Zdrowa żywność

Morel wra­cał do wio­ski. To była udana wy­pra­wa. Nie było go w domu pra­wie mie­siąc, ale opła­ci­ło się. Do­tarł w re­jo­ny, w które nie za­pusz­cza­li się wcze­śniej wio­sko­wi Po­szu­ki­wa­cze. Od­krył nie znany w osa­dzie krzew. Jego owoce pach­nia­ły słod­ko, wy­glą­da­ły ape­tycz­nie i sma­ko­wa­ły wy­bor­nie. Kosze wy­ła­do­wa­ne były nimi po brze­gi. To bę­dzie praw­dzi­wa uczta. A ze­bra­ne skrzęt­nie drob­ne pest­ki wy­sie­je się w przy­wio­sko­wych ogro­dach. Za ja­kieś dwa, trzy lata wy­ro­słe z nich krze­wy po­win­ny za­cząć owo­co­wać. Jeśli Wy­jąt­ko­wo Płod­na Bo­gi­ni po­zwo­li.

Za­wsze po­zwa­la­ła. Ple­mię od po­ko­leń od­da­wa­ło jej cześć, a ona ob­da­rza­ła oka­la­ją­ce wio­skę pola nie­wia­ry­god­nym wręcz uro­dza­jem. To dzię­ki hoj­no­ści Bo­gi­ni Ogrod­ni­cy już dawno za­prze­sta­li po­lo­wań i ho­dow­li ja­kich­kol­wiek zwie­rząt. W ogóle zre­zy­gno­wa­li z je­dze­nia mięsa. Po co bo­wiem za­tru­wać swoje ciała, z któ­rych każde jest prze­cież świą­ty­nią Bo­gi­ni, nie­czy­stą żyw­no­ścią, skoro w po­bli­skim ogro­dzie pełno jest smacz­nych wa­rzyw i owo­ców? Jak można po­zba­wiać życia inne stwo­rze­nia pod pre­tek­stem za­spo­ko­je­nia wła­sne­go głodu, skoro głód ten za­spo­ko­ić można na tyle in­nych spo­so­bów? Czyż owoce i wa­rzy­wa nie są naj­zdrow­szą żyw­no­ścią na świe­cie? Tak, tak, fi­lo­zo­fia wy­zna­wa­na przez ple­mię Ogrod­ni­ków z pew­no­ścią była roz­sąd­na. Naj­roz­sąd­niej­sza z moż­li­wych.

Gęsty do tej pory las za­czął się prze­rze­dzać. Morel przy­spie­szył kroku. Za chwi­lę bę­dzie w domu. Wy­nu­rzył się spo­mię­dzy drzew i spoj­rzał w kie­run­ku le­żą­cej w nie­wiel­kiej do­li­nie wio­ski. Ale wio­ski nie było. Tylko ster­ty po­pio­łu zna­czy­ły miej­sca, gdzie wcze­śniej stały drew­nia­ne chaty Ogrod­ni­ków. Chło­pak zrzu­cił z ra­mion cięż­kie kosze i po­biegł w stro­nę po­go­rze­li­ska. Chwy­cił le­żą­ce opo­dal gra­bie i jął go­rącz­ko­wo roz­gar­niać kupy zim­ne­go już sza­re­go pyłu.

– Bo­gi­ni – mo­dlił się przy tym żar­li­wie. – Spraw pro­szę, o Wy­jąt­ko­wo Płod­na Bo­gi­ni, bym z tych ru­inach zna­lazł ciała moich krew­nych i zna­jo­mych. Lub cho­ciaż ich zwę­glo­ne szcząt­ki. Bła­gam cię, Bo­gi­ni, bądź dla nich li­to­ści­wa.

Nie zna­lazł ni­cze­go. Naj­mniej­szej nawet ko­stecz­ki. Zroz­pa­czo­ny Morel opadł na ko­la­na, wzniósł ręce ku niebu i ła­mią­cym się z bólu gło­sem za­wo­łał:

– Biada, po trzy­kroć biada im wszyst­kim! Czym za­słu­ży­li sobie na tak okrut­ny los?

Stało się bo­wiem oczy­wi­stym, że wio­ska, wszy­scy jej miesz­kań­cy, padli ofia­ra­mi Mię­so­żer­ców.

Całą noc prze­sie­dział za­ła­ma­ny Morel na gru­zach ro­dzin­nej osady. A ran­kiem, po­si­liw­szy się nieco wzgar­dzo­ny­mi przez na­jeźdź­ców owo­ca­mi, ru­szył na pół­noc. Tro­pem po­ry­wa­czy swo­ich naj­bliż­szych.

A trop był wy­raź­ny. Prze­ra­ża­ją­co wy­raź­ny. Na­past­ni­cy nie wi­dzie­li po­wo­du by ukry­wać przed kim­kol­wiek ślady swo­je­go po­cho­du. Morel bez trudu po­dą­żał wy­dep­ta­ną licz­ny­mi sto­pa­mi ścież­ką. Na­po­ty­kał też reszt­ki ognisk, które zna­czy­ły miej­sca noc­nych po­sto­jów. Omi­jał te reszt­ki sze­ro­kim łu­kiem, brzy­dząc się i bojąc za­ra­zem tego co mógł­by w nich doj­rzeć.

Wresz­cie, po wielu dniach wę­drów­ki, do­tarł w po­bli­że osady Mię­so­żer­ców. Rojna była i gwar­na. Ka­mien­ne domy usta­wio­ne były w czte­ry wiel­ki okrę­gi o wspól­nych środ­ku. Śro­dek ten wy­zna­cza­ły zaś me­ta­lo­we klat­ki, w któ­rych ku­li­li się obec­nie prze­lęk­nie­ni Ogrod­ni­cy. Nie było ich wielu. Z licz­ne­go tak jesz­cze nie­daw­no ple­mie­nia, po­zo­sta­ło kilka za­le­d­wie osób. Morel przez cały dzień krą­żył wokół osady, pró­bu­jąc zna­leźć jakiś spo­sób ra­tun­ku uwię­zio­nych współ­ple­mień­ców. A wie­czo­rem na­tknął się na pa­tro­lu­ją­cy oko­li­cę od­dział wroga. Uległ po krót­kiej walce.

Ock­nął się w klat­ce. Do­ko­ła gro­ma­dzi­li się wła­śnie Mię­so­żer­cy. Co­wie­czor­ne wspól­ne uczty sta­no­wi­ły ich, uświę­co­ną przez lata, tra­dy­cję. Gro­ma­dzi­li wła­śnie chrust, usta­wia­li cięż­kie me­ta­lo­we rusz­to­wa­nia i ostrzy­li ol­brzy­mie noże. Ma­ka­brycz­nym przy­go­to­wa­niom to­wa­rzy­szy­ły we­so­łe roz­mo­wy i prze­ko­ma­rza­nia. Do uszu Mo­re­la do­tarł pi­skli­wy, dzie­cię­cy gło­sik:

– Ta­tu­siu, a dla­cze­go oni wła­ści­wie jedzą tylko owoce i wa­rzy­wa?

– Wi­dzisz synku, to dar Wiecz­nie Wku­rzo­ne­go Boga dla nas, jego wier­nych wy­znaw­ców. Dzię­ki temu ich mięso jest wy­jąt­ko­wo so­czy­ste i kru­che za­ra­zem. I wy­jąt­ko­wo smacz­ne. To z pew­no­ścią, naj­zdrow­sza żyw­ność na świe­cie.