu te­le­wi­zor i te­le­fon sta­cjo­nar­ny. Nie na­le­ży dwa razy po­peł­niać tych sa­mych błę­dów – po­my­ślał

 

Uło­żył się wy­god­nie na łóżku i znowu za­czął po­wol­ny pro­ces wcho­dze­nia w trans. Szło opor­nie, ale w końcu się udało. Kiedy wresz­cie z cia­łem łą­czy­ła go tylko srebr­na nić, z na­dzie­ją ro­zej­rzał się po po­ko­ju. Na pa­ra­pe­cie, ze znu­dzo­ną miną, sie­dział zie­lo­ny ludek.

– Gdzie się po­dzie­wa­łeś?

– Wró­ci­łem do pi­sa­rza. Co, mia­łem ga­niać za tobą po or­bi­cie?

– Nie bądź taki do przo­du, bo cię tak po­zmie­niam, że z tyłu ci za­brak­nie. Pro­wadź. Dzi­siaj nikt nie bę­dzie nam prze­szka­dzał.

 

W mil­cze­niu le­cie­li przez chmu­ry. Zie­lo­ny nie był zbyt roz­mow­ny, a Brajt, cho­ciaż in­ten­syw­nie my­ślał nad tym jak za­ga­ić, jakoś nie mógł wpaść na żadną sen­sow­ną za­czep­kę. W końcu, po kil­ku­na­stu mi­nu­tach, nie wy­trzy­mał.

– Da­le­ko jesz­cze? Czego mam wy­pa­try­wać?

– Nie bar­dzo. Ni­cze­go

– Jak to, ni­cze­go? To jak po­znam, że je­ste­śmy na miej­scu?

– Po­znasz.

Po­znasz, dobre sobie – po­my­ślał Brajt i kiedy wła­śnie otwo­rzył usta do cię­tej ri­po­sty, zarył w pu­szy­ste­go cu­mu­lu­sa. Mokry śnieg do­stał się do nosa i po­draż­nił gar­dło. In­for­ma­tyk pluł i par­skał przez dłuż­szą chwi­lę.

– Jak to moż­li­we, że ta chmu­ra mnie za­ata­ko­wa­ła? Prze­cież przez inne prze­la­ty­wa­łem, jakby ich nie było

– Ta na­le­ży do in­ne­go świa­ta niż po­zo­sta­łe. Do tego, do któ­re­go ty i ja. Chodź już.

 

Kiedy pod­le­cie­li wyżej, Brajt stwier­dził, że chmu­ra ma kształt pier­ście­nia. Od dołu nie było widać żad­nych prze­świ­tów – zdzi­wił się. Niebo po dru­giej stro­nie miało tro­chę inny kolor. Cie­plej­szy. Letni. Szort szyb­ko prze­sko­czył przez pu­szy­stą ob­ręcz, więc in­for­ma­tyk nie mógł się już dłu­żej za­sta­na­wiać nad oso­bli­wym zja­wi­skiem. Sam też za­nur­ko­wał w błę­kit.

– Ju­hu­uuuuuuuuuuuuuuuuuuu – wy­rwał mu się ra­do­sny okrzyk. Kiedy pi­ko­wał, w końcu czuł na skó­rze chłod­ny po­wiew wia­tru.

Opa­da­li w kie­run­ku nie­wiel­kiej wy­sep­ki. Z żad­nej ze stron Brajt nie mógł do­strzec in­ne­go lądu, ogra­ni­cza­ją­ce­go la­zu­ro­wy ocean. Wy­lą­do­wa­li na sze­ro­kiej plaży. Cie­pły pia­sek przy­jem­nie grzał stopy. Było zu­peł­nie jak na pla­ka­cie re­kla­mu­ją­cym wa­ka­cje w tro­pi­kach.

– Dokąd teraz?

– Za mną.

 

Szli wąską ścież­ką przez gesty, pełen dźwię­ków las. Astral­ny po­dróż­nik roz­glą­dał się za­chwy­co­ny. Do­oko­ła dzia­ło się tyle eks­cy­tu­ją­cych rze­czy, że nie wie­dział czemu po­wi­nien po­świę­cić uwagę. Po­że­rał wzro­kiem wiel­kie, ko­lo­ro­we mo­ty­le. Wsłu­chi­wał się w pięk­ne me­lo­die pta­ków, któ­rych nigdy wcze­śniej nie spo­tkał – nawet w zoo. Od­kry­cie każ­de­go no­we­go stwo­rze­nia kwi­to­wał ra­do­snym okrzy­kiem. Prze­wod­nik prze­wra­cał na to ocza­mi i prze­drzeź­niał mi­mi­kę swo­je­go au­to­ra.

