Granica poznania (Białowieża 2011)

Sztucer wypalił z głośnym hukiem, płosząc zgromadzone na drzewa ptactwo.

– Psiakrew! – warknął mężczyzna w brązowej kamizelce, zrzucając z głowy kapelusz w kolorze moro.

Adam Stadler sobie samemu zawsze mówił prawdę – wiedział, że jest kłusownikiem i robiąc swoje łamie polskie prawo. To nie skłaniało go jednak do zaniechania wieczornych wypadów do Białowieskiej Puszczy po kolejne zdobycze. Sam uznawał siebie za dobrego myśliwego, choć poprzedniej nocy wypił stanowczo zbyt dużo alkoholu, co odbijało się na jego zdrowiu dopiero teraz. Ręka mu drżała, a głowa niemiłosiernie bolała. W takich warunkach nawet doskonały myśliwy miałby problem z upolowaniem czegokolwiek. Ale Adam i tak się nie poddawał. Z tego właśnie słynął pośród swoich kumpli… choć żaden z nich nie wiedział o jego nielegalnych zamiłowaniach. Lecz Stadler doskonale rozumiał, że pewność siebie strzelca nie objawiała się jedynie w naciskaniu spustu.

Odetchnął głęboko, biorąc kilka solidnych łyków z manierki i ocierając usta rękawem. Czasu było jeszcze dość, ale Adamowi zawsze go brakowało. Wolał upolować coś jak najszybciej, by wcześnie wrócić do domu, a nie włóczyć się po nocy pośród drzew. Powoli wygramolił się z kryjówki i ruszył w dalszą drogą. Jeleń, którego ścigał, musiał już uciec daleko, lecz przecież sam nie zamieszkiwał całej puszczy. Kłusownik powoli ruszył przed siebie, starając się robić jak najmniej hałasu. Nie wychodziło mu to zbyt dobrze, więc zaklął tylko głośno i wspierając się plecami o zwaloną kłodę, usiadł na ziemi.

– Niech was piekło pochłonie – warknął w stronę otaczających go splątanych gałęzi. – O ile łatwiej byłoby się tu poruszać, gdyby nie było wszędzie tych parszywych zarośli.

Adam splunął i począł rozglądać się po okolicy. Nigdy nie potrafił poruszać się po lesie, a jeszcze gorzej było z odnajdywaniem dróg. Gdyby nie kompas i niezwykle szczegółowa mapa kłusownik nigdy nie odnalazłby się wśród omszonych pni. Chociaż i tak nie zapuszczał się głęboko w las zawsze musiał dwa razy się zastanowić, zanim obierze jakikolwiek kierunek. Korzystając z chwili odpoczynku wyciągnął mapę i począł uważnie jej się przyglądać. Zaznaczył na planie niektóre charakterystyczne punkty fragmentu puszczy, po którym się poruszał, co znacznie ułatwiło mu zadanie.

– Gdzie ja u diabła… a, tutaj! – Adam położył palec w punkcie, który oznaczał miejsce jego pobytu. – Cholera, za daleko się zapuściłem. Trzeba będzie…

Nie dokończył zdania, bo do jego uszu dobiegł cichy szmer. Powoli odłożył na bok mapę i zacisnął dłoń na niedawno kupionej broni marki Verney-Carron, za którą zapłacił grubo ponad siedem tysięcy złotych i – póki co – nie był zawiedziony. Sprawdził, czy sztucer jest nabity i gotowy do strzału. Teraz można było jedynie czekać. Szmer z każdą chwilą był wyraźniejszy, na co Adam uśmiechnął się szyderczo.

– Chodź, chodź, dziecinko – szepnął, gładząc palcem spust. – Wystaw tylko łeb…

Jakby na życzenie w zaroślach naprzeciwko kłusownika pojawił się jasny łeb jelenia.

– Mam cię… – syknął Stadler, unosząc broń i opierając kolbę na ramieniu. – Już mi nie uciekniesz…

– Do kogo celujesz?

Sztucer wystrzelił, lecz strzał był zupełnie chybiony. Jeleń czmychnął z powrotem w zarośla, jednak człowiek, który do niego celował już zupełnie nie zwracał na niego uwagi.

– Odbiło ci, u diabła?! – krzyknął, spoglądając w stronę przybysza, który przed chwilą tak śmiertelnie go wystraszył i jednocześnie zaprzepaścił wspaniałą okazję. Przyglądając się jasnowłosemu młodzieńcowi Adam nieco złagodniał. Wiedział, że ktoś taki nie stanowił dlań zagrożenia, a przecież mógł obawiać się najgorszego. – Po coś tu przylazł, chłopcze? Samemu włóczyć się po puszczy? Zgubisz się i tyle będzie.

