Prolog

Kwestią, powiedzmy, przypadku była możliwość jakiejkolwiek zmiany trajektorii orbitalnej pierwszej planety od Słońca, a prognozy mądrych panów z Uniwersytetu Kalifornijskiego dawały jeden procent szansy, że kiedykolwiek do niej dojdzie. Na skutek działania pola grawitacyjnego Jowisza, eliptyczna do tej pory orbita Merkurego postanowiła przybrać nieco bardziej okrągły kształt i narobić we wszechświecie sporo zamieszania. Ktoś kiedyś zakładał, że istnieje jednoprocentowa szansa na to, że Pakistan pomaga Al Kaidzie w zbudowaniu broni nuklearnej, że tego roku Demokraci odzyskają Biały Dom, że tego dnia spadnie śnieg. Jeden procent to całkiem spora szansa, a zaimek "kiedykolwiek" nie zdaje się jej umniejszać, bo ostatecznie wszystkie wydarzenia – przeszłe i przyszłe – zdarzają się tylko "raz na kiedykolwiek". Raz na kiedykolwiek pani Basi z trzeciego piętra urodzi się córka z zespołem downa – zdaje się – szansa cholernie mała, bo czemu akurat ta obwisła trzydziestka z głupawym wyrazem twarzy miałaby doczekać się potomka z chorobą genetyczną? A jednak to się dzieje i, bogowie wiedzą dlaczego, nikogo ta perspektywa nie dziwi, lecz kiedy naukowcy prognozują jeden procent szans na globalną katastrofę, to cała ludzkość robi głęboki wydech, wyciąga nogi na leżaku i otwiera kolejną puszkę koli, tak jakby wcale nie zdawała sobie sprawy, że "tu i teraz" to również część wieczności. Merkury wcale nie musiał uderzyć w Ziemię, mógł wyskoczyć z Układu Słonecznego, zderzyć się z Wenus, ba, mógł nawet zostać zjedzony przez Słońce, ale tak się wcale nie stało. Dowolny Bóg patrzący z zaświatów, w swej nieskończonej dobroci postanowił uraczyć ludzkość łaską i okazać jej zainteresowanie właściwe jej zaletom jako gatunku. Mówiąc pokrótce, postanowił rozpierdolić nas wszystkich w drobny mak. I chwała mu za to na wieki wieków.

Nazywam się Piotr i mam dwadzieścia cztery lata, oglądam telewizję, piję piwo i czuję się świetnie. Od czasu kiedy jakiś tam profesor wyciągnął swoją katastroficzną teorię na światło dziennie minęło piętnaście lat, co znaczy, że mamy rok 2023. Gdyby ów światowej klasy astronom dalej żył, musiałby stanąć przed solidnym dylematem – martwić się nieuchronną zagładą planety, czy też cieszyć, że został jedynym w historii prorokiem Armageddonu, który naprawdę miał rację. Nie ma to już większego znaczenia, bo wirus HIV zwolnił go od wyboru na parę lat przed potwierdzeniem tych obaw. Można zatem zaryzykować twierdzenie, że umarł w błogiej nieświadomości najgorszego. O ile oczywiście śmierć w wyniku niefartownej penetracji doodbytniczej jest lepsza niż śmierć w wyniku kolizji międzyplanetarnej, a tutaj zapewne wiele osób chciałoby wyrazić odmienny pogląd. Ostatecznie, jedna z tych rzeczy jest odrobinę powszechniejsza; nie żebym był zwolennikiem stereotypów, ale – w moim skromnym mniemaniu – Murzyn gej umierający na aids jest obrazkiem cholernie zabawnym, a tytuł profesora przed nazwiskiem jedynie dodaje całej historii smaczków.

Abstrahując od losów astronoma o zmiennym szczęściu i od ambiwalencji w wyborze lepszych i gorszych rodzajów umierania, to chciałbym powiedzieć, że mam cholernego kaca, a to tragedia dużo większa niż, jakaś tam, zagłada ludzkości. Śmiem twierdzić, że ludzkość, jako taka, nie ma uczuć, nie posiada świadomości i – w szczególności – nie cierpi na bóle brzucha. Ludzkość nie zna tego uczucia, które towarzyszy półgodzinnemu wysrywaniu jelit i nie odczuwa mdłości na widok czegokolwiek co można włożyć do ust. Może nie do końca udało mi się abstrahować od gorszych rodzajów umierania. Od lepszych za to na pewno. Jak już mówiłem, nazywam się Peter, mam dwadzieścia cztery lata, oglądam telewizję, piję piwo i wmawiam sobie, że czuję się świetnie.