 

W końcu las za­czął się prze­rze­dzać i wy­szli na ob­szer­ną po­la­nę. Była bar­dzo za­tło­czo­na przez dzie­siąt­ki nie­zwy­kłych istot. Część z nich sie­dzia­ła lub le­ża­ła pod drze­wa­mi, ale więk­szość usta­wi­ła się w dłu­giej, wi­ją­cej się ko­lej­ce.

– To wszyst­ko tek­sty?

– Tak.

– Fan­ta­stycz­ne – od­po­wie­dział Brajt z roz­ma­rze­niem. Kiedy pa­trzył na tę grupę, aż trud­no było mu uwie­rzyć, że jesz­cze chwi­lę temu za fa­scy­nu­ją­ce uwa­żał owady.

 

Były isto­ty skła­da­ją­ce się z cha­otycz­nych plą­ta­nin re­la­cji i kon­tek­stów. Wy­glą­da­ły tro­chę jak gąbki. Cien­kie paski ma­te­rii two­rzy­ły sieci po­wią­zań

Tuż koło Braj­ta stało stwo­rze­nie, które ro­bo­czo okre­ślił jako po­łą­cze­nie sę­ka­cza, ośmior­ni­cy i dziw­nej bak­te­rii – miało setki dłu­gich, ru­chli­wych macek i krót­szych wy­pu­stek. Się­ga­ły w różne stro­ny, nie­któ­re bar­dzo da­le­ko. Pro­gra­mi­sta sku­pił się na tek­ście. Zo­ba­czył przed ocza­mi słowa. Wy­star­czy­ło pierw­sze zda­nie, żeby za­krę­ci­ło mu się w gło­wie od in­ter­tek­stu­al­no­ści.

– Tro­chę to prze­in­te­lek­tu­ali­zo­wa­ny beł­kot – po­wie­dział do zie­lo­ne­go to­wa­rzy­sza.

– Ciiiii. Nie mów tak, bę­dzie mu przy­kro.

Dalej w ko­lej­ce stało kilka istot, które przy­wo­dzi­ły na myśl elfy. Wy­so­kie, smu­kłe, po­ru­sza­ły się z nie­zwy­kłą gra­cją. Przy tym wszyst­kie wy­glą­da­ły bar­dzo po­dob­nie. Czyż­by jeden z tych płod­nych au­to­rów, któ­rzy przez całą ka­rie­rę ba­zu­ją na tym samym, chwy­tli­wym mo­ty­wie? – po­my­ślał zło­śli­wie i roz­glą­dał się dalej.

Na­tra­fił wzro­kiem na uno­szą­cą się po dru­giej stro­nie po­la­ny wiel­ką bańkę my­dla­ną. Cie­niut­ka błona mie­ni­ła się ko­lo­ra­mi. Każdy ruch kuli, o prze­szło dwu­me­tro­wej śred­ni­cy, zmie­niał układ barw. Wra­że­nie było nie­sa­mo­wi­te. Cie­ka­we, czy to tylko pięk­na forma, czy w środ­ku też kryje się coś war­te­go uwagi – po­my­ślał

– Bę­dzie­my mu­sie­li stać w tej ko­lej­ce, żeby zo­ba­czyć się z pi­sa­rzem?

– Chyba nie. Ru­szaj.

