Six salvi et damnati( Sześciu zbawionych i potępionych :D)

Dryfuję w bezdennej ciemności w nieprzeniknionym mroku .Ciągle słysze…słowa w innym języku.Jednak je rozumiem.Jestem… Ja i oni. Głosy …czegoś .Jestem wśród nich .Rozpaczliwie probuje sie ruszyć lecz nie moge ,czy to jest sen? a może jawa?.Czuje lęk… strach przed czymś nieznanym, a jednak tak mi bliskim.Teras płyne , niema odwrotu.Jaki jest cel mojej podróży ? .Jestem ich częścią,

częścią ciemności, do której nie chcem należeć….

-Prosze sie obudzić….

Powoli otwieram oczy to był sen? czy teras śnie ?.Czy świat który teras widze jest prawdziwy…?

-Nie moge panu pomóc panie …. -stary mężczyzna siedzący naprzeciwko mnie miał surowy wyraz twarzy.Był on siwym staruszkiem ubranym w biały lekarski kitel.W ręku trzymał brulion z zapisanymi nazwiskami.Nerwowo przewracał kartki jakby o czymś zapomniał.

-panie… Salvator obawiam sie że leki już panu nie pomogoł! Pana mózg jest za bardzo wyniszczony przez narkopleksje.Ataki będą coras częstrze….Rozumie pan ?

Nigdy nie lubiłem lekarzy.Więkrzość życia spędziłem w szpitalach.Zawsze bylem chorowitym dzieckiem.Lecz teraz już wiedziałem że to koniec .Nie musiałem godzić sie ze swoją śmiercią.Śmierć była mojim częstym gościem.Spotkanie z tym moim starym przyjacielem oznaczało by koniec cierpienia.

-Tak rozumiem, ide do swojego pokoju ….-Powoli wstałem z fotela i wyszedłem w oddali słyszałem jak lekarz probuje coś powiedźieć. Nie obchodziło mnie to jak wszystko co sie działo do okoła.Chodźby sie waliło i sypało,jednym słowem zwisało mi to co sie dzieje wokół mnie.Pokuj mój był niedaleko gabinetu. Oprócz łóżka , starego telewizora,i zwarjowanego lokatora chorego na schizofremję nie było tam nic…Co na dłóższy czas zatrzymało by mnie w tym pokoju.W oknach były kraty a ściany były białe jak snieg.Gdzie niegdzie brudne od kużu .Była godzina dwunasta ..pora karmienia.Uciążliwa pora brania leków które zamiast pomagać wyniszczały człowieka.Poszedłem do łazienki i umyłem ręce, spojżałem w lustro i zobaczylem twarz człowieka znaiszczonego chorobą…nieustannym życiem w cierpieniu.Pod moją brązową czupryną,tliło sie jeszcze życie w błekitnych oczach.Gdyby nie kanciasta twarz, zmarszczki i wory pod oczami wyglądał bym całkiem nieźle.I ta sylwetka gdyby nie fakt że troche przytyłem, mógłbym uchodzić za anorektyka. Dwumetrowy chodzącu trup.Trzy słowa które opisują mnie najlepiej.Nie mialem żony ani rodziny.Myłem ręce i zastanawiałem sie kiedy nadejdzie tak upragniony czas mojego zgonu.Znowu….Kręci mi sie w głowie… ciemność…. dzwięki zasnołem czy sie obudziłem?. A może to następny atak.

-Nunc vel nisi quae damnat….Quis custodiet ipsos custodes?-Znowu tylko mrok ja i to. Postać ubrana w czarny habit z kapturem. Kaptur przysłaniał twarz u jego boku widniał łańcuch do którego była przyczepoiona kryształowa czaszka.

– Nie rozumiem …….– odpowiedziałem wiedziałem żę to następny napad narkopleksji.

-Nunc vel nisi quae damnat….Quis custodiet ipsos custodes?

-Nie rozumiem odpieprzysz sie ode mnie?

-Czy ty jesteś jednym z sześciu? Czy ty jesteś jeźdzcem.-postać unisła ręce w dziwnym geście.

wzkazywał mnie palcem wskazującym.Poczułem strach.Ujżałem dwa czerwone punkty z pod kaptura.W których było widać pionowe źrenice jak u węża."hmmm to napewno sen czemu mam sie bać? moge być kim chcem! nawet jakimś tam jeźdzcem czegoś … no właśnie tylko czego?"

-Tak to ja czego chcesz?

Ujżalem szyderczy uśmiech z pod kaptura.

-Andai mu dei astral!- wrzasneła postać z jej ręki wystrzeliło światło w krztałcie węża.Wleciał mi prosto w twarz…

Cisza białe światło .Widze wokuł siebie tylko nieprzeniknioną biel.Słysze dzwięk pękającego szkła.

Widze czarne dziury w niegdyś niezkazitelnie białym świetle.To jest jak płutno niedbale przez kogoś rozerwane w kilku miejscach.

-Messor!!!!-Głos strasznie głośny,donośny,twardy, nieludzki.Powinienem go sie bać lecz czuje sie jak by to był ktoś bliski.Wszystko wokuł mnie zaczeło sie rozpadać…….

-Panie Salvator-Zobaczyłem nad sobą swojego lokatora.Poczułem ból głowy i zobaczyłem że leże na ziemi.Niegdyś biała posadzka teraz była obrudzona krwią.

-Nic panu nie jest zasnoł pan chyba przy myciu rąk.

-Nie nic mi nie jest– powoli wstałem z posadzki zobaczyłem w przejściu pielęgniarke.

-Co pan do cholery robi , miał pan leżeć w łóżku!świetnie teraz będziemy musieli zszywać panu głowe …-Niewiele słów które mówiła tak naprawde do mnie trafiały.Chociaż miała podniesiony głos.Ja byłem w swoim świecie ,mój świat moje kredki.

-No kurwa idziesz pan ze mną czy nie! same kłopoty!-Powoli wstałem i poszedłem w strone wyjścia.

********************************************************************************

 

To moje pierwsze opowiadanie.Prosze o komętarze jeśli sie spodobało dopisze reszte:P. Przepraszam za błędy interpunkcyjne i ortografje.