Kiedy byłem trochę młodszy, powiedzmy, o jakieś dziesięć lat, zastanawiałem się często jak wyglądałyby programy informacyjne w świecie, do którego zbliża się nieuchronna zagłada. Wyobrażałem sobie, że będzie to wyglądać trochę jak relacja na żywo z wyborów prezydenckich, albo jak livestream z umierania papieża, który zresztą pamiętam jak przez mgłę. Wszystkie media zastosowały jednak taktykę odwrotną i bardzo w takich sytuacjach odpowiednią. Mianowicie, ograniczyły się do wspomnienia, że za kilka lat zderzymy się z Merkurym i że nie istnieje żadna szansa żeby tego uniknąć. Oczywiście temat ten opanował na pewien czas główne wydania wiadomości wzbudzając ogólną konsternację, ale, co zadziwiające, nie panikę. Po pierwsze, dziesięć lat to naprawdę solidna masa czasu. Może nie dla żyjących pięć tysięcy lat sosen, ale dla populacji istot, których pola zainteresowań oscylują wokół tego jakie dragi wciągał przed śmiercią Justin Bieber i kto pierwszy odpadnie z wybranego reality show – z pewnością. Ludzie zwyczajnie przedłożyli informację na temat ssących kutasy suk i ćpających heroinę gwiazdorów nad perspektywę zostania anihilowanym w ogromnej międzyplanetarnej pożodze, co akurat na swój sposób warte jest podziwu. Takie nowoczesne carpe diem, wprawdzie nieco obrzygane, ale to nic nie zmienia w tej kwestii. Drugi powód jest taki, że mądrzy ludzie sterujący medialną hydrą z pewnością szybko przypomnieli sobie o władzy jaką dysponują i postanowili nie wzbudzać powszechnej paniki na siłe, bo takie działania nie mogły wróżyć niczego dobrego. Ostatecznie, dużo lepiej umierać w spokoju, niż w atmosferze powszechnego przerażenia. No i dużo lepiej przeżyć dziesięć lat jako redaktor wieczornych wiadomości, niż zostać rozszarpanym przez tłum. Po paru tygodniach bombardowania ludzi informacją o tym, że umrą, chyba nie można spodziewać się niczego innego. Wiadomości z tego dnia wyglądały zatem tak samo, jak wyglądały przez ostatnich kilkanaście lat, bo i wszyscy odpowiedzialni za tworzenie powszechnie znanych faktów – politycy, biznesmeni, publicyści i inne gady – rozsądnie umówili się, że na tworzoną przez siebie iluzję rzeczywistości przykleją kolejną zakłamaną, iluzoryczną łatę; że budowana przez nich wizja świata nie może, ot tak, zniknąć na skutek jakiegoś tam końca uniwersum. Zbyt dużo pracy włożono w utrzymywanie woli tłuszczy w swoich rękach przez setki lat, ażeby teraz pozwolić wybuchnąć emocjom z tak błachego powodu jak Armageddon. Uważam, że to bardzo słuszne z punktu widzenia ludzi, których zadaniem od zawsze było wzięcie w ryzy rzeczywistości i na tyle sprytne przetworzenie jej, aby mózg przeciętnego odbiorcy nie narobił w portki przy pierwszym bliższym z nią kontakcie. Chcąc nie chcąc, muszę dojść do konkluzji, że kłamstwa najgorszego rodzaju od zawsze zajmowały w naszej cywilizacji miejsce niezwykle uprzywilejowane.

Rządy i korporacje nie złożyły jednak broni i nie poddały się boskiej woli niczym Abraham, Hiob i paru innych brodatych postaci z czasów, których prawie nikt już nie wspomina. Nie było za to oporów przed nazwaniem projektu ratunkowego mianem "Arki", więc, jak widać, biblijne inspiracje nie poszły zupełnie w niepamięć. Projekt ruszył kilka lat temu, nie pamiętam dokładnie kiedy, ale nastąpiło to wkrótce po ogłoszeniu niemiłych kosmicznych newsów. Jako pierwszy z w miarę sprecyzowaną inicjatywą wystąpił Japończyk, niejaki Michio Kaku. A może Michio Kanu? Mniejsza z tym. Faktem jest, że od paru lat trwają ogólnoświatowe prace nad stworzeniem i przygotowaniem do startu gigantycznej stacji kosmicznej, której celem jest zapewnienie ludzkiemu gatunkowi przetrwania do czasu znalezienia nowej alternatywy dla Ziemi. Pola startowe dla poszczególnych elementów układu rozsiane są po całym świecie i , jeśli się nie mylę, jest ich czternaście. Każde z nich odpowiada za dostarczanie na orbitę wymaganych do budowy całości elementów. Najbliżej miejsca, w którym aktualnie przebywam, a mam na myśli przesiąknięty papierosowym dymem pokój wynajmowany w biednym hotelu w południowej Polsce, znajduje się Stacja Startowa Jezioro Bodeńskie.

Nazywam się Piotr i mam dwadzieścia cztery wiosny, oglądam telewizję, piję piwo i wciąż udaję. Aha, zapomniałem wspomnieć – jestem jednym z pięćdziesięciu tysięcy ludzi, którzy w globalnej loterii wygrali bilet wstępu na Arkę. Jednym z wybranych, którzy przeżyją koniec świata.