 

Szli w stro­nę ścia­ny lasu, po prze­ciw­le­głej stro­nie po­la­ny. Więk­szość sto­ją­cych w ko­lej­ce ich igno­ro­wa­ła. Za to Brajt – nie mógł się po­wstrzy­mać, żeby nie ob­ser­wo­wać mi­ja­nych dzieł. Wga­piał się ile mógł. Jego uwagę przy­ku­ła po­stać w zie­lo­nym stro­ju. Tekst wy­glą­dał jak męż­czy­zna o wy­jąt­ko­wo dra­pież­nej uro­dzie – miał długi, ha­czy­ko­wa­ty nos i wy­sta­ją­ce kości po­licz­ko­we. Pro­gra­mi­sta zwol­nił, żeby się le­piej przyj­rzeć. Utwór oka­zał się być pi­sa­ny ostrym, bez­kom­pro­mi­so­wym ję­zy­kiem. Świe­ży i mocny – po­my­ślał in­for­ma­tyk. Z nie­chę­cią ru­szył dalej, po­na­gla­ny przez swo­je­go prze­wod­ni­ka. Szko­da, hi­sto­ria za­po­wia­da­ła się tak cie­ka­wie. Sza­ma­nizm po­ka­za­ny z in­te­re­su­ją­cej per­spek­ty­wy. W sfe­rze tech­nicz­nej – nie­prze­sa­dzo­ny na­tu­ra­lizm, który może wręcz na­le­ża­ło­by na­zwać po pro­stu au­ten­tycz­no­ścią. Dobra rzecz.

Za­trzy­ma­li się przed dwoma du­ży­mi drze­wa­mi. Lekko po­chy­lo­ne ku sobie, wy­glą­da­ły jak brama zwień­czo­na zie­lo­nym, li­ścia­stym or­na­men­tem.

– Wchodź – na­ka­zał prze­wod­nik.

 

Mi­nut­kę szli wąską ścież­ką, żeby w końcu wejść na ko­lej­ną po­la­nę. Ta była mniej­sza i mniej tłocz­na. Na środ­ku, na wiel­kim, pła­skim ka­mie­niu, sie­dział ze skrzy­żo­wa­ny­mi no­ga­mi sta­rzec. Pra­wie łysy męż­czy­zna miał kar­to­fla­ny nos, ści­śnię­ty opraw­ka­mi du­żych szkieł. Ubra­ny był w spodnie na szel­kach i wy­gnie­cio­ną, lekko po­pla­mio­ną ko­szu­lę. Za oku­la­ra­mi kryły się bar­dzo by­stre oczy.

– My już się znamy – zwró­cił się do szor­ta. – A twój przy­ja­ciel to kto?

– Autor.

Męż­czy­zna wzdry­gnął się, sły­sząc tę słowa.

– Czło­wiek? – za­py­tał cicho.

Ścią­gnął oku­la­ry i prze­tarł je ner­wo­wym ru­chem. Spoj­rzał na Braj­ta.

– Nie­zmier­nie mi miło – po­wie­dział drżą­cym gło­sem. – Dawno nie mia­łem oka­zji po­roz­ma­wiać z czło­wie­kiem. Jak pan tu tra­fił?

– Przez chmu­rę.

– Chmu­rę?

In­for­ma­tyk wska­zał na cią­gną­cą się za nim srebr­ną, błysz­czą­cą nić.

– Eks­te­rio­ry­za­cja. Ćwi­czy­łem wy­cho­dze­nie poza ciało i spo­tka­łem swój wła­sny tekst. Dziw­ne uczu­cie, muszę przy­znać. To on mnie tu przy­pro­wa­dził.

– Wy­cho­dze­nie poza ciało – sta­rzec po­wtó­rzył jak echo. – Coś po­dob­ne­go. Pro­szę usiąść. – Wska­zał na wy­ple­cio­ną z liści pal­mo­wych matę. – Jak się do pana zwra­cać? Ja, je­stem Sta­ni­sław.

Pro­gra­mi­sta po­czuł na po­licz­kach de­li­kat­ny ru­mie­niec.

– Tak mi się wła­śnie zda­wa­ło. To za­szczyt – wy­ją­kał. – Na mnie wszy­scy mówią Brajt.

 

Na po­la­nę wto­czył się jeden z gąb­ko­wa­tych stwo­rów, które in­for­ma­tyk wi­dział w ko­lej­ce. Sta­ni­sław uprzej­mie przy­wi­tał przy­by­łe­go i za­czął się w niego wpa­try­wać.

– Hi­sto­ria jest in­te­re­su­ją­ca, ale opo­wie­dzia­na bar­dzo cha­otycz­nie. Wróć do swo­je­go au­to­ra i zo­bacz, czy nie stać go na coś wię­cej. Do­brze?

Kiedy gąb­ko­wa­ty już się od­da­lił, sta­rzec zwró­cił się do Braj­ta.