– Nieee. – Młodzieniec wesoło pokręcił głową, przeskakując zwinnie kłodę, która dzieliła go od kłusownika. – Trochę się znam na chodzeniu po lesie… na tyle, że raczej się nie gubię. Jak ci na imię?

– Adam – bąknął kłusownik, zaskoczony taką bezpośredniością.

– Ja jestem Hubert – odparł młodzieniec, siadając na ziemi i chwytając plan, który przed chwilą zostawił tam Stadler. – To twoja mapa? Widzę, że nie idzie ci odnajdywania się w okolicy, prawda?

– A co ty możesz wiedzieć, do cholery? – warknął Adam, wyrywając plan z ręki niespodziewanego gościa. – Ja tu jestem myśliwym i to ja znam się na rzeczy. Nie ty.

– Może i tak. – Młodzieniec przyjrzał się zaroślom. – Ale chybiłeś, widać jeszcze ci trochę brakuje.

Adam otworzył usta, by udzielić kolejnej ostrej reprymendy, lecz powstrzymał się i tylko westchnął cicho. Przez myśli przemykały mu kolejne pytania, a przede wszystkim jedno: kim był ów człowiek i czego tak na dobrą sprawę szukał? Stadler obawiał się, że skoro został zauważony, wkrótce przyjdzie mu wezwanie na komendę i sprawa o uprawianie kłusownictwa.

– Dlaczego tu polujesz? – zapytał wreszcie Hubert, przerywając ciszę. – Słyszałem, że na terenie Białowieskiego Parku Narodowego jest to zabronione.

– A ja nie! – warknął Adam, rzucając młodzieńcowi ostre spojrzenie. – Spadaj stąd mały, bo jakoś nie widzi mi się siedzieć tu w twojej obecności.

– Spokojnie, niech się pan tak nie denerwuje. – Hubert rozłożył ręce w geście uległości. – Chciałem tylko powiedzieć, że ja sam byłem kiedyś kłusownikiem.

– Ty? – Adam przewrócił oczyma. – A mnie się wydaje, że masz po prostu bujną wyobraźnie. Lepiej wracaj do domu i zostań pisarzem. Kto wie, może coś by z ciebie było.

– W sumie… – Chłopak zamyślił się. – Pozwolisz, że wypróbuję ten pomysł?

– Jak najbardziej – zawołał zadowolony Stadler, wreszcie oddychając z ulgą. – Nawet jeśli ci się nie uda, to przynajmniej zostawisz mnie w spokoju.

– Ale ja myślałem, by panu opowiedzieć moją historię… tą z kłusownictwem.

Adam jęknął załamany. Sam nie wiedział dlaczego godził się na obecność tego dzieciaka. Na razie jednak nie zamierzał protestować. Dwie nieudane próby upolowania jelenia wystarczyły, by skutecznie zniechęcić kłusownika od dalszych prób… przynajmniej tego wieczoru.

– A wal – odrzekł wreszcie Adam, machając z rezygnacją ręką.

Hubert uśmiechnął się zadowolony i przysiadłszy na zwalonej kłodzie, począł opowiadać. Mówił najpierw powoli, z niezwykłym spokojem. Adam sam musiał sobie przyznać, że historia początkowo była okropnie nudna, lecz i tak słuchał jej z zainteresowaniem. Wyobrażał sobie, jak to młody blondyn skrada się pomiędzy drzewami ze sztucerem, czyhając na zwierzynę.

– Wszystko zmieniło się w Górach Ardeńskich – kontynuował Hubert, a jego słuchacz nawet nie zwrócił uwagi na to, iż padła nazwa miejsca znajdującego się poza polskimi granicami, chociaż młodzieniec nigdy nie wspominał, by opuszczał kraj. – Wyruszyłem na kolejne polowanie… w Wielki Piątek.

– W święto? – Adam roześmiał się. – Mnie żona wałkiem by zatłukła.

Cicho chichocząc spojrzał na Huberta, lecz zamilkł zaraz widząc jego śmiertelnie poważną minę.

– Wydarzenie, jakie miało tam miejsce, zmieniło całe moje życie – szepnął młodzieniec. – Trafiłem bowiem w lesie na jelenia, który między porożem miał lśniący krzyż z figurką Chrystusa Jezusa.

