Koniec magii

 

Dzionek ów od samego poranka kłody pod me nogi rzucać raczył. Nawet mag największy trudniejsze chwile w życiu miewa. I trwać to miało nadal…

 

Wyszedłem z izby nieco zbyt chłodnej i wolno poczłapałem do sklepiku kolonialno – magicznego, jakie to miejsca czarownik każdy i wróżka niejedna odwiedzać zwykli. W takich to składach oczy ropuch do sprzedaży oferują, ale i od różdżek, czyli towarów bardziej luksusowych, też tam nie stronią.

 

I oto stoję w kolejce. Na drugim miejscu. Niczym węglarka podpięta do parowozu, do której to z kolei przytroczono resztę wagonów przez ludzi tu symbolizowanych.

 

Chociaż pani tuż przede mną stojąca nie jest zgoła „kolejowej” postury, to jej jednak przypadło bycie lokomotywą na tejże stacji, gdzie kasjer rolę rolę zawiadowcy pełni. Pani już ma zapłacić za sprawunki, gdy dostrzegłszy nagle uroczą kulkę kryształową do pytania o cenę przystępuje.

 

– Trzydzieści pięć złotych – odpowiada uprzejmy subiekt.

 

– Dam trzydzieści – odpiera młoda dama nie bacząc na fakt, iż w sklepie jesteśmy, nie zaś na targowicy miejskiej.

 

Oferta spotyka się ze zdziwieniem młodego sprzedawcy, które w moich oczach słusznym się wydaje, gdyż we mnie również, jak mniemam, krew w sytuacji podobnej by zawrzała.

 

– Pani wybaczy… – zaczyna młodzian z sytuacjami typu powyższego najwyraźniej nieobyty – ale ja nie mogę…. Ja tu tylko…

 

Widzę i ja i współkolejkowicze moi, iż sytuacja subiekta świeżo upieczonego przerasta.

 

Ten jednak głęboki oddech wziąwszy mówi głosem śmielszym nieco, który na wypowiedzi końcu brzmi już z całą stanowczością, jakiej sytuacja wyżej opisana wymagać zaczęła:

 

– Przykro mi! Nie mogę się targować. Nie jestem szefem.

 

„Brawo chłopcze!” – myślę.

 

Nadzieja się we mnie rodzi, że dama młoda zapłaci kwotę żądaną, lub zwolni miejsce przy kasie natychmiast, nawet kulki wymarzonej nie zdobywając.

 

Płonne jednak nadzieje me, gdyż ta osoba drobna, odpowiedź młodziana pozostawiając jakoby nie zauważoną, rzecze w te oto słowa:

 

– Dam trzydzieści dwa złote!

 

Cisza ogólna i nieme oburzenie kolejkowiczów jest jedyną odpowiedzią. A ponieważ długość jej przekracza ów magiczny czas, po którym zwykle wydaje się kłopotliwa, przekupa nasza brnie dalej:

 

– Trzydzieści trzy złote i kula moja!

 

Tu ja, dżentelmeńskim chcąc błysnąć gestem i ruch w obszarze rozliczeń gotówkowych przyspieszyć, odzywam się:

 

– Szanowna Pani, jeżeli brakuje Pani tych dwóch złotych, to ja chętnie dołożę, aby mogła Pani natychmiast nabytkiem nowym się cieszyć…

 

W myślach jeszcze kilka epitetów dodaję…

 

O niefrasobliwości!

 

– Ależ co Pan! Stać mnie na ten kryształ! Za kogo mnie pan bierze imaginując sobie, że skorzystam z pieniędzy mężczyzny wszak całkiem mi obcego!

 

– Przepraszam – odpowiadam – lecz proszę wziąć pod uwagę, że obrażenie pani, czy zdenerwowanie, celem moim w żadnym razie nie było. Ja chciałem jedynie…

 

W myślach jednak jędzę obraziłem…

 

– Już ja wiem, co pan chciał, ale…

 

Tu głos zawiesza lustrując mnie dokładnie i wrogo.

 

– Pan, to by się wziął za siebie! Ogolił by się pan przynajmniej!

 

Tu nadmienić muszę, że jestem posiadaczem zarostu na twarzy, przybierającego wszelako postać zadbanej „hiszpanki”. Dziadem zarośniętym w zupełności nie będąc przytyku zupełnie nie rozumiem. Jednak sprawy nie chcąc jątrzyć, wycofuję się rakiem wyglądu swego nie broniąc.

 

– Tak, ma pani rację… Może rzeczywiście powinienem… Przepraszam, że wtrąciłem się….

 

– Teraz to „przepraszam” – głos jej już w nuty piskliwe uderza – a awanturę wszcząć, to pierwszy!

 

Tak oto sprawa zapłaty naprzód się nie posuwa, a co więcej o aferę jakowąś to wszystko zaczyna się ocierać.

 

– Przepraszam – mówię ponownie, do jakiejś większej winy wszelako się nie poczuwając i kulę się w sobie, w płonnej nadziei stania się niewidzialnym.

 

– Proszę tą kulę kryształową! – mówi panna, a w serce nas wszystkich współstaczy radość wstępuje, niczym uśmiech na twarzy wędrowca pustynnego, co po tygodniach niedoli oazę odwiedzi.

 

„Oby tylko fatamorganą oaza owa stać się nie miała” – myślę już tylko, od zabierania głosu stroniąc.

 

Dama płaci i wychodzi obrzucając mnie jedynie spojrzeniem pogardliwym, co i tak poczytuję za zaszczyt, gdyż na innych uwięzionych we wspomnianym ogonku nawet nie spogląda. Słowa pożegnania z jej ust nie padają.

 

Dokonuję więc swych sprawunków. Płacę i wychodzę. Świeci słońce. Oddycham głęboko. Słyszę:

 

– Kaziu, to ten facet, co mnie obraził w sklepie – opisana powyżej mówi do dżentelmena jej towarzyszącego.

 

„Jednak wróżka” – myślę, pewność już mając.

 

Spoglądam w ich stronę. Kaziu jest człekiem postury co najmniej słusznej. Z twarzy nie patrzy mu dobrze, więc w te pędy usta zaczynam otwierać, by rzeczowo i uprzejmie zdać mu relację szczerą z zajścia niedawno co zaistniałego.

 

Nim jednak usta otworzyć mogę, szanowny pan Kazimierz umieszcza swą ogromną jak chleb i twardą jak żeliwo kaloryferowe pięść między oczami mymi.

 

I leżę tak oto, niewysłowioną twardość bruku pod plecami kontemplując. Podziwiam gwiazd miliony, które tak nagle z bożej (a raczej z kazimierzowej) łaski w środku dnia objawić mi się zechciały.