– Brak wy­raź­nej kom­po­zy­cji. Nie­wy­star­cza­ją­co prze­my­śla­ne. Ktoś po­zwo­lił sobie na stru­mień świa­do­mo­ści. Jak się nie jest Joy­cem, to tak wła­śnie koń­czą się po­dob­ne eks­pe­ry­men­ty.

– Mój tekst też wró­cił po po­praw­ki, ale jed­no­cze­śnie był zdzi­wio­ny, że go widzę.

– Nie zda­wał­by sobie pan spra­wy ze spo­tka­nia, ale pod­świa­do­mie wró­cił­by pan do utwo­ru my­śla­mi i za­czął po­pra­wiać. To tro­chę jak to­ro­wa­nie. Przej­dzie­my się? – za­pro­po­no­wał go­spo­darz wyspy. – Przy oka­zji coś panu po­ka­żę.

 

– Pro­szę opo­wia­dać. Co na Ziemi? Który jest teraz rok? In­te­re­su­je mnie ab­so­lut­nie wszyst­ko. Pro­szę nie szczę­dzić wszel­kich mniej istot­nych in­for­ma­cji. Może po­pu­lar­ne stały się ja­kieś zu­peł­nie nowe ła­ko­cie? Na po­cząt­ku naj­moc­niej tę­sk­ni się za bli­ski­mi, ale z cza­sem bar­dziej do­tkli­wy staje się brak drob­nych, ludz­kich przy­jem­no­ści. Ile dał­bym za odro­bi­nę mar­ce­pa­na. Uwiel­bia­łem sło­dy­cze – wes­tchnął.

– Ostat­nio fu­ro­rę robią fran­cu­skie ma­ka­ro­ni­ki, ale jak dla mnie są prze­re­kla­mo­wa­ne. Wy­glą­da­ją o wiele le­piej niż sma­ku­ją. No i kosz­tu­ją słono.

Roz­mów­ca par­sk­nął ra­do­śnie. Wy­glą­dał o kilka lat mło­dziej.

– Szko­da, że nie tra­fi­ło mi się tu nigdy ku­li­nar­ne opo­wia­da­nie twar­dej scien­ce fic­tion. Może coś o kuch­ni mo­le­ku­lar­nej. Jesz­cze tro­chę i za­po­mnę co się je na ziemi. I tak grozi mi wdru­ko­wa­nie ab­sur­dal­ne­go wspo­mnie­nie życia, jako pasma po­je­dyn­ków i scy­sji w karcz­mach.

– Zbyt wiele Magii i Mie­cza?

– Zbyt wiele. – Pi­sarz po­ki­wał głową. – Co się stało z li­te­ra­ta­mi, któ­rzy zu­peł­nie jak życie, umie­ją pro­ste, ba­nal­ne hi­sto­rie na­pi­sać tak cie­ka­wie, żeby nie miało się dosyć? Wszę­dzie tylko trup na tru­pie i chę­do­że­nie na sia­nie – do­po­wie­dział ze skar­gą w gło­sie.

 

Do­szli nad małe je­zior­ko roz­le­wa­ją­ce się wśród drzew. Brajt po­chy­lił się i ze zdzi­wie­niem stwier­dził, że cho­ciaż woda jest zu­peł­nie prze­źro­czy­sta, nie widać dna. Pod­niósł ka­wa­łek skały i wrzu­cił do zbior­ni­ka. Ka­mień opa­dał i opa­dał bar­dzo długo. Robił się coraz mniej­szy, aż w końcu zu­peł­nie znik­nął.

– Jaką rolę w za­sa­dzie pan tu pełni? To sąd osta­tecz­ny li­te­ra­tu­ry? Słabe w ot­chłań za­po­mnie­nia, śred­nie do po­praw­ki, dobre do raju?

Pi­sarz wy­buch­nął ra­do­snym śmie­chem.

