"Pod Kusiem"

Ma­gi­ster Skwa­rek uśmie­chał się po­gar­dli­wie.

– Ho­ło­ta – my­ślał spo­glą­da­jąc na kłę­bią­cy się w głów­nej izbie karcz­my tłum.

I miał rację. Zgro­ma­dze­ni „Pod Ku­siem” lu­dzie, oraz wcale licz­ni przed­sta­wi­cie­le in­nych, mniej lub bar­dziej ro­zum­nych ras, sta­no­wi­li grupę wy­jąt­ko­wych szu­mo­win.

Inna spra­wa, że Skwa­rek nie bar­dzo się z tej grupy wy­róż­niał. A je­że­li już, to na pewno nie na lep­sze. Ale czuł się lep­szy. W końcu jako je­dy­ny w całej dziel­ni­cy po­tra­fił się pod­pi­sać. Dla­te­go też prze­zwa­no go Ma­gi­strem. Nikt do końca nie wie­dział co zna­czy to miano, ale po­dob­no gdzieś za mo­rzem na­zy­wa­no tak ludzi, oraz przed­sta­wi­cie­li in­nych, mniej lub bar­dziej ro­zum­nych ras, któ­rzy po­tra­fi­li się pod­pi­sy­wać. A poza tym nie­źle brzmia­ło. Bar­dzo obco i nieco ob­raź­li­wie.

Skwa­rek z tru­dem prze­pchnął się do szynk­wa­su, za­mó­wił gar­niec piwa i skie­ro­wał się do le­żą­cej w głębi, mniej­szej izby. Sta­nął w przej­ściu i za­marł. Izbę, zwaną z nie­wia­do­mych po­wo­dów, błę­kit­ną, zaj­mo­wa­ły ko­bie­ty. Oraz, ma się ro­zu­mieć, wcale licz­ne przed­sta­wi­ciel­ki in­nych, mniej lub bar­dziej ro­zum­nych ras. Ści­śnię­te przy ma­łych sto­li­kach, w od­święt­nych su­kien­kach, wy­glą­da­ły jak róż­no­barw­ne mo­ty­le. Wy­bla­kłe nieco i wy­mię­te, ale jed­nak.

– Bo­go­wie – jęk­nął Skwa­rek. – Pierw­sza środa mie­sią­ca!

A trze­ba Wam wie­dzieć, że stara, choć ni­g­dzie nie spi­sa­na tra­dy­cja karcz­my gło­si­ła, że w każdą pierw­szą środę mie­sią­ca, każda ko­bie­ta, oraz każda przed­sta­wi­ciel­ka itd. może wejść „Pod Kusia”, wy­brać do­wol­ne­go, po­wiedz­my krót­ko: samca i wziąć go sobie na noc. I robić z nim co chce.

Mu­si­cie też wie­dzieć, że młode i atrak­cyj­ne ko­bie­ty nie ko­rzy­sta­ły z tego przy­wi­le­ju. Bo i po co?

Błę­kit­na izba była więc pełna nie mło­dych już i nie­spe­cjal­nie atrak­cyj­nych, nie bójmy się tego okre­śle­nia – samic.

– Bo­go­wie – jęk­nął Skwa­rek po raz wtóry. – Pięk­na Ade­laj­da i jej be­stia.

I rze­czy­wi­ście przy sto­li­ku w kącie izby sie­dzia­ła nie­wiel­ka, ale nader po­nęt­na blon­dy­necz­ka. W za­sa­dzie spra­wia­ła cał­kiem miłe wra­że­nie. Wra­że­nie to psuł nieco sie­dzą­cy na są­sied­nim krze­śle po­tęż­ny ogr. Czy też może, są­dząc po reszt­kach kwie­ci­stej su­kien­ki – ogrzy­ca.

Skwa­rek wła­ści­wie nie uni­kał ko­biet. Nawet tych nieco wy­bla­kłych i wy­mię­tych. To ra­czej ko­bie­ty uni­ka­ły Skwar­ka.

Nie wspo­mnia­łem bo­wiem jesz­cze, że Ma­gi­ster Skwa­rek nosił tak na­praw­dę cał­kiem zwy­czaj­ne i miłe dla ucha imię – Sym­fo­niusz. Nosił je do pew­nej bójki, w któ­rej ktoś roz­bił mu na gło­wie pełną nafty lampę. Skwa­rek co praw­da ude­rze­nie to prze­żył, ale pło­ną­ca nafta zro­bi­ła swoje i bied­ny Ma­gi­ster nigdy już nie od­zy­skał daw­nej urody. Wy­glą­dał jak… No wła­śnie!

Dla­te­go też, wspo­mnia­na wcze­śniej stara tra­dy­cja, Skwar­ka w za­sa­dzie nie do­ty­czy­ła. Naj­bar­dziej nawet zde­spe­ro­wa­ne i wy­posz­czo­ne ko­bie­ty, ba nawet przed­sta­wi­ciel­ki in­nych ras, wo­la­ły wra­cać do domu same, niż w to­wa­rzy­stwie Ma­gi­stra.

Pięk­na Ade­laj­da była inna. Zu­peł­ni inna. Ona lu­bo­wa­ła się w brzy­do­cie. Wy­bie­ra­ła za­wsze naj­szpet­niej­szych męż­czyzn. A czę­sto rów­nież wy­jąt­ko­wo ohyd­nych przed­sta­wi­cie­li in­nych ras. Nie wia­do­mo co z nimi ro­bi­ła. Po­wszech­nie uwa­ża­no, że były to rze­czy nad wyraz wy­uz­da­ne i że be­stia Ade­laj­dy brała w nich nader czyn­ny udział. Trud­no po­wie­dzieć. Ci któ­rym udało się wró­cić „Pod Kusia”, byli dziw­nie mil­czą­cy i oso­wia­li.

– Bo­go­wie – jęk­nął Skwa­rek po raz trze­ci.

Stał w przej­ściu zbyt długo. Pra­wie fi­zycz­nie po­czuł prze­śli­zgu­ją­ce się po jego oszpe­co­nej twa­rzy spoj­rze­nie Ade­laj­dy.

– Prze­pa­dłem – po­my­ślał.

– Be­stio, bierz go! – szep­nę­ła chra­pli­wie ogrzy­ca.

Mała blon­dy­necz­ka ze­sko­czy­ła z krze­sła. Jej oczy za­lśni­ły czer­wie­nią. Bły­snę­ły kły.

Skwa­rek wstrzy­mał od­dech.

Be­stia po­war­ku­jąc ru­szy­ła w jego kie­run­ku.