Słysząc ostatnie zdanie Adam wybuchnął gromkim śmiechem. Wił się na twardej ziemi nie starając się przynajmniej powstrzymać płynących z oczu łez rozbawienia.

– Co ty brałeś, gnojku? – sapnął, otwierając zaciśnięte powieki. Momentalnie umilkł. Rozbawienie zniknęło w przeciągu chwili. Nagle zdał sobie sprawę, że po młodzieńcu, który przedstawił się jako Hubert, nie pozostał nawet najmniejszy ślad. – A niech mnie… – szepnął Adam, podnosząc z ziemi sztucer i wstając, począł rozglądać się wokoło. – Mówię ci, koleś. Historia była nudna i głupia, ale to jest numer pierwsza klasa.

Stadler pokręcił głową.

– Co nie zmienia faktu, że popsułeś mi humor do polowania – powiedział i zbierając wszystkie swoje szpargały, ruszył do domu.

– Kochanie, jestem okropnie zmęczony – jęknął Adam, opadając na miękki fotel i po omacku szukając pilota na stojącej nieopodal ławie. – Przeszedłem pół puszczy i niczego ciekawego nie znalazłem. A ty mnie jeszcze katujesz najnowszymi plotkami, jakie usłyszałaś od koleżanek?

– Przepraszam – rzuciła z kuchni Klaudia Stadler. – Myślałam, że interesuje cię to, co dzieje się w domu naszych sąsiadów. Bo mnie bardzo. Słyszałam ostatnio…

I opowieść ciągnęła się dalej. Adam już jej nie słuchał. Zerknął na wyświetlacz stojącego nieopodal zegarka. 22:12. Domyślał się, że o tej porze znowu nie znajdzie niczego ciekawego do oglądania. Mimo wszystko wdusił duży, czerwony przycisk i patrzył, jak kineskop powoli się rozświetla.

– Tu znowu Titanic – warknął, widząc po raz wtóry, jak potężny okręt łamie się na pół ostateczne tonąc w lodowatym oceanie. Pokręcił z rezygnacją głową i począł kolejno zmieniać kanały. W końcu zdenerwowany wyłączył telewizor i rzucił pilot na ławę. – Cholerna telewizja! – zawołał do żony, która właśnie skończyła swój wywód o sąsiadach. – Ponad pięćdziesiąt kanałów, a nie ma co oglądać. Cholera już bierze.

– Spokojnie, mój drogi – odparła Klaudia. – Zaraz podam kolację i wszystko będzie dobrze. Jeśli chcesz poczytaj ulotki, które przyniosły mi dzisiaj dwie starsze panie.

– Co? Brałaś coś od jechowców?

– Daj spokój, to nie byli oni. Jakieś kobiety z naszej parafii. Nie pamiętam już, co mówiły, ale w ulotkach jest coś o świętym Hubercie, patronie myśliwych. Może cię zaciekawić.

Adam wzruszył ramionami, jednak z braku zajęcia sięgnął po jedną z ulotek. Na pierwszej stronie dostrzegł obraz przedstawiający młodzieńca o jasnych włosach, klęczącego przed…

– A niech mnie! – sapnął Stadler, otwierając szeroko oczy ze zdumienia. – Krzyż między rogami… Hubert?

Kłusownikowi jak żywy stanął przed oczyma obraz młodzieńca, którego poznał w puszczy. Nawet wyglądem pasował do tego świętego przedstawionego na pierwszej stronie ulotki. I jeszcze ów jeleń… i ten krzyż. Adam powoli, drżącymi rękoma, przewrócił pierwszą stronę, wczytując się w życiową historię świętego Huberta. Z każdym słowem włosy jeżyły mu się na karku, a w uszach pobrzmiewały słowa owego blondyna z puszczy. Historie były identyczne. Góry Ardeńskie, Wielki Piątek… wtedy to patron myśliwych nawrócił się na wiarę chrześcijańską. Ale jakim prawem chłopak, którego kłusownik spotkał w puszczy, był tak podobny do tego na zdjęciu? Opowieść o świętym mógł znać, ale wygląd… i to nagłe zniknięcie?

– Jezu – wyszeptał Adam, kiedy tylko wszystko zaczęło układać mu się w całość. Teraz był praktycznie pewien, że w puszczy, podczas polowania, objawił mu się… święty Hubert.

Adam Stadler spojrzał w stronę kufra, w którym znajdował się jego myśliwski sztucer. Nagle zdał sobie sprawę, że nie wyciągnie go stamtąd przez długi czas.