– Nie. Nie śmiał­bym ska­zy­wać ja­kie­go­kol­wiek tek­stu na wiecz­ne za­po­mnie­nie. Nie ma obiek­tyw­nie złych. Od­biór za­le­ży od czy­tel­ni­ka, a jedna osoba nie może wy­stę­po­wać w imie­niu ich wszyst­kich. – Za­milkł na chwi­lę. – Na­le­ża­ło­by ra­czej po­wie­dzieć, że biorę udział w ba­da­niu nad li­te­ra­tu­rą. Pro­ces twór­czy oka­zał się być jesz­cze bar­dziej fa­scy­nu­ją­cy, niż w naj­śmiel­szych snach przy­pusz­cza­łem. Naj­wy­raź­niej umie­my nawet za­szcze­pić swoim dzie­łom au­to­sche­mat, po­czu­cie toż­sa­mo­ści. Na tej wy­spie spo­ty­ka­ją się od nie­pa­mięt­nych cza­sów tek­sty na­le­żą­ce do fan­ta­sty­ki. Wśród nich przy­by­wa wiele, które po uży­ciu brzy­twy oka­zu­ją się w rze­czy­wi­sto­ści nie na­le­żeć do żad­ne­go z pod­ga­tun­ków. Jed­nak zna­la­zły się tu, bo czuły, że tu przy­na­le­żą.

– Dla­cze­go ta wyspa?

– Nie umiem po­wie­dzieć. Kiedy na nią tra­fi­łem, na ka­mie­niu sie­dział Phi­lip K. Dick. Od niego po­cho­dzi cała moja, nie­zbyt ob­szer­na, wie­dza o tym miej­scu i o ba­da­niu. Wy­jąt­ko­wo eks­cen­trycz­ny czło­wiek, ale oka­zał się świet­nym roz­mów­cą. – Sta­ni­sław spoj­rzał na je­zio­ro. – Tu przy­pro­wa­dzam dobre utwo­ry. Prze­cho­dzą na drugą stro­nę. Tam, na naj­lep­szych dzie­łach wszyst­kich ga­tun­ków, jest pro­wa­dzo­ne wła­ści­we ba­da­nie. Do próby nie może się prze­śli­zgnąć żaden tekst, który nie za­słu­gu­je nie­zbi­cie na okre­śle­nie go dobrą li­te­ra­tu­rą.

– Czyli inne ga­tun­ki także mają swoje wyspy. Są inni ba­da­cze? Więc dla­cze­go jest pan taki sa­mot­ny? – in­for­ma­tyk na jed­nym od­de­chu wy­rzu­cił z sie­bie całą serię pytań.

– Phi­lip po­wie­dział, że nie ma spo­so­bu, żeby się tam do­stać. Ze stawu nie da się już wró­cić. Będę mógł wsko­czyć do wody, do­pie­ro kiedy po­ja­wi się ktoś, kto mnie za­stą­pi. Mój po­przed­nik to­wa­rzy­szył mi tylko dwa ty­go­dnie. Z cza­sem przy­cho­dzi wy­pa­le­nie i ma się ocho­tę czy­tać wię­cej tek­stów in­nych ga­tun­ków. Swoją drogą, cie­ka­we, jak wy­glą­da­ją moje dzie­ła. – Męż­czy­zna roz­ma­rzył się. – Szcze­gól­nie chciał­bym zo­ba­czyć się z Cy­be­ria­dą.

– Skąd w takim razie pew­ność, że fak­tycz­nie są jacyś inni?

– Phi­lip był o tym prze­ko­na­ny. Może wie­dział od kogoś ta­kie­go ja pan, Braj­cie? Kogoś, kto mógł po­dą­żyć za tek­sta­mi. Trud­no po­wie­dzieć.

 

Brajt zbie­rał się do za­da­nia ko­lej­ne­go py­ta­nia, kiedy po­czuł na­pię­cie nici. Siła po­cią­gnię­cia po­wa­li­ła go na zie­mię. Sunął po tra­wie, rę­ka­mi chro­niąc głowę przed ude­rze­nia­mi o drze­wa. No­ga­mi sta­rał się za­przeć, ale nie był w sta­nie. Krza­ki bo­le­śnie dra­pa­ły twarz. Wy­je­chał na po­la­nę mię­dzy cze­ka­ją­ce tek­sty.

– Ra­tun­ku. Po­móż­cie mi – krzyk­nął.

Dalej szo­ro­wał na ple­cach w stro­nę oce­anu.

– Rusz­cie się!

Pierw­szy rzu­cił się w jego stro­nę zna­jo­my, zie­lo­ny szort. Wtedy z po­mo­cą po­spie­szy­li też po­zo­sta­li. Dzie­siąt­ki rąk zła­pa­ły go, ale i tak po­su­wał się dalej, cią­gnąc za sobą resz­tę. Do­pie­ro na plaży cała grupa za­ko­pa­ła się w syp­kim pia­sku. Nicią jesz­cze przez chwi­lę tar­ga­ły szarp­nię­cia, aż w końcu zu­peł­nie się uspo­ko­iły i pro­gra­mi­sta ode­tchnął z ulgą.

– Dzię­ku­ję, je­ste­ście ko­cha­ni. – Ukło­nił się wy­baw­com i ru­szył w stro­nę nad­cho­dzą­ce­go pi­sa­rza. Ten przy­wi­tał go nie­śmia­łym uśmie­chem i za­py­tał:

– Drogi Braj­cie, skoro już pan tu tra­fił, może zgo­dzi się pan zro­bić przy­jem­ność sa­mot­ne­mu czło­wie­ko­wi? Od dawna na­ra­sta­ła we mnie ocho­ta na wiele roz­ry­wek, do któ­rych po­trze­ba part­ne­ra. Czy mo­gli­by­śmy…?

– Z przy­jem­no­ścią. Sam nie mia­łem ostat­nio głowy do zabaw.

 

Za­czę­li od ka­lam­bu­rów. Jakie to były ka­lam­bu­ry! Przez sa­mot­nie spę­dzo­ne lata zbie­ra się wiele dow­cip­nych sko­ja­rzeń, któ­ry­mi nie ma się komu po­chwa­lić. Po­my­sły pi­sa­rza ba­wi­ły Braj­ta do łez. Sam też robił co mógł, żeby za­ska­ki­wać to­wa­rzy­sza. Dawno nie miał spo­sob­no­ści do ta­kiej gim­na­sty­ki in­te­lek­tu­al­nej.

Nie za­bra­kło odro­bi­ny wy­sił­ku fi­zycz­ne­go i spor­to­wej ry­wa­li­za­cji – z łok­cia­mi opar­ty­mi na pła­skim ka­mie­niu, ro­ze­gra­li kilka po­je­dyn­ków si­ło­wa­nia się.

Póź­niej Sta­ni­sław wy­cią­gnął ze­staw kart wy­ko­na­nych z gru­bych, tro­pi­kal­nych liści – przy­szedł czas na ty­sią­ca, makao i dur­nia piąt­ko­we­go. Trud­no sobie wy­obra­zić, żeby w innej sy­tu­acji tak pro­ste gry spra­wi­ły tyle przy­jem­no­ści.

Wresz­cie, roz­ma­wia­li wiele go­dzin, za­po­mi­na­jąc zu­peł­nie o róż­ni­cy wieku. Mó­wi­li o jeź­dzie na nar­tach i ma­szy­nach pa­ro­wych, fi­lo­zo­fii i sa­mo­cho­dach. Ko­bie­tach, mu­zy­ce, po­li­ty­ce, kom­pu­te­rach i ge­ne­tycz­nie mo­dy­fi­ko­wa­nej żyw­no­ści. Brajt do­dat­ko­wą przy­jem­ność czer­pał z tego, że nie mu­siał li­czyć się z upły­wem czasu. Nie pa­mię­tał, kiedy ostat­nio mógł tak bez­kar­nie trwo­nić mi­nu­ty.

W końcu znowu ze­szli na temat gro­ma­dzą­cych się na wy­spie stwo­rzeń.

– Już chyba wspo­mi­na­łem, że tra­fia­ją tu utwo­ry, które tak na­praw­dę nie mają nic wspól­ne­go z fan­ta­sty­ką. Dotąd sam mu­sia­łem chwy­tać za brzy­twę. Może zgo­dził­by się pan zo­stać ze mną jakiś czas i się tym zająć? Bar­dzo by to uspraw­ni­ło moją pracę.

– Chęt­nie! Za po­dob­ne wa­ka­cje w biu­rze po­dró­ży ska­so­wa­li­by mnie jak za zboże – za­żar­to­wał in­for­ma­tyk.

– Dzię­ku­ję. – Sta­ni­sław uści­snął ręką Braj­ta. – Tek­sty, jak może już pan za­uwa­żył, nie są zbyt ga­da­tli­we, a do­brze jest cza­sem móc z kimś po­roz­ma­wiać. Tym­cza­sem bierz­my się do czy­ta­nia.

 

Pro­gra­mi­sta otarł pot z czoła

– Bar­dziej by się tu przy­da­ła ko­siar­ka – sark­nął.

Zaj­mo­wał się wło­cha­tym, czwo­ro­noż­nym stwo­rem. Cho­ciaż kudły były mięk­kie, to rosły wy­jąt­ko­wo gęsto, więc strzy­że­nie szło po­wo­li. Kiedy skoń­czył, ero­tyk wy­glą­dał smęt­nie jak świe­żo ogo­lo­na owca.

– Po prze­nie­sie­niu akcji ze śre­dnio­wie­cza i za­mie­nie­niu elfów w ludzi, jasno widać, że przy­sze­dłeś w nie­wła­ści­we miej­sce. Zaj­mo­wa­nie się tobą to kom­pe­ten­cje kogoś o od­mien­nym gu­ście. Może Henry’ego Mil­le­ra lub in­ne­go eks­per­ta od od­waż­nych wąt­ków mi­ło­snych? – zwró­cił się do tek­stu pi­sarz.

– Jed­ne­go nie ro­zu­miem – za­czął nie­śmia­ło Brajt, od­kła­da­jąc na chwi­lę brzy­twę. – Sie­dzi pan tu i roz­ma­wia z tek­sta­mi, nie wie­dząc do­kład­nie czemu to służy, ani co to za miej­sce. Ja bym na pewno od­le­ciał.

– Tra­fi­łem tu inną drogą i nie mogę latać. Zresz­tą, na ziemi też wię­cej było nie­wia­do­mych niż wia­do­mych. Tam nie pła­ka­łem, tylko żyłem, i tu robię tak samo.

– Ten cały zło­żo­ny sys­tem świa­tów i życie po śmier­ci. Bóg musi ist­nieć! – pro­gra­mi­sta wy­rzu­cił z sie­bie myśl, która go mę­czy­ła go odkąd zo­ba­czył wyspę.

– Może to życie wiecz­ne, które za­wdzię­czam bogu, a może po każ­dej śmier­ci są ko­lej­ne Nan­gi­ja­le i Nan­gi­li­my. Wszyst­kie rów­nie ważne i wszyst­kie rów­nie praw­dzi­we. Nie wiem. Do­brze jest sta­wiać py­ta­nia, ale nie na­le­ży się upie­rać przy da­wa­niu od­po­wie­dzi, jeśli nie umie się ich usta­lić.

 

Pod­stęp­ne szarp­nię­cie za­sko­czy­ło Braj­ta. Tym razem prze­miesz­czał się szyb­ciej niż kie­dy­kol­wiek. Zanim ze­tknął się z cia­łem, zdą­żył jesz­cze po­my­śleć – cie­ka­we, kto tym razem. Za­mor­du­ję.

Kiedy prze­bu­dził się z transu, stwier­dził ze zdzi­wie­niem, że jest sam, a w po­ko­ju pa­nu­je pra­wie zu­peł­na cisza. Pra­wie, bo tro­chę bur­cza­ło mu w brzu­chu.

 

 

Epi­log

 

 

W Biesz­cza­dach wstał dzień. Wrzo­so­wi­sko fa­lo­wa­ło od lek­kich po­dmu­chów wia­tru. Miesz­ka­niec po­bli­skiej chat­ki prze­bu­dził się z płyt­kie­go snu i otwo­rzył oczy. Na su­fi­cie we­so­ło tań­czy­ły pro­mie­nie słoń­ca, prze­ni­ka­ją­ce przez drew­nia­ną ro­le­tę. Od­li­czył do trzech i pod­niósł się szyb­kim ru­chem. Nalał sobie wody z du­że­go dzban­ka sto­ją­ce­go koło roz­ło­żo­ne­go na pod­ło­dze po­sła­nia i od­sło­nił okno. Roz­ko­szu­jąc się wi­do­kiem, żuł nie­spiesz­nie krom­kę ciem­ne­go chle­ba. Kiedy skoń­czył, po­ło­żył się z po­wro­tem i za­mknął oczy. Na twarz wy­pły­nął mu ra­do­sny uśmiech. Czas ru­szać do pracy – po­my